Over mezelf

Het mag dan een beetje egoistisch lijken om over mezelf te bloggen terwijl ik bezoek heb van mijn lieve zus en haar vriendje, maar een van mijn leerlingen heeft adhv exacte geboortegegevens een profiel opgesteld. Ik wil dit vandaag met jullie delen.

Oordeel vooral zelf - maar ik vind dat ze er dikwijls dik op zit.

Voor de volledigheid: Ik ben geboren op donderdag 29 april 1982, om negen uur 's avonds (met de navelstreng rond mijn nek).


Algemeen: Je bent geboren voor het geluk.

Karakter:
Als een stromend riviertje, handel je in overeenstemming met rede. (de paradox is van belang)
Je houdt ervan om schijnbaar doelloos rond te lopen hier en daar. Dus misschien heb je moeite om je ergens neer te zetten voor een langere periode, om te settlen. Maar ongeacht wat je doet, je past je aan aan je omgeving.
Je bent wijs in en door je wereld, en ruimdenkend. Dus ben je ook vriendelijk tegen andere mensen.
Eenmaal je iets in je hoofd hebt gehaald, zal je eraan vasthouden, en wil je het ook afmaken.
Er is in je leven een goed persoon (man of vrouw) die je in alles steunt.

Geld:
Je hebt een realistisch gedacht over geld. Maar soms heb je respect voor je eer, en verkwist je geld aan onnodige dingen.
Je zal nooit enorm veel geld verdienen, maar je zal 'altijd' geld hebben.
Je droomt ervan om in een klap rijk te worden, maar je zou er beter naar werken een eerlijk salaris te verdienen.

Liefde:
Je voorkeur gaat uit naar een sexy meisje, eerder dan naar een lief meisje (AHUM!)
Misschien kan je trouwen rond je dertigste. Maar in elk geval zal je een goeie, eerlijke vrouw kiezen.
Ideaal zou zijn om een partner te vinden die ofwel vier, ofwel acht jaar jonger (of ouder) is dan jezelf.
Had je rond je 22ste een intensieve liefdesrelatie?

Gezondheid:
Verzorg goed je kniegewrichten en je enkels.

***

Ewel merci!

Ze zijn er!

Voor al wie graag was afgekomen, maar er verzekerst niemeer zal geraken: zo zien belgen eruit als ze in Incheon airport arriveren. Soms blond, beladen met gerief, maar altijd met een duim in de lucht.

De rest ga ik Marie en Mathieu zelf laten vertellen; als je ze binnen twee weken tegenkomt in De Haan of in Gent kan je waarschijnlijk een avondvulend gesprek krijgen. Gratis en voor niets.

Al wat ik nu kwijt wil is dat het vorig weekend er eentje was waar ik de maandag een koortsblaas van heb.

Het gat in de omheining

Het is een tijdje geleden, ik weet het. Ik keek de laatste dagen dan ook geregeld en beschuldigend vingerend in de spiegel mezelf aan met de woorden "allee Jantje, wanneer ga je nog ne keer ne blog schrijven."

Het is vandaag geworden. Niet zonder toeval natuurlijk. Morgen moet ik immers vroeg uit mn bed (owmygod, te vijven al) want ik ga mijn derde blond bezoek ophalen: kleine zus staat hier morgen in Korea zorgelijk rond zich te kijken naar de gekte waarin ze is beland. Geweldig vind ik dat. Dat ik haar en mathieu wat ga rondleiden tijdens hun eerste weekend in Korea spreekt voor zich. Het betekent ook dat ik voor het eerst in lange tijd een weekend zonder vleesjes ga zitten. Jammer. Vuile vegetariers!

Wat is er verder zoal gebeurd de laatste tien dagen?

Je vraagt het je misschien af. Misschien.

Ewel heel wat.

Ik heb een Amerikaanse vriend gemaakt. Een Amerikaaahaaaan? jawel. Ik denk dat het volstaat te vermelden dat een van de hoofdredenen van zijn verhuis naar Korea is dat hij zijn eigen landgenoten niet mee kan verdragen. Zijn naam is Gary Norris, hij is ferm in de dertig, en we babbelen over Henry James, voetbal (om nog maar eens aan te tonen hoe atypisch hij is), de Koreaanse vrouw, en muziek. En over het leven; wat me herinnert aan wat ik eigenlijk het meest mis. Een voldragen discussie over gelijk welk onderwerp. Een intellectuele uitdaging aangeboden door een medemens.

Wat met deze ontmoeting in een enkele beweging als probeem meteen alweer is uitgeveegd.

Ik ben (met de Amerikaan) in een bar gestrand waar we gelald hebben tegen de Koreaanse maffia. Of dat wilden ze ons toch doen geloven. Feit is dat ze onze rekening voor zich hebben genomen, en het was geen blaadje om zomaar eventjes mee te glimlachen.
De dag erna gratis binnengeraakt op een festivalweide via het gat in de omheining.
Yo La Tengo speelde er een van de strafste concerten waar ik ooit naar stond te kijken en ook Jaurim (volgens mij nog steeds zowat het beste wat Korea te bieden heeft; zie ook da clipje dak ooit ne keer heb gepost, voor de abonnees) was best aardig bezig.

oh ja en de woensdag ook nog n keer naar de voetbal gaan kijken. De Koreaantjes waren goed aan het ballen, al waren de emiraten echt wel slap; misschien wel de slechtste ploeg die ik ooit heb meegemaakt. Na de match mn wekker gezet om naar de Brugse derby te luisteren, en gevloekt bij de 1-1, want een hele helft voetballes geven en toch moeten gaan rusten met een gelijke stand... dat doet zeer. Ervaring genoeg om dan al te weten wat de eindscore zal zijn. Maar goed.

***

anyeong lieve mensen; morgen knijp ik in Belgisch vlees. En dat is een hele tijd geleden. Ik laat jullie zo gauw mogelijk weten hoe dat heeft gevoeld. X

Zotte reneeee doet het weer

Toen zotte reneeee de ene na de andere verdediger begon in te brengen wist ik het wel...

en met dat hij het toch zo heeft met cijfertjes en getallen: hadden we twee procent meer balbezit gehad, dan was er nooit tijd geweest voor een tweede spaanse treffer. 0% rendement meneer.

Nog een sjans dat de turken het zelf aan het verkloten zijn.

Hongdae Regular

Ik ben stilletjesaan een Hongdae Regular aan het worden. Een bekend gezicht in de underground punkrockscene. Niet dat ik er veel voor heb moeten doen; enkele keren opdagen op een concertje volstond. Het gevolg is wel dat er af en toe een herkennend knikje volgt, soms zelfs van gasten die er een beetje uitzien als dedezen hier.

Het merendeel van de Koreaanse jongens gaat zo opgedirkt naar concerten. Net zoals de bergbeklimmer semiprofessioneel uitgerust aan de tocht begint, zo bedtreedt de punker in aangepaste klederdracht de moshpit. De arme expat die in het geweld met zijn linkerkaak over de rockabilly schouder wrijft, kan wekenlang de korsten aftrekken.

Om maar te zeggen dat de muziekscene hier wel broeit, vooral na de zomer. Ik weet dat ik gedurende juli en augustus met veel afgunst luisterde naar de verhalen over de belgische festivals, terwijl het hier maar wat kalmaan ging... welnu, het Koreaanse festivalseizoen is een nazomergebeuren. Vorige week ssamzie sound, volgend weekend drie dagen grand mint (zo goed als enkel Koreaanse band, met als notabele uitzondering yo la tengo) OHLALALA.

Maar eergisteren dus de kleine zaaltjes van de underground; waar er een meiske rondliep te zingen van:

Ik vlieg deze dag met de gebroken vleugels

En ik vraag me af of ze bedoelde dat dat ze ondanks haar gebroken vleugels toch nog vliegt.

Mei 1968...

... heeft altijd al geweldig tot mijn verbeelding gesproken.

18 in '68...

(dat ikzelf 18 was in 2000 zal misschien tot de verbeelding spreken in 2025, maar eigenlijk was alles dat te maken had met milleniumgekte niet meer dan, of minder dan, een scheet in een astronautenhelm)

En aangezien de technologie de mens tegenwoordig in al zijn verlangens bijstaat kan je nu te weten komen hoe je er zou uitgezien hebben. Back then:

(ik heb dit grapje eigenlijk gepiekt van een ander zijn blog. Om heel eerlijk te zijn. Dat ben ik wel ja. Een eerlijke hippie die op tijd en stond een plastron draagt maar ook soms stiekem afkijkt van zijn buur.)

Sisyphus

Deze keer geen serenades aan te vroeg gestorven, eindelijk bekroonde, of afscheidnemende sportlui, maar een excursie naar de kelders van de mythologie. Een redevoering omtrent het leven ener Sisyphus.

Vraag me waarom.

Richt uw vinger naar Albert Camus als je bij je jezelf denkt 'jezus, met wat voor een droge materie komt dat Jantje nu af!' Het is allemaal zijn schuld. Maar eer jullie lezers zich organiseren tot een angry mob om Arme Albert uit zijn rijhuis te sleuren (verveling kan echt vreemde dingen doen met een mens), hij is reeds overleden.

Voor de bestofte breinen hier aanwezig: Sisypus werd door de goden gestraft tot het eeuwig omhoogrollen van een steen op een berg. Wil je meer info: zie wiki.

De laatste jaren dacht ik bij aan Sisyphus in termen van 'ochere t ventje daar op en af zijn berg. constant die steen naar boven sleuren voor nietent.' Deze visie is nu echter volledig voorbijgestreefd. Ze gaat voorbij aan een aanzienlijk deel van het onophoudelijke proces; niet enkel rolt Sisyphus een steen omhoog, maar eens de steen op de top van de berg ligt, rolt ze vanzelf weer naar beneden. Helemaal vanzelf!

Waarna Sisyphus rond zich kijkt en zich volgiet met het uitzicht, eens diep ademhaalt - geniet van de zuiverdere lucht - en dan aan een vrolijke wandeling naar beneden begint. Ik had bijna getypt 'al fluitend'.

***

Dit allemaal deed me geweldig terugdenken aan die twee weken dat ik mijn kloten stond af te draaien aan het verfmachien bij daikin. Meerdere keren legde ik de link tussen mijn eigen situatie van onderdelen aan een bewegende rail hangen om ze er later geverfd terug af te halen, en die van arme Sisyphus. 'Wat zijn we toch te beklagen,' dacht ik toen.

Enkele weken later zat ik op het vliegtuig richting een zestiendaags avontuur bij de Turken. De steen die vanzelf naar beneden rolt, het uitzicht, uitrekken van de stramme spieren, berglucht, misschien een ongeziene plantensoort met geweldig schone bloem,...

Arbeid verrichten, en dan achteraf uitrusten met een heldere kop; zo'n straf is dat toch eigenlijk niet? Het merendeel van de mensen die ik ken, leeft tegenwoordig zo. (No offence, maar voor al wie nog steeds onder mama's vleugels de aangebrachte worm verteert: "Het wordt stilaan tijd!")

Dus, als Sisyphus door de goden werd gestraft, moeten we ons dan allemaal niet afvragen waaraan wij onze steen hebben verdiend? Of moeten we vanop onze bergtop hijgend in de zon kijken, de ruggengraat kraken, en al fluitend de heuvel afdalen, op weg naar een nieuwe tocht omhoog?

Lastige vragen...

(Ik weet waaraan ik mijn steen te danken heb.)

Maar eigenlijk valt het allemaal best mee, dat rollen.

Bovendien is er niemand die zegt dat je tijdens het klimmen niet af en toe mag pauzeren. Iedereen is Sisyphus.

En wie zich afvraagt wat dit allemaal van zien heeft met een koreaanse symfonie, dit antwoord: ik heb geen flauw idee.