Tia

Ik doe normaal niet aan verzoeknummers neen. Omdat dit hier geen jukebox van vrije momentjes tijdens het werk moet worden. Omdat een verzoek inwilligen altijd een beetje geforceerd is, en dit niet strookt met de natuurlijke spontaniteit die naar ik hoop bij de lezer al een vorm van herkenning oproept. Ik wil zeggen: als ik je tien blaadjes papier geef en een dervan is door mij beschrijven dan haal je dat blad er ondertussen wel uit zeker? "Deze hier." "Dit is Jantje." "Zijn handelsmerk."

Helaas, er is maar weinig dat ik een schone jongedame kan weigeren, en het schrijven van een blog hoort daar zeker niet bij. Trouwens, als ik een serieuze blog schrijf over het zilver, dan ook over het goud, niewaar? Die van de sprint mogen dan wel mooier zijn, uiterlijk verschijn is hier van geen enkel belang. Je mag me veel vuile namen geven (klootzak, leugenaar, dronkaard - sorry moeder), maar oppervlakkig ben ik geenszins. Wat niet wil zeggen dat ik niet val op aantrekkelijke vrouwen. Maar goed, daarover weldra meer. Veel meer, als het van mij afhangt.

Tia Tia. Het is me toch een unieke verschijning. Dat gezicht; het staat er als het ware om te schreeuwen "ik kan erg hoog springen." Maar dat niet alleen. Dat Tia meer kan dan springen, bewees ze eerder al. Ook die meerkampen waren mooie overwinningen. Dat gestrompel op het laatste wk tijdens het aflsuitend loopnummer was geweldig. En dat het niet evident is om over te stappen naar een enkel nummer bewees Karolina Kluft met haar falen. En dat is een van de strafste atletes ooit. Tia is een grote. Maar ik klink als een preek nu...

Tia springt en zweeft over een stok die op die hoogte nog nooit was blijven liggen. Ze kiest haar momenten wel perfect uit. Je moet het hoogste springen als de prijs het hoogste goed is. Gouden Tia is een verstandige meid. Dat weet je zo. (Ik zie haar zitten studeren in "Pieken op grote toernooien" door ik weet niet wie. Bubka misschien?) Die Vlasic daarentegen is zo dom of n achterdeur denk ik. koekeroend. Het is misschien flauw, maar mijn leedvermaak was zelden groter. Slechte mens en kleine pleziertjes...


En kleine mannekes met hun pleziertjes. Ze kunnen er nooit genoeg van krijgen. Asaaaaaa!

Meisjes deel 2

Waar zouden we staan zonder meisjes? Vierdes en vijfdes. Wat niet slecht is voor een mierenkeutel van een land gelijk belgie, maar toch. Het blijft in feite nergens. (Sorry boogschutter van atlanta)

"ik was ooit vijfdes op de olympische spelen."

"ooooowkkeeeeeeiiii"

Dankjewel Tia. Gouden Tia. Tiaia tiaia tiaia hoooooo!

Meisjes

Ze geloven het niet.
Ze liepen sneller dan ooit vier belgische meisjes deden, en straks krijgen ze een zilveren schijf rond de nek.
Maar ze geloven het niet.

"We hebben zilver Kim," zegt Elodie terwijl het warme chinese water over haar geweldig rug rolt in de richting van haar billen. (Een privilege was het, om ze op de afterparty van humo's pop poll in het echt te zien; en dat allemaal dankzij een strak rocknummer)
"on a gagne l'argent, c'est incroyable" zegt Olivia, de schone, en ze duwt wat shampoo uit in haar handen en gaat ermee door de krullen. En Hanna ontdoet de vlechten. Al de vlechten.

Gisteren waren de douches in het vogelneststadion de mooiste plaats ter wereld. Ik wou dat ik een estafetteloopster was. En Belgische.

Ivan Sonck zegt: "we hadden geluk, want de Jamaicanen en de Amerikanen verknoeiden het." En hij heeft gelijk; bovendien is het zijn job en hobby om te memmen.

Ik daarentegen, ben een dromer. Een enthousiasteling. Bovendien ben ik nog een beetje dronken van gisteren; de afterparty van het zilver, noem het dat maar. Misschien ligt het aan die ochtendroes - waarvan ik hoop dat ze niet transformeert in hoofdpijn - dat ik zo euforisch ben over een zilveren medaille. Maar kijk, ik ga daar niet aan meedoen; aan dat typisch negativisme. Bijvoorbeeld: Meestal zijn we vierde. Dat betekent: geen medaille. Dat betekent ook: De beste ter wereld zonder medaille. Iets wat brons niet kan zeggen, nee.

(Bovendien blijft de boogschutter van Atlanta die tranen met tuiten huilt om zijn gemiste medaille een van mijn persoonlijke olympische topmomenten ooit. Hij had het toen waarschijnlijk niet gedacht neen; dat er een jongeman twaalf jaar later over zou schrijven... Hij had gedacht te verdwijnen in de plooien van de tijd, maar kijk, beste paul vermeiren, ik ken u nog)

Ik ga een beetje tussen de wolkjes lopen vandaag - gelijk een sprintster, op tenentop - en aan elke koreaan zeggen dat bel-ki-ee eindelijk een medaille heeft gewonnen. En als ze vragen welkeen dan ga ik antwoorden: "de mooisten ooit."

Dat ik terwijl ook naar een militaire basis ga om in een legerhelikopter te zitten is een lekker meegenomen detailgeschenk.

***

Kortom,

Dankuwel, meisjes. U was het wachten meer dan waard!

(En dankuwel Kim, voor ALLES! Maar hoe graag ik jou zie, daar schrijf ik later wel nog van)

Nigeria... deel 2

damn!

Die Nigerianen zijn veel te goed. Allemaal volwassenen venten ook. Dat komt omdat papa ginder dikwijls twee jaar wacht om zn kleinen aan te geven (kindersterfte en zo). Als je daar dan Tom De Mul zijn schriele beentjes naast zet...

Ik denk, die gasten halen goud. Terwijl het eerst leek alsof de Afrikanen een gelukkige loting waren, denk ik nu dat ze over Argentinia en Brazil gaan stormen ook.

Jammer, ja. Heel erg. Allee, dat we verliezen ee. Niet dat de Nigerianen goud of zilver halen. Absoluut niet. Ik ga er zelf voor supporteren in de finale denk ik. Ze spelen tenslotte ook in het groen.

Maar als Tia straks nie hoog genoeg springt, dan zitten we zonder medaille. En de Koreanen lachen me nu al massaal uit. Klootzakken. Met al hun goud.

En dan te bedenken dat ik naar het afscheidsfeestje van de ambassadeur had kunnen gaan, om daar te zwaaien met mn driekleur. Nee. Nu zit ik hier, voor mn computertje, met een vlag nutteloos fel van kleur. Terwijl ergens in Seoul champagne vloeit en Russische escortmeiskes topless en in miniscule broekjes van Cubaanse sigaren lurken. (Of van Belgische, maar ik wilde dat eigen niet zeggen, omdat, ten eerste, dat een flauw mopje zou zijn, en ten tweede omdat deze blog al genoeg vunzigheden bevat. Maar kijk, ik wilde mezelf een beetje opfleuren. En achteraf gezien kletst dat gelijk een boemerang terug in mn wezen natuurlijk.)

MILJAARDEDJU

Nigeria...

gaat ook voor de bijl.

want de belgen swingen.

gelijk n tiet!

(en ik schrijf dat zo graag
swingen gelijk n tiet
en we hebben twee heel goeie aanvallers, dat ook, want komaan, die tweede goal tegen de azurri, eerst dembele langs de lijn en dan mirallas in de zestien, jonge genialiteit noem ik dat)

in het licht van mn vorige post, dat cercle lijkt te gaan verliezen vanavond, men noemt dat een accident de parcours.

maar de olympische zijn nu efkes belangrijker. sorry groen zwart... vannacht ben ik blij.

Eerste Klas

Morgen begint de competitie, en ik denk dat Cercle die gaat winnen. Echt waar. Of Standard mischien. Maar zeker Anderlecht niet, en ook Jacky Mathijsen niet, want ik heb gelezen dat hij van plan is van weer van die belachelijke uitspraken te doen omdat hij denkt dat hij daarmee zijn club helpt. Gelukkig is zijn entourage blauw en zwart, en heeft er dus niemand het verstand of de durf om de blaaskaak terug te fluiten, en te zeggen "stommerik, vorig seizoen heeft die kul je team de titel gekost, en is club brugge uitgegroeid tot de minst sympathieke ploeg van belgie."

Ik ben Jacky and het bestuur van de club daar heel dankbaar voor.

Want mede daardoor gaat de titel straks naar de andere kant van het Jan Breydel, die sympathiekste kant, hah. Licht bestaat enkel en alleen bij de gratie van duisternis. En lijkt daardoor veel feller te schijnen.

En ook niet naar Brussel nee, daar lopen teveel ego's rond. Niet lang gaat t duren of de boel ontploft. En halverwege 't seizoen gaan ze proberen van de topscorer (De Sutter) los te weken van de leider (Cercle) in de hoop van zo alsnog eerste te worden maar 't zal ze niet lukken.

Maar van Standard, ja, daar heb ik eigenlijk wel schrik van. Die van Mersey zo wegspelen, daar moet je toch goed voor zijn.

Edit: Ondertussen heeft Zotte Renee de Belgische Bondscoach zijn selectie bekend gemaakt voor de oefeninterland tegen den duits. Een hallucinante miskleun (Filip Daems? alweer Hoefkens? Mark de Man? Mbo Mpenza??? WHAT THE FUCK) Ik voorspel een afgang. Of t moest zijn dat Marouane, Steven, Axel, Thomas en Tom de boel redden...

Terug in Incheon

Eigenlijk kon ik deze blog ook genoemd hebben: Trip Deel 4: Terug in Incheon, maar ik heb het gehad met sequels. Bovendien, als er al uitzonderingen bestaan op de sequelregel, dan is het hoogstens de tweeden die beter is of den eersten, en heel zelden misschien een keer de derden (Die Hard: With a Vengeance vond ik bijvoorbeeld wel bere, maar ik ben dan ook een Jeremy Irons en Samuel L. Jackson fan) maar NOOIT OF TE NIMMER de vierden.

Sommige mensen denken misschien, wat een belachelijk kort reisje heb jij maar gemaakt zeg, een paar dagen, maar vergeet niet dat ik voortdurend onderweg was; alleen al de metro nemen naar het treinstation duurt hier anderhalf uur. Zo is de tijd een strooisel dat door je handen glijdt als ether door de lucht.

Maar goed. Ik kwam dus de vrijdagochtend aan vanaf Jeju-do, meer bepaald de top van Halla-san, en je raadt het nooit maar ik had een plan, dat weekend. En dat plan was niet zomaar een plan, maar een unieke gelegenheid! De Belgsiche beloften voetbalploeg speelde namelijk een oefengalop in Seoul alvorens aan het olympische toernooi te beginnen. (En eerlijk gezegd, als ze straks een punt halen tegen elf kiwi's zie 'k ze nog ver geraken; maar voor 't zelfde geld krijgen ze weer een stomme goal tegen ergens tegen 't einde en is alles weer om zeep. Belgisch voetbal...)

Ooit al naar een match cafeevoetbal gaan kijken? Langs het veld staan twintig supporters en de reservespelers zitten onder een partytent. Zo was het dus. Met het gevolg dat ik mijn idolen kon aanraken (zeg nu zelf: Marouane Fellaini, Maarten Martens, Moussa Dembele, Kevin Mirallas, Logan Bailly,... sukkelaars kun je dat toch nie noemen ee) En omdat ik mijn sjaal van de cercle aanhad, kwam Stijn Desmet persoonlijk mijn handje schudden en een klaptje doen; iets wat niemand me ooit nog afpakt, hah. Heb ik al gezegd dat ik in Korea soms tien jaar oud ben?

Oh, en ook met de journalisten een praatje gemaakt; dat is er me toch een stel wi. Ik zei dat ik wel wat van voetbal kende, dat ik de Belgische voetballers wel nog goed kan noemen. Zei er direct een van, jaja we gaan je wel helpen met de namen enzo. Ik dacht bij mn eigen, bende lulzuigers, ik ken al die voetballers wel hoor en toen passeerde de derde doelman van de belgen, en dien van t Laatste Nieuws zei: "Maar hem ken je zeker niet!"
"Oh jawel, Yves De Winter."
"Goed zo. En voor welke ploeg speelt hij?"
"Westerlo."
"Amai."

Tien op tien kreeg ik en ik dacht, 'volledig terecht.' En ook 'mannekes toch, bende haantjes.' Wel een beetje zielig ee, een journalist wiens beroep het is om driehonderd keer per jaar dezelfde tekst te schrijven met andere namen ingevuld, die een sympathieke toeschouwer op de rooster legt met vragen over het enige onderwerp dat hijzelf machtig is? Nu ja.

De match stelde niet veel voor; al ben ik wel blij de wereldrecordpoging te hebben meegemaakt van 'meest partijdig fluiten in een voetbalmatch.' Maar ik kon het de man wel nog vergeven, hij was tenslotten een match aan het fluiten van zijn landgenoten.

De tweede poging van een week later, daar kon ik minder om lachen; een saudi-araab die alles in het voordeel van de kanaries beslist. Om gek van te worden. Soms leek het alsof er maar een reden was om er te zijn voor de man: Braziliaanse fluiten aflekken. Echt zielig was het, deja-vu ook, dat maakt het niet makkelijker om te aanvaarden.

En na de match vraagt Jongho of ik naar een stripclub wil, en natuurlijk zeg ik ja. In de wagen voel ik in mijn zakken om te kijken of ze volzitten en ik vraag:
"How much cash do I need"
"Oh about ten man won" (60 euro)
en het begint te dagen dat er iets raars aan de hand is, dus ik begin te informeren naar die stripclubs.
"Can you touch the girls?"
"Of course!"
"Can you feel her breasts?"
"You can do everything you want!"

En zo besefte ik op weg te zijn naar de hoeren in plaats van naar een onschuldige titty bar, en eens we ter plekke waren (een soort van grote prefab versie van het glazen straatje), bleken al die meiskes er zestien uit te zien dus heb ik maar gepast. Een van mijn compagnons heeft overigens een vriendin, wat niet ongebruikelijk is naar 't schijnt. 's Avonds scheef poepen bij de jonge sletjes met hun smalle kontjes, en overdag met het lief naar de film.

Maar in plaats daarvan heb ik een tattoo gezet; een slimmere besteding van die 60tal euro's me dunkt. En wie vindt dat ik beter naar de hoeren was geweest, mag het me altijd zeggen.

Trip deel 3: Jeju-do & Halla-san

Tadaaaaa! Dit is waar ik aankwam na een bootreis van elf uren. De haven van Jeju, de grootste stad op Jeju-do. Een bootreis die haast vlekkenloos verliep (op een wiegend schip lijkt iedereen dronken) behalve dan dat ik zat met een akelig voorgevoel, gevoed door het schijnbaar gebrek aan reddingsboten en een bepaalde zin in Saul Bellow's finest waarin zijn hoofdpersonage spreekt over een zekere mate van interesse in de dood met de bedenking dat een zeegraf misschien een antwoord kan bieden...

I spent a lot of time figuring out how to be dead. Burial at sea might be the answer (p. 197)

In mijn hoofd ben ik vanuit de kajuit - een kamertje dat ik deelde met een gezin met drie kinderen, vriendelijke mensen - meerdere keren naar de uitgang gezwommen. De kracht van de visualisatie, ik geloof daar echt in. En sommige dingen laat een mens gewoon nooit aan het toeval over. Zeker niet als zesentwintigjarige.

Maar de boot bleef varen tot in Jeju, en het aanmeren duurde nogal lang dus ik dacht 'hey, ik ga nog n beetje op mn bedje liggen." Natuurlijk in slaap gevallen, en toen ik wakker werd, vond ik een verlaten schip, met de passagiersbrug al terug weggerold - ik moest dan maar samen met de auto's naar buiten, de Koreaanse havenarbeiders vonden dat geweldig grappig. Ha-ha.

At the tourist office: Shit, nu ben ik hier en nu moet ik iets doen ook maar wat?
een keer kijken op de kaart misschien?
ja lap, dat spel is hier gigantisch groot (daar ging mn wandelplan). Veel groter dan ik had gedacht(Jeju-do is een aparte provincie, met een vorm van autonoom bestuur en een oppervlakte van 2-3 keer die van Seoul. Zo'n dingen kun je lezen in reisgidsen, maar die had ik dus niet bij)
Laat ik eerst mijn bagage in deze lockers steken.
Gebeurd. hmmmmmmmm

Die grote groene plek hier in het midden lijkt me wel wat.

"Mister cab driver, take me to Mount Halla."

En zo gebeurde het, dat ik om negen uur s ochtends, in strandkleren, begon aan de beklimming van Halla-san, met een top op een niet onaardige 1,950 meter boven de zeespiegel (waar ik net van kwam, op een ferry boot) zonder de geschikte voorbereiding of uitrusting.
Mijn voorbereiding bestond hieruit: een meiske vragen hoelang zo'n beklimmingske duurt. Ze zei: "six hours." Ik dacht: "I can do it in four." (ja, eigenlijk denk ik tegenwoordig in 't Engels, en soms ben ik een beetje gelijk Frank Vandenbroucke - van wie ik gisteren overigens gedroomd heb dat hij naast me zat op restaurant en aan iedereen verkondigde dat hij eerste minister ging worden; maar dat het nog een geheim moest blijven. Hier tien minuutjes tv over het wonderjaar 1999; met op het einde een anekdote ter waarde van een wereldtitel.)

Toen een Koreaan met ervaring me op mijn sletsen zag beginnen aan de lange tocht over steile rotspaden kwam hij me waarschuwen:
"You can't go like this," wijzend met opengesperde ogen (wat heel wat wil zeggen voor een aziaat) op mijn schoeisel.
"Because it is forbidden, or because it is a very bad idea?"
"Not forbidden. But a very very bad idea."
"I don't care."

Ik was namelijk helemaal naar de voet van die berg gereden in een taxi, en niet om met mn staart tussen mn benen terug te keren. Wanneer er iets in mijn kop schiet, zit het niet in mijn gat. ik moest en zou die berg beklimmen.

En ik heb ze beklommen.

En ik heb ze bedwongen, al heeft het, ik vermoed, een paar jaar van mijn leven gekost. Nog een geluk trouwens dat ik voor ene keer wel ontbijt had gegeten.

En toen ik na zeven uur terug beneden stond, trillend op mijn benen, dacht ik "kust hier allemaal mijn kloten, ik ga terug naar huis." En ik ben naar de ferry terminal gereden, heb me daar gewassen aan de lavabo's, en ben met de ferry niet terug naar Busan gevaren, maar rechtstreeks naar Incheon, een reis van 13 uur, maar ik heb het nooit gemerkt want ik heb geslapen als een baby'tje.

Dat was mijn reisje dus, meer dan een week geleden al. En het is precies gelijk file in mijn blogger hoofd, want ondertussen is er al zoveel meer gebeurd dat het vertellen waard is: Zo heb ik de olympische beloftenploeg van heel dicht bij gezien - als ware het cafeevoetbal - handjes geschud en een praatje gemaakt met stijn desmet, naar stripclubs getrokken, en een tattoo gezet.

Maar dat allemaal, en nog veel meer, een dezer dagen en in detail op uw favoriete weblog.

Trip deel 2: Busan

Voila gi, Busan en de toren. De trots van het district Nampo-do. Busan is de tweede grootste stad van Zuid-Korea, met haar 5 miljoen inwoners. Busan is een havenstad in het zuiden. En wie zuiden zegt, zegt warmer. En ik heb het geweten...


"Maar allee, vertelt ne keer een chronologisch verhaal, Jantje!"

"Ewel, tis goed."

Ik stond daar dus met mijn modderkleers de maandagochtend in Incheon, en Bok, mijn gastheer, moest naar zijn werk dus ben ik maar recht naar Deokso gegaan om op zijn vrijgezels mijn vuile was te dumpen bij mensen met meer huiselijkheid en gezinsleven. Trekt er uw plan mee, dacht ik.
Ik heb een tukje gedaan en dan ben ik vertrokken, naar Seoul Station; het knooppunt van het nationaal spoorverkeer. (Ondertussen deed het verhaal van mijn heldendaden in de Koreaanse moshput al zodanig de ronde dat mijn artiestennaam een metrostation sierde.) Ik heb daar in Seoul Station een trein gepakt die verdacht veel op den tgv geleek - en wat blijkt achteraf? Dat ze de technologie rechtstreeks van de Fransoos hebben afgekocht! Die Koreanen toch... Nooit n keer iets zelf uitvinden. En op drie uur tijd stond ik in Busan, volledig onvoorbereid en met zware zakken hangend van beide schouders. Op zijn Frans. Nonchalant en van nie veel wetend, maar oh zo cool, met een saf in de mondhoek.

"Das zo typisch gij ee!"
"Ja wacht."

Kletsnat ben ik dan het eerste het beste hotel binnengewandeld (toch even melden dat ik ondertussen wel had 1. uitgezocht waar er boten vertrekken 2. vervolmaakt de studie van het metrosysteem en 3. mezelf vervloekt voor mijn impulsiviteit die aan de grond lag van de noodzaak van 1. en 2. bij dergelijke hitte en gewicht)

Ik ben gek van hotels, en mog het meest vanal van vergane glorie hotels. 't Is in zoiets dak een kamer heb gevonden. De flora langs de badrand was zo fascinerend dat ik de volgende ochtend een uur ben blijven liggen. En het tapijt van de gangen was enkel langs de rand nog rood en pluizig, in het midden zwart en plat. En het was nog met een echte sleutel. Met een hanger die - ondanks het feit dat ik niet in een love hotel sliep - geleek op een dildo. Ne lichte blauwen.

Ik heb sletsen nodig, dacht ik onmiddellijk de eerste ochtend. Ik heb nu dus sletsen van DC, zwarte, en ze zijn wel stoer eigenlijk. Hoe stoer ze precies zijn dat komen jullie later wel nog te weten; geloof me, geen superlatieven zullen superlatief genoeg zijn om uit te drukken de stoerheid van mijn sletsen, noch de kunde van de voetjes erin, noch de doortastendheid van het kopke helemaal bovenaan.

Voila. Op sletsen naar Busan Tower gewandeld bij hoge kwikwaarden. Beginnen water zuipen gelijk een echte vispoeper. Naar de vismarkt en alle andere markten gaan kijken. Zoveel goederen! Ze hebben daar schoenen voor heel Azie. Sokken voor elke Amerikaanse soldaat. Gene zever. Overproductie ten top. En die gast die onder de brug lag te tukken 's ochtends toen ik de ferry regelingen ging checken die trok er zich allemaal niets van aan.

En de tweede dag heb ik een Koreaan leren kennen, en zijn naam was Gin, en ik vroeg "like the drink?" En eigenlijk vind ik dat een ongelooflijke coole vraag om te stellen aan iemand.

"Gin Tonic, yes."

Het was een interessante kerel; een trotse Koreaan die zich ergerde telkens als er een meiske passeerde dat haar ogen heeft laten verknippen.
Hij leidde me rond in zijn stad, door de oneindige ondergrondse shoppingcentra, die samen eigenlijk een extra winkelstad vormen, en naar Texas Street waar de Russische immigranten ons arrogant hun bars uitwezen toen we ice T wilden in plaats van bier.

En met de belofte van me te bellen als hij in Seoul is om te clubben, nam Gin afscheid van mij een tweetal uur voor mijn ferry richting Jeju-do vertrok. Twee uur die ik vulde met verder lezen in Saul Bellow's Humboldt's Gift, een van de beste boeken die ik in de laatste vijf jaar heb vastgenomen. Maar dit geheel ter zijde. Wat niets afdoet van het feit dat de slaagfactor van een reis op je eentje in niet geringe mate afhangt van hoe goed je gezelschapsboek is. Tenminste op dat gebied was mijn reisje dan al geslaagd.

Van een meesterlijke voorbereiding gesproken!

Trip deel 1: Incheon Pentaport Rock

Ziehier: de ingang van het grootste internationale rockfestival van Zuid-Korea, een land met vijf keer zoveel inwoners als Belgie. De context van deze foto: Ik mocht mn 1,6 literfles bier niet meenemen naar binnen, en wat doet een mens dan tegen de verveling? Saffen smoren en foto's trekken natuurlijk. Nodeloos gezegd dat ik de hele dag plezant was, maar ik kon echt geen andere manier bedenken om al dat brouwsel naar binnen te smokkelen behalve via mn maag. Maar dat was de tweede dag en die komt altijd na de eerste, "dus begin bij het begin, onnozelaar!"
***
Dag Een: Was de dag dat ik alleen ben gegaan. Of oh wacht, eigenlijk begon alles al de vrijdagavond, want toen ben k bij Jongho gaan logeren om de metrorit van de zaterdag wat te verlichten, (Incheon-Deokso is een kleine twee uur) en we zijn hond gaan eten. Hah! Voor wie het wil weten: de smaak is niet speciaal, er hangt enorm veel vet aan, en de textuur is een beetje gelijk stoofvlees, zo van die draden. Overigens wil ik hier, op aandringen van heel wat Koreanen, benadrukken dat er maar weinig mensen zijn hier die graag en of veel hond eten. Gebeurd. Trouwens, hoogst waarschijnlijk ga ik het ook op die ene keer houden.
Maar goed, het rockfestival. Dat was me daar dus een modderpoel van jewelste ee. Tot de knieholte in de modder waden om aan een biertje te geraken (Miller, jik, maar prijs heel erg ok: 2 euro voor een beker van ik vermoed 37,5 cl) vandaar dat ik dacht, sletsen zijn allicht geen slecht idee, wat ook wel zo was, maar botten ware nog beter geweest.
Muzikaal dan; The Gossip was absolute uitblinker, maar dat had ik dan ook wel verwacht. Op blote voeten in de moshpit (deel 1) Travis was best ok, maar het blijft Travis natuurlijk, zo van die melancholische jaren negentig rock... maar hitjes zijn hitjes, en bovendien had een van die gasten een batman t shirt aan en dat zet je bij mij sowieso al op n gunstig papiertje.
Koreaanse bands zijn hilarisch trouwens, maar omdat toch niemand ze kent sla ik die over. Eigenlijk is me van de eerste dag enkel nog London Elektricity bijgebleven, de afsluiter op het kleine overdekte podium, waar ik met een Zuid-Afrikaan Nederlands heb staan babbelen tijdens het dronken huppelen, met rum en cola in de hand, op de drum 'n base set. Rond drie uur was hij plots verdwenen met twee Koreaanse meiskes, misschien heeft hij de nacht van zijn leven gehad. Ik hoop het voor hem; de andere optie was immers "buiten slapen ergens waar het zacht ligt" omdat al zijn vriendjes al terug naar het hotel waren, en hij de naam ervan niet wist. Bovendien beantwoordde niemand zijn gsm. Ocharme. Of niet.
En zo lag ik om drie uur dertig met tuutende oortjes in mijn bed te denken aan die dikke van The Gossip terwijl mijn arme voetjes riepen van"Jamoja azo nie ee makker!"

Dag Twee: is de dag dat ik Bok en zijn collega van de powerplant heb meegekregen naar het festival met de belofte dat ze geen ingang moesten betalen. Ik had namelijk in de snotter gekregen dat het kinderspel was om er gratis binnen te geraken. Dag twee was muzikaal overigens stukken beter: Underworld was zo zo, maar als afsluiter toch minder vermoeiend dan het sl_pen van Travis. Hard-Fi was een leuke beginner, Tricky was bij momenten echt goed bezig (en zijn zangeres had een grijze trainingsbroek aan vanwaaruit, aheum, een bepaalde typisch vrouwelijk vorm me voortdurend aankeek. Wat niet onaangenaam was nee, toegegeven.
Tijdens Feeder wel het hoogtepunt bereikt, als ongekroonde koning van de moshpit. Toen na het eerste nummer bleek dat het publiek nogal mak reageerde besloot ik dat het tijd was om in te grijpen. Bovendien stond ik te ver naar mn goesting, en wat is nog steeds de beste manier om die laatste cruciale rijen te overbruggen? Juist ja, moshen. Ewel verdomme, de Koreanen vonden me te gek, op mn blote pekkels rondspringend en duwen en trekken, en op de duur kon ik ze laten moshen of rusten op commando. Echt niet te doen; dan weer hield ik ze in door met gebaren een lege kringel te maken in het publiek om dan bij de eerste deftige gitaarriff helemaal los de meute in te springen of uitdagend met het handje iemand bij me in de kring te vragen. Ik noem het "mennen van de moshpit" en je moet het zeker eens proberen.
Als dank hebben ze me de lucht ingestoken, en heb k voor het eerst sinds de gekloven wenkbrauw ten gevolge van het Oudenburg incident nog eens een crowd besurft. Ook ben k mijn ene slets kwijtgespeeld met als het gevolg dat ik de bassist heb geraakt met de andere. Helemaal gek werden ze ervan, mn meute. "You rock so hard," zegden ze. En het was waar.

En mn voeten, ja, die waren blauw. Werkten ze bij de NMBS, ze gingen na die dag in staking. Maar het ergste, jaja, dat moest nog komen. Oh ja. Ik had na dit rockweekend nog heel wat in petto voor mn voetjes