Na het lezen van een krantenartikel

Brugse crèche moet verhuizen na klacht over geluidsoverlast


Van sommige artikels wil ik zo snel mogelijk terug vertrekken. Naar Korea, waar de mensen bewonderend kijken naar de vorm van mijn neus, en ik vrienden heb die tien centimeter kleiner zijn dan ik. Naar Zuid-Afrika, waar geluid en overlast twee woorden zijn die niet in één zin samenhoren, laat staan een samengesteld woord kunnen vormen. Overlast ginder bestaat uit dronken mannen met messen. Niet dat het daarmee beter is, maar het leert een mens toch een ander perspectief. Overigens heb ik er nooit zelf één gezien, een dronken man met een mes - maar ze zijn er wel, dixit mijn toenmalige gezel Raphaël, Canadese emergency doctor die op een ochtend na een nachtje werken op spoed apetrots de röntgen toonde waarop een lemmet van 30 cm dwars door de ribbekast van het slachtoffer stak. Hij redde die avond een leven. (Meerbepaald het leven van een man die met messen vecht - live by the sword, die by the sword.)

But I digress...

Splitsen splitsen splitsen. Oude mensen willen niet dat kinderen in hun buurt veel lawaai maken. Ze willen liever in rust genieten van hun oude dag. Vlamingen willen splitsen van Walen omdat ze denken daarmee op het einde van het jaar honderd euro meer in hun zak over te houden. Honderd euro die niet in de zak van een luie Waal belandt. Vuile Walen.

Ooit dacht mijn buurman, een ex-para, dat hij beter van zijn oude dag zou kunnen genieten als onze kat niet meer in zijn living piste. Ze deed dat soms, de toen nog slanke en fitte tijgerkat Mien, omdat ze een kat is. Hij schouderde zijn karabijn en joeg er een kogeltje door dat Mien vol in haar achterste raakte. Vlam erdoor. De ene kant erin, de andere kant eruit. Het was maar één kogeltje en geen negen, dus ik vond Mien, bloedend op de trap en krijsend voor haar leven.
De veearts wist de dappere Mien te redden terwijl ikzelf op zoek ging naar het bewijs van wat ik al lang wist. Ik vond het ook; een klein hulsje bij de buurman in de hof. Het rook nog naar kruit.

De flikken hebben toen zijn wapens afgepakt. Geweren en pistolen. Een paar maanden later stopte zijn lever met werken; hij werd zwaar ziek en stierf.
Mien haar staart staat nog altijd een beetje kaduuk, maar ze leeft rustig verder, vreet zich vol. Het is een bolle nu, en loopt niet meer binnen bij andere mensen.

Ja / Nee, en Dewever

Nu moet ik toch wel weer in de bres springen zeker, zei de apolitieke blogger die nog steeds Belg is. Want mijn landgenoten zijn het noorden kwijt (niet dat de persoon in kwestie een natuurtalent navigeren bezit; hij heeft wel al veel noordens en zuidens, westens en oostens met zijn eigen ogen gezien - allemaal windstreken overigens waar men bij het woord Vlaming denkt aan een exotisch dier, genre platypus - hij is er ook dikwijls verdwaald, terwijl er niemand was met een gemeenschappelijke taal om de weg aan te vragen. En ja, ook daar steekt boodschap in.)

Nu ben ik toch wel gefrustreerd, zei de blogger tot zichzelf bij het zien van de zoveelste landgenoot die antwoordt op een vraag waar hij de inhoud niet van kent.

Dat het dan maar om principes moet draaien? tenzij er iemand een link heeft naar de nota van Di Rupo?

Neen dus.*

Hier gaat Dewever finaal de mist in: "Een Neen is beter dan een taktisch Ja."

Een "Ja, maar...", noemt hij het ook, Bart. En daar doet hij niet aan mee. Politieke eerlijkheid, noemt hij dat. Eerlijke politiek (nieuw-vlamingen) vs. taktische spelletjes (de andere democratisch verkozen partijen die 80% van de landgenoten vertegenwoordigen). Mijn gat. Mijn gat, mijn gat.

Want, ja maar, wat is politiek anders dan "Ja maar" zeggen op het voorstel van een ander? Is dat niet de essentie van een onderhandeling waarin men finaal tot een akkoord wil komen? Toen Milquet in het verleden "Non" zei, wie riep er dan het luidst dat zomaar neen zeggen eigenlijk niet kan? Oeps.

"Mijn gat," zei het koebeest en ze draaide het naar de wind.

Schiet een nota niet af omdat hij van een Waal komt. Schiet een nota niet af omdat hij van een socialist komt.

En lees de nota, voor je kant kiest. In plaats van te luisteren naar je favoriete padvinder. Of het opiniestuk van de hoofdredacteur van je rechtse of linkse, bovenste of onderste krant/nieuwswebsite.

Los daarvan: Bart Dewever, de winnaar van de federale verkiezingen, wil een onafhankelijk Vlaanderen. Elke nota die niet van jezelf komt, afschieten, is taktisch gezien de enige manier om er te geraken. En af en toe, of ene keer, zelf een nota schrijven die zodanig eenzijdig is dat niemand er "ja maar" op kan zeggen, helpt ook. Als een Waalse socialist een nota schrijft waar Vlaamse blauwen "ja maar" op kunnen zeggen, dan denk ik dat het een goeie nota is. Een nota waar men kan rond onderhandelen, die niet eenzijdig is. Dat heeft niets met taktiek te maken. Dat is de essentie van democratie in een systeem met meer dan twee partijen.

Dus ja / nee? Ik weet het niet. Ik denk nee (zie hierboven). Omdat ik van mijn land hou. Maar ik heb de nota niet gelezen, noch op Bart Dewever gestemd. Want taktisch gezien is zijn nee briljant. Zo kan hij straks misschien punt 1 op de nieuw-vlaamse agenda realiseren en mijn land te grave dragen. De klootzak. Ik vind het een onzinnige discussie, punt.


Of Gilbert (de Waal) al dan niet in de fout ging door achter VDB (de Vlaming) te rijden, daar kan je over babbelen. Als je de koers gezien hebt.
Ik ga hier mijn mening geven si: Ja maar het was zijn verjaardag en hij wou heel graag winnen en hij is ook maar een mens die fouten maakt. Het is hem vergeven.

De wijsheid aan een toog.

Om af te sluiten, eindelijk, eentje van Churchill, ook graag gezien aan togen (immers fervent drinker en sigarenroker, van voor het rookverbod):

The best argument against democracy is a five minute conversation with the average voter.

*Edit: hier online met dank aan mijn grote zus.