Vier maanden woon ik nog in Seoul, maar toch zit het er - in many ways - al bijna op; en dat smeekt om een bezinningsmoment. Er was een tijd dat zulke momenten onlosmakelijk in verband gebracht werden met stille ruimtes, maar vandaag zit ik te luisteren naar het geraas van het verkeer langs de Han.
Het loopt haast ten einde omdat ik nog bijna al mijn vakantie over heb. Eerst twee weken kerstvakantie; die ga ik slijten in Australia, bij grote zus en haar hubbie. en dan drie weken later hoog bezoek van de twee heren Rubben en Mortier. Als ik die dolle dagen overleef, rest er me niet meer dan twee luttele maanden om de dingen te doen die ik echt nog MOET doen: veel kleren kopen in kleine maten, vooral kostuums, varkensmaag fretten - de blinde vlek op mijn conto 'kieszakkerij opeten' - spuugen van de drank (grapje ma; en nee, ik heb hier nog nooit moeten kotsen! en geloof me, dat is niet zo evident. Kun je nagaan bij eerdere bezoekers.), etc.
Twee maanden zijn 8 weekends zijn 16 dagen om al de vriendjes die ik heb gemaakt in Korea nog een keer te ontmoeten. Dat wordt krap. Heel erg krap. Vandaar dat mijn besluit om er nog een tweede jaar bij te doen zo goed als vaststaat. Maar niet getreurd mijn lieve bel-ki-ee vriendjes; ik kom in april sowieso naar huis. En de negenentwintigste voer ik jullie allemaal zat.
En oh, ik heb in de bijna acht maanden dat ik in korea woon nog naar niemand een kaartje gestuurd. Vandaar dat ik had gedacht: 'kga dat in Australia doen.' Want nu nog eentje sturen van hieruit das een beetje belachelijk. Hence deze oproep:
AL WIE EEN KAARTje (OF EEN BRIEF, Gorree, jij!) WIL ONTVANGEN VANUIT AUSTRALIA MAAR MET KOREAANSE GROETEN EXTRA DEROP, POST BEST ZIJN OF HAAR ADRES IN DE COMMENT BOX, MET DE VERMELDING 'GRAPPIG', 'LIEF' (enkel voor dames) 'MELANCHOLISCH', of 'BELEDIGEND', AFHANKELIJK VAN UW TEKSTUELE VOORKEUR.
Bedankt ee,
얀
vrijdag 21 november 2008
dinsdag 18 november 2008
Zuid Park
Ik mis Gent, en het zuid park is daar een deel van. Pars pro toto als stijlfiguur. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dit: in het buitenland wonen, maakt een mens slimmer (al schijnen ook op die regel uitzonderingen te bestaan.)
Want daarnet keek ik naar South Park season 2 episode 3, waarin duidelijk wordt gemaakt dat officer Barbrady analfabeet is. Wanneer hij voor een Stop-bord staat, veranderen de letters in het Koreaans voor Dommerik.
Spreek uit: meongtjeongie. Wat waarschijnlijk heeft gemaakt dat ik het nooit meer vergeet.
Maar ik ben dus wel n beetje trots nu ja. Dat ik een south park mop doorheb die maar weinig mensen verstaan. 50 miljoen Koreanen zijn er maar. En alleen Koreanen spreken Koreaans.
얀 멍청이 (안이?) 예요!!!!!!!!!!!!!
Want daarnet keek ik naar South Park season 2 episode 3, waarin duidelijk wordt gemaakt dat officer Barbrady analfabeet is. Wanneer hij voor een Stop-bord staat, veranderen de letters in het Koreaans voor Dommerik.
Spreek uit: meongtjeongie. Wat waarschijnlijk heeft gemaakt dat ik het nooit meer vergeet.
Maar ik ben dus wel n beetje trots nu ja. Dat ik een south park mop doorheb die maar weinig mensen verstaan. 50 miljoen Koreanen zijn er maar. En alleen Koreanen spreken Koreaans.
얀 멍청이 (안이?) 예요!!!!!!!!!!!!!
zondag 9 november 2008
Blad, Steen, Schaar
Korea heeft meerdere nationale sporten, en de een beoefen ik al liever dan de ander. Er is slapen, wat ze doen in de sauna, de metro, in het klaslokaal, op straat (de sojudronkaards), PC bangs, etc. Je hebt bergbeklimmen - meestal op zondag -, alcoholdrinken - meestal elke dag -, en dus ook blad steen schaar.
In korea is het onnozel spelletje van BSS haast een religie. Een nuttig sociaal werktuig om schande en gene te vermijden. Wie krijgt het laatste stukje vlees? BSS! de winnaar, hij die een steen uitbeeldt terwijl de andere twee op scharen gokten, krijgt het laatste morzel bulgogi (bul is vuur en gogi is vlees, het eerste weet ik van om vuurtjes te vragen, wat overigens ook kan met het konglish La-i-tho (lighter, nvdr). het tweede ken ik dankzij Marie en Mathieu, de vegetariers - gogi anmogo wil zeggen ze eten geen vlees.
Mijn meisjes doen het ook elke les minstens een keer. Wie gaat er aan het bord? Rock, Scissors, Paper. Met dat verschil dat ze het vijf keer na elkaar doen, aan een razend tempo. Voor een westerling die als kind af en toe op zaterdagnamiddag wel een bladsteenschaarde in de context van een strategisch bosspel, onmogelijk te volgen. Met andere woorden, elke netelige situatie in een klasje met kindjes die soms zo aangedaan kunnen zijn van een teacher die hun vriendje verkiest boven henzelf, wordt met de fluwelen handschoen van gokkersgeluk opgelost. Bovendien hebben de kindjes hun lot, letterlijk, zelf in de hand.
Ooit liep ik een festivalweide op en kwam er een koreaanse op me afgelopen met een mand popcorn en een wijde glimlach, en ik dacht 'jis maat, dat wordt op zijn minst een handvol popcorn' maar denk je dat ik zomaar popcorn kreeg? nee hoor. BSS'en eerst zei ze, en gelukkig ging mijn blad over haar steen.
En in mijn stambar speel ik af en toe een sessie BSS met min kyeong, die me zo doorheeft waardoor ik altijd dubbel zoveel schade oploop of zij. Ene keer was het verdict 'een glas water salamanderen' en kwam ik razend dichtbij het fenomeen watervergiftiging. een andere keer mocht de winnaar van een sessie tekenen op de ander zijn of haar gezicht en toen ik naar huis ging zag ik er uit als volgt:
ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, die dekselse min kyeong, maar elke keer als ik een steen toon, komt ze af met een blad, en ben ik schaar dan is zij steen. Om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid van mijn blad.
In korea is het onnozel spelletje van BSS haast een religie. Een nuttig sociaal werktuig om schande en gene te vermijden. Wie krijgt het laatste stukje vlees? BSS! de winnaar, hij die een steen uitbeeldt terwijl de andere twee op scharen gokten, krijgt het laatste morzel bulgogi (bul is vuur en gogi is vlees, het eerste weet ik van om vuurtjes te vragen, wat overigens ook kan met het konglish La-i-tho (lighter, nvdr). het tweede ken ik dankzij Marie en Mathieu, de vegetariers - gogi anmogo wil zeggen ze eten geen vlees.
Mijn meisjes doen het ook elke les minstens een keer. Wie gaat er aan het bord? Rock, Scissors, Paper. Met dat verschil dat ze het vijf keer na elkaar doen, aan een razend tempo. Voor een westerling die als kind af en toe op zaterdagnamiddag wel een bladsteenschaarde in de context van een strategisch bosspel, onmogelijk te volgen. Met andere woorden, elke netelige situatie in een klasje met kindjes die soms zo aangedaan kunnen zijn van een teacher die hun vriendje verkiest boven henzelf, wordt met de fluwelen handschoen van gokkersgeluk opgelost. Bovendien hebben de kindjes hun lot, letterlijk, zelf in de hand.
Ooit liep ik een festivalweide op en kwam er een koreaanse op me afgelopen met een mand popcorn en een wijde glimlach, en ik dacht 'jis maat, dat wordt op zijn minst een handvol popcorn' maar denk je dat ik zomaar popcorn kreeg? nee hoor. BSS'en eerst zei ze, en gelukkig ging mijn blad over haar steen.
En in mijn stambar speel ik af en toe een sessie BSS met min kyeong, die me zo doorheeft waardoor ik altijd dubbel zoveel schade oploop of zij. Ene keer was het verdict 'een glas water salamanderen' en kwam ik razend dichtbij het fenomeen watervergiftiging. een andere keer mocht de winnaar van een sessie tekenen op de ander zijn of haar gezicht en toen ik naar huis ging zag ik er uit als volgt:
ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, die dekselse min kyeong, maar elke keer als ik een steen toon, komt ze af met een blad, en ben ik schaar dan is zij steen. Om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid van mijn blad.
Abonneren op:
Posts (Atom)