woensdag 23 oktober 2013

Doppen



Veel had het niet gescheeld, die ene dag in Roeselare bij R**l*rt*, of ik was een meneertje geworden met een beroep, bijhorend salaris, een naamkaartje en enige sociale standing. Daarna nog een aantal keren, nipt. Bijna woonde ik in Dublin of Belfast, bijna in Parijs. Absurditeiten, in retrospect.

Mijn zoektocht naar werk, halfslachtig begonnen misschien, ja – hoe kan het ook anders, want ingezet na een Zuid-Amerikaans feest-der-leven van jewelste, en ook omdat ik het niet kon laten enkele maanden te denken 'ik moet toch nog eens proberen schrijver te worden van verhaaltjes, want lesgeven of andermans teksten verbeteren op fouten, dat kan ik eigenlijk niet zo goed'.

Ondertussen staat die informatie blijkbaar duidelijk genoeg tussen de lijntjes en in de gaten van mijn kandidaturen om de ontvangers ervan – scholen en redacties – te overtuigen dat ten eerste: ik volstrekt ongeschikt ben om zelfs maar op gesprek te komen, en ten tweede: dat het absoluut onnodig is om enig teken te geven van ontvangst. Voor dat eerste kan ik 'ze' enkel feliciteren: ik bén inderdaad (even) ongeschikt (als de rest), en heb geen rijbewijs. Van het tweede word ik moedeloos.

(Maar snap het wel: een secretaresse die dertig emails niét van een standaardantwoord als 'bedankt voor uw interesse, we hebben uw kandidatuur met succes ontvangen maar...' voorziet, heeft meer tijd om dingen te doen die voor Het Bedrijf wél opleveren. Dat er aan het andere scherm een jongmens zit dat zijn hoop heeft gesteld op gelijk welk antwoord, EEN antwoord, is irrelevant. En dan te denken dat ik ooit smalend heb gedaan over het ontvangen van een standaardantwoord... Karma dan?)

Naar aanleiding van dit alles heb ik eenzijdig beslist om op mijn eigenste blog, voor eeuwig gratis en voor niets geschreven maar met zoveel liefde gepoogd dat men die het leest dat ook voelt, en dat onbetaalbaar vindt, de teloorgang van het Fatsoen af te kondigen:


TELOORGEGAAN te Aarde, begin 21ste eeuw:

Eerwaarde Mr/Mrs FATSOEN, ten gevolge van jarenlange verwaarlozing en misbruik, als laatste telg van een roemrucht geslacht waartoe ooit Elementaire Beleefdheid(+), Solidariteit(+) en Menselijke Verbondenheid(+) behoorden.

Tekenen van rouw mogen als linkse hippie-shit worden afgedaan. Zelfgeplukte rouwkransen en gedichtjes eigenhandig met pen op papier gezet, zullen worden verwijderd door Ivago.

***

Conclusie:

Er is vast maar één gangbare waarde meer daarbuiten. Vrees allen voor het geluk van uw (ongeboren) kinders, en besef, jijzelf, jongetje, schrijverke, dromer:

Je bent hier na al je omzwervingen (economisch) onbeduidend geworden.



(En ook een beetje verbitterd daarover. Brrrr... Ugh... Wie is dat nu, jong verbitterd, tijdens een leven dat zo schoon kan zijn, en kort is, en enkel?)

dinsdag 15 oktober 2013

Blije rondjes


Vreemde lakens, maar iemand ontwaakt er met me in. Een glimlach, een neus, ogen, nu al vertrouwd? Is dat niet een beetje vroeg, zo na een maand?

Wakker worden naast een vertrouwde vreemdeling; ik ben dat niet meer gewoon. Koffie maken voor twee. Slapen in een oksel. Vergeten.

Op de televisie liepen mannen in zwarte t-shirts en broekjes nog net hun laatste blije rondjes want ze hadden iets unieks gedaan dat in een vorig leven banaal leek, of ik miste haar al, in die andere stad. Wie maakt er nu mijn gedachten met een hoekje af, dacht ik.

De laatste trein terug dan maar, met vlag en wimpel.

Vreemde gordijnen die ze nu opent, 's anderdaags, waar ze zich naakt achter verbergt.

Het bad loopt al.


Vive la Belgique

woensdag 2 oktober 2013

"Blog 201 moet tellen" (het Korejantje bij zichzelf)



Beste lezer,


Iets moet me van het hart. Iets groots dat zorgen baart. Noem het een somber inzicht.

Er is een probleem met de orde van de wereld. Er is een probleem met de krachten die ons stuwen, waardoor onze evolutie als menselijk ras een inherente fout meedraagt. Blog 201 mag tellen, moet tellen, dacht ik bij mezelf.

Lezer: “Evolutie, Korejantje. Waar kom jij nu mee af? Na al die tijd? Ben je niet vlotter be-pend over minder wetenschappelijke zaken als voetbal en de melancholie van een haardroger?”

Korejantje: “Neen! Ja! Meestal wel! Maar nu eens niet! Niet vandaag!” (en wetenschappelijk is een groot woord.)

Want weet je, lezertjelief, in de laatste dertig jaar evolueren hebben we de wereld voor onszelf geopend. Het internet! Informatie galore! Foto's delen, commentaren, muziek en kattenstreken. Project Free TV! Delen dat we doen, op ons internet!

En verder:

Globalisatie! Grenzen open! Vrije wereldhandel! Alles werd meer, en meer kwam van verder.

Maar lijkt de openbaring die de ontsluiting van de wereld moest worden vandaag niet meer op een steeds groter sociaal slagveld, zowel op plaatsen waar fabrieken sluiten als waar nieuwe worden gebouwd? Naakte ontslagen versus sweatshops. Het spook van de Economische Crisis.
De rijken werden rijker, dat wel. Wacht eens... Wil crisis niet zeggen dat het slecht gaat voor iedereen? Neen jammer. Bijna goed geraden, haha, lachten sommigen zich in het vuistje, velen daarvan nog steeds.

En er ligt een fucking shitload aan plastic overal, dat ook.

Kinderarbeid, iemand? Zijn we daar nu eigenlijk al vanaf? Meenden we eind jaren '80 niet met zijn allen: in de volgende dertig jaar moeten we in staat zijn om toch tenminste dàt probleem op te lossen? Leek dat niet evident, in de kleuterklas? Wilden we niet humaner worden? Welvaart voor iedereen? En vrede nog harder proberen? Werd dat niet in toespraken van keurig uitziende heren beloofd? Of heb ik dat toen in mijn kinderlijke naïviteit verkeerd begrepen?

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er nu op meer plekken ter wereld meer kinderen, en mensen tout court, worden uitgebuit dan toen. Ik hoop dat die indruk fout is, maar heb geen dergelijk cijfermateriaal. Wie wel? Wie houdt de statistieken bij van het aantal Chinezen dat een oogje dichtknijpt wanneer het kindjes schoentjes naaien ziet?

(Hoe komt het dat we in de kleuterklas leren om te delen – iedereen gelijk! – om dan later zonder morren in een systeem te passen dat net het tegenovergestelde onderschrijft, als heiligmakend principe, Competitie, de grote G van om ter meest Geld?)


NIEUWE VRAAG: Waarom verdient de ene persoon om een uur zijn job te doen tien, twintig, honderd, keer meer dan een ander, ook al is dat uur voor iedereen in essentie gelijk: een vierentwintigste van een dag en een fractie van een gegeven mensenleven? Waarom verdient een leerkracht – die de aandraaihengel is van de motor van het volk dat vooruit wil, slimmer wordt en daardoor humaner wenst te zijn, en gelijker, verantwoordelijker voor zijn omgeving – slechts wat hij of zij verdient?
Dit is, u raadde het vast wel, lieve lezer, geen vraag naar het precieze functioneren van de markteconomie. Ik ben vooreerst mens, humanist, vriend en minnaar; dan pas het onderdeel van markten.

Want ach ja, is dat geen roeping, leraar? En idealisten vragen niet veel geld; het moment dat ze dat wel doen, houden ze op met idealiseren?
Genereren ze geen welvaart? Echt niet? Geen Bill Gates zonder de persoon die hem leerde lezen? Of is dat een stap te ver?

Waarom kan CEO geen roeping zijn? Of beursgoochelaar? Waarom wordt voor een bepaald aantal beroepen zo een exuberant hoger salaris betaald dan voor andere? Een salaris in ruil voor een deel van een mensenleven in dienst van de maatschappij. Welke meerwaarde aan de samenleving bieden zij dan die haast oneindige rijkdom verdienen?
Of zijn dat zo een verschrikkelijk kutberoepen, bedrijven leiden, bankieren, investeren, voetballen, films maken, dat zij die ze uitoefenen ter compensatie moeten overstelpt worden met goud en diamanten? Stel die vraag eens aan de man die dagelijks vijf kilometer darm uit rundskarkassen snijdt.

Een uur is een uur is een deel van een mensenleven... Haast oneindige rijkdom... Somebody, help! What's the scope here?


ANTWOORD: Omdat ze jobs creeëren voor andere mensen, en bij uitbreiding welvaart!

Het soort van jobs dat, als je ze trouw gedurende een tiental jaren, vijf dagen op zeven, acht uur per dag uitoefent, de mogelijkheid biedt om na veel sparen één van de BMW's uit het wagenpark van de baas te kunnen kopen. Is dat welvaart? Twee jobs anders, dan gaat het sparen dubbel zo snel voorbij, net als het leven.
En hoeveel auto's mag iemand eigenlijk willen voordat het kinderachtig, protserig, obsceen, immoreel wordt?

(Een kleuter die meer speelgoed rond zich verzamelt dan waarmee hij kan spelen, wordt door de juf gewezen op het huilende kind zonder, en past meestal zijn gedrag aan. Weigert de kleuter dat, dan worden bezorgd de ouders aangesproken.)

(Hoe ziet een speelplaats eruit wanneer juffen en meesters een grote groep kleuters na een opdracht voor de klas volbracht systematisch twee, vijf, twintig keer minder belonen dan een select groepje andere?)

Mij lijken 'de mensen van het Grote Geld', die HAHA! trouwens ook ALLE! macht in handen hebben, vooral bezig met angstvallig een systeem in stand te houden dat hen irrationeel veel toekent voor de rol die ze in de maatschappij vervullen. But that's just me.
Ingewijden verdienen miljoenen met berekend gokken op iets waar 99% van de wereld geen enkele kennis van heeft. Banken, de mensen die ze leidden, lichten haast ongestraft honderdduizenden
mensen op tot in hun blootje en de hongersnood toe! Is dat dan de jammere maar onvermijdelijke collateral van een vooruitgang die vooral de mensheid dient, de enige remedie tegen donkere demonen als Economische Crisis en Recessie? (NEWSFLASH FOR YOU: de aarde zal niét vergaan als er de komende vijf jaar geen nieuwe Ipad verschijnt.)

Iedereen heeft iedereen nodig. De topbankier even hard de verpleegster naast zijn ziekbed als omgekeerd, als de ingenieur die bruggen bouwt en de vuilnisman die 's ochtends de bakken ophaalt. Toch zeker ongeveer even hard. Niet honderdduizend keer harder. Echt niet.

Welvaart creeëren voor iedereen, voor de samenleving, is de zelfverklaarde 'dienst' van 'de grootverdiener'. Waarom hij (mannen zijn grotere verdieners) dan ook automatisch met een ferme buit van de eigen gecreeërde 'dienst' mag gaan lopen zonder protest van 'de rest', begrijp ik niet goed. Alsof een verpleegster tijdens het uur dat ze betaald wordt om een patiënt te wassen, systematisch veertig minuten zichzelf mag schoonmaken, zoiets? Klopt dat laatste wel? Bestaat hier wel een sluitende vergelijking?

DENKOEFENING: Eigenlijk zou je de verpleegster naar analogie met superrijken als maatschappij moeten kunnen belonen met 'x aantal jaren perfecte gezondheid', aangezien 'gezondheid' de 'dienst' is die de verpleegster allen die deel uitmaken van de samenleving gelijk aanbiedt. De leerkracht wordt dan beloond met oneindige en alleman overstijgende kennis en de rekkenvuller met een onuitputtelijke ijskast vol producten die niemand anders heeft. Of iedereen houdt voor portiers tijdens hun verlof de deuren open. En als ze tijdens hun pauze naar de WC gaan.

Moeten wij die privileges geven, als samenleving? Kunnen we dat? Willen we dat? Vinden we dat rechtvaardig?

En laat net 'gezondheid' iets zijn waar geen prijs op staat. Hah! The plot does thicken, somewhere towards the end.

Dus euhm... tiens... dus als de verpleegster... onbetaalbaar... waarom... kapitalist... hmmm?

… euhm... dan... euhm...


Oeijkes. Den dezen hier is efkes niemeer mee. Vergeeft 'em, lezerken. 'Ie is verzekerst nog ne kleuter.

(Bovendien verliefd op de juf... Dat hij daardoor allicht een kapitale denkfout heeft gemaakt.)