dinsdag 20 januari 2009

Hij Is Er


koenraad is hier. en we hadden veel plezier. die eerste dagen. westvlaams babbelen lukt me niet meer zo best 'gij spreekt AN' (de koene)!

en volgende week komt de derde musketier toe...

en als ik dat overleefd heb, dan krijgen jullie allemaal het volledige verslag te horen.

en ook nog dit: ik ben mijn portefeuille verloren in downtown seoul, maar een eerlijke koreaan heeft'm gevonden en de moeite gedaan om mn contact te vinden. dus ik ben in de zevende hemel. en wie denkt dat een teruggevonden geldbeurs alleen voor zoveel euforie kan zorgen, is misschien een beetje naief.

maar dat is dan weer een heel ander verhaal.

maandag 5 januari 2009

Australia

Het was terwijl ik aan mijn korsten op mn rechterbeen zat te krabben, dat ik dacht 'dit is het juiste moment om de vreselijkste blogstilte te doorbreken met mn down underverhaal.' Niet in van die schone verwoordingen neen, dat niet. Maar t komt er al bij al op neer.

Eerst en vooral: mijn excuses; de kaartjes zijn nog niet verstuurd. Ze liggen gereed hier naast me - ik wou ze liever in korea posten. Nu vervloek ik de bevlieging van ze niet mee te geven met grote zus. Want het is koud buiten, en het postkantoor is ver. Impulsiviteit is een schoon iets als de zon dertig graden schijnt.

Terugkeren naar Melbourne... Ik liep over een voetgangersbrug op weg naar de MCG (Cricket Ground) en ging met mijn vinger over de skyline van de stad die geen haar was veranderd met een jaar eerder; het voelde een beetje aan als de rondingen van exlieven. De kangeroes terugzien; kheb er trouwens van geproefd, van de kangeroes. (geen koala's deze keer, en daarbij denk je misschien 'maar allee Jantje waarom wel nie?' maar eerlijk gezegd, die stinkbeesten ene keer van dichtbij meemaken is meer dan genoeg in mijn leven.) Ik bleef erbij: geef mij hier een deftige job en ik emigreer. Misschien dat ze me hier wel kunnen gebruiken.

Lee Troop was ook weer geweldig. De marathonloper die in 2007 het huwelijk van grote zus op zijn plezante kop zette, had ons uitgenodigd op zijn jaarlijkse zomerbarbeque, en na een paar uur bier drinken, begon hij de uniformkes van de olympsche atleten te showen (hij heeft er drie meegemaakt, voorlopig). Tot op het miniscuul zwembroekje toe. Fantastische vent!

In navolging van mn halla-san avontuur trouwens een berg beklommen (hence de korsten uit regel 1). Mount Rosea in The Grampians - een wijnstreek waar we op retraite zijn geweest. Een pukkeltje in vergelijking met die machtige homp op Jejudo. Al moest ik nu wel een paar extra kilo's meezeulen rondom de buikstreek. kga daar een gewente van maken. En kheb een muurschildering gezien van aboriginals en aangezien ik nog nooit naar een van die grotten ben geweest waar vroege europee-ers op hebben geklad is dit waarschijnlijk het oudste kunstwerk dat ik ooit heb gezien. Die dingen rechts zijn dingos.

Ook nog: Japans gegeten op oudejaar, vuurwerk in Melbourne dezelfde dag, met veel sjans een woordspel gewonnen bij de schoonfamilie, naar een tentoonstelling geweest over filmsets en een miniatuurversie gezien van de villa uit Mon Oncle, mn haar laten knippen door een oude hippie met een ipod touch, een ijskreem gegeten met een naam die rechtstreeks uit de url van een homoplassex site is gehaald, de bar gepasseerd waar Nick Cave zijn eerste akkoorden speelde bij The Birthday Party, veel gegeten, veel dikke konten gezien, en verliefd geworden op test match cricket.

Speaking of which.

Natuurlijk ook n beetje verliefd geworden op de toch wel redelijk dikke kont van Soko. Op nieuwjaarsdag dan nog. Twee uur en n kwart heeft ze gezongen, rondgehuppeld, gitaren groot en klein bespeeld, en orgels. Ze mag dan eigenlijk niet eens een echte muzikante zijn (technisch waardeloos - I suck at the guitar -, van stem niet altijd even toonvast etc), ze is gewoon uniek echt. Niet laten schieten als je de kans krijgt. Nu het nog kan. En als je op de eerste rij gaat staan gelijk ik, dan kan je onder haar rok kijken als ze der een draagt. En haar onderbroek zien. Als ze der een draagt.

In het voorprogramma speelde trouwens het bij wijlen fantastische The Harpoons. Technisch gezien superieur aan de uitgeweken parisienne, maar voorlopig nog zonder wereldhit. Vandaar dat ik ze vermeld hier, voor de muziekliefhebbers die per ongeluk op de verkeerde blog zijn beland.

***

Ik kon langer gebleven zijn, met gemak.

Maar ik ben terug in mijn surrogaatthuis. De koreaantjes terugzien was ook wel plezant trouwens; na tien uur vliegen zonder slaap om negen uur 's avonds opgepikt worden door a woman you call birdie om vlees te gaan eten, er zijn ergere dingen in t leven.