Enkele korte opmerkingen:
Lang leve Spanje, en de kunst van het voetballen. Dat de lichte voetjes van de zuiderlingen het wonnen van het tactisch gebonk van de krauten stemt mij blij. Ik had, toegegeven, niet gedacht dat de finale eerlijk zou eindigen, maar kijk, heel soms is voetbal wel rechtvaardig.
Hier in Azie is overigens geloot voor de volgende ronde in het kwalificatietoernooi voor Zuid-Afrika binnen twee jaar en dat leverde een erg interessante groep op: de Tigers zitten in de groep des doods (voetbalcliches zijn de leukste ter wereld) met UAE (het zwakke broertje, die verzameling emiraten, weetjewel), Iran de Reus, Saoudi-Arabia, en wederom Noord-Korea. Enkel de eerste twee mogen naar het WK. Ze gaan me daar nog een paar keer tegenkomen, in dat World Cup Stadium.
***
Voor het overige: Ik heb een Koreaanse tarantula in mijn handen gehad. Het was een van de zachtste en aangenaamste beestjes ooit. Een van de studenten, Doctor Lee, heeft er foto's van, maar die kan ik jullie helaas nog niet aanbieden. Zie later.
oh en vrijdagavond is er iets gebeurd dat minder plezant was. Toen ik naar een restauranttoilet wou gaan en er na enkele roffels op de deur niemand 'iets koreaans' riep, snakte ik de deur open. (snakken ja, want het was redelijk dringend.) Stond er in die piskabien toch wel geen oud madammeke zeker, met haar broek op de enkels wanhopig te graaien naar een openwaaiende deur.
Gelukkig had ik mijn bril niet op.
En werd ik dus enigszins gered door de waas van mijn bijziendheid.
Maar toch, ik was er even niet goed van.
Doe dan ook je deur op slot hee. Trut.
zondag 29 juni 2008
dinsdag 24 juni 2008
Brilscore
PERSBERICHT:
DUBBEL MYSTERIE IN SEOUL
Zondag laatsleden werd in het World Cup Stadium van Seoul een vreemd object gesignaleerd. Tussen de overwegend rode kledingstukken verscheen plots een groen, wollen item met zwarte strepen en letters in een niet nader te definieren taal. De autoriteiten blijven schaars met het naar buiten brengen van informatie omtrent dit voorval, vooral omdat het plaats vond tijdens de historische kwalificatiematch Zuid-Korea tegen Noord-Korea. Zeventien jaar geleden was het, dat deze match voor de laatst keer werd gespeeld in Seoul.
Aangezien de Noord-Koreaanse voetbalbond had aangedrongen op het verplaatsen van het duel naar een meer neutrale zone (zoals de heenmatch die werd gespeeld in Sjanghai, nvdr.), was het vooral een match die bol stond van de symboliek. Een sectie van de tribunes kleurde overigens wit en hemelsblauw, de kleuren van de vlag voor een verenigd Korea. Het merendeel van de gezangen kwam overigens ook vanuit die richting. Van rivaliteit of, let alone, haat was niets te merken. zowel de spelers op het veld als de volkeren in de tribune waren opvallend vriendelijk voor elkaar. Mensen van Zuid applaudiseerden bij een goede actie van Noord, enzovoort.
Zo komt het dat een buitenstaander wel eens denkt: dit is een enkel volk. Waarom zien de bazen dat niet? Waarom heeft dit volk twee landen nodig als er andere volkeren zijn die er geen hebben?
Behalve dit politiek significant detail, en de mysterieuze aanwezigheid van een groenzwart attribuut (volgens enkele getuigenissen naar alle waarschijnlijkheid een sjaal) had de match niet veel om het lijf.
Er waren wat kansen langs beide kanten. Vooral in de tweede helft hadden die van Pyongyang eigenlijk moeten scoren.
Naar het einde toe had nummer tien Park (niet ManU Park, een andere) een niet te missen kans aan de voet voor die van Seoul, maar gerechtigheid geschiedde: hij schoot hoog over en het bleef nul-nul. De terechte uitslag van een avondwandeling. Een symbool om u tegen te zeggen. U heeft dat mooi uitgedrukt, meneer score. Dat van de politiek en de mensen. Dat rare van die twee landen.
DUBBEL MYSTERIE IN SEOUL
Zondag laatsleden werd in het World Cup Stadium van Seoul een vreemd object gesignaleerd. Tussen de overwegend rode kledingstukken verscheen plots een groen, wollen item met zwarte strepen en letters in een niet nader te definieren taal. De autoriteiten blijven schaars met het naar buiten brengen van informatie omtrent dit voorval, vooral omdat het plaats vond tijdens de historische kwalificatiematch Zuid-Korea tegen Noord-Korea. Zeventien jaar geleden was het, dat deze match voor de laatst keer werd gespeeld in Seoul.
Aangezien de Noord-Koreaanse voetbalbond had aangedrongen op het verplaatsen van het duel naar een meer neutrale zone (zoals de heenmatch die werd gespeeld in Sjanghai, nvdr.), was het vooral een match die bol stond van de symboliek. Een sectie van de tribunes kleurde overigens wit en hemelsblauw, de kleuren van de vlag voor een verenigd Korea. Het merendeel van de gezangen kwam overigens ook vanuit die richting. Van rivaliteit of, let alone, haat was niets te merken. zowel de spelers op het veld als de volkeren in de tribune waren opvallend vriendelijk voor elkaar. Mensen van Zuid applaudiseerden bij een goede actie van Noord, enzovoort.
Zo komt het dat een buitenstaander wel eens denkt: dit is een enkel volk. Waarom zien de bazen dat niet? Waarom heeft dit volk twee landen nodig als er andere volkeren zijn die er geen hebben?
Behalve dit politiek significant detail, en de mysterieuze aanwezigheid van een groenzwart attribuut (volgens enkele getuigenissen naar alle waarschijnlijkheid een sjaal) had de match niet veel om het lijf.
Er waren wat kansen langs beide kanten. Vooral in de tweede helft hadden die van Pyongyang eigenlijk moeten scoren.
Naar het einde toe had nummer tien Park (niet ManU Park, een andere) een niet te missen kans aan de voet voor die van Seoul, maar gerechtigheid geschiedde: hij schoot hoog over en het bleef nul-nul. De terechte uitslag van een avondwandeling. Een symbool om u tegen te zeggen. U heeft dat mooi uitgedrukt, meneer score. Dat van de politiek en de mensen. Dat rare van die twee landen.
dinsdag 17 juni 2008
Een andere Tom
Daar gaan we weer, denkt hij bij zichzelf tijdens de oogopslag die de realiteit van een krantenkop binnenduwt. Langs de krop in de keel ja. Sommige dingen worden er nu eenmaal willens nillens ingeramd. Soms is het van moeten met een duidelijk omlijnd doel voor ogen, zo van: door de bittere buitenkant bijten om aan het zoete binnenste te geraken - al wordt dat bij mij dan eerder, door het zoete buitenste voor het bittere (of zure) binnenste; ik heb een weirdo smaakpalet (het verschil tussen Simple Present en Present Continuous; fact vs. action als nobel ramdoel bijvoorbeeld). Soms is het meer van ok dit is kut en dan erna weer dit is kut en nog een keer dit is kut - tot er overblijft, jawel, een kutzooi. En waarom?
En dat Compernolle Tom een tuimeling in een legercamion niet heeft overleefd, is kut. Het is een regelrechte aanfluiting. Alles wat rechtvaardig is even aan de kant gezet, meneer god? En gedacht: ik ga ne keer de braafsten van heel de hoop een loer draaien? Welken sarcastische rotzak komt met zo een zieke ideeen af? Ik bedoel, komaan zeg:
Gisteravond is atleet Tom Compernolle (32) om het leven gekomen bij een ongeval tijdens een legeroefening. Na duatleet Benny Vansteelant verliest Torhout zijn tweede topsporter in minder dan een jaar tijd. Eerder was Toms broer Stijn al overleden.
het woord heeft ondertussen een beetje een negatieve bijklank gekregen, maar de filosofie erachter is best wel goed. Nooit gehoord van een spreidingsplan, meneer god? Waarom niet een Hollander deze keer. Of een Kroaat. Die gasten halen negen op negen en leven in het delirium. Als ergens de zonde welig tiert... Ik gok op Zagreb. Maar in het Westvlaamse plaatsje Zedelgem, het broedgebied van de kwezel en de brave boerendochter? Even serieus blijven. Moet je echt daar staan zwaaien met uw toorn, vuile macho?
Weet je wat, ik ga het sportnieuws voor de komende maand voorspellen: Kim Gevaert blijkt al die tijd een man, Tia Hellebaut scheurt al haar gewrichts- en andere banden, die andere drie van de vier maal honderd worden op een feestje in het olympisch dorp betrapt met elkaar (wat een indrukwekkend zicht moet geven; Elodie in 't echt gezien op het feestje na humo's pop poll en omg...), wat in china ECHT niet door de beugel kan, Van Brantegem start niet omdat hij pijn heeft aan een spier maar eigenlijk faalangst heeft en de roeiers en de judoka's sneuvelen allemaal in de kwalificaties omdat er andere en betere zijn.
Dan rust alle hoop op de jonge schouders van de Rode Duivels. Stel je voor dat ze de finale halen. Stel je voor dat het tegen Jong-Oranje is. Stel je voor dat ze zichzelf overtreffen en die match winnen. Al het sportleed dat ons belgen de laatste maanden werd aangedaan zou verloren gaan in het aanhoudende gefeest, want tachtig jaar na Antwerpen wint Belgie opnieuw olympisch voetbalgoud! (een redelijk waardeloze trofee in voetballand, maar goed. Wie honger heeft, veegt kruimels bijeen en eet ze op)
Gelukkig loopt op aarde de duivel (waarschijnlijk de beste helper van god) rond vermomd als Rene Vandereycken om daar een stokje voor te steken.
zondag 15 juni 2008
Boven de dertig
Dat zijn stilaan de graden celsius. Dat is ook: de leeftijd van de mannen die ik doorgaans ontmoet tijdens avonden bar; en dat terwijl ik eigenlijk op zoek ben naar...
Ik heb eigenlijk niet zo veel te melden, maar twee posts in een halve maand, dat is veel te weinig en ik wil niet de indruk wekken dat ik opgedroogd ben want dat is niet zo. Misschien kan ik vertellen van vorige week, toen ben ik naar Lotte World geweest, een pretpark waar pret gelijk is aan wachten, wachten, wachten.
Ik ben daar in een stoeltje gekropen dat 75 meter de lucht wordt ingetrokken om dan aan 100 per uur naar beneden te vlammen. Je hangt daar boven te genieten van het uitzicht en ook te denken van 'sebiet e keer goe luid roepen, da gaat deugd doen'. En dan zoef! compleet bevriezen. Niets geen luide oerschreeuw van vrijgelaten frustraties. Tijdelijke hartstilstand ja. Daarbovenop: pijn aan mijn kloten. Fuck de Gyro Drop. Nooit meer.
***
Boven de dertig zijn ook zo goed als alle Fransen op het Ek. Hun trainer is een sterrenwichelaar die schorpioenen thuislaat omdat ze stekken. Holland daarentegen... Ik hoop heimelijk dat de Roemenen hun laatste match winnen. In elk geval zit het Ek er voor mij op. De laatavondmatchen beginnen hier om vier uur 's nachts, dat is niet te doen, zelfs voor een insomniac als ik. Misschien dat ik wel de finale volg. En misschien ook wel de halve. Misschien de kwart. Maar zeker niet die laatste groepswedstrijden. Behalve misschien Frankrijk Italie... En dat getik van de spanjaarden, daar kan ik ook zo van genieten.
Anyway. Van voetbal gesproken. Als alles goed gaat zit, ik volgende zaterdag in het Seoul World Cup Stadium te kijken naar Noord-Korea vs. Zuid Korea, waarvan ik denk: misschien zou het enorm fijn zijn, moest de match ontaarden in iets dat de kranten haalt.
En zondag ga 'k naar de peerdekoers. Een gokske placeren. Eentje van boven de dertig duizend won.
En Layo & Bushwacka (geen twintigers) komen ook volgend weekend. Het wordt druk...
Ik heb eigenlijk niet zo veel te melden, maar twee posts in een halve maand, dat is veel te weinig en ik wil niet de indruk wekken dat ik opgedroogd ben want dat is niet zo. Misschien kan ik vertellen van vorige week, toen ben ik naar Lotte World geweest, een pretpark waar pret gelijk is aan wachten, wachten, wachten.
Ik ben daar in een stoeltje gekropen dat 75 meter de lucht wordt ingetrokken om dan aan 100 per uur naar beneden te vlammen. Je hangt daar boven te genieten van het uitzicht en ook te denken van 'sebiet e keer goe luid roepen, da gaat deugd doen'. En dan zoef! compleet bevriezen. Niets geen luide oerschreeuw van vrijgelaten frustraties. Tijdelijke hartstilstand ja. Daarbovenop: pijn aan mijn kloten. Fuck de Gyro Drop. Nooit meer.***
Boven de dertig zijn ook zo goed als alle Fransen op het Ek. Hun trainer is een sterrenwichelaar die schorpioenen thuislaat omdat ze stekken. Holland daarentegen... Ik hoop heimelijk dat de Roemenen hun laatste match winnen. In elk geval zit het Ek er voor mij op. De laatavondmatchen beginnen hier om vier uur 's nachts, dat is niet te doen, zelfs voor een insomniac als ik. Misschien dat ik wel de finale volg. En misschien ook wel de halve. Misschien de kwart. Maar zeker niet die laatste groepswedstrijden. Behalve misschien Frankrijk Italie... En dat getik van de spanjaarden, daar kan ik ook zo van genieten.
Anyway. Van voetbal gesproken. Als alles goed gaat zit, ik volgende zaterdag in het Seoul World Cup Stadium te kijken naar Noord-Korea vs. Zuid Korea, waarvan ik denk: misschien zou het enorm fijn zijn, moest de match ontaarden in iets dat de kranten haalt.
En zondag ga 'k naar de peerdekoers. Een gokske placeren. Eentje van boven de dertig duizend won.
En Layo & Bushwacka (geen twintigers) komen ook volgend weekend. Het wordt druk...
dinsdag 10 juni 2008
Tom Boonen
Tommeke, wat doe je nu?
Is het van altijd als eerste over die witte streep te vlammen dat je het zitvlak hebt geschuurd aan een spiegelken met wat cocaine op? Je snuift een lijn en heel belgie schreeuwt moord, verkrachting en brand. Levenslang!
En de Hollanders zeggen van tussen hun Amstels, nou leuke gozer die Tom Boonen, daar wil ik wel eens meer naar een feejstje; nog een rondje jongens. Ja als jij betaalt. De Italianen denken hoe is het mogelijk dat we er drie binnenkrijgen van die keeskoppen, hadden we maar Del Piero opgesteld van bij t begin. En de Fransen gaan van, we zijn blij met een punt, want we speelden met de handrem op. En volgende keer misschien Henry laten starten in plaats van die gangster van een Anelka. Domme nech. De Oostenrijkers en de Zwitsers zeggen niets, en hebben gelijk. Misschien smoren ze wel een joint om de pijn te verzachten.
Met andere woorden dames en heren: er zijn ergere dingen dan een glamourcoureur die eens een lijntje cocaine snuift. Als je er even bij stilstaat is dat poeier waarschijnlijk makkelijker te vinden in Monaco dan pakweg bloemsuiker. Daar zit je dan met je coupe fraisen op een terras. "Excuseer meneer. Is dat daar bloemsuiker?" Waarop de verbouwereerde Monegask zijn schouders optrekt en verwonderd antwoordt: "Mais non! Qu'est-ce que tu penses. C'est du coke bien sur! Aaaah, les petits Belges..."
***
Volgens mij is het als volgt gegaan: Stefan Everts, Thierry Boutsen, Pierre Yves Hardenne en Tom Boonen kwamen net van bij de luxehoeren (Thierry trakteerde).
Pierre Yves: Mon dieu, quelle poitrine avait cette fille Suzanne.
Everts: Aha, Pierre, ca was wel n keer de different de dedie van Justine n'espace!
Boutsen: Bien dit, mon cher Stefan. Ton francais a vraiment ameliore apres les dix bouteilles de veuve qu'on a eu. Et les putes bien sur.
Everts: Ah oui, pour la tombe de langue, c'est de supernaft. Les putes et les bubbels...
Pierre Yves: Eh les gars, regarde Tom, il semble un tout petit malade, hahahahaaaaaaa!
Tom: huuhmmmiiuhmmmmmjepeuxplusgfuhgfiuuuuuu
Allen (behalve Tom): Hahahaaaaaaaa
Boutsen: Allez, Pierre Yves, donne lui un peu de mon medecin. C'est dans ma poche gauche.
Waarop Pierre Yves Tommeke meepakt in een poepsjiek hoteltoilet, het deksel op de bril legt, de deur sluit, Thierry's dozeken met het spiegeltje uithaalt, samen met een van Justine haar creditkaarten. Uit een toegevouwen stukje papier haalt hij een wit brokje dat hij plet onder de platte kant van de American express, tweemaal tikt hij ermee op het spiegeltje, waarna hij de kleiner geworden stukjes cocaine verder uiteen duwt met de scherpe kant van de kaart. Nadat het poeier netjes in lijntjes is gelegd, rolt Pierre Yves een 50 euro bankbiljet op tot een fijn kokertje en snuift hij twee van de vier lijntjes op. In elk neusgat eentje. Daarna heeft hij het rolleke door aan Tom met de historische woorden: Allez Tom, c'est a toi.
Niet veel later verlaten twee gelukkige vrienden met vaste tred het marmer van de inkomhal.
En buiten rijden de Ferrari's af en aan. Geheel terug de oude zegt Tom: Zo een wil ik, maar dan in 't zwart.
***
Trouwens net gelezen dat Frank Vandenbroucke zegt dat je trager rijdt met cocaine. En hij kan het weten. Van een betrouwbare bron gesproken...
Weten we eensklaps hoe het komt dat Frank nooit de ronde van Frankrijk heeft gewonnen.
Is het van altijd als eerste over die witte streep te vlammen dat je het zitvlak hebt geschuurd aan een spiegelken met wat cocaine op? Je snuift een lijn en heel belgie schreeuwt moord, verkrachting en brand. Levenslang!
En de Hollanders zeggen van tussen hun Amstels, nou leuke gozer die Tom Boonen, daar wil ik wel eens meer naar een feejstje; nog een rondje jongens. Ja als jij betaalt. De Italianen denken hoe is het mogelijk dat we er drie binnenkrijgen van die keeskoppen, hadden we maar Del Piero opgesteld van bij t begin. En de Fransen gaan van, we zijn blij met een punt, want we speelden met de handrem op. En volgende keer misschien Henry laten starten in plaats van die gangster van een Anelka. Domme nech. De Oostenrijkers en de Zwitsers zeggen niets, en hebben gelijk. Misschien smoren ze wel een joint om de pijn te verzachten.
Met andere woorden dames en heren: er zijn ergere dingen dan een glamourcoureur die eens een lijntje cocaine snuift. Als je er even bij stilstaat is dat poeier waarschijnlijk makkelijker te vinden in Monaco dan pakweg bloemsuiker. Daar zit je dan met je coupe fraisen op een terras. "Excuseer meneer. Is dat daar bloemsuiker?" Waarop de verbouwereerde Monegask zijn schouders optrekt en verwonderd antwoordt: "Mais non! Qu'est-ce que tu penses. C'est du coke bien sur! Aaaah, les petits Belges..."
***
Volgens mij is het als volgt gegaan: Stefan Everts, Thierry Boutsen, Pierre Yves Hardenne en Tom Boonen kwamen net van bij de luxehoeren (Thierry trakteerde).
Pierre Yves: Mon dieu, quelle poitrine avait cette fille Suzanne.
Everts: Aha, Pierre, ca was wel n keer de different de dedie van Justine n'espace!
Boutsen: Bien dit, mon cher Stefan. Ton francais a vraiment ameliore apres les dix bouteilles de veuve qu'on a eu. Et les putes bien sur.
Everts: Ah oui, pour la tombe de langue, c'est de supernaft. Les putes et les bubbels...
Pierre Yves: Eh les gars, regarde Tom, il semble un tout petit malade, hahahahaaaaaaa!
Tom: huuhmmmiiuhmmmmmjepeuxplusgfuhgfiuuuuuu
Allen (behalve Tom): Hahahaaaaaaaa
Boutsen: Allez, Pierre Yves, donne lui un peu de mon medecin. C'est dans ma poche gauche.
Waarop Pierre Yves Tommeke meepakt in een poepsjiek hoteltoilet, het deksel op de bril legt, de deur sluit, Thierry's dozeken met het spiegeltje uithaalt, samen met een van Justine haar creditkaarten. Uit een toegevouwen stukje papier haalt hij een wit brokje dat hij plet onder de platte kant van de American express, tweemaal tikt hij ermee op het spiegeltje, waarna hij de kleiner geworden stukjes cocaine verder uiteen duwt met de scherpe kant van de kaart. Nadat het poeier netjes in lijntjes is gelegd, rolt Pierre Yves een 50 euro bankbiljet op tot een fijn kokertje en snuift hij twee van de vier lijntjes op. In elk neusgat eentje. Daarna heeft hij het rolleke door aan Tom met de historische woorden: Allez Tom, c'est a toi.
Niet veel later verlaten twee gelukkige vrienden met vaste tred het marmer van de inkomhal.
En buiten rijden de Ferrari's af en aan. Geheel terug de oude zegt Tom: Zo een wil ik, maar dan in 't zwart.
***
Trouwens net gelezen dat Frank Vandenbroucke zegt dat je trager rijdt met cocaine. En hij kan het weten. Van een betrouwbare bron gesproken...
Weten we eensklaps hoe het komt dat Frank nooit de ronde van Frankrijk heeft gewonnen.
zaterdag 7 juni 2008
Mikuksaram babo yeyo
En het regent aldoor. t is te zeggen, meer dan je verwacht, en het regenseizoen is geeneens begonnen. Gelukkig zijn er mensen genoeg die geloven dat de opwarming van de aarde maar een fabeltje is, anders waren we allemaal al lang jos de klos. Met de balzak aan prikkeldraad hangend, als man. Met de tepels tussen een duimschroef, als vrouw, Josephine. Je kan altijd naar spoed frutten met je pollen vol bloed en schaamte, maar of alles goedkomt ligt veel meer in de handen van geluk dan van kunde.
Een gescheurde beurs, geplet speen; afhankelijk waar je in gelooft, is dat het geprojecteerde beeld van 'aarde'. Een personificatie met een ernstig medisch probleem. Maar ik dwaal af.
De piscines flushen hier twee keer: de eerste keer als je ervoor gaat staan, een tweede keer als je ze de rug toekeert. Als je na wat drank een beetje weg en weer wiebelt, zoals ik, dan spoelt het ding zelfs drie keer. mijn record is vijf keer, maar ik was die avond een beetje onnozel en ik heb mezelf gezworen geen verdere pogingen meer te ondernemen, ten einde water te sparen. Want de verspilling is nu al misdadig heiho. Heimelijk droom ik ervan het computerprogramma te hacken dat al die pisbakken stuurt. Drastisch naar 'ene keer spoelen' verzetten. Tijd om die duimschroeven wat te lossen jongens.
(ik verkies 'Moeder Aarde' ja. Call me a sexist.)
Tussen het pissen door ben ik gaan dineren met een Canadees en twee Amerikanen, en ik weet niet hoe het met jullie zit, merendeel van mijn lezers, maar kennen jullie eigenlijk Amerikanen persoonlijk? Ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik nooit langer dan een tiental minuten met een of (god beware ons) meerdere Amerikanen gebabbeld heb. En dat terwijl ik waarschijnlijk honderden Amerikanen ken van naam, omdat ze nu eenmaal meespelen in films en series waar we toch zo graag naar kijken. Maar echt kennen en mee spreken? Nee dat nooit.
En geloof me of niet, daar is blijkbaar een reden voor: Het zijn twee op twee geslagen zotten. Echt waar. Er is maar een enkele wereld interessant, en dat is de cocon van hun eigen bestaan. Ze zeggen 'aaaaai' heel de tijd, gevolgd door een werkwoord. Of 'my mother'. Of 'my son'. Slijmerige beestjes zijn het, en ik vertrouw ze voor geen haar.
Uit de mond van de vrouw wiens naam ik vergat:
"80% of the guys who come to Korea are in a large part here because they want to fuck skinny Korean girls." (ze weegt zeker 100 kg, nvdr)
Bryan de Canadees en ik: "We're not."
"Well I don't mean you guys, I know you are not, but also know... " en dan zegt ze een deel namen van westerlingen die ze kent die wel met hun handen rondhossen in Koreaanse slipjes.
Excuseer mevrouw: maar hoe kan jij nu in godsnaam weten dat ik hier niet ben voor de preut? Je kent me amper twee uur! Misschien ben ik wel een razende dekstier die constant briesend naar rode flappen rent!
Ewel, daarom vertrouw ik ze dus niet: omdat ze doen alsof ze jou 100% leuk en tof en juist vinden, enkel en alleen omdat je toevallig aan dezelfde tafel zit.
Kijk, ik vind dat een beetje ziekelijk. Vooral omdat ze zich daarnaast overduidelijk superieur opstellen. En dat overduidelijk niet zijn. Met hun lelijke kleers, hun hideous accent, en hun zielige diploma's. Die tegenstrijdigheid, dat wringt bij mij.
Dus in het vervolg ga ik elke Amerikaan die ik leer kennen op een subtiele manier affronteren. Als ze dan nog stroop opensmeren in mijn stekkers dan trek ik ze aan de balzak. Of draai ze een tepel over. And that's that. Idiots!
Vergeef me deze eerder onaangename en ietwat atypische, agressieve onderbreking. Soms is generaliseren toch zo leuk. Het helpt orde te creeeren in chaos. Wat niet wil zeggen dat mn leven hervallen is tot een wanordelijk stort. Maar toegegeven; ik heb me niet echt ingehouden de laatste in de buurt van whiskeyflessen.
De enige eerlijke Amerikaan heet trouwens Jack. Hij meurt uit zijn bakkes, zingt zo vals als een kat, en struikelt af en toe over zijn domme poten. Waarna hij uitroept: "Shit, i'm so stupid. And I gonna vomit."
Een gescheurde beurs, geplet speen; afhankelijk waar je in gelooft, is dat het geprojecteerde beeld van 'aarde'. Een personificatie met een ernstig medisch probleem. Maar ik dwaal af.
De piscines flushen hier twee keer: de eerste keer als je ervoor gaat staan, een tweede keer als je ze de rug toekeert. Als je na wat drank een beetje weg en weer wiebelt, zoals ik, dan spoelt het ding zelfs drie keer. mijn record is vijf keer, maar ik was die avond een beetje onnozel en ik heb mezelf gezworen geen verdere pogingen meer te ondernemen, ten einde water te sparen. Want de verspilling is nu al misdadig heiho. Heimelijk droom ik ervan het computerprogramma te hacken dat al die pisbakken stuurt. Drastisch naar 'ene keer spoelen' verzetten. Tijd om die duimschroeven wat te lossen jongens.
(ik verkies 'Moeder Aarde' ja. Call me a sexist.)
Tussen het pissen door ben ik gaan dineren met een Canadees en twee Amerikanen, en ik weet niet hoe het met jullie zit, merendeel van mijn lezers, maar kennen jullie eigenlijk Amerikanen persoonlijk? Ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik nooit langer dan een tiental minuten met een of (god beware ons) meerdere Amerikanen gebabbeld heb. En dat terwijl ik waarschijnlijk honderden Amerikanen ken van naam, omdat ze nu eenmaal meespelen in films en series waar we toch zo graag naar kijken. Maar echt kennen en mee spreken? Nee dat nooit.
En geloof me of niet, daar is blijkbaar een reden voor: Het zijn twee op twee geslagen zotten. Echt waar. Er is maar een enkele wereld interessant, en dat is de cocon van hun eigen bestaan. Ze zeggen 'aaaaai' heel de tijd, gevolgd door een werkwoord. Of 'my mother'. Of 'my son'. Slijmerige beestjes zijn het, en ik vertrouw ze voor geen haar.
Uit de mond van de vrouw wiens naam ik vergat:
"80% of the guys who come to Korea are in a large part here because they want to fuck skinny Korean girls." (ze weegt zeker 100 kg, nvdr)
Bryan de Canadees en ik: "We're not."
"Well I don't mean you guys, I know you are not, but also know... " en dan zegt ze een deel namen van westerlingen die ze kent die wel met hun handen rondhossen in Koreaanse slipjes.
Excuseer mevrouw: maar hoe kan jij nu in godsnaam weten dat ik hier niet ben voor de preut? Je kent me amper twee uur! Misschien ben ik wel een razende dekstier die constant briesend naar rode flappen rent!
Ewel, daarom vertrouw ik ze dus niet: omdat ze doen alsof ze jou 100% leuk en tof en juist vinden, enkel en alleen omdat je toevallig aan dezelfde tafel zit.
Kijk, ik vind dat een beetje ziekelijk. Vooral omdat ze zich daarnaast overduidelijk superieur opstellen. En dat overduidelijk niet zijn. Met hun lelijke kleers, hun hideous accent, en hun zielige diploma's. Die tegenstrijdigheid, dat wringt bij mij.
Dus in het vervolg ga ik elke Amerikaan die ik leer kennen op een subtiele manier affronteren. Als ze dan nog stroop opensmeren in mijn stekkers dan trek ik ze aan de balzak. Of draai ze een tepel over. And that's that. Idiots!
Vergeef me deze eerder onaangename en ietwat atypische, agressieve onderbreking. Soms is generaliseren toch zo leuk. Het helpt orde te creeeren in chaos. Wat niet wil zeggen dat mn leven hervallen is tot een wanordelijk stort. Maar toegegeven; ik heb me niet echt ingehouden de laatste in de buurt van whiskeyflessen.
De enige eerlijke Amerikaan heet trouwens Jack. Hij meurt uit zijn bakkes, zingt zo vals als een kat, en struikelt af en toe over zijn domme poten. Waarna hij uitroept: "Shit, i'm so stupid. And I gonna vomit."
Abonneren op:
Posts (Atom)