Rozanne droomt van tietjes terwijl ze in
mijn linkerarm ligt te slapen in een snoezig zacht dekentje. Haar perfect
gevormde mondje doet het ingebeelde werk.
Daarom is Rozanne het mooiste
twee-weken-oude meisje. En ook omwille van haar wipneusje, haar asymmetrische
oortjes – ze lijkt er wel van elks één gekregen! – haar langzaam voller
groeiende wenkbrauwen, haar kromme beentjes en haar vingertjes die maar
blijven vervellen en waaraan lange scherpe nagels groeien, als klauwtjes die ze
soms als een vampierke uit een stille film over haar beddengoed spreidt. Oh,
eeuwig dorstig wezentje!
Dan weer schrikt ze op in haar slaap. Heeft
de gedroomde borst, per ongeluk vroegtijdig verlaten, een salvo in je ogen
gelost, Rozie?
Dan wordt ze wakker en knort als een egeltje.
Doet haar donkerblauwe ogen open en staart naar ouders, licht, patronen van
gordijnen en de voering van haar maxi-cosi. Fronst haar voorhoofd en boert of knalt haar
pamper vol. En dan, eens ververst, direct erna nog één. Weent daar een beetje bij. Ocharm.
't Is in elk geval een rappe, nu. (Ze lacht al, houdt zelf even een flesje vast.) Sinds net
na de geboorte, daar in verloskamer #6.
Gesproken van geboorte: Naast vader werd ik
onlangs Tekstzetter. Een huurling in de legerorde van de pen. Een meedogenloze
schrijver van wervende teksten die er niet voor terugdeinst zijn eigen dochter
te gebruiken om shit te verkopen. Ik heb zelfs al een logo.
