wie had dat ooit gedacht? een paar maanden geleden schreef ik nog over het digitale kerkhof waartot deze blog zou verworden, maar lo! het is eind augustus - vier maanden na mijn triomfantelijke thuiskomst - en we vieren al de heropening. alleman met koude veuve in zijn/haar/hun frigo laat maar knallen die kurk. (en geef zere n belleke, dan kom 'k helpen.)
POP!
ik word weer korejantje. niet zomaar natuurlijk. niet rechtstreeks naar seoul, neen, dat zou een beetje flauw zijn, n'est ce pas? jammer van de koreanair hosteskes met hun appelblauwzeegroene uniformpjes en beige kokerrokjes en dat sjaaltje rond de nek, maar ik ga weer treinen. verslavend magistraal, en bovendien hoef ik die vieze vliegtuigkimchi niet te eten (ik zou het na al die weken zonder niet kunnen laten om ervan te proeven).
neen, niets daarvan. geen vertwijfelde blikken op het schermpje waar een minivliegtuigje telkens weer dat harde verdict velt: nog __ uur. binnen anderhalve week loop ik rond in Sint-Petersburg op zoek naar enkele russische treintickets die me via Kazan in Irkutsk moeten brengen, om daarna af te zwaaien naar het zuid-oosten: Ulan Bator en Beijing. in your face luchtvaartindustrie. de auteur vergeet hier gemakshalve het feit dat hij naar Sint-Petersburg vliegt.
En ja, ik ga weer schrijven hier. kleine plezantigeden over het wonderland. een lach en een traan. avonturen van de avonturier. want ik mag dan zoveel maanden geleden vertrokken zijn als een mens die redelijk honkvast van aarding leek, nu komt meer en meer een ander aspect van mn persoonlijkheid naar boven; ik wil, neen ik moet namelijk de wereld zien. omdat heel dat buitenland de verwondering die elk van ons verliest tijdens het groeiproces van kind naar volwassene, terugbrengt. omdat ik toen een gelukkig kind was met honderden vragen koesterend als knuffels. Bovendien zitten er mieren in mn gat.
dat zo'n plan ten koste zal gaan van elk thuisgevoel, is te voorspellen. want begrijp me niet verkeerd, lieve belgen. ik heb me sinds mijn terugkeer nooit ergens thuis gevoeld. en dat had niets te maken met jullie, maar enkel en alleen met mezelf. het is een steeds wederkerend fenomeen dat alwie dit gekke land voor meer dan vakantie verlaat, kent. VIVE LA BELGIQUE!
maar des te meer: geef me nog n jaar in die stad. alstublieft. met de mensen die ik daar heb leren kennen. ja dat wil ik nu. en daar ga ik naartoe. want ik mag mezelf dan wel tot wereldreiziger hebben gelauwerkranst, het feit dat de bestemming opnieuw Seoul is, wijst er toch op dat ik op zoek blijf naar 'huis'. dat het een soort zoeken is dat op zich als doel geldt, doet er niet toe. look for look's sake. zoiets.
Tot binnenkort. Hier of in het echt, voor een laatste heffing van het glas gevuld met Belgisch bier. en daarbij een Koreaanse toost, waarom niet. kombee lieve vrienden.
KOMBEE
