dinsdag 18 oktober 2011

Statistiek

Ik zou er niet mee durven thuiskomen zo ergens rond einde juli, met een rapport van het percentage dat de Rode Duivels kans hadden om der Nationalelf in eigen huis te kloppen. Maar ik geloofde vol passie, en brak zo mn eigen hart. Toen eerst de eerste duitser scoorde, meer bepaald. En kort daarna, bij de baltoets van de tweede, dat perfect voorbeeld van snelle omschakeling. Krak zei het.
En achteraf verkondigen échte voetbalkenners zonder sjaal 'zie je wel', want zij wisten natuurlijk al dat Duitsland ons ging opfressen want zo gebeurt dat nu eenmaal áltijd. Ook ik wist dat. Daar hoef je geen voetbalkenner voor te zijn. Het volstaat dan om statistiek te kennen.

Ik ben een positief ingestelde mens. Hoop is mijn ding, en Droom.

De dagen voor de match voelde ik dan ook een aangename verwachtings-spanning. Om van de dag zélf nog maar te zwijgen. The stage was set voor een historische avond...

En dan, die drie minuten gründlichkeit.

Wat zijn ze toch een wreed volk.

Dus het heeft niet mogen zijn. Mertens deed niet mee. (Waarom mocht hij eigenlijk niet van Georges?) Tant pis. Op naar de volgende campagne. Voor groepswinst, Dries. Voor glorie, Vincent. Voor het vaderland, Marouane. Eden, Jan, Axel... wat een wereldploeg...

Elsschot: "Maar tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en praktische bezwaren en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren en die des avonds komt wanneer men slapen gaat."

***

Het was dus uit een zekere roes dat ik ontwaakte de dag erna, en ik had afgesproken met een Poolse die ook soms blogt en me vertelde: Hey, je kan de statistieken van je blog opvragen - iets wat ik, narcistisch als een schrijver altijd is, natuurlijk onmiddellijk deed.

En weet je wat: Ik haal met mn roerselen van ziel en lichaam een niet onaardig gemiddelde van 65 lezers op de dag van posten. Niets aan de hand, niet slecht zou je denken.

Tot vorige week. Toen ik een vies blogje postte over diarhee en seks en nog andere vunzigheden zeker? ik weet het niet meer.

Piekte het grafiekje toch wel niet tot 93, amai! Bijna honderd mensen hebben die dag mijn vadsig stukske proza gelezen. Ik vind dat straf. Zo'n plotse stijging van bijna 50%. En honderd lezers is een readership, en overstijgt voyeurisme.

Maar hoe hoog precies het natuurlijk gemiddeld percentage voyeurs ligt bij lezers, weet ik niet.

vrijdag 7 oktober 2011

Losjes

"kiek ee jean, ke kunnen doar echt nie tegen asse in me gat zittn. Kriegn doa echt t schijt van."

Ik keek naar B. DeFr., de man achter het stuur, die net de bovenstaande gevleugelde uitspraak deed zonder de betekenis van zijn woorden te beseffen en schoot in de lach. Hij zat gebogen over zijn stuur geconcentreerd de witte lijnen van het wegdek tussen Lepelem en Jabbeke te volgen. Wat ik precies heb geantwoord, weet ik niet meer. Maar het kasticketje waarop ik toen vlug notitie nam, zat gisteren nog steeds in mn portefeuille.

***

Een week ofzo later bekende E. Dup. me dat hij al een week lang 't vliegend schijt had, en liet de deur op een kier terwille van de demonstratie. Luide en natte knallen reikten tot aan de andere kant van de woonkamer. Het geratel van een mitraillette. Het geratel van bruin sop en kleine stukjes stront tegen porselein en in het beetje water onderaan. Een grillige loopgravenoorlog.
Nadat ik er een heel weekend had gelogeerd, kreeg ik de maandag, terug thuis op eigen pot, te maken met hetzelfde tafereel. Ik stuurde hem een bericht waarin stond dat hij best eens zijn pot ontsmet.

***

Nog eerder, nadat ik op een heel ander soort missie ging, bereed een vrouw me als een veehoedster uit een vorige eeuw.

"tis lichten lange geleden dak nog azo gevreeën en"

zei ze plots, en ik dacht - vol van mezelf - zeker honderd jaar, maar het was minder.

***

De maanden daarvoor liep ik voortdurend rond met de vraag welk zitje in een rollercoaster het beste zitje is. Ik denk nog steeds het midden.

***

B. DeFr. en E. Dup. zijn ex-klasgenoten. En deze blog is losjes gebaseerd op flarden heden en verleden, die wonderlijke toegift van het leven.

maandag 3 oktober 2011

Het Volk Sluit

Het Volkshuis waant zich een blijvend café, maar de hongerige wolven van de vastgoed beslissen het is ermee gedaan, en lekken hun naar rot vlees meurende bekken. Niet van de honger, maar van de goesting.

We breken het af om nog meer te kunnen eten. Of betere stukken chateaubriand. Enkel een sukkel eet minderwaardig vlees.

Dat is tegen de zin van het volk natuurlijk, die destructie.

Wolven horen geen cafés te sluiten - mensen doen dat. Ze gaan naar huis. Uiteindelijk wel.


Er is maar één tap open op dit uur, zei de dorpsgek en hij stemde voor de sossen. Het kon Steven maar weinig schelen; hij tapte nog een pint met prijswinnende kraag.

De dorpsgek zei, het is niet genoeg. Geef er nog één aan de rest.

De grapjurk zei, trek eens aan mijn tap. Het cafévolk rolde over de grond, kirrend van plezier en onbeschaamdheid.



Straks komen er oude Duitsers wonen met broekranden waar vet over valt als een cascade van beschimmelde gelei. Ze komen twee weken per jaar met hun mercedessen vieren dat ze bejaard zijn en rijk, en jullie niet. Jij ook niet, meneer aan de bar. Ze schudden de hand enkel van gelijken, de bombasten van Versluys en DeGroote - ook zij bezitten mercedessen. Ze hebben manieren en een stropdas om te tonen wie ze willen zijn. Keurig. Ze sluiten business-deals. Dat is hun branche


De meesten waren zoekers, dol en gepassioneerd, dronken meestal ook.

Soms leek het wel alsof ze het hoopten te vinden in een porseleinen pot, datgene wat ze zochten.

Deren deed dat niet. Zolang men maar het geschenk van de dorpsgek aanvaardde en er zelf ook één zette. Dan maalde er niemand om, noch de dikke dame met de bilspleet zonder tanden, noch het bejaard koppel van om de hoek.

Ze kwamen er al 18 jaar en hadden meer te vertellen dan hen tijd restte.



Nog één keer vult zich het terras met mensen. Binnen staat een dronken bende mee te zingen. Ze doen dat daar soms. En later, veel later voor sommigen, niet veel later voor anderen - afhankelijk van de staat van de verschillende organen - neemt men afscheid van de muren, door mensen volgezet. Straks komen de bulldozers van de wolven en die vegen elke liefdesbetuiging weg.


Van dat vuil ventje, zo ging er een verhaal. Dat hier vroeger altijd kwam, maar dan plots stierf aan wat was het weer. Ooit had hij met zijn stoutste zatte botten... Dat heeft toen dágen gestonken.


Een sleutel past een slot. Een toevallige passant ziet iemand een traan laten en denkt wat is hier aan de hand.

Het volk sluit en verdwaalt op de veel belopen weg naar huis terwijl ergens, veel hoger, een man met een das en rode kaken kijkt naar nullen op een computerscherm en daar gelukkig van wordt.

zaterdag 1 oktober 2011

Agenda: het Volkshuis

Sinds ik jobkes doe met bepaalde varierende dagen en deadlines dacht ik bij mezelf: zonder agenda lukt dit nooit. Dus heb ik een notitieboekje eigenhandig in een agenda veranderd door er de dagen van de komende maanden van 2011 in te tekenen.

Ik vulde de dagen in waarvan ik wist: dan moet ik naar Daikin, dan naar HLN.

Wat ik niet had kunnen voorspellen was:

Dat de gaten in een agenda zich razendsnel opvullen. Waardoor mijn luizenleven geleidelijk aan en onmerkbaar voor het blote oog veranderd is in een ge-ren van hot naar her. Een bloemlezing van de laatste twee weken:

*di 20/09: 09:00 redactie Daikin + interview R2(x)
*woe 21/09: 16:00 HLN
*do 22/09: strip naar Gent. Karting.
*vrij 23/09: Kabien afbreken.
*zat 24/09: feestje id Walvis
*zon: 25/09: 15.00 HLN
*ma 26/09: -
*di 27/09: 09:00 redactie Daikin
*woe: 28/09: avondje Komen
*don 29/09: 16:00 HLN
*vrij 30/09: Holger feest
*zat 01/10: Cercle - STVV + sluiting volkshuis
*zon 02/10: 15.00 HLN
*ma 03/10: Tekst kwartaal af
*di 04/10: 09:00 redactie Daikin + deadline enquetes


Dat komt in het kort neer op: Oostende - Brussel - Gent - Oostende - Kortrijk - Oostende - De Haan - Oostende - Brussel - Oostende - Komen - Oostende - Brussel - Brugge - Oostende - Vosseslag -Brussel - Oostende. Zo zie je maar; een agenda houden is een aan twee kanten snijdend mes. Al deed die maandag 26/09 wel extra veel deugd. Bovendien vertelde een blondine met ervaring met agenda's dat die op tegen het einde van het jaar zijn veranderd in een soort naslagwerk waarin je voorbije 365 dagen staan beschreven. Right on!

Maar dit weekend sluit dus het Volkshuis. En De Haan zonder Volkshuis is als een Volkshuis zonder bier. En al de drank moet op. Komt daarbij gerust helpen, mensen van de middenkust. Het is niet elke dag dat een monument ophoudt te bestaan.