donderdag 26 februari 2009

De Lente

De lente komt hier vrij vroeg. blijkbaar. Want dat is het nu dus in Korea: lente. Ik sta op met de blauwste lucht uitgestrekt over de han, en dat is genoeg; de rest van de dag loop ik te glimlachen. 'Mijn god, ik hou van dit landje,' denk ik dan de drie minuten wandelend van het appartement naar de hagwon.

Dan geef ik les, een paar uur, en vertel ik verhalen aan mijn leerlingen en zij aan mij, en na de les houd ik de deur open voor ze, en krijg bij het naar buiten gaan een beleefd knikje, als een buiging, met daarbij "thank you teacher."
'Mijn god, wat hou ik van deze mensen,' denk ik dan de drie minuten van de hagwon naar het appartement.

***

Het eerste gedwongen afscheid viel me zwaar. Jakob, koreaan en drinkebroer, en ik gaan elkaar misschien/waarschijnlijk/zeker nooit meer zien. Hij belde me minstens twee keer per week op om gek te gaan op soju (waarop ik zeker de helft van de keren 'nee dank u' heb gezegd - iets waar ik nu spijt van heb), maar nu begint hij in maart te studeren aan n college ergens drie uur rijden weg van seoul. Dus dat was het; geen grapjes meer over drugs en vrouwen.


Het is die onzekerheid waar ik last mee heb...

die misschien/waarschijnlijk/zeker (schrap wat niet past)

het enige wat je dan kan doen is een emailadres uitwisselen. Niet echt veel als je het mij vraagt. Niet echt conform de tijd die je met elkaar hebt doorgebracht. Geen symbool voor de betekenis van de korte maar waardevolle vriendschap die je hebt gehad.


"Vaarwel Jakob. Ik ga u missen."

maandag 16 februari 2009

(N)iets meer te doen

Nog zes weken en ik zet mn eerste stappen terug naar huis. Ik begin er enorm naar uit te kijken. In mijn hoofd ontrolt zich een waslijst van dingen die ik wil doen als ik terug ben. Daarop staat onder andere: oude gueuze drinken, de zuursten op de kaart (hansen ofzo), naar een match van de cercle gaan kijken (de bekerfinale ofzo, en die dan winnen), koffie zetten met azo n italiaans espressodingske voor op t gasvuur (met chocolade, als ontbijt), de kindjes bezoeken die ondertussen niet alleen geboren zijn, maar misschien al kunnen 'papa, mama, kaka' zeggen en tandjes krijgen en rondlopen, naar een concert gaan (in brussel ofzo, met kavinsky ofzo, en vloeken dat iedereen zo groot is), eens in brussel nog n tweede oude gueuze drinken en dan daarbij eten: een stuutte met platte kaas, pijpajuintjes en radijzen, een trappistenbrouwerij bezoeken (rochefort ofzo), 's ochtends vroeg na het uitzetten aan n warme bakker zijn keldergat blijven staan en ruiken aan de geur van het versgebakken brood, een vat geven met sam vandekerckhove ter eer en glorie van onszelf en onze verjaardag, op die avond dan iedereen terug zien en de verhalen vertellen over Mijn Grote Avontuur die te vadsig waren om op een publieke blog te posten,...

er is meer. natuurlijk. jullie allens hand schudden bijvoorbeeld. Of ne kus op uwe kake...

Maar het is nog niet gedaan nee. zes weken heb ik nog om de dingen te doen waarvan ik later - als k ze niet doe - ga denken: verdorie toch, dat had k nu toch echt n keer moeten doen. ik kan nu gelijk nie direct iets bedenken. (zaterdag gaan shoppen, nvdr. Een van die dingen - zie boven - en een roze trui van supermario gekocht.)

en nadat ik al die dingen heb gedaan is het tijd om de boot te nemen nar vladivostok. en dan de trein naar irkutsk. en dan de trein naar ekaterinaburg. en dan de trein naar moscou. en dan de trein naar berlijn. en wat daar gaat gebeuren, hangt van het gesternte af. maar een ding beloof ik plechtig, lieve lezer:

op negentwintig april ben ik terug in het land. ten laatste. met of zonder nieren.


groet, 얀

donderdag 5 februari 2009

De Gekte

Het is mooi geweest. De gekte op zijn Belgisch maar dan in Korea. Ik kwam naar het schijnt thuis met ingevallen wangen. Echt gezond was het dus niet, dat bohemenleven met twee van mn 'favorite allies'. Vraag mij niet wat we gedaan hebben. En ook liever geen: "heb je foto's getrokken Jantje?"

Ik laat die eer volledig aan hen, mijn bezoekers, die ondertussen al lang terug verlost zijn van de soju en het verschrikkelijk bier. Allen zijn ze ervan ziek geweest. maar ik het meest van al ja. Binnenkort op youtube. Als god de grapschurk het wil.

Daarom ben ik naar deze verwaarloosde blog gekomen. Om te zeggen: ga de verhalen halen bij een ander. Ik heb het veel te druk!

(Met afscheid nemen van mensen die ik misschien nooit meer ga zien; dat duurt iets langer dan zeggen van "dag belgen, ik ben der ne keer mee weg voor n jaartje." want ochere toch wat stelt dat voor een jaartje in het buitenland. Just nietsmndal. n keer blazen en tis weg. fwiet)

(Met het regelen van mn Russisch visum, want potverdikke die Russen lachen er nie mee wi. Papiertje hier en papiertje daar en dat is gewoon om met een trein door t land te mogen rijden ee! wat moet dat niet geven als je er wil gaan werken voor n jaar?! - misschien iets om in de toekomst een keer uit te zoeken. en die trein en die boot uitvlooien das ook niet zo simpel.)


Allee,

kben der weer mee weg. Druk gaan doen. Tot de volgenden!