Ik ben halverwege het Koreaanse hoofdstuk in mijn leven. Dat maakt me tegelijkertijd blij en droef. Halverwege (on)gelukkig, in beide richtingen. Denk daar maar eens over na.
Ik heb langs de ene kant meer gedaan dan ik op voorhand had voorspeld. Langs de andere kant ook veel minder. Bijvoorbeeld: ik heb nog steeds geen Koreaans geleerd. Of toch niet deftig. Juist genoeg om een meiske...
Andere dingen heb ik dan weer wel gedaan. Dingen waarvan ik dacht "dat gaat er nooit van komen, maar eigenlijk zou ik toch minstens een keer moeten..." Vuil eten, bergen, etc. Maar genoeg daarover.
Ik heb ook veel minder heimwee gehad dan verwacht. Dat heeft overigens niets te maken met de uitstekende mensen die ik in Belgie heb achtergelaten (reken daar gerust uzelf bij, lieve lezer), maar eerder met de warme ontvangst die ik hier keer op keer krijg.
Nee serieus, ik mis jullie wel. Echt waar. Vooral dit weekend wou ik toch graag een avondje naar huis, om met de familie te dansen ter gelegendheid van grote zus haar Belgisch trouwfeest. (Trouwen in het buitenland en dat dan enkele maanden dunnetjes overdoen in het eigen; dat lijkt echt iets voor mij, als feestbeest.)
Proficiat zus en Michael! Ik zie jullie graag (in december in dat zonneland).
Ik mis:
De kasseien van Gent, vooral in het schemerdonker van de vroege ochtend.
Bij uitbreiding: oude gebouwen.
Al de mensen die meestal & soms naast me lopen over de kasseien van Gent. (IEDEREEN dus)
De Haan, en de zotte bende die daar nog steeds woont (terwijl ik er hoogstens en alleen vertrouwde toerist zal zijn).
Familiefeestje.
Celine (saffen smoren en naar Sara kijken met soep, in particular).
Mijn espressomakertje, 's ochtends.
Authentiek Belgisch bier (Hoegaarden en Leffe doen het ECHT niet voor mij).
Discussies.
Het cercle lied live uit boxen in een steeds voller lopend stadion.
Mama en papa.
Kleine zus (die hier agow plots voor mn neus gaat staan hah!).
Chocolade. Clicheeeeee
Ik ben een megagroot wandelend en emotioneel clicheeeeeeeeee
zondag 28 september 2008
woensdag 24 september 2008
Geen nieuws, een beetje ouder
Lees de titel en je weet het al. Overbodig bloggen als vrijetijdsbesteding, een halfuurtje voor mn namiddagklas; drijven op de stroming van digitale willekeur, een wereld van youtubelinks en herinneringen rechts. (het www tijdperk is een hemelsluis voor nostalgici bedacht ik zo.)
Kortom, ik ben via via op een mooie herinnering gestoten.
De weg waarlangs?
Donderdag is liedjesdag voor de meisjes, en ik laat ze tegenwoordig kiezen en ze willen Dancing Queen (de verschrikkelijke filmversie van de Abbamusical is hier enorm populair moet je weten, maar deze namiddag krijgen de dametjes het origineel op hun tafel) - van the Beatles waren ze overigens redelijk gek, vooral van het grappige clipje bij Help! waarin vier apestonede kevers wat weg en weer zitten te wiebelen op een balk over twee schragen. (Vooral Ringo heeft zwaar aan de sigaren staan lurken als je t mij vraagt.) De meiskes waren overigens behoorlijk droevig dat twee ervan al dood zijn.
Maar goed, ik zat bij Abba, nuchter en op een stoel, en las wat na over de geschiedenis. Dat bracht me plots terug middenin in de nineties en een lied uit de pen van een van die 'B' gasten, benny of bjorn dus.
En in mijn herinnering was de zangeres een schone madam.
En dan blijkt...
Dat het er twee zijn, redelijk draaklelijk.
FOUT FOUT FOUT
(Maar ik heb zoals zo dikwijls, een excuus klaar: mijn brein heeft van twee gedrochten een schoon iets samengesteld. Een beetje zoals Dr. Frankenstein. Maar dan onbewuster.)
oh, enigszins in de lijn van de gekke professor die met lichaamsdelen vieze dingen deed: Ik kan alweer een ster toevoegen aan de rever 'vadsig voedsel': mezelf geengageerd in de volgende gezonde dronk: oogbolvocht van tonijnvissen. Voor de mensen die denken dat oesters smaken gelijk de zee; ook oogbolvocht van tonijnvissen komt aardig in de buurt. Ook qua slijmerigheid.
Kortom, ik ben via via op een mooie herinnering gestoten.
De weg waarlangs?
Donderdag is liedjesdag voor de meisjes, en ik laat ze tegenwoordig kiezen en ze willen Dancing Queen (de verschrikkelijke filmversie van de Abbamusical is hier enorm populair moet je weten, maar deze namiddag krijgen de dametjes het origineel op hun tafel) - van the Beatles waren ze overigens redelijk gek, vooral van het grappige clipje bij Help! waarin vier apestonede kevers wat weg en weer zitten te wiebelen op een balk over twee schragen. (Vooral Ringo heeft zwaar aan de sigaren staan lurken als je t mij vraagt.) De meiskes waren overigens behoorlijk droevig dat twee ervan al dood zijn.
Maar goed, ik zat bij Abba, nuchter en op een stoel, en las wat na over de geschiedenis. Dat bracht me plots terug middenin in de nineties en een lied uit de pen van een van die 'B' gasten, benny of bjorn dus.
En in mijn herinnering was de zangeres een schone madam.
En dan blijkt...
Dat het er twee zijn, redelijk draaklelijk.
FOUT FOUT FOUT
(Maar ik heb zoals zo dikwijls, een excuus klaar: mijn brein heeft van twee gedrochten een schoon iets samengesteld. Een beetje zoals Dr. Frankenstein. Maar dan onbewuster.)
oh, enigszins in de lijn van de gekke professor die met lichaamsdelen vieze dingen deed: Ik kan alweer een ster toevoegen aan de rever 'vadsig voedsel': mezelf geengageerd in de volgende gezonde dronk: oogbolvocht van tonijnvissen. Voor de mensen die denken dat oesters smaken gelijk de zee; ook oogbolvocht van tonijnvissen komt aardig in de buurt. Ook qua slijmerigheid.
maandag 15 september 2008
Hoe Jantje in een ander land verzeilde en een beetje iemand anders werd die...
... vlees eet. En veel.
... zich een beetje hier en daar meester gemaakt heeft van het concept 'smalltalk om vrouwen te plezieren'.
... bier mengt met kortendrank (maar dat weigert te doen met whisky).
... bergen beklimt.
... bewegend voedsel uitprobeert.
... een beetje een taal verstaat waarvan jullie allemaal zeggen WHAT THE FUCK (hankukmal djokum amnida / neoneun yepoyo / mekju hana djusaeyo).
... naar mama mia ging kijken met een bende salsadansers en -esjes (waarvan een paar heel schoontjes).
... mannen knuffelt en omhelst (maar desondanks nog geen moment heeft getwijfeld aan zijn sexuele identiteit).
... thuis af en toe wel mist, maar nooit te veel.
... een land heeft gevonden dat eigenlijk meer zijn maat is. (S of XS)
... de klauw van een kieken at.
... de aars van een kieken at (sluitspier, sterretje, kakker, anus, kringspier, achterdeur, uiteinde, bruin gat,... - je kan het namen geven zoveel je wilt; het blijft wat het is: een gleuf voor je stront).
... worst eet op cafe, en soms zelfs fruit in melk.
... waarschijnlijk algauw gaat squashen (ja! Hij gaat eindelijk sporten!).
... de thuismatchen van cercle enkel ziet via de samenvattingen op sporza.be.
... een tatoeage heeft.
... vindt dat J-Lo een applaus verdient.
(Maar in de marge van dit alles blijft een ander ook hetzelfde:)
... nog steeds vindt dat al wie op deze breedsmoelkikker (die dringend zijn voorzetsels moet bijschaven, heel erg dringend) stemt eigenlijk een beetje gek is; ook al omdat hij of zij hoogstwaarschijnlijk eerder op die bredere smoelkikker (die dringend zijn geschiedenis moet herbekijken, vooral de hoofdstukken in verband met kunst & cultuur) stemde.
Blijf met je vuile fikken van Kim Gevaert af, dedecker. De honderd meter sprint is toch iets anders dan op een dunne matras wat weg en weer trekken aan elkanders badjas. No offence Gella, Ulla, et al. Een volk kiest nu eenmaal niet altijd zijn leiders...
... zich een beetje hier en daar meester gemaakt heeft van het concept 'smalltalk om vrouwen te plezieren'.
... bier mengt met kortendrank (maar dat weigert te doen met whisky).
... bergen beklimt.
... bewegend voedsel uitprobeert.
... een beetje een taal verstaat waarvan jullie allemaal zeggen WHAT THE FUCK (hankukmal djokum amnida / neoneun yepoyo / mekju hana djusaeyo).
... naar mama mia ging kijken met een bende salsadansers en -esjes (waarvan een paar heel schoontjes).
... mannen knuffelt en omhelst (maar desondanks nog geen moment heeft getwijfeld aan zijn sexuele identiteit).
... thuis af en toe wel mist, maar nooit te veel.
... een land heeft gevonden dat eigenlijk meer zijn maat is. (S of XS)
... de klauw van een kieken at.
... de aars van een kieken at (sluitspier, sterretje, kakker, anus, kringspier, achterdeur, uiteinde, bruin gat,... - je kan het namen geven zoveel je wilt; het blijft wat het is: een gleuf voor je stront).
... worst eet op cafe, en soms zelfs fruit in melk.
... waarschijnlijk algauw gaat squashen (ja! Hij gaat eindelijk sporten!).
... de thuismatchen van cercle enkel ziet via de samenvattingen op sporza.be.
... een tatoeage heeft.
... vindt dat J-Lo een applaus verdient.
(Maar in de marge van dit alles blijft een ander ook hetzelfde:)
... nog steeds vindt dat al wie op deze breedsmoelkikker (die dringend zijn voorzetsels moet bijschaven, heel erg dringend) stemt eigenlijk een beetje gek is; ook al omdat hij of zij hoogstwaarschijnlijk eerder op die bredere smoelkikker (die dringend zijn geschiedenis moet herbekijken, vooral de hoofdstukken in verband met kunst & cultuur) stemde.
Blijf met je vuile fikken van Kim Gevaert af, dedecker. De honderd meter sprint is toch iets anders dan op een dunne matras wat weg en weer trekken aan elkanders badjas. No offence Gella, Ulla, et al. Een volk kiest nu eenmaal niet altijd zijn leiders...
vrijdag 12 september 2008
Hoop met mij
De duivels hebben het voorwaar niet slecht gedaan in dat hels stadion in Istanbul. Een stevige as met jongens die alleen beter kunnen worden - Fellaini, Kompany, Vertongen (!), Defour, Mirallas/Dembele, Witsel - en van voor en van achter een brok ervaring. Meer moet dat niet zijn. Twee oudere mannen. En laat die jonkies daartussen maar spelen. Simons en Sonck.
Vooral die laatste zal zich de komende jaren opwerpen als de redder van het vaderland.
Die brede kas, wat kort gestuikt, karakterkop. De buitenwipper waar elke flanellen stervoetballer van gaat zweten.
De niet zo gave techniek, maar een ongeziene onverzettelijkheid... En een goed kopspel.
***
Dames en heren,
Marc Wilmots is terug. (en we weten allemaal nog goed waar die ons bijna bracht. Juist ja.)
Ik wil deze ploeg zien spelen op het volgende WK. Echt waar. Alsublieft Renee. Verneuk het niet. Ik ga nooit meer zeggen dat je zot bent. (maar zet nu in het vervolg de spelers maar op hun juiste plaats)
Vooral die laatste zal zich de komende jaren opwerpen als de redder van het vaderland.
Die brede kas, wat kort gestuikt, karakterkop. De buitenwipper waar elke flanellen stervoetballer van gaat zweten.
De niet zo gave techniek, maar een ongeziene onverzettelijkheid... En een goed kopspel.
***
Dames en heren,
Marc Wilmots is terug. (en we weten allemaal nog goed waar die ons bijna bracht. Juist ja.)
Ik wil deze ploeg zien spelen op het volgende WK. Echt waar. Alsublieft Renee. Verneuk het niet. Ik ga nooit meer zeggen dat je zot bent. (maar zet nu in het vervolg de spelers maar op hun juiste plaats)
maandag 8 september 2008
Hoe hij zonder te werken plots 20 euro rijker werd en ondertussen plezier had
De aanloop naar de ingang van de paardenkoers ligt bezaaid met gidsen en zwarte stiften; sommige mensen lachen, andere mensen kijken geconcentreerd in hun boekje of tellen hun geld. Hij niet. Hij is een toerist die zijn kans komt wagen.
De zon schijnt denkend aan de voorbije zomer. Nonchalant wappert het ontknoopte hemd langs zijn flanken terwijl de hertekende tatoeage lichtje begint de jeuken. Hij denkt er niet aan te krabben. Een paard hinnikt en hij koopt een ijscreme. En een toegangsticket.
Gwacheon, zo heet het stadsdeel waar men op paarden gokt. Een weekenduitstap voor het hele gezin, zo menen vele koreanen hun vrije dag waardevol op te vullen. Ze spreiden hun dekentje, leggen er hun kindjes op en halen dan een stapeltje groene briefjes uit dat ze zullen vergokken op een paard. Hij doet mee, neemt een pakje Betting Slips en bestudeert de gids.
Race 1 is al direct prijs. Hij verdubbelt zijn inzet door het plaatsen van twee 4/1 bets waarvan er een uitkomt (de nummers zes en vier lopen als eerste over de lijn).
Wanneer de paarden uit de laatste bocht komen stijgt een roes van opwinding op uit het stadion. Mannen met rode hoofden beginnen hun boekjes weg en weer te slaan. Hier en daar gilt een vrouw terwijl een kleuter achter een 'polle' (insect) spurt.
Na de race gaat hij in de rij staan om zijn check te cashen. Met enkele briefjes extra en een brede grijns keert hij in zichzelf en zijn gids terug.
Race twee is een gokje waard, denkt hij. Hij zet hetzelfde bedrag in op een iets gewaagdere combinatie, 10/1. De race verloopt ideaal; zowel paard 5 als paard 9 lopen in de top vijf van bij de start. Jammer genoeg is dit de nipte uitslag.
Race drie en vier zijn makkelijker. Twee keer loopt zijn combinatie comfortabel als een en twee over de finish, zodat hij uiteindelijk met twintig euro meer naar huis kan.
***
En hoe verloopt zijn leven dan, denk je? Wat doet hij tijdens het verdere verloop van de avond? Hoe sluit een gokker zijn dag af na een succesje?
Met een viering die meer kost dan de winst.
De zon schijnt denkend aan de voorbije zomer. Nonchalant wappert het ontknoopte hemd langs zijn flanken terwijl de hertekende tatoeage lichtje begint de jeuken. Hij denkt er niet aan te krabben. Een paard hinnikt en hij koopt een ijscreme. En een toegangsticket.
Gwacheon, zo heet het stadsdeel waar men op paarden gokt. Een weekenduitstap voor het hele gezin, zo menen vele koreanen hun vrije dag waardevol op te vullen. Ze spreiden hun dekentje, leggen er hun kindjes op en halen dan een stapeltje groene briefjes uit dat ze zullen vergokken op een paard. Hij doet mee, neemt een pakje Betting Slips en bestudeert de gids.
Race 1 is al direct prijs. Hij verdubbelt zijn inzet door het plaatsen van twee 4/1 bets waarvan er een uitkomt (de nummers zes en vier lopen als eerste over de lijn).
Wanneer de paarden uit de laatste bocht komen stijgt een roes van opwinding op uit het stadion. Mannen met rode hoofden beginnen hun boekjes weg en weer te slaan. Hier en daar gilt een vrouw terwijl een kleuter achter een 'polle' (insect) spurt.
Na de race gaat hij in de rij staan om zijn check te cashen. Met enkele briefjes extra en een brede grijns keert hij in zichzelf en zijn gids terug.
Race twee is een gokje waard, denkt hij. Hij zet hetzelfde bedrag in op een iets gewaagdere combinatie, 10/1. De race verloopt ideaal; zowel paard 5 als paard 9 lopen in de top vijf van bij de start. Jammer genoeg is dit de nipte uitslag.
Race drie en vier zijn makkelijker. Twee keer loopt zijn combinatie comfortabel als een en twee over de finish, zodat hij uiteindelijk met twintig euro meer naar huis kan.
***
En hoe verloopt zijn leven dan, denk je? Wat doet hij tijdens het verdere verloop van de avond? Hoe sluit een gokker zijn dag af na een succesje?
Met een viering die meer kost dan de winst.
donderdag 4 september 2008
Mevrouw Gevaert
Straks loop jij je laatste wedstrijd op de memorial vandamme, een van de beste atletiekmeetings in de wereld. Ik heb er een paar keer op de tribunes gezeten en het doet dan ook pijn in het hart er deze keer niet bij te zijn. enorm veel eigenlijk. Naar het schijnt gaan de tickets op ebay voor het vijfvoud van de originele prijs van de hand. Ik vind dat volledig terecht. Ik zou het tienvoud betalen. Het dubbele daarvan. Tien minuten staande ovatie met tranen in de ogen in een volgepakt koning boudewijnstadion; sommige emoties zijn onbetaalbaar, niet in naakte cijfers te vatten, noch in titels of medailles.
Het is moeilijk te geloven dat je er niet meer zal zijn. Het blanke meisje in de startrij van de honderd meter stopt. Wat een tragedie. Wat een verlies voor de internationale atletiekwereld.
De ranke glimlach van de sprint, ze is dertig en ze kapt ermee.
Ik vind dat dik klote. Eerlijk gezegd. Maar stoppen op een topmoment is enkel de grootste gegeven, waarschijnlijk. Omdat je nu eenmaal groots moet zijn om toppen te bereiken, ten eerste. Niet extreem gespierd of superlang. Nee. Groots, als mens en als atleet. En dat was je, lieve Kim. De grootste sprintster ooit in Eurazie, en dat is het grootste continent. Maar ook: met voorsprong de sympathiekste. De mooiste ja, dat ook.
Ten tweede moet je groots zijn om er lang genoeg te blijven om herinnerd te worden. Dat is iets wat de Amerikaanse meiskes sinds Marion Jones niet goed beseffen. Ze lopen efkes rapper en verbranden dan in de vuurbal van hun eigen toptijd. Achteraf is er niemand die nog iets van ze verneemt. Behalve hun dealer misschien.
Die top bereiken en daar dan stoppen, ik hef er mijn hoed voor van het hoofd en buig. Sommige mensen (vooral dien met zijn belachelijk baardje en zijn cynische pen - die ik daarom niet minder bewonder) zullen zeggen, "ze heeft individueel internationaal nooit echt de top bereikt." Misschien is dat waar. Je hebt in Peking de finale van de honderd meter niet gehaald. Wellicht was dat op de tweehonderd wel gelukt. Maar dat wou je niet, want er moest gespaard worden - een verstandige keuze, want het leverde een zilveren plak op en eeuwige vriendschap. Niet individueel nee. Maar het levenswerk van die vier maal honderd ploeg, dat jouw levenswerk is, vind ik een individuele prestatie die veel mooier is dan het toeval van een goeie of een slechte start.
(Iemand in de morgen schreef dat hij het prachtig vond dat je door je falen op de spelen hebt bewezen een mens te zijn. Ik ga daar volledig mee akkoord.)
***
Beste Kim,
Ik wens je het allerbeste toe. Ik hoop dat je een deel rappe mulattebabytjes maakt met die gelukzak van een vent waar je nu al zolang mee samen bent. Vier jongens of vier meisjes. (Er is nu eenmaal geen gemengd in de aflossingswereld.) Zo rap mogelijk. Begin eraan in de douches van de heizel.
Bedankt!
***
Tot die dag - dat de koters van Kim kunnen sprinten (Ik zal er dan haast vijftig zijn!) - is het woord, beste Olivia Borlee, eerst en vooral aan u.
maandag 1 september 2008
Carnival Amour
Het gesport zit erop, dus ik kan weer over mezelf vertellen. Over mijn spannend leven hier tussen de koreaantjes, met hun koddige gezichtjes en korte beentjes. Hun gitzwart haar en donkere ogen. Met hun bescheidenheid en, eens je een plaats hebt veroverd in het hart, onvoorwaardelijke trouw en inzet.
Ik begin ze steeds liever te zien ja.
Ik kan me ook meer en meer vinden in de chaos. Een gebouw bezit hier niet noodzakelijk enige architecturale logica. Zo is het niet ongebruikelijk dat je om van de ene kant van een shopping mall naar de andere te geraken door de parkeergarage moet. Of dat je in een metrostation plots met zijn allen door een gatje van ochere een meter breed moet terwijl overal elders lanen liggen te wachten op de ochtendspits. Gelukkig weet ik van geen ochtendspitsen; en staat mijn bureau nog altijd op twee minuten wandelen van mijn bed.
En zo is het een beetje met alles. Ik bedacht laatst dat Belgie en Korea op dat vlak wel een en ander gemeen hebben. Het absurde en de wildgroei. Het feit dat op alles wat aan regels is gebonden ook minstens een uitzondering volgt. Waarop dan weer een uitzondering te vinden is, ergens in de wildernis. Ik laat het over aan mijn favoriete koreaanse indieband om het beter uit te leggen: Ja-u-rim. (Waarschijnlijk zie ik ze dit weekend live, maar ook op dat vlak ben ik half koreaan; planning is niet echt zo essentieel.)
En dan dit:
waarom ik eigenlijk een post begon:
Ik heb iets vies gedaan. Gegeten. DIT HIER
Put it in your mouth and bite hard and fast. Dat kreeg ik mee als advies. Terecht. Want bij mn tweede hap heb ik de spartelende tentakels gemist en dan zuigen ze zich vast aan je kaak. Aangenaam is anders. Ik kan het u verzekeren. Gekriebel in je nek.
Maar van smaak echt wel... mmmmmmm
***
Ik begin aan mijn zesde maand hier, en nog steeds loop ik rond op een gigantische kermis. Overal staan kraampjes met vreemd voedsel en rare smaken (zie boven) en overal lopen mensen rond die er precies een beetje anders uitzien. Ze roepen allemaal "welgekomen" en glimlachen. Soms nemen ze me bij de hand (ook de venten ja) en brengen ze me naar een kraampje dat nog beter bij me past dan het vorige.
"Let's go a party," zeggen ze.
Maar na vijf maanden weet ik het ondertussen wel.
"The party always comes to me."
Ik begin ze steeds liever te zien ja.
Ik kan me ook meer en meer vinden in de chaos. Een gebouw bezit hier niet noodzakelijk enige architecturale logica. Zo is het niet ongebruikelijk dat je om van de ene kant van een shopping mall naar de andere te geraken door de parkeergarage moet. Of dat je in een metrostation plots met zijn allen door een gatje van ochere een meter breed moet terwijl overal elders lanen liggen te wachten op de ochtendspits. Gelukkig weet ik van geen ochtendspitsen; en staat mijn bureau nog altijd op twee minuten wandelen van mijn bed.
En zo is het een beetje met alles. Ik bedacht laatst dat Belgie en Korea op dat vlak wel een en ander gemeen hebben. Het absurde en de wildgroei. Het feit dat op alles wat aan regels is gebonden ook minstens een uitzondering volgt. Waarop dan weer een uitzondering te vinden is, ergens in de wildernis. Ik laat het over aan mijn favoriete koreaanse indieband om het beter uit te leggen: Ja-u-rim. (Waarschijnlijk zie ik ze dit weekend live, maar ook op dat vlak ben ik half koreaan; planning is niet echt zo essentieel.)
En dan dit:
waarom ik eigenlijk een post begon:
Ik heb iets vies gedaan. Gegeten. DIT HIER
Put it in your mouth and bite hard and fast. Dat kreeg ik mee als advies. Terecht. Want bij mn tweede hap heb ik de spartelende tentakels gemist en dan zuigen ze zich vast aan je kaak. Aangenaam is anders. Ik kan het u verzekeren. Gekriebel in je nek.
Maar van smaak echt wel... mmmmmmm
***
Ik begin aan mijn zesde maand hier, en nog steeds loop ik rond op een gigantische kermis. Overal staan kraampjes met vreemd voedsel en rare smaken (zie boven) en overal lopen mensen rond die er precies een beetje anders uitzien. Ze roepen allemaal "welgekomen" en glimlachen. Soms nemen ze me bij de hand (ook de venten ja) en brengen ze me naar een kraampje dat nog beter bij me past dan het vorige.
"Let's go a party," zeggen ze.
Maar na vijf maanden weet ik het ondertussen wel.
"The party always comes to me."
Abonneren op:
Posts (Atom)