maandag 23 april 2012

"Clawa!"


Ik weet: het aantal dagen dat ik geen dertig ben, krimpt. Net als mijn lijf, och god. Wat echter niet krimpt zijn mijn streken – zo laat ik af en toe iets vallen, nog steeds. Dingen breken dan (af), om indien mogelijk heropgebouwd te worden. Vandaag is de zesde laatste dag.
Toch staat de maand april in het teken van nieuw/nief leven, want aan de familieboom is een mooi jong twijgje ontsproten, terwijl dat andere groene takje al heel goed weet wat het met zijn blaadjes moet doen.

Dat ging, daar in het moederhuis, soms als volgt:


12 april
We lopen in gelid de kamer van Clara June McNaughton terug binnen, Lucas en ik, na een sessie van twee uur op en neer in liften en trapgat, het beklimmen van plastieken gestileerde honden, en doen alsof we schommelen op de daar niet voor voorziene schommels. Het zitplankje hangt immers in de grond aan de ketting. Jammer, aangezien de touwen wel tien tot vijftien meter hoger in het plafond stevig geankerd zitten. Je zou ons hebben zien op en neer gaan, want schommelen dat doen we graag.

Twee uur eerder wandelden we al eens binnen, maar meer dan op de bel voor de verpleegster drukken, deed toen Lucas niet, dus ik dacht – na het mogen aanschouwen ener prachtig piepklein meisje Clara dat slechts heel af en toe iets opent; mondje, oogjes, oortjes (onzichtbaar wel. Neusje nog net) – kom we gaan spelen. Te veel drukte is niet goed voor een baby. Ik had toen ook de borden nog niet gelezen hoe verboden het wel was om met kinderen in liften en gangen, en vermoedelijk ook traphallen maar dat stond er niet bij, te spelen.

En dan zijn we dus terug binnen en plots is het mijn beurt. Hoe wonderbaarlijk, in je hand. Armen gevouwen, ze ligt erin, met haar kloppend hartje. Een echt nieuw meisje.


14 april
We gaan eerst weer spelen, Lucas en ik, de traphal en liften in, alleen deze keer gaat zijn voorkeur meteen naar de liften naar de ondergrondse betaalparking. Die zijn doorzichtig. Wanneer de lift vertrekt, steek ik mijn armen in de lucht om ze op het tempo van de daling naar beneden te laten zakken. De kleine vindt dat hilarisch, maar kijkt toch met grote ogen hoe het donker wordt. Op de weg terug naar boven het ritueel omgekeerd en de vijftien daaropvolgende retourtjes naar -2 doet hij lustig mee.

Ook wil Lucas, aan het winkeltje bij de ingang, een kleine Nemo-ballon, en protesteert bij mijn weigering, nooit meer dan een korte krachtige huilbui die eindigt wanneer je zijn aandacht hebt afgeleid met iets anders dat er leuk uitziet, of fel, of zoals alles anders dan wat zijn jonge ogen kennen. De binnenkant van een kapel.

Wist ik veel dat het al de tweede keer was dat Lucas om kleine Nemo vroeg. Die was immers eerder door Oma aan haar keppe beloofd...

***

We gaan terug de kamer in. “Clawa,” zegt Lucas. “Pakken.”

Wanneer de broer het zusje met slechts een klein beetje hulp op zijn schoot houdt, ziet een dertiger één van de schoonste dingen die een mens ooit zag.

Lucas en Clara.

“Lucas en Clara.”

Petje af.

Dare I say it?

Eloquence runs in the family

woensdag 4 april 2012

T.B. wint R.V.V

Dat zei men overal, verleden zondag, maar ik had niet dat gevoel. Tom Boonen wint Rund um der Papenberg. Of de Kwaremont Classic, zoiets ja.

Nochtans, dit is gezworen, vooraf bij mezelf een open geest afgedwongen - ook de afbreker bouwt op - mezelf wijsmakend dat drie keer de Kwaremont ook wel cool is eigenlijk. En met mij honderdduizenden met plastieken bekertjes. Want de Kwaremont, dat is een schone helling.

(Prop een boerenveld vol Vlamingen, maak dat er genoeg bonnekes-, eet- en drankstandjes staan zodat niemand langer dan tien minuten moet wachten, en zorg voor enige vorm van bezigheid. Het hoeft zelfs zoveel niet te zijn. Gasten op e velo. Gasten met e gitaar. Of beter, snelle mokken met e gitaar.

Steekt niet zo nauw. Men wordt er rijk van, denk ik. Het organiseren dergelijker volksfeesten.)


Maar het was niet cool, die drie keer Kwaremont. Dat werd meteen duidelijk toen iemand vanachter een computerscherm riep, ze beginnen aan de Kwaremont, en ik net bezig was aan mijn voetbalpagina - "Cercle swingt weer" - en dacht pfff 't is toch nog maar de eerste keer. Meteen het sein voor de saaiste beklimming van de Kwaremont van de laatste vijf jaar. Gevolgd door de eerste van drie Paters: Spannend! Botsing met volgwagens! Chaos! En dan bevoorrading met het gekende gevolg. Het is nog 60 km. Eerste opschudding, een man die valt. Ook de tweede passage liet ik aan me voorbijgaan. Ik meen me zelfs de vraag te herinneren welke van de drie passages het nu eigenlijk was.

Soit. Deed het er toe?

Ik heb dan maar vandaag nog eens de vorige vijf edities bekeken. Daar lag de Kwaremont op iets tussen de 85 en 70 km van de streep.
In 2011 reed Chavanel heel 't peloton er aan gort en kwam daardoor later in de koers alleen met Cancellara op kop, de prelude voor één der schoonste zwanenzangen ooit op de Muur: een stoere Zwitser sterft. (Hoe schoon ging hun herontmoeting in 2012 niet geweest zijn? Spartacus en de revanche. Hij zou er meer ver-effend hebben dan een rekening. Man rijdt berg plat, zoiets.)
In 2010 werd opnieuw een eerste forsing gevoerd op Kwaremont-Koppenberg, die laatste op 70 km van de streep. Uiteindelijk wordt het een klassieke tweestrijd: Boonen sterft op de Muur, Fabian dartelt naar boven (in die optiek was 2011 de revanche van de kasseihoop op de Zwitser. Ai gij, Alpenman. Sterven doet men op ons flank, dixit de kinderkoppen.).
In 2009 reed Cervelo het pak aan flarden op de Kwaremont, ze bleven nog met een elitegroep van 40 over. Later in de race: Devolder weg op de Muur naar zijn tweede op rij; het jaar ervoor reed hij trouwens diezelfde Muur al gans alléén op, in de driekleur nog wel. Moet iets gedaan hebben, in het gemoed van dat manneke uit Deerlijk.
Vijf jaar geleden, in 2007, tenslotte reed Ballan weg van Boonen op... de Muur.

Kom nog eentje extra. Om het af te leren. In 2006, Boonens tweede zege, reed Hoste met de Bom van Balen zo snel hij kon de Muur op, maar dat was niet snel genoeg want Boonen kon nog mee. Die won gegarandeerd in de sprint.
Bij Boonens zege het jaar ervoor ging Van Petegem door op de Muur, maar de kopgroep van zes overleefde integraal Geraardsbergen. Niet veel later, nadat hij de donkere uit Brakel had gecounterd, reed Tom een tiental kilometer knap alleen naar zijn mooiste zege.

Dus... eigenlijk heeft Boonen op de Muur de koers enkel nog maar verloren. Of toch zeker nooit gewonnen. Nooit van de drie zeges weggereden op de Muur. Twee keer moeten passen tegen een latere winnaar. I'm just saying.


Het parcours suckte dus. Wat anders. Hoe kan een door zakenmensen uitgetekend parcours beter zijn voor de spankracht en de glorie dan een door traditie fijngeschaafd wielermonument?
Eerlijkheid gebiedt me hier trouwens wel te zeggen dat de Muur pas een eerste keer in de jaren '50 werd beklommen, en pas vanaf 1981 in haar tot voor kort huidige vorm - met lus naar de kapel - als dusdanig in het parcours van RVV werd opgenomen. Dat is uit de edities erna een geniale zet gebleken. De man die toen naar de Kapelmuur wees en riep, die moet in de Ronde, was een wielergenie. Men zou hem eigenlijk een standbeeld moeten schenken. Misschien was het wel gewoon de waard van een bistro in de buurt. Familie van iemand met een zetel in de gemeenteraad.


Maar wie de Muur er terug uithaalt is ofwel een oen, of heeft andere redenen. Mss is de Wouter wel een verdoken homo met een boontje voor Boonen? Misschien denkt Wouter Wieleroen wel écht dat een RVV zonder Muur mooier is?

Of zou het toch voor het geld zijn? Een wielerwedstrijd kopen die al 95 maal succesvol werd gereden en dan erna zeggen dat ze eigenlijk niet leefbaar is, vind ik een rare manier van werken. Koop dan iets dat wel leefbaar is, anders? Ocharme Wouter, nu schaft hij zich iets verlieslatends aan, ja, dan is het wel normaal dat hij zoveel pensen wil verkopen, die arme man.
Ik zou ze geen eten willen geven, al de mensen die hun broek hebben gescheurd aan de vorige 95 edities. Naar 't schijnt moet die gast van 1985 noch altijd 't grootste deel van zijn loon in een ondempbare put storten.

Maar kom. Tijd voor een korte aanspreking:

Beste Wouter,

Je zegt dat je beslissing om de alleenheerser over Vlaanderens mooiste sportevenement te worden is ingegeven door uw vanuit het ouderlijke huis doorgespeelde wielerliefde. Bewijs het me: vergeet die veldritlus. Een echte klassieker gaat van A naar B. Omdat het een klassieker is. Omdat men al honderd jaar koersen van A naar B rijdt die men nu klassiekers noemt (Neen, de Amstel is geen geen echte klassieker, maar een kutkoers - je kan het ze daar in Holland ook niet echt kwalijk nemen, ze hebben maar één berg).

Klassieker... What's in a name? That which we call a rose, by any other name would smell as sweet.


Vandaar dat ik u het volgende voorstel:

Verkoop de naam aan een biersponsor. Noem de Ronde van Vlaanderen voor mijn part gerust de Primus Pils Tour. Of de Jupiler Giro, want een multinational. De Braziliaanse ploeg die om de sponsor te plezieren dan elk jaar aan de start moet komen, neem ik er met plezier bij. Kunnen we nog eens lachen. Bovendien moeten die mannekes er toch allemaal af bij de eerste echte forsing. Op de Kwaremont ofzo, 85km voor de streep.

Iedereen tevreden, toch?

Uw zakken meer gevuld - de bonus van zo'n exclusieve sponsornaamdeal moet toch voor dat extra geld kunnen zorgen om in vergelijking met eerdere jaren (ahem) een winstgevend geheel te creeëren?

Ik tevreden, want Muur terug.

Het volk tevreden, want in de monden toch nog steeds nemend "De Ronde van Vlaanderen".



TOT SLOT:

Ik weet dat het bon ton is om de nieuwe Ronde te dissen. Maar het moet. Iedereen doet mee. Want de oude Ronde mag dan misschien niet de mooiste koers van het jaar zijn (Paris - Roubaix, LBL, een koninginnerit), de passage Muur/Kapelmuur is wél dikwijls de mooiste, spannendste, meest historisch beladen vijf minuten koers van een heel wegseizoen.



En VERDER ZOU IK GRAAG EENS WETEN:

... wiens idee het was om een serie te maken over De Ronde. De regisseur of zijn baas die erna de wedstrijd in kwestie opkoopt?

... wiens idee het was Bart Dewever ooit in De Slimste Mens te steken.

... Hoeveel mensen daar nu eigenlijk bier kwamen drinken. Te oordelen aan de dunne rij aan de finish: heel erg veel. Waar men normaal trots uitpakt met bezoekerscijfers, blijft ook die winstmarge voor de gewone werkmens verborgen.

... wat Boonen ging gedaan hebben als Pozzato en Ballan op de Muur een laatste keer hadden doorgetrokken.

Ik denk lossen.