vrijdag 19 augustus 2011

Shock

Vlaanderen ontwaakt uit de nacht van de slapeloze moeders, en ik rijd voor de derde ochtend op rij met de fiets naar Daikin. "What we're doing's too important for our lives to end quite yet," zingt Kimya Dawson in mijn oren net dàt wat door duizenden bepukkelde puberhoofden flitste voor er bij sommigen een tent, een stelling of een boom op viel.

Hagel kreeg iedereen. En regen. Op het nieuws vertelt een jongeman: Ik ben in shock. Hij zag net een meisje zoiets op het hoofd krijgen waarvan men duizelt, misschien sterft.
The show must go on, zegt een andere jongen. Het gewoontedier in hem spreekt; rond zijn onderarm de trofeeën van een ganse zomer festivals. Hij zag geen bloed.

De omwonenende schoten massaal ter hulp. Dekens en warme chocomelk; pubers werden plots weer kinderen. Bollen, drankbonnen en zakjes wiet verloren elke waarde op de beurs. Ondertussen voetbalden drie Belgische ploegen zich met één been naar de groepsfase van de Europa League, en dronk ik als aperitief een Cuba Libre die recht naar de kop steeg (met lichte tegenzin, want mijn gezelschap had een beter drankje, Gin Fizz, nvdr.).

De Zomer van 2011...

(En dan te bedenken dat ik van plan was om vandaag te bloggen over wat shock doet met een mens, namelijk gewoontes doorbreken... Dat kwam als volgt: na drie maanden bij Daikin telkens voor dezelfde pissijn te gaan staan, deed ik gisterenvoormiddag de deur van de toiletten open en er stond plots iemand voor me die hetzelfde van plan was, maar dan een fractie van een seconde later en in omgekeerde richting - waarop we beide schrokken. Waarna ik zonder verpinken en zonder het te beseffen voor het eerst niet over het gebruikelijke 'mijn'porselein leegliep. Het was pas halverwege mijn plasje dat ik dacht tiens. dit is nieuw. Een bagatel.)

woensdag 10 augustus 2011

Eden Hazard

De beste voetballers zijn mannen met snelle voeten, die hun mond houden. Een slimme mens moet je niet zijn om meermaals te schitteren op het hoogste voetbalniveau. Kijk naar Ronaldo (de echte, niet de tjanker). Een deftig woord heb ik er nooit weten uitkomen, enkel een beschaamd lachje en vooral die vreemde lege blik tijdens het volkslied in Parijs ('98); dat mysterie van de gekwetste godenzoon. Men zou kunnen stellen dat hij de enige is die de ware toedracht kent, maar ik vermoed dat hij het ondertussen al vergat.
Maar met een enkele slag van zijn -dikwijls te dikke- kont, kon hij wel verdedigers en keepers in de wind zetten.

Er zijn ook voetballers met klasse die hun mond niét houden, zowel op als naast het veld. Hun ster taant altijd sneller. Altijd.

Eden Hazard moet zijn mond houden. En spelen. De acties maken die hij bij Lille wél maakt. Want daar draait het uiteindelijk om: niet om de streken van Hazard of een hamburger, maar om het uitblijven van de acties op het veld die de streken vergeven. En als we dat nog willen meemaken, zwijgen we beter, met zijn allen.

Eden Hazard en de Rode Duivels: valse start. Meer niet. Zand erover. In dat opzicht is de schorsing een goed idee. Kan Eden straks op zijn 20ste een come-back maken, schitteren als het talent dat hij is, en ons in extremis naar het EK loodsen. Leekens is een meestertacticus.