Rozanne droomt van tietjes

Rozanne droomt van tietjes terwijl ze in mijn linkerarm ligt te slapen in een snoezig zacht dekentje. Haar perfect gevormde mondje doet het ingebeelde werk.

Daarom is Rozanne het mooiste twee-weken-oude meisje. En ook omwille van haar wipneusje, haar asymmetrische oortjes – ze lijkt er wel van elks één gekregen! – haar langzaam voller groeiende wenkbrauwen, haar kromme beentjes en haar vingertjes die maar blijven vervellen en waaraan lange scherpe nagels groeien, als klauwtjes die ze soms als een vampierke uit een stille film over haar beddengoed spreidt. Oh, eeuwig dorstig wezentje!

Dan weer schrikt ze op in haar slaap. Heeft de gedroomde borst, per ongeluk vroegtijdig verlaten, een salvo in je ogen gelost, Rozie?

Dan wordt ze wakker en knort als een egeltje. Doet haar donkerblauwe ogen open en staart naar ouders, licht, patronen van gordijnen en de voering van haar maxi-cosi. Fronst haar voorhoofd en boert of knalt haar pamper vol. En dan, eens ververst, direct erna nog één. Weent daar een beetje bij. Ocharm.

't Is in elk geval een rappe, nu. (Ze lacht al, houdt zelf even een flesje vast.) Sinds net na de geboorte, daar in verloskamer #6. 

Gesproken van geboorte: Naast vader werd ik onlangs Tekstzetter. Een huurling in de legerorde van de pen. Een meedogenloze schrijver van wervende teksten die er niet voor terugdeinst zijn eigen dochter te gebruiken om shit te verkopen. Ik heb zelfs al een logo.

Ach, wachten

Op ontelbare dingen heb ik al gewacht, naar ontelbare dingen verlangd: Sinterklaas met zijn ridderlego, de eindeloze zomer, een verre vlucht, opflikkerende ICQ-berichten, een schoolreis waar ik zodanig naar uitkeek dat ik de nacht voordien geen oog dichtdeed en als gevolg daarvan een hele dag met hoofdpijn rondliep in Bobbejaanland, van die meelachtige fraise-aspirintjes frettend in de boomerang.

Maar dit wachten op een dochter die toch al reeds perfect afgewerkt in haar warmwaterballon zit te stampen en te hikken, verschilt daar hemelsbreed van. Evidemment. Geen streepjes op een teller waarvan het einde bijna in zicht is, maar een blanco druivelaar. Met hier en daar een vaag meetbaar iets, dat niets méér zegt over de verlossing, maar eerder voor zichzelf bestaat. Groene stippellijntjes trekken op een echografie. Of het ongrijpbare begrip, een Heilige Graal, 'Opening': 2,5 centimeter, maar verleden week vrijdag was dat 2 cm, dus is er bijna niets bijgekomen, dus...?. Aan de hand daarvan een voorspelling doen is nutteloos want “sommige vrouwen...”

Volgens de laatste berekening aan de hand van groene stippellijntjes zou dat dochterken al bijna vier kilo wegen. Dat is voldoende, zeker?

“Kom dan toch, […],” lig ik mijn ongeboren meisje bij naam aan te spreken in de buurt van de uitgang. “Het is langs hier!” Ze duwt nog eens haar hieltje tegen de elastische wand van haar wereld en schraapt met haar handjes langs een zenuw. Meer niet. Ook het thema van Indiana Jones neuriën mist voorlopig elk effect. Zijn er nog films met herkenbare deuntjes waar het feit of de protagonist tijdig een grot uitraakt een (essentieel) deel van de plot uitmaakt? Laat het mij weten! (Batman, schiet me net te binnen, maar echt aanzetten tot actie doet die Elfmansoundtrack niet of nauwelijks.)

Hoeveel keer slapen nog? Geen mens die het weet. “Erna nooit meer,” is het zinnigste antwoord op die vraag, maar ik denk dat de mensen overdrijven. Ik doe nu al geen oog meer dicht.

Kinderen, verjaardagen

Man, dacht ik vaak toen, enkele maanden na het ondertekenen van het compromis, mensen me nog steeds en meermaals met verwondering (en spijt; sommige van de kerels-van-het-vroege-uur) kwamen feliciteren in verband met de aankoop van Moerasstraat 7, 8400 Oostende. Get over it.

Ik word immers ook vader, hah. Dat is heel wat anders dan bezitter van een pand aan 32 - één jaar jonger zelfs dan die grotendeels fictionele figuur Jezus Christus, zoon van God, toen hij zich aan het kruis liet nagelen.

Want op een ochtend riep Liesbeth me uit de lakens om te vragen of dat roze streepje naast dat andere streepje wel bestond. Dat deed het, natuurlijk en ondanks slaapkop en pis aan m'n handen.
Zo geschiedde dat er honderd dagen later al twee zwart-witte foto-scans aan ons magneetbord hangen. Op het oudste zie je een kikkervisje, op het meest recente reeds een mensje met een hoofd, ruggengraat en voetjes. En het soort grijze grillige vlekken waarin een ongeoefend oog prototeelballetjes meent te zien.

Speaking of which...

Je balzak in een bad met warm water dompelen als voorbehoedsmiddel werkt niet; Zelden was ik sympathieker naïef. Een boekstaaf voor de leukste goedgelovige blunder uit mijn leven, hoera!

Want hoe meer kinderen, hoe meer verjaardagen. Zoveel is zeker. Rond 24 oktober komt er eentje bij. Hoera!


(Bovendien staat vanaf enkele dagen geleden online: de eerste twee delen van Het Kind; een beeldverhaal van Sébastien Conard en ikke. Gekker kan men het niet bedenken. Dus klikken maar, driewerf hoera!)

Strijk je rijk! (this is not an ad)

Ik heb ooit geleerd dat bij het strijken de voorbereiding belangrijker is dan men op het eerste zicht zou denken. Zo heb ik, voordat ikzelf strijker werd, altijd geloofd dat goed strijken vooral van doen had met de vastheid van de strijkhand. Niets is minder waar. Goed klaarleggen en met het vlakke van de hand of onderarm wrijven tot alles mooi plat ligt en vooral niets dubbel, en dàn pas het ijzer. Of je dat dan met fijne techniek of al bevend doet, bepaalt veel minder het eindresultaat dan de kunde van het klaarleggen. En het geduld.

Soit. Strijken is flink maar gisteren stond ik wel nog eens langs de bar dul te doen over rijke mensen en dat we geld beter afschaffen omdat er anders nooit iets kan veranderen – een mening met alweer maar weinig aanhang – tot ik vandaag tijdens dat strijken een ideetje kreeg: Plak op alles wat verkocht wordt een breukgetal met als teller wat de minst verdienende werknemer binnen het bedrijf krijgt en als noemer de hoogst betaalde (en herreken de teller naar 1).

En dat iedereen dan zin krijgt in een beter verdeelde wereld en nooit meer iets koopt waarvan de breuk groter is dan 1/20 ofzo? Of 1/50, of 1/oneindig, als hij of zij dat wil.

Anders gezegd: maak van sociale rechtvaardigheid iets dat de mensen op een bepaalde manier kunnen/willen consumeren.

“Hmm, mooie trui.”

(Aantrekkelijk brunette met hoge jukbeenderen en grote blauwe ogen neemt een trui uit het rek en kijkt het etiket na.)

“Oh zo goedkoop... Oei 1/260, neeneen dat koop ik niet, jik.”

(De sexy brunette hangt geschrokken en vol afschuw de trui terug in het rek. Het lijkt wel of de trui besmet is met een virus. Dan wandelt ze in snelle pas de winkel uit. Camera zoomt in op haar prachtige billen in een spannende groene of grijze broek; tegelijkertijd to slow-motion. Het topje van een vlecht wiegt heen en weer. Winkeldeuren slaan dicht. Fade to black.)

(Op scherm: grote witte vierkante letters)

WINKEL MET EEN GEWETEN

... of toch iets meer op zijn Bill Hicks's

Korte Nieuwjaarsbrief

Ach 2013. Het stemde me droef, U onlangs uit te wuiven. Elk jaar doet dat gelijk. Maar Uw zomer was zo schoon, zo bezegeld met een Kus. Met borsten en billen!

We kijken thans vooruit: een jaar dat begint met vreemd weer, in de wetenschap dat iets groots op til is. Revolutie in de echte wereld? Of anders in dat parallelle universum van fopduiken en het fluitje van de Man in het Zwart, genaamd Voetbal, of bijna elke andere ploegsport met ballen (behalve basket en rugby) – België wordt wereldkampioen?

Verder: nieuwe kindjes, meer van dat. Minder superrijken en armen. Nog meer muziek. Huizen kopen, en bloemen, na het vinden van een ader goud. Af en toe iets in het genre van een tapbiljart. En een haarlijn die zich eindelijk ingraaft en dapper in 't verweer gaat tegen de voorbije tijd. Verder niets. Ik heb al alles.

Uw kapoen,

J.