dinsdag 26 april 2011

Aanvaring met Vlaming

Laatst ging ik met twee mooie mensen naar de beesten van de Antwerpse zoo en op de terugweg botste mn kar met die van een Vlaming.
Het was op de trein naar Oostende, maar ik had enkel een B dag trip, vertrokken vanuit Brussel. Had me voorgenomen om het aan de conducteur te vragen wat en hoe (mag je naar gelijk waar, moet je bijbetalen, toch maar best gewoon railpas invullen, etc) maar noch tijdens Brussel-Berchem en Berchem-Centraal controle. Dus naar de zoo. Dus zat ik erna met mijn B dag trip ticket op de trein naar Oostende. en toen kwam de kaartjesknipper wel, het was een knipster.
Waar ga je heen?
Oostende.
Dit is een ticket naar Brussel (we waren bijna in Sint-Niklaas).
excuses, dacht blah blah gelijk vanuit welk station in België (komt uit de promotiecampagne), maar dat bleek achteraf misschien niet de goeie zet. Ik stelde wel ook voor om mijn railpas brussel oostende in te vullen, dan was "ik nu theoretisch op weg naar Brussel alwaar ik theoretisch zou overstappen naar Oostende." (met glimlach.)
Toch een perfecte regeling, niet?
Maar het mocht niet baten. Ik moest een ticket Antwerpen-Oostende kopen, met toeslag van kopen op de trein, én zei ze nog ik toon mijn goed hart want normaal moet er twaalf euro bij voor poging tot zwartrijden.
Bedankt, perste ik eruit, en vroeg wat er dan gebeurde met mijn rit op mijn B dag ticket en ze antwoordde die ben je kwijt. En zo gebeurde het dat ik 19,60 extra moest afdokken aan de nmbs. Omdat ik in theorie al op de trein antw-oost zat.

Wat is dit? Een schoolvoorbeeld van de conditionering? Hoe er geen plaats is voor interpretatie van wetten, geen begrip, geen zin in conversatie? Ik vond het plezant om in discussue te gaan met de conductrice (geen AN!) en voorstellen te doen om zo samen tot een akkoord te komen. (Uiteindelijk moest ze me volgens de letter van de wet 31 euro gevraagd hebben) Dat ik de balans liever nog een beetje meer naar mijn kant had zien overhellen, is logisch. Soit. Niet zo erg. Tot daaraan toe. Het is maar geld.

Ware het niet dat er schuin voor mij vier kapitalisten zaten waarvan er één, wellicht gesterkt door enkele westmalles en de onvoorwaardelijke liefde van zijn lelijke vrouw die niet weet van zijn slippertjes, ineens met getrainde vingers de moed bij elkaar schartte om vanachter zijn zetel - hij zat aan het raam - te zeggen van

"Betoalt en zwiegt."

Ik vond dat best wel onbeschoft. Ben rechtgestaan vanuit mijn zeteltje en heb gerepliceerd (!) als u betaalt, wil ik zwijgen. Wat ook wel onbeschoft is. Er zijn er in Zuid-Afrika die beweren dat je onbeschoftheid best met onbeschoftheid bestrijdt, een idee waar ik me altijd tegen heb verzet, maar mijn god, het lucht wel op. Houd de mensen een spiegel voor en nog van dat. De conductrice vond het allemaal best, ik betaalde uiteindelijk en dat was dat. Oh, zei ze nog toen ze wegging, de andere wagon is lekker fris, daar werkt de airco wel.

Ik heb me verzet.

En in mijn koele wagon beginnen beseffen dat ik eigenlijk gelijk had. Dat hij maar moest betalen. Dat 19,60 voor hem misschien geen geld is, en het feit voor mij wel nog minder een reden om daar blasé over te doen. Wie de indruk geeft achteloos twintig euro briefjes neer te leggen, moet het dan maar bewijzen ook, dacht ik dan.
Ik had moeten rechtstaan voor de vierzit, met net dié uitleg. Ik had moeten vragen aan zijn vrouw en vrienden of hij hen soms ook beveelt tot betalen en zwijgen als ze vinden dat ze ergens oneerlijk behandeld worden en proberen in discussie te gaan. En dan de schaamte zien op het gezicht van de andere drie, gericht op die jonge vreemde man die het gedurfd heeft om de vierde zijn grote mond te snoeren... dat zou glorieus geweest zijn. In plaats van óók onbeschoft. Ach ja...

Niet veel later, op de achterkant van de gazet gelezen dat de belg gemiddeld 6,8% rijker geworden is. Huh? Economische crisis? Ik snap er helemaal niets meer van. tzal van t betoalen en zwiegen zien, zeker?

dinsdag 19 april 2011

De Wereld! Onze Wereld!

Waar moet het ermee naartoe?

Specialisten allerhand zeggen: we gaan naar de kloten. Financiële experts luiden de alarmbel om te verkondigen dat er meer mensen arm worden en strijken op het einde een jaarloon op dat een klein afrikaans land even lang kan voeden. Of een zuid-oost aziatisch. Hear thee, hear thee!

Belgische politici zeggen: Het land gaat kapot, of moét kapot (de nieuw-vlaamse). en als er oude mannen zijn die er oneindig veel meer van kennen dan de jonge met kleine pikjes maar overdreven geldingsdrang, en die oude mannen zeggen: doe het zo, dan luisteren ze niet. Waarmee de jonge eigenlijk beweren slimmer te zijn, want meer ervaring, neen. Dat hebben ze niet. Dom zijn en het beseffen is een schoon deugd. Maar dat er ook ondeugdelijk volk rondloopt in ons klein land weet iedereen.

De Belgen zelf zeggen: 't is al gelijk. als ik mn buurman zn zonnepanelen maar niet moet betalen. En juichen als eengemaakt wanneer een Rode Duivel een goal maakt.

+++

Excuseert. Ik had een punt maar het ontsnapt. En ik wilde ook nog vertellen dat ik een speler opnieuw verwelkom in mijn persoonlijke galerij van favorieten. Zijn naam is Raul Gonzalez Blanco, en hij is terug de schoonste van allemaal nu gehuld in het koningsblauw van FC Schalke 04. Uitgerangeerd worden en dan zo reageren... dansend op de tribunes met supporters, keepertje omspelen. Ik kijk meer uit naar die dubbele halve finale dan de tweede en derde clasico (Real zonder Raul = kansloos).

Genoeg over voetbal. Wielrennen: Gilbert wint straks ook la doyenne, en wordt god. Ik denk trouwens dat hij morgen met opzet De Pijl gaat verliezen. En in één klap zullen ook de politiekers terug Belgen worden (op de wetstraat staan veel flatscreens waar men samen naar de koers kan kijken, droom ik dan) en het land toch laten voortbestaan. Omdat het teveel tegenstrubbelde. Omdat er meisjes op de trappen van de beurs stonden te protesteren zonder t-shirts en BHs (wishful thinking, alweer).

+++

Ach jongen. Waar maak je zoveel drukte om?

Ik kan het niet laten.

zondag 3 april 2011

Really, Madrid!

Ik heb een torenhoog probleem. Elke plek in de wereld is er één waar ik wil gaan wonen. Na drie dagen Madrid is het niet anders. De brede lanen, de Madrileense met haar botjes en haar donker haar, de terrrasjes met mensen en hun sigaretten overal, de wereldsheid, Spaans, het voetbal...

Ook al was dat laatste enigszins een teleurstelling; in een impulsieve daad - Greg had vijftig minuten voor de loketten aan het stadion sloten uitgevlooid dat je tot zeven uur tickets kon kopen voor de match van morgen dus ik onmiddellijk van JA NU! waarna we LIEPEN; en we hadden ze vast, vijf minuten voor zeven - ga je naar een miljardenploeg kijken die speelt tegen een elftal boertjes uit een provinciegat genaamd Gijon (geen idee waar dat ligt) en verwacht vijf goals. Toen de boertjes na tachtig slaapverwekkende minuten oververdiend de ongeconcentreerde galacticós een loer draaiden, kon ik het niet laten om recht te veren en in mn handen te klappen. De Madrilenen vonden dat matig amusant. Overigens was ik voor de match de enige persoon die blij was dat ene Christiano Ronaldo geblesseerd moest thuisblijven. Het vak van Gijon daarentegen behuisde het feest van de maand. Mourinho kon het eerste thuisverlies in 9 jaar waarschijnlijk minder smaken. Een unieke prestatie van een lul van een vent. Het ene heeft ongetwijfeld met het andere te maken.

Vrijdag na aankomst: Ik was de eerste in Hostal Adriano, Greg kwam een tweetal uur later en ik liep rond in zonnebril en sletsen; een blij weerzien met de zon. Toen in afwachting espressootjes drinkend aan de overkant van het autoloze straatje stond hij er plots, mijn New Yorker vriend wanna beer, en dan het onvermijdelijke dos cervezas por favor. Gelukkig dat niemand dat hier kent, ik schaamde me dood. Soms wou ik zeggen tres cervezas por favor for the sake of not saying the former... maar de bieren komen hier in grote vazen (vasos) dus anderhalf bier is teveel van't goeie. Het was toen ochere god drie uur in de namiddag en we hebben het om onze reunie te vieren op een twaalf uur drinken gezet, met ertussen een dineetje twintig meter verder, en later een jazzconcert: een mondharmonicavirtuoos begeleid op piano. Machtig schoon. En op het einde het onvermijdelijke glas whiskey en het was weer zo'n sloot dat Greg het zich 's anderdaags beklaagde. Gelukkig had ik nog van die codeinepillen van in Zuid-Afrika (dat is daar gewoon over the counter medicijn, zonder voorschrift, nvdr.) dus het was gauw opgelost; maar best ook met die tachtigduizend kelen en toeters in Bernabeu.

Het leven verloopt hier op een ander soort ritme. Je slaapt tot laat want de dag begint toch pas rond vijf uur. Ook de zondag. Naar het Prado dat gratis toegang biedt tussen vijf en acht - Velasquez, Goya, Bosch. machtig schoon.

Morgen kom ik alweer naar huis. Dan doen we weer met zijn allen Belgisch. Really. Eerlijkheid gebied me wel te vermelden dat mijn eerste CV en Letter of Recommendation al naar een Madrileense English Language School verzonden werd. Impulsieve daden, het is helemaal mijn ding (geworden).

En langs de andere kant: toen ik laatste mijn prachtig petekind ging bezoeken en hij begon te wenen bij het afscheid, toch een beetje de thuisblijfblues gekregen. En Brussel is ook leuk.
En Cape Town. Melbourne. Seoul. Sint-Petersburg en Kazan, New York/Orleans, Xi'an. The Gardens of Earthly Delights, Honey.