zondag 21 november 2010

Een Belgische Post

Ja, eigenlijk nog een keer een blog geschreven in eigen land, hoe lang zou dat geleden zijn? Omdat het eigenste land soms ook, en nog steeds, een man van verbazing in de balzak knijpt. Al is er natuurlijk geen paar ogen dat makkelijker van verwondering traant, dan dat van iemand die kijkt met de naieve ogen van een zeven(tien)jarige. De ingebeelde leeftijd van mijn hart.

Het was op een doordeweekse avond dat K., een mens ook voor een deel ontheemd, en ik na een mooi aantal pils in de manuscript besloten om er nog eentje bij te doen in de lafayette en zoals zo dikwijls na een mooi aantal pils proefde mn bek zo pilserig uitgedroogd dat ik voorstelde aan K. kom jongen, we gaan een jack drinken en K. vond dat wel goed.

Kreeg ik me daar twee glazen bourbon ingeschonken van die gekke barman! Dames en heren, een sloot. Twee dikke vingers in een glas met diameter waarin je een normale whiskey amper ziet liggen. Enfin. Jack, dat gaat toch binnen gelijk fruitsap. Appelsap meerbepaald, als je het glas tegen licht houdt.

Dacht ook K. toen hij er later ook nog eens twee bestelde - we waren curieus geworden of het een toevalstreffer was geweest, of als de lafayette systematisch gigantische bekers kortendrank schenkt. Dient het gezegd te worden dat het bij deze barman wel degelijk om een systeem ging?
We kregen ze op, ons beider dubbele dooddoener - K. en ik zijn flinke jongens, ook grote glazen maken wij soldaat, ja je zou zelfs kunnen zeggen dat je met ons naar de oorlog kan en er ondertussen zelfs nog hartelijk mee lachen, meestal. Maar toch. Echt goed herinner ik me de laatste van al die slokken toch niet. Het was dan ook met een vederlichte tred dat K. en ik het café verlieten en een hondertal meter verder aan een hoek elkaar de hand schudden, waarna hij verderliep door de langestraat, en ik rechts indraaide richting christinastraat.

Ik kreeg algauw het gezelschap van een marokkaan. We hadden een leuk gesprek, en ik meen dat. Geef me de kans om Frans te babbelen en ik grijp die graag, ook al is het dikwijls met hakken en stoten, maar het bekt zo gezapig, dat Frans. En als ik op dreef ben, dan smelt de omgeving weg. Met andere woorden, ik merkte plots mn voordeur op en zei tegen de Marokkaan dat het aangenaam was geweest maar nu wel voldoende voor mij; ik was immers complètement bourré, vol verlangen naar mn eenzame bedstee, en haalde mn bos sleutels uit.

De Marokkaan kwam plots heel dicht en greep me vast met één hand, terwijl hij met de palm van zijn andere over mn kruis begon te wrijven. Je te veux, zei 'tie. Je ne suis pas un pd, zei 'kik.
Dat bracht hem allerminst van de wijs. Nadat ik hem een eerste keer zacht had weggeduwd kwam hij nog dichter, zo dicht dat ik zijn asem voelde. Toen greep hij mijn billen vast en trok me binnen, met zijn gezicht ongeveer ter hoogte van mn buik (ik stond op het trapje van de voordeur natuurlijk, en hij was niet echt lang) waardoor ik nog amper uit zijn omknelling losgeraakte. Weer greep hij mijn kruis. (Waar overigens, ter informatie, niets van activiteit waarneembaar was.) Je te veux. Laisse moi. Laisse moi.

Ik heb hem uiteindelijk losgekregen, die plakkerige marokkaan, door mn knie op te trekken tegen zijn borstkas en vooruit te leunen, hem terwijl nog een zetje gevend met beide armen. Ik had een kleine meter of twee. Snel stak ik de voordeursleutel in het gat en opende de zware metalen deur om ze erna snel dicht te gooien. Een zware bonk later was ik veilig en wel ontsnapt uit de armen van een geile homofiele Marokkaan Die met veel misbaar vertrok richting station.

Tenminste.

Dat dacht ik toen ik in de spiegel in de hall keek en lachte om het feit dat er een vent me wilde binnenlappen als een hoer. En ook nog steeds toen ik mn piamabroek aantrok en even later in een diepe roeslaap viel.

Pas 's anderdaags besefte ik dat zowel mn mp3-speler (fake shuffle van de mediamarkt, broller dan brolst, 25 euro) als mn geldbeugel (dat handgemaakte, in groen en zwart leer, met nog 5 euro in) uit mn jas waren verdwenen. En dat die Marokkaan vijf minuten sjans had dat ik géén geile homo ben. Hij kon die avond verdraaid zomaar een penis in de mond gekregen hebben.


Maar nu ben ik wel mn pochetje van de cercle kwijt...