wie nog een kaartje wenst krijgt nog enkele dagen de kans om zijn of haar adres in mn comments te posten, maar dan is het definitief TE LAAT! en dat wil je jezelf echt niet aan doen, geloof me. enkel jaloezie en afgunst zal uw deel zijn bij het aanschouwen van de menig onweerstaanbaar gappige en spitsvondige begroetingskaartjes die andere mensen hebben ontvangen vanuit melbourne...
(gulder moeke en vake! en ik heb het nog zo herhaald en herhaald...)
Mis deze unieke kans niet.
Uw diener,
얀
oh, ik vertrek binnen twee uur richting luchthaven. en ben nerveuzer als een plechtige communiekant. Vreemd.
en proficiat Standard met de groepswinst.
donderdag 18 december 2008
dinsdag 9 december 2008
The Joker en andere helden
Kijk, voor mij is 'The Dark Knight' (op zijn minst de mainstream) film van het jaar. En toen een klas me vroeg om een filmscript te bestuderen dacht ik meteen aan de scene in de interrogation room tussen de vleermuis en de lolbroek. Je weet wel, die scene die eindigt in het oerdilemma van de superheld: red ik mijn liefje of de rechtvaardigheid.
(Spiderman redde beide (Mary Jane en het wagonnetje van de kabellift), wat eigenlijk heel flauw is.)
Dus geeft The Joker Bruce twee adressen, and I quote: "He's at 250 52nd Boulevard. And
she's on avenue X at Cicero."
Waarop Batman het gevang uitrent, en 'Rachel' antwoordt op de vraag wie hij gaat redden. Gordon schreeuwt zijn manschappen het volgende adres toe: 52nd Boulevard.
Dus The Joker heeft gelogen. Waarmee hij Two-Face creeert. Want uiteindelijk redt Batman Harvey Dent, en niet Rachel, en omdat Rachel sterft wordt Harvey een villain...
Very nicely done, Misters Nolan!
En dat heb ik nu pas door zeg...
(Spiderman redde beide (Mary Jane en het wagonnetje van de kabellift), wat eigenlijk heel flauw is.)
Dus geeft The Joker Bruce twee adressen, and I quote: "He's at 250 52nd Boulevard. And
she's on avenue X at Cicero."
Waarop Batman het gevang uitrent, en 'Rachel' antwoordt op de vraag wie hij gaat redden. Gordon schreeuwt zijn manschappen het volgende adres toe: 52nd Boulevard.
Dus The Joker heeft gelogen. Waarmee hij Two-Face creeert. Want uiteindelijk redt Batman Harvey Dent, en niet Rachel, en omdat Rachel sterft wordt Harvey een villain...
Very nicely done, Misters Nolan!
En dat heb ik nu pas door zeg...
zaterdag 6 december 2008
Tia 2
Geen sportvrouw be-eindigt ruisloos haar carriere op deze blog dus vandaar... eerlijk gezegd; ik kom net terug van een sessie somek met n deel koreaanse maatjes en daarvoor het sinterklaasfeest op de begische ambassade en... hmmm... gesurft op sporza.be en het nieuws daar... echt leuk is het niet.
maar ik begrijp het wel.
vandaar, beste Tia,
je hebt me doen wenen van plezier, niet zo lang geleden in de arena van een vogelnest. en goteborg, tesamen met mijn liefste kim. China of all places, en er zijn zeker mensen die van meer weten als ik, maar ondertussen ben ikzelf ook een beetje aziaat, dus ja, ik weet je prestatie zeker naar waarde te schatten (ik geraakte met moeite van de bar naar de metro in die periode, zo heet was het toen)
in die tijd sprak men nog van london, maar daar heb ik nooit in geloofd. ach wat, wat gepasseerd is, is voorbij, en op ontelbare manieren maakt een 'vroeg afscheid' de verleden dingen zoveel schoner. vraag maar na; elliott smith weet ervan, jotie ook, en kurt en paul v O., jeff, james, en al de rest. dat maakt een kind maken des te mooier; ik mag dan al een zwak hebben voor jonggestorvene, een baby'tje als eindpunt van een schijnwerpleven is des te mooier, des te kontekraafser dan de fataliteit van een jonge zelfmoord of een tragish accident.
hoedanook, tia, ik hoop dat je grote kinders maakt. met van die lange hoogspringbenen. zodat als ik vijftig ben, er op tv een nazaat van je met de belgische driekleur door een afgeladen stadion loopt, rood gekaakt, omdat hij of zij net een gouden plak heeft gepakt. Net vijf minuten na die belgische mulat van gevaert, ja.
want wat is er mooier dan leuke geschiedenis die zichzelf herhaalt? Zeg het me.
of houd voor eeuwig je klep dicht.
maar ik begrijp het wel.
vandaar, beste Tia,
je hebt me doen wenen van plezier, niet zo lang geleden in de arena van een vogelnest. en goteborg, tesamen met mijn liefste kim. China of all places, en er zijn zeker mensen die van meer weten als ik, maar ondertussen ben ikzelf ook een beetje aziaat, dus ja, ik weet je prestatie zeker naar waarde te schatten (ik geraakte met moeite van de bar naar de metro in die periode, zo heet was het toen)
in die tijd sprak men nog van london, maar daar heb ik nooit in geloofd. ach wat, wat gepasseerd is, is voorbij, en op ontelbare manieren maakt een 'vroeg afscheid' de verleden dingen zoveel schoner. vraag maar na; elliott smith weet ervan, jotie ook, en kurt en paul v O., jeff, james, en al de rest. dat maakt een kind maken des te mooier; ik mag dan al een zwak hebben voor jonggestorvene, een baby'tje als eindpunt van een schijnwerpleven is des te mooier, des te kontekraafser dan de fataliteit van een jonge zelfmoord of een tragish accident.
hoedanook, tia, ik hoop dat je grote kinders maakt. met van die lange hoogspringbenen. zodat als ik vijftig ben, er op tv een nazaat van je met de belgische driekleur door een afgeladen stadion loopt, rood gekaakt, omdat hij of zij net een gouden plak heeft gepakt. Net vijf minuten na die belgische mulat van gevaert, ja.
want wat is er mooier dan leuke geschiedenis die zichzelf herhaalt? Zeg het me.
of houd voor eeuwig je klep dicht.
donderdag 4 december 2008
Van alles een beetje, en niets dan kaka
Mogow zeg
wie kan raden wat hierboven wordt afgebeeld?
is het:
a. De koreaanse versie van een illegale nintendo wii controller.
b. De cockpit van een middelgroot sportvliegtuig.
c. Oma's krultang.
d. Een toiletpot.
Ik weet het; zo moeilijk was het eigenlijk niet, maar met die krultang wou ik jullie zand in de ogen strooien. Ik besef ook wel dat dergelijks niet echt lukt bij zo'n intelligente en opmerkzame lezers. Maar ik voel me een beetje zot vandaag, en heb het zeveren in (het modern-westvlaamse zeveren dan wel ja; ik zit hier niet te kwijlen over mijn toetsenbord neen)
Deze gesofisticeerde pot stond te blinken in mijn badkamer tijdens een weekendje in de koreaanse bergen een week geleden. En mijn god, geloof me vrij, maar de koreanen hebben (na het verheerlijken van het plakband geplak; zie een der eerste blogs) het schijten verheven tot een geweldig aangename gebeurtenis.
Even terzijde; ik ben altijd al een fervente kakker geweest. Er gaat zelden een dag voorbij of ik boetseer mij een negerken in de comfortabele beslotenheid van het kleinste kamertje. Dikwijls tot grote jaloezie van geconstipeerde mensen waar ik mee samen leefde (de wraak kwam altijd later, toen ik s nachts uren wakker lag naast een ronkend lichaam).
Voor alle duidelijkheid. Dit toilet heeft:
*een voorverwarmde bril, temperatuur zelf te regelen.
*twee bidetfuncties die ik maar moeilijk van elkaar kon onderschijten euh scheiden; waarschijnlijk omdat mijn rectum nooit heeft geleerd van te 'voelen'.
*een warmelucht blazer die naar mijn mening niet echt voldoende werkt (je blijft daar toch te nat met enkel wind als droger) maar wel verdomd lekker aandoet.
Behoeft het een tekening dat vooral de tweede functie me deed kraaien van plezier? Een beetje als een zuigeling die voor de eerste keer doorheeft dat als hij aan zijn rammelaar schudt, hij iets plezants produceert...
***
oh en trey parker en matt stone zijn blijkbaar echt wel fan van Zuid-Korea. En ik kan ze daar enkel in bijtreden.
Ik heb overigens met deze twee heren meer gemeen. Dat van die kak- en aarsdingen altijd.
(met dat pigfucken daarentegen heb ik niets van zien. Opeten ja dat wel)
wie kan raden wat hierboven wordt afgebeeld?
is het:
a. De koreaanse versie van een illegale nintendo wii controller.
b. De cockpit van een middelgroot sportvliegtuig.
c. Oma's krultang.
d. Een toiletpot.
Ik weet het; zo moeilijk was het eigenlijk niet, maar met die krultang wou ik jullie zand in de ogen strooien. Ik besef ook wel dat dergelijks niet echt lukt bij zo'n intelligente en opmerkzame lezers. Maar ik voel me een beetje zot vandaag, en heb het zeveren in (het modern-westvlaamse zeveren dan wel ja; ik zit hier niet te kwijlen over mijn toetsenbord neen)
Deze gesofisticeerde pot stond te blinken in mijn badkamer tijdens een weekendje in de koreaanse bergen een week geleden. En mijn god, geloof me vrij, maar de koreanen hebben (na het verheerlijken van het plakband geplak; zie een der eerste blogs) het schijten verheven tot een geweldig aangename gebeurtenis.
Even terzijde; ik ben altijd al een fervente kakker geweest. Er gaat zelden een dag voorbij of ik boetseer mij een negerken in de comfortabele beslotenheid van het kleinste kamertje. Dikwijls tot grote jaloezie van geconstipeerde mensen waar ik mee samen leefde (de wraak kwam altijd later, toen ik s nachts uren wakker lag naast een ronkend lichaam).
Voor alle duidelijkheid. Dit toilet heeft:
*een voorverwarmde bril, temperatuur zelf te regelen.
*twee bidetfuncties die ik maar moeilijk van elkaar kon onderschijten euh scheiden; waarschijnlijk omdat mijn rectum nooit heeft geleerd van te 'voelen'.
*een warmelucht blazer die naar mijn mening niet echt voldoende werkt (je blijft daar toch te nat met enkel wind als droger) maar wel verdomd lekker aandoet.
Behoeft het een tekening dat vooral de tweede functie me deed kraaien van plezier? Een beetje als een zuigeling die voor de eerste keer doorheeft dat als hij aan zijn rammelaar schudt, hij iets plezants produceert...
***
oh en trey parker en matt stone zijn blijkbaar echt wel fan van Zuid-Korea. En ik kan ze daar enkel in bijtreden.
Ik heb overigens met deze twee heren meer gemeen. Dat van die kak- en aarsdingen altijd.(met dat pigfucken daarentegen heb ik niets van zien. Opeten ja dat wel)
vrijdag 21 november 2008
Bezinningsmoment
Vier maanden woon ik nog in Seoul, maar toch zit het er - in many ways - al bijna op; en dat smeekt om een bezinningsmoment. Er was een tijd dat zulke momenten onlosmakelijk in verband gebracht werden met stille ruimtes, maar vandaag zit ik te luisteren naar het geraas van het verkeer langs de Han.
Het loopt haast ten einde omdat ik nog bijna al mijn vakantie over heb. Eerst twee weken kerstvakantie; die ga ik slijten in Australia, bij grote zus en haar hubbie. en dan drie weken later hoog bezoek van de twee heren Rubben en Mortier. Als ik die dolle dagen overleef, rest er me niet meer dan twee luttele maanden om de dingen te doen die ik echt nog MOET doen: veel kleren kopen in kleine maten, vooral kostuums, varkensmaag fretten - de blinde vlek op mijn conto 'kieszakkerij opeten' - spuugen van de drank (grapje ma; en nee, ik heb hier nog nooit moeten kotsen! en geloof me, dat is niet zo evident. Kun je nagaan bij eerdere bezoekers.), etc.
Twee maanden zijn 8 weekends zijn 16 dagen om al de vriendjes die ik heb gemaakt in Korea nog een keer te ontmoeten. Dat wordt krap. Heel erg krap. Vandaar dat mijn besluit om er nog een tweede jaar bij te doen zo goed als vaststaat. Maar niet getreurd mijn lieve bel-ki-ee vriendjes; ik kom in april sowieso naar huis. En de negenentwintigste voer ik jullie allemaal zat.
En oh, ik heb in de bijna acht maanden dat ik in korea woon nog naar niemand een kaartje gestuurd. Vandaar dat ik had gedacht: 'kga dat in Australia doen.' Want nu nog eentje sturen van hieruit das een beetje belachelijk. Hence deze oproep:
AL WIE EEN KAARTje (OF EEN BRIEF, Gorree, jij!) WIL ONTVANGEN VANUIT AUSTRALIA MAAR MET KOREAANSE GROETEN EXTRA DEROP, POST BEST ZIJN OF HAAR ADRES IN DE COMMENT BOX, MET DE VERMELDING 'GRAPPIG', 'LIEF' (enkel voor dames) 'MELANCHOLISCH', of 'BELEDIGEND', AFHANKELIJK VAN UW TEKSTUELE VOORKEUR.
Bedankt ee,
얀
Het loopt haast ten einde omdat ik nog bijna al mijn vakantie over heb. Eerst twee weken kerstvakantie; die ga ik slijten in Australia, bij grote zus en haar hubbie. en dan drie weken later hoog bezoek van de twee heren Rubben en Mortier. Als ik die dolle dagen overleef, rest er me niet meer dan twee luttele maanden om de dingen te doen die ik echt nog MOET doen: veel kleren kopen in kleine maten, vooral kostuums, varkensmaag fretten - de blinde vlek op mijn conto 'kieszakkerij opeten' - spuugen van de drank (grapje ma; en nee, ik heb hier nog nooit moeten kotsen! en geloof me, dat is niet zo evident. Kun je nagaan bij eerdere bezoekers.), etc.
Twee maanden zijn 8 weekends zijn 16 dagen om al de vriendjes die ik heb gemaakt in Korea nog een keer te ontmoeten. Dat wordt krap. Heel erg krap. Vandaar dat mijn besluit om er nog een tweede jaar bij te doen zo goed als vaststaat. Maar niet getreurd mijn lieve bel-ki-ee vriendjes; ik kom in april sowieso naar huis. En de negenentwintigste voer ik jullie allemaal zat.
En oh, ik heb in de bijna acht maanden dat ik in korea woon nog naar niemand een kaartje gestuurd. Vandaar dat ik had gedacht: 'kga dat in Australia doen.' Want nu nog eentje sturen van hieruit das een beetje belachelijk. Hence deze oproep:
AL WIE EEN KAARTje (OF EEN BRIEF, Gorree, jij!) WIL ONTVANGEN VANUIT AUSTRALIA MAAR MET KOREAANSE GROETEN EXTRA DEROP, POST BEST ZIJN OF HAAR ADRES IN DE COMMENT BOX, MET DE VERMELDING 'GRAPPIG', 'LIEF' (enkel voor dames) 'MELANCHOLISCH', of 'BELEDIGEND', AFHANKELIJK VAN UW TEKSTUELE VOORKEUR.
Bedankt ee,
얀
dinsdag 18 november 2008
Zuid Park
Ik mis Gent, en het zuid park is daar een deel van. Pars pro toto als stijlfiguur. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dit: in het buitenland wonen, maakt een mens slimmer (al schijnen ook op die regel uitzonderingen te bestaan.)
Want daarnet keek ik naar South Park season 2 episode 3, waarin duidelijk wordt gemaakt dat officer Barbrady analfabeet is. Wanneer hij voor een Stop-bord staat, veranderen de letters in het Koreaans voor Dommerik.
Spreek uit: meongtjeongie. Wat waarschijnlijk heeft gemaakt dat ik het nooit meer vergeet.
Maar ik ben dus wel n beetje trots nu ja. Dat ik een south park mop doorheb die maar weinig mensen verstaan. 50 miljoen Koreanen zijn er maar. En alleen Koreanen spreken Koreaans.
얀 멍청이 (안이?) 예요!!!!!!!!!!!!!
Want daarnet keek ik naar South Park season 2 episode 3, waarin duidelijk wordt gemaakt dat officer Barbrady analfabeet is. Wanneer hij voor een Stop-bord staat, veranderen de letters in het Koreaans voor Dommerik.
Spreek uit: meongtjeongie. Wat waarschijnlijk heeft gemaakt dat ik het nooit meer vergeet.
Maar ik ben dus wel n beetje trots nu ja. Dat ik een south park mop doorheb die maar weinig mensen verstaan. 50 miljoen Koreanen zijn er maar. En alleen Koreanen spreken Koreaans.
얀 멍청이 (안이?) 예요!!!!!!!!!!!!!
zondag 9 november 2008
Blad, Steen, Schaar
Korea heeft meerdere nationale sporten, en de een beoefen ik al liever dan de ander. Er is slapen, wat ze doen in de sauna, de metro, in het klaslokaal, op straat (de sojudronkaards), PC bangs, etc. Je hebt bergbeklimmen - meestal op zondag -, alcoholdrinken - meestal elke dag -, en dus ook blad steen schaar.
In korea is het onnozel spelletje van BSS haast een religie. Een nuttig sociaal werktuig om schande en gene te vermijden. Wie krijgt het laatste stukje vlees? BSS! de winnaar, hij die een steen uitbeeldt terwijl de andere twee op scharen gokten, krijgt het laatste morzel bulgogi (bul is vuur en gogi is vlees, het eerste weet ik van om vuurtjes te vragen, wat overigens ook kan met het konglish La-i-tho (lighter, nvdr). het tweede ken ik dankzij Marie en Mathieu, de vegetariers - gogi anmogo wil zeggen ze eten geen vlees.
Mijn meisjes doen het ook elke les minstens een keer. Wie gaat er aan het bord? Rock, Scissors, Paper. Met dat verschil dat ze het vijf keer na elkaar doen, aan een razend tempo. Voor een westerling die als kind af en toe op zaterdagnamiddag wel een bladsteenschaarde in de context van een strategisch bosspel, onmogelijk te volgen. Met andere woorden, elke netelige situatie in een klasje met kindjes die soms zo aangedaan kunnen zijn van een teacher die hun vriendje verkiest boven henzelf, wordt met de fluwelen handschoen van gokkersgeluk opgelost. Bovendien hebben de kindjes hun lot, letterlijk, zelf in de hand.
Ooit liep ik een festivalweide op en kwam er een koreaanse op me afgelopen met een mand popcorn en een wijde glimlach, en ik dacht 'jis maat, dat wordt op zijn minst een handvol popcorn' maar denk je dat ik zomaar popcorn kreeg? nee hoor. BSS'en eerst zei ze, en gelukkig ging mijn blad over haar steen.
En in mijn stambar speel ik af en toe een sessie BSS met min kyeong, die me zo doorheeft waardoor ik altijd dubbel zoveel schade oploop of zij. Ene keer was het verdict 'een glas water salamanderen' en kwam ik razend dichtbij het fenomeen watervergiftiging. een andere keer mocht de winnaar van een sessie tekenen op de ander zijn of haar gezicht en toen ik naar huis ging zag ik er uit als volgt:
ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, die dekselse min kyeong, maar elke keer als ik een steen toon, komt ze af met een blad, en ben ik schaar dan is zij steen. Om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid van mijn blad.
In korea is het onnozel spelletje van BSS haast een religie. Een nuttig sociaal werktuig om schande en gene te vermijden. Wie krijgt het laatste stukje vlees? BSS! de winnaar, hij die een steen uitbeeldt terwijl de andere twee op scharen gokten, krijgt het laatste morzel bulgogi (bul is vuur en gogi is vlees, het eerste weet ik van om vuurtjes te vragen, wat overigens ook kan met het konglish La-i-tho (lighter, nvdr). het tweede ken ik dankzij Marie en Mathieu, de vegetariers - gogi anmogo wil zeggen ze eten geen vlees.
Mijn meisjes doen het ook elke les minstens een keer. Wie gaat er aan het bord? Rock, Scissors, Paper. Met dat verschil dat ze het vijf keer na elkaar doen, aan een razend tempo. Voor een westerling die als kind af en toe op zaterdagnamiddag wel een bladsteenschaarde in de context van een strategisch bosspel, onmogelijk te volgen. Met andere woorden, elke netelige situatie in een klasje met kindjes die soms zo aangedaan kunnen zijn van een teacher die hun vriendje verkiest boven henzelf, wordt met de fluwelen handschoen van gokkersgeluk opgelost. Bovendien hebben de kindjes hun lot, letterlijk, zelf in de hand.
Ooit liep ik een festivalweide op en kwam er een koreaanse op me afgelopen met een mand popcorn en een wijde glimlach, en ik dacht 'jis maat, dat wordt op zijn minst een handvol popcorn' maar denk je dat ik zomaar popcorn kreeg? nee hoor. BSS'en eerst zei ze, en gelukkig ging mijn blad over haar steen.
En in mijn stambar speel ik af en toe een sessie BSS met min kyeong, die me zo doorheeft waardoor ik altijd dubbel zoveel schade oploop of zij. Ene keer was het verdict 'een glas water salamanderen' en kwam ik razend dichtbij het fenomeen watervergiftiging. een andere keer mocht de winnaar van een sessie tekenen op de ander zijn of haar gezicht en toen ik naar huis ging zag ik er uit als volgt:
ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, die dekselse min kyeong, maar elke keer als ik een steen toon, komt ze af met een blad, en ben ik schaar dan is zij steen. Om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid van mijn blad.
woensdag 29 oktober 2008
Over mezelf
Het mag dan een beetje egoistisch lijken om over mezelf te bloggen terwijl ik bezoek heb van mijn lieve zus en haar vriendje, maar een van mijn leerlingen heeft adhv exacte geboortegegevens een profiel opgesteld. Ik wil dit vandaag met jullie delen.
Oordeel vooral zelf - maar ik vind dat ze er dikwijls dik op zit.
Voor de volledigheid: Ik ben geboren op donderdag 29 april 1982, om negen uur 's avonds (met de navelstreng rond mijn nek).
Algemeen: Je bent geboren voor het geluk.
Karakter:
Als een stromend riviertje, handel je in overeenstemming met rede. (de paradox is van belang)
Je houdt ervan om schijnbaar doelloos rond te lopen hier en daar. Dus misschien heb je moeite om je ergens neer te zetten voor een langere periode, om te settlen. Maar ongeacht wat je doet, je past je aan aan je omgeving.
Je bent wijs in en door je wereld, en ruimdenkend. Dus ben je ook vriendelijk tegen andere mensen.
Eenmaal je iets in je hoofd hebt gehaald, zal je eraan vasthouden, en wil je het ook afmaken.
Er is in je leven een goed persoon (man of vrouw) die je in alles steunt.
Geld:
Je hebt een realistisch gedacht over geld. Maar soms heb je respect voor je eer, en verkwist je geld aan onnodige dingen.
Je zal nooit enorm veel geld verdienen, maar je zal 'altijd' geld hebben.
Je droomt ervan om in een klap rijk te worden, maar je zou er beter naar werken een eerlijk salaris te verdienen.
Liefde:
Je voorkeur gaat uit naar een sexy meisje, eerder dan naar een lief meisje (AHUM!)
Misschien kan je trouwen rond je dertigste. Maar in elk geval zal je een goeie, eerlijke vrouw kiezen.
Ideaal zou zijn om een partner te vinden die ofwel vier, ofwel acht jaar jonger (of ouder) is dan jezelf.
Had je rond je 22ste een intensieve liefdesrelatie?
Gezondheid:
Verzorg goed je kniegewrichten en je enkels.
***
Ewel merci!
Oordeel vooral zelf - maar ik vind dat ze er dikwijls dik op zit.
Voor de volledigheid: Ik ben geboren op donderdag 29 april 1982, om negen uur 's avonds (met de navelstreng rond mijn nek).
Algemeen: Je bent geboren voor het geluk.
Karakter:
Als een stromend riviertje, handel je in overeenstemming met rede. (de paradox is van belang)
Je houdt ervan om schijnbaar doelloos rond te lopen hier en daar. Dus misschien heb je moeite om je ergens neer te zetten voor een langere periode, om te settlen. Maar ongeacht wat je doet, je past je aan aan je omgeving.
Je bent wijs in en door je wereld, en ruimdenkend. Dus ben je ook vriendelijk tegen andere mensen.
Eenmaal je iets in je hoofd hebt gehaald, zal je eraan vasthouden, en wil je het ook afmaken.
Er is in je leven een goed persoon (man of vrouw) die je in alles steunt.
Geld:
Je hebt een realistisch gedacht over geld. Maar soms heb je respect voor je eer, en verkwist je geld aan onnodige dingen.
Je zal nooit enorm veel geld verdienen, maar je zal 'altijd' geld hebben.
Je droomt ervan om in een klap rijk te worden, maar je zou er beter naar werken een eerlijk salaris te verdienen.
Liefde:
Je voorkeur gaat uit naar een sexy meisje, eerder dan naar een lief meisje (AHUM!)
Misschien kan je trouwen rond je dertigste. Maar in elk geval zal je een goeie, eerlijke vrouw kiezen.
Ideaal zou zijn om een partner te vinden die ofwel vier, ofwel acht jaar jonger (of ouder) is dan jezelf.
Had je rond je 22ste een intensieve liefdesrelatie?
Gezondheid:
Verzorg goed je kniegewrichten en je enkels.
***
Ewel merci!
maandag 27 oktober 2008
Ze zijn er!
Voor al wie graag was afgekomen, maar er verzekerst niemeer zal geraken: zo zien belgen eruit als ze in Incheon airport arriveren. Soms blond, beladen met gerief, maar altijd met een duim in de lucht.
De rest ga ik Marie en Mathieu zelf laten vertellen; als je ze binnen twee weken tegenkomt in De Haan of in Gent kan je waarschijnlijk een avondvulend gesprek krijgen. Gratis en voor niets.
Al wat ik nu kwijt wil is dat het vorig weekend er eentje was waar ik de maandag een koortsblaas van heb.
donderdag 23 oktober 2008
Het gat in de omheining
Het is een tijdje geleden, ik weet het. Ik keek de laatste dagen dan ook geregeld en beschuldigend vingerend in de spiegel mezelf aan met de woorden "allee Jantje, wanneer ga je nog ne keer ne blog schrijven."
Het is vandaag geworden. Niet zonder toeval natuurlijk. Morgen moet ik immers vroeg uit mn bed (owmygod, te vijven al) want ik ga mijn derde blond bezoek ophalen: kleine zus staat hier morgen in Korea zorgelijk rond zich te kijken naar de gekte waarin ze is beland. Geweldig vind ik dat. Dat ik haar en mathieu wat ga rondleiden tijdens hun eerste weekend in Korea spreekt voor zich. Het betekent ook dat ik voor het eerst in lange tijd een weekend zonder vleesjes ga zitten. Jammer. Vuile vegetariers!
Wat is er verder zoal gebeurd de laatste tien dagen?
Je vraagt het je misschien af. Misschien.
Ewel heel wat.
Ik heb een Amerikaanse vriend gemaakt. Een Amerikaaahaaaan? jawel. Ik denk dat het volstaat te vermelden dat een van de hoofdredenen van zijn verhuis naar Korea is dat hij zijn eigen landgenoten niet mee kan verdragen. Zijn naam is Gary Norris, hij is ferm in de dertig, en we babbelen over Henry James, voetbal (om nog maar eens aan te tonen hoe atypisch hij is), de Koreaanse vrouw, en muziek. En over het leven; wat me herinnert aan wat ik eigenlijk het meest mis. Een voldragen discussie over gelijk welk onderwerp. Een intellectuele uitdaging aangeboden door een medemens.
Wat met deze ontmoeting in een enkele beweging als probeem meteen alweer is uitgeveegd.
Ik ben (met de Amerikaan) in een bar gestrand waar we gelald hebben tegen de Koreaanse maffia. Of dat wilden ze ons toch doen geloven. Feit is dat ze onze rekening voor zich hebben genomen, en het was geen blaadje om zomaar eventjes mee te glimlachen.
De dag erna gratis binnengeraakt op een festivalweide via het gat in de omheining.
Yo La Tengo speelde er een van de strafste concerten waar ik ooit naar stond te kijken en ook Jaurim (volgens mij nog steeds zowat het beste wat Korea te bieden heeft; zie ook da clipje dak ooit ne keer heb gepost, voor de abonnees) was best aardig bezig.
oh ja en de woensdag ook nog n keer naar de voetbal gaan kijken. De Koreaantjes waren goed aan het ballen, al waren de emiraten echt wel slap; misschien wel de slechtste ploeg die ik ooit heb meegemaakt. Na de match mn wekker gezet om naar de Brugse derby te luisteren, en gevloekt bij de 1-1, want een hele helft voetballes geven en toch moeten gaan rusten met een gelijke stand... dat doet zeer. Ervaring genoeg om dan al te weten wat de eindscore zal zijn. Maar goed.
***
anyeong lieve mensen; morgen knijp ik in Belgisch vlees. En dat is een hele tijd geleden. Ik laat jullie zo gauw mogelijk weten hoe dat heeft gevoeld. X
Het is vandaag geworden. Niet zonder toeval natuurlijk. Morgen moet ik immers vroeg uit mn bed (owmygod, te vijven al) want ik ga mijn derde blond bezoek ophalen: kleine zus staat hier morgen in Korea zorgelijk rond zich te kijken naar de gekte waarin ze is beland. Geweldig vind ik dat. Dat ik haar en mathieu wat ga rondleiden tijdens hun eerste weekend in Korea spreekt voor zich. Het betekent ook dat ik voor het eerst in lange tijd een weekend zonder vleesjes ga zitten. Jammer. Vuile vegetariers!
Wat is er verder zoal gebeurd de laatste tien dagen?
Je vraagt het je misschien af. Misschien.
Ewel heel wat.
Ik heb een Amerikaanse vriend gemaakt. Een Amerikaaahaaaan? jawel. Ik denk dat het volstaat te vermelden dat een van de hoofdredenen van zijn verhuis naar Korea is dat hij zijn eigen landgenoten niet mee kan verdragen. Zijn naam is Gary Norris, hij is ferm in de dertig, en we babbelen over Henry James, voetbal (om nog maar eens aan te tonen hoe atypisch hij is), de Koreaanse vrouw, en muziek. En over het leven; wat me herinnert aan wat ik eigenlijk het meest mis. Een voldragen discussie over gelijk welk onderwerp. Een intellectuele uitdaging aangeboden door een medemens.
Wat met deze ontmoeting in een enkele beweging als probeem meteen alweer is uitgeveegd.
Ik ben (met de Amerikaan) in een bar gestrand waar we gelald hebben tegen de Koreaanse maffia. Of dat wilden ze ons toch doen geloven. Feit is dat ze onze rekening voor zich hebben genomen, en het was geen blaadje om zomaar eventjes mee te glimlachen.
De dag erna gratis binnengeraakt op een festivalweide via het gat in de omheining.
Yo La Tengo speelde er een van de strafste concerten waar ik ooit naar stond te kijken en ook Jaurim (volgens mij nog steeds zowat het beste wat Korea te bieden heeft; zie ook da clipje dak ooit ne keer heb gepost, voor de abonnees) was best aardig bezig.
oh ja en de woensdag ook nog n keer naar de voetbal gaan kijken. De Koreaantjes waren goed aan het ballen, al waren de emiraten echt wel slap; misschien wel de slechtste ploeg die ik ooit heb meegemaakt. Na de match mn wekker gezet om naar de Brugse derby te luisteren, en gevloekt bij de 1-1, want een hele helft voetballes geven en toch moeten gaan rusten met een gelijke stand... dat doet zeer. Ervaring genoeg om dan al te weten wat de eindscore zal zijn. Maar goed.
***
anyeong lieve mensen; morgen knijp ik in Belgisch vlees. En dat is een hele tijd geleden. Ik laat jullie zo gauw mogelijk weten hoe dat heeft gevoeld. X
woensdag 15 oktober 2008
Zotte reneeee doet het weer
Toen zotte reneeee de ene na de andere verdediger begon in te brengen wist ik het wel...
en met dat hij het toch zo heeft met cijfertjes en getallen: hadden we twee procent meer balbezit gehad, dan was er nooit tijd geweest voor een tweede spaanse treffer. 0% rendement meneer.
Nog een sjans dat de turken het zelf aan het verkloten zijn.
en met dat hij het toch zo heeft met cijfertjes en getallen: hadden we twee procent meer balbezit gehad, dan was er nooit tijd geweest voor een tweede spaanse treffer. 0% rendement meneer.
Nog een sjans dat de turken het zelf aan het verkloten zijn.
maandag 13 oktober 2008
Hongdae Regular
Ik ben stilletjesaan een Hongdae Regular aan het worden. Een bekend gezicht in de underground punkrockscene. Niet dat ik er veel voor heb moeten doen; enkele keren opdagen op een concertje volstond. Het gevolg is wel dat er af en toe een herkennend knikje volgt, soms zelfs van gasten die er een beetje uitzien als dedezen hier.
Het merendeel van de Koreaanse jongens gaat zo opgedirkt naar concerten. Net zoals de bergbeklimmer semiprofessioneel uitgerust aan de tocht begint, zo bedtreedt de punker in aangepaste klederdracht de moshpit. De arme expat die in het geweld met zijn linkerkaak over de rockabilly schouder wrijft, kan wekenlang de korsten aftrekken.
Om maar te zeggen dat de muziekscene hier wel broeit, vooral na de zomer. Ik weet dat ik gedurende juli en augustus met veel afgunst luisterde naar de verhalen over de belgische festivals, terwijl het hier maar wat kalmaan ging... welnu, het Koreaanse festivalseizoen is een nazomergebeuren. Vorige week ssamzie sound, volgend weekend drie dagen grand mint (zo goed als enkel Koreaanse band, met als notabele uitzondering yo la tengo) OHLALALA.
Maar eergisteren dus de kleine zaaltjes van de underground; waar er een meiske rondliep te zingen van:
Ik vlieg deze dag met de gebroken vleugels
En ik vraag me af of ze bedoelde dat dat ze ondanks haar gebroken vleugels toch nog vliegt.
Het merendeel van de Koreaanse jongens gaat zo opgedirkt naar concerten. Net zoals de bergbeklimmer semiprofessioneel uitgerust aan de tocht begint, zo bedtreedt de punker in aangepaste klederdracht de moshpit. De arme expat die in het geweld met zijn linkerkaak over de rockabilly schouder wrijft, kan wekenlang de korsten aftrekken.
Om maar te zeggen dat de muziekscene hier wel broeit, vooral na de zomer. Ik weet dat ik gedurende juli en augustus met veel afgunst luisterde naar de verhalen over de belgische festivals, terwijl het hier maar wat kalmaan ging... welnu, het Koreaanse festivalseizoen is een nazomergebeuren. Vorige week ssamzie sound, volgend weekend drie dagen grand mint (zo goed als enkel Koreaanse band, met als notabele uitzondering yo la tengo) OHLALALA.
Maar eergisteren dus de kleine zaaltjes van de underground; waar er een meiske rondliep te zingen van:
Ik vlieg deze dag met de gebroken vleugels
En ik vraag me af of ze bedoelde dat dat ze ondanks haar gebroken vleugels toch nog vliegt.
dinsdag 7 oktober 2008
Mei 1968...
... heeft altijd al geweldig tot mijn verbeelding gesproken.
18 in '68...
(dat ikzelf 18 was in 2000 zal misschien tot de verbeelding spreken in 2025, maar eigenlijk was alles dat te maken had met milleniumgekte niet meer dan, of minder dan, een scheet in een astronautenhelm)
En aangezien de technologie de mens tegenwoordig in al zijn verlangens bijstaat kan je nu te weten komen hoe je er zou uitgezien hebben.
Back then:
(ik heb dit grapje eigenlijk gepiekt van een ander zijn blog. Om heel eerlijk te zijn. Dat ben ik wel ja. Een eerlijke hippie die op tijd en stond een plastron draagt maar ook soms stiekem afkijkt van zijn buur.)
18 in '68...
(dat ikzelf 18 was in 2000 zal misschien tot de verbeelding spreken in 2025, maar eigenlijk was alles dat te maken had met milleniumgekte niet meer dan, of minder dan, een scheet in een astronautenhelm)
En aangezien de technologie de mens tegenwoordig in al zijn verlangens bijstaat kan je nu te weten komen hoe je er zou uitgezien hebben.
Back then:(ik heb dit grapje eigenlijk gepiekt van een ander zijn blog. Om heel eerlijk te zijn. Dat ben ik wel ja. Een eerlijke hippie die op tijd en stond een plastron draagt maar ook soms stiekem afkijkt van zijn buur.)
zondag 5 oktober 2008
Sisyphus
Deze keer geen serenades aan te vroeg gestorven, eindelijk bekroonde, of afscheidnemende sportlui, maar een excursie naar de kelders van de mythologie. Een redevoering omtrent het leven ener Sisyphus.
Vraag me waarom.
Richt uw vinger naar Albert Camus als je bij je jezelf denkt 'jezus, met wat voor een droge materie komt dat Jantje nu af!' Het is allemaal zijn schuld. Maar eer jullie lezers zich organiseren tot een angry mob om Arme Albert uit zijn rijhuis te sleuren (verveling kan echt vreemde dingen doen met een mens), hij is reeds overleden.
Voor de bestofte breinen hier aanwezig: Sisypus werd door de goden gestraft tot het eeuwig omhoogrollen van een steen op een berg. Wil je meer info: zie wiki.
De laatste jaren dacht ik bij aan Sisyphus in termen van 'ochere t ventje daar op en af zijn berg. constant die steen naar boven sleuren voor nietent.' Deze visie is nu echter volledig voorbijgestreefd. Ze gaat voorbij aan een aanzienlijk deel van het onophoudelijke proces; niet enkel rolt Sisyphus een steen omhoog, maar eens de steen op de top van de berg ligt, rolt ze vanzelf weer naar beneden. Helemaal vanzelf!
Waarna Sisyphus rond zich kijkt en zich volgiet met het uitzicht, eens diep ademhaalt - geniet van de zuiverdere lucht - en dan aan een vrolijke wandeling naar beneden begint. Ik had bijna getypt 'al fluitend'.
***
Dit allemaal deed me geweldig terugdenken aan die twee weken dat ik mijn kloten stond af te draaien aan het verfmachien bij daikin. Meerdere keren legde ik de link tussen mijn eigen situatie van onderdelen aan een bewegende rail hangen om ze er later geverfd terug af te halen, en die van arme Sisyphus. 'Wat zijn we toch te beklagen,' dacht ik toen.
Enkele weken later zat ik op het vliegtuig richting een zestiendaags avontuur bij de Turken. De steen die vanzelf naar beneden rolt, het uitzicht, uitrekken van de stramme spieren, berglucht, misschien een ongeziene plantensoort met geweldig schone bloem,...
Arbeid verrichten, en dan achteraf uitrusten met een heldere kop; zo'n straf is dat toch eigenlijk niet? Het merendeel van de mensen die ik ken, leeft tegenwoordig zo. (No offence, maar voor al wie nog steeds onder mama's vleugels de aangebrachte worm verteert: "Het wordt stilaan tijd!")
Dus, als Sisyphus door de goden werd gestraft, moeten we ons dan allemaal niet afvragen waaraan wij onze steen hebben verdiend? Of moeten we vanop onze bergtop hijgend in de zon kijken, de ruggengraat kraken, en al fluitend de heuvel afdalen, op weg naar een nieuwe tocht omhoog?
Lastige vragen...
(Ik weet waaraan ik mijn steen te danken heb.)
Maar eigenlijk valt het allemaal best mee, dat rollen.
Bovendien is er niemand die zegt dat je tijdens het klimmen niet af en toe mag pauzeren. Iedereen is Sisyphus.
En wie zich afvraagt wat dit allemaal van zien heeft met een koreaanse symfonie, dit antwoord: ik heb geen flauw idee.
Vraag me waarom.
Richt uw vinger naar Albert Camus als je bij je jezelf denkt 'jezus, met wat voor een droge materie komt dat Jantje nu af!' Het is allemaal zijn schuld. Maar eer jullie lezers zich organiseren tot een angry mob om Arme Albert uit zijn rijhuis te sleuren (verveling kan echt vreemde dingen doen met een mens), hij is reeds overleden.
Voor de bestofte breinen hier aanwezig: Sisypus werd door de goden gestraft tot het eeuwig omhoogrollen van een steen op een berg. Wil je meer info: zie wiki.
De laatste jaren dacht ik bij aan Sisyphus in termen van 'ochere t ventje daar op en af zijn berg. constant die steen naar boven sleuren voor nietent.' Deze visie is nu echter volledig voorbijgestreefd. Ze gaat voorbij aan een aanzienlijk deel van het onophoudelijke proces; niet enkel rolt Sisyphus een steen omhoog, maar eens de steen op de top van de berg ligt, rolt ze vanzelf weer naar beneden. Helemaal vanzelf!
Waarna Sisyphus rond zich kijkt en zich volgiet met het uitzicht, eens diep ademhaalt - geniet van de zuiverdere lucht - en dan aan een vrolijke wandeling naar beneden begint. Ik had bijna getypt 'al fluitend'.
***
Dit allemaal deed me geweldig terugdenken aan die twee weken dat ik mijn kloten stond af te draaien aan het verfmachien bij daikin. Meerdere keren legde ik de link tussen mijn eigen situatie van onderdelen aan een bewegende rail hangen om ze er later geverfd terug af te halen, en die van arme Sisyphus. 'Wat zijn we toch te beklagen,' dacht ik toen.
Enkele weken later zat ik op het vliegtuig richting een zestiendaags avontuur bij de Turken. De steen die vanzelf naar beneden rolt, het uitzicht, uitrekken van de stramme spieren, berglucht, misschien een ongeziene plantensoort met geweldig schone bloem,...
Arbeid verrichten, en dan achteraf uitrusten met een heldere kop; zo'n straf is dat toch eigenlijk niet? Het merendeel van de mensen die ik ken, leeft tegenwoordig zo. (No offence, maar voor al wie nog steeds onder mama's vleugels de aangebrachte worm verteert: "Het wordt stilaan tijd!")
Dus, als Sisyphus door de goden werd gestraft, moeten we ons dan allemaal niet afvragen waaraan wij onze steen hebben verdiend? Of moeten we vanop onze bergtop hijgend in de zon kijken, de ruggengraat kraken, en al fluitend de heuvel afdalen, op weg naar een nieuwe tocht omhoog?
Lastige vragen...
(Ik weet waaraan ik mijn steen te danken heb.)
Maar eigenlijk valt het allemaal best mee, dat rollen.
Bovendien is er niemand die zegt dat je tijdens het klimmen niet af en toe mag pauzeren. Iedereen is Sisyphus.
En wie zich afvraagt wat dit allemaal van zien heeft met een koreaanse symfonie, dit antwoord: ik heb geen flauw idee.
zondag 28 september 2008
Halverwege
Ik ben halverwege het Koreaanse hoofdstuk in mijn leven. Dat maakt me tegelijkertijd blij en droef. Halverwege (on)gelukkig, in beide richtingen. Denk daar maar eens over na.
Ik heb langs de ene kant meer gedaan dan ik op voorhand had voorspeld. Langs de andere kant ook veel minder. Bijvoorbeeld: ik heb nog steeds geen Koreaans geleerd. Of toch niet deftig. Juist genoeg om een meiske...
Andere dingen heb ik dan weer wel gedaan. Dingen waarvan ik dacht "dat gaat er nooit van komen, maar eigenlijk zou ik toch minstens een keer moeten..." Vuil eten, bergen, etc. Maar genoeg daarover.
Ik heb ook veel minder heimwee gehad dan verwacht. Dat heeft overigens niets te maken met de uitstekende mensen die ik in Belgie heb achtergelaten (reken daar gerust uzelf bij, lieve lezer), maar eerder met de warme ontvangst die ik hier keer op keer krijg.
Nee serieus, ik mis jullie wel. Echt waar. Vooral dit weekend wou ik toch graag een avondje naar huis, om met de familie te dansen ter gelegendheid van grote zus haar Belgisch trouwfeest. (Trouwen in het buitenland en dat dan enkele maanden dunnetjes overdoen in het eigen; dat lijkt echt iets voor mij, als feestbeest.)
Proficiat zus en Michael! Ik zie jullie graag (in december in dat zonneland).
Ik mis:
De kasseien van Gent, vooral in het schemerdonker van de vroege ochtend.
Bij uitbreiding: oude gebouwen.
Al de mensen die meestal & soms naast me lopen over de kasseien van Gent. (IEDEREEN dus)
De Haan, en de zotte bende die daar nog steeds woont (terwijl ik er hoogstens en alleen vertrouwde toerist zal zijn).
Familiefeestje.
Celine (saffen smoren en naar Sara kijken met soep, in particular).
Mijn espressomakertje, 's ochtends.
Authentiek Belgisch bier (Hoegaarden en Leffe doen het ECHT niet voor mij).
Discussies.
Het cercle lied live uit boxen in een steeds voller lopend stadion.
Mama en papa.
Kleine zus (die hier agow plots voor mn neus gaat staan hah!).
Chocolade. Clicheeeeee
Ik ben een megagroot wandelend en emotioneel clicheeeeeeeeee
Ik heb langs de ene kant meer gedaan dan ik op voorhand had voorspeld. Langs de andere kant ook veel minder. Bijvoorbeeld: ik heb nog steeds geen Koreaans geleerd. Of toch niet deftig. Juist genoeg om een meiske...
Andere dingen heb ik dan weer wel gedaan. Dingen waarvan ik dacht "dat gaat er nooit van komen, maar eigenlijk zou ik toch minstens een keer moeten..." Vuil eten, bergen, etc. Maar genoeg daarover.
Ik heb ook veel minder heimwee gehad dan verwacht. Dat heeft overigens niets te maken met de uitstekende mensen die ik in Belgie heb achtergelaten (reken daar gerust uzelf bij, lieve lezer), maar eerder met de warme ontvangst die ik hier keer op keer krijg.
Nee serieus, ik mis jullie wel. Echt waar. Vooral dit weekend wou ik toch graag een avondje naar huis, om met de familie te dansen ter gelegendheid van grote zus haar Belgisch trouwfeest. (Trouwen in het buitenland en dat dan enkele maanden dunnetjes overdoen in het eigen; dat lijkt echt iets voor mij, als feestbeest.)
Proficiat zus en Michael! Ik zie jullie graag (in december in dat zonneland).
Ik mis:
De kasseien van Gent, vooral in het schemerdonker van de vroege ochtend.
Bij uitbreiding: oude gebouwen.
Al de mensen die meestal & soms naast me lopen over de kasseien van Gent. (IEDEREEN dus)
De Haan, en de zotte bende die daar nog steeds woont (terwijl ik er hoogstens en alleen vertrouwde toerist zal zijn).
Familiefeestje.
Celine (saffen smoren en naar Sara kijken met soep, in particular).
Mijn espressomakertje, 's ochtends.
Authentiek Belgisch bier (Hoegaarden en Leffe doen het ECHT niet voor mij).
Discussies.
Het cercle lied live uit boxen in een steeds voller lopend stadion.
Mama en papa.
Kleine zus (die hier agow plots voor mn neus gaat staan hah!).
Chocolade. Clicheeeeee
Ik ben een megagroot wandelend en emotioneel clicheeeeeeeeee
woensdag 24 september 2008
Geen nieuws, een beetje ouder
Lees de titel en je weet het al. Overbodig bloggen als vrijetijdsbesteding, een halfuurtje voor mn namiddagklas; drijven op de stroming van digitale willekeur, een wereld van youtubelinks en herinneringen rechts. (het www tijdperk is een hemelsluis voor nostalgici bedacht ik zo.)
Kortom, ik ben via via op een mooie herinnering gestoten.
De weg waarlangs?
Donderdag is liedjesdag voor de meisjes, en ik laat ze tegenwoordig kiezen en ze willen Dancing Queen (de verschrikkelijke filmversie van de Abbamusical is hier enorm populair moet je weten, maar deze namiddag krijgen de dametjes het origineel op hun tafel) - van the Beatles waren ze overigens redelijk gek, vooral van het grappige clipje bij Help! waarin vier apestonede kevers wat weg en weer zitten te wiebelen op een balk over twee schragen. (Vooral Ringo heeft zwaar aan de sigaren staan lurken als je t mij vraagt.) De meiskes waren overigens behoorlijk droevig dat twee ervan al dood zijn.
Maar goed, ik zat bij Abba, nuchter en op een stoel, en las wat na over de geschiedenis. Dat bracht me plots terug middenin in de nineties en een lied uit de pen van een van die 'B' gasten, benny of bjorn dus.
En in mijn herinnering was de zangeres een schone madam.
En dan blijkt...
Dat het er twee zijn, redelijk draaklelijk.
FOUT FOUT FOUT
(Maar ik heb zoals zo dikwijls, een excuus klaar: mijn brein heeft van twee gedrochten een schoon iets samengesteld. Een beetje zoals Dr. Frankenstein. Maar dan onbewuster.)
oh, enigszins in de lijn van de gekke professor die met lichaamsdelen vieze dingen deed: Ik kan alweer een ster toevoegen aan de rever 'vadsig voedsel': mezelf geengageerd in de volgende gezonde dronk: oogbolvocht van tonijnvissen. Voor de mensen die denken dat oesters smaken gelijk de zee; ook oogbolvocht van tonijnvissen komt aardig in de buurt. Ook qua slijmerigheid.
Kortom, ik ben via via op een mooie herinnering gestoten.
De weg waarlangs?
Donderdag is liedjesdag voor de meisjes, en ik laat ze tegenwoordig kiezen en ze willen Dancing Queen (de verschrikkelijke filmversie van de Abbamusical is hier enorm populair moet je weten, maar deze namiddag krijgen de dametjes het origineel op hun tafel) - van the Beatles waren ze overigens redelijk gek, vooral van het grappige clipje bij Help! waarin vier apestonede kevers wat weg en weer zitten te wiebelen op een balk over twee schragen. (Vooral Ringo heeft zwaar aan de sigaren staan lurken als je t mij vraagt.) De meiskes waren overigens behoorlijk droevig dat twee ervan al dood zijn.
Maar goed, ik zat bij Abba, nuchter en op een stoel, en las wat na over de geschiedenis. Dat bracht me plots terug middenin in de nineties en een lied uit de pen van een van die 'B' gasten, benny of bjorn dus.
En in mijn herinnering was de zangeres een schone madam.
En dan blijkt...
Dat het er twee zijn, redelijk draaklelijk.
FOUT FOUT FOUT
(Maar ik heb zoals zo dikwijls, een excuus klaar: mijn brein heeft van twee gedrochten een schoon iets samengesteld. Een beetje zoals Dr. Frankenstein. Maar dan onbewuster.)
oh, enigszins in de lijn van de gekke professor die met lichaamsdelen vieze dingen deed: Ik kan alweer een ster toevoegen aan de rever 'vadsig voedsel': mezelf geengageerd in de volgende gezonde dronk: oogbolvocht van tonijnvissen. Voor de mensen die denken dat oesters smaken gelijk de zee; ook oogbolvocht van tonijnvissen komt aardig in de buurt. Ook qua slijmerigheid.
maandag 15 september 2008
Hoe Jantje in een ander land verzeilde en een beetje iemand anders werd die...
... vlees eet. En veel.
... zich een beetje hier en daar meester gemaakt heeft van het concept 'smalltalk om vrouwen te plezieren'.
... bier mengt met kortendrank (maar dat weigert te doen met whisky).
... bergen beklimt.
... bewegend voedsel uitprobeert.
... een beetje een taal verstaat waarvan jullie allemaal zeggen WHAT THE FUCK (hankukmal djokum amnida / neoneun yepoyo / mekju hana djusaeyo).
... naar mama mia ging kijken met een bende salsadansers en -esjes (waarvan een paar heel schoontjes).
... mannen knuffelt en omhelst (maar desondanks nog geen moment heeft getwijfeld aan zijn sexuele identiteit).
... thuis af en toe wel mist, maar nooit te veel.
... een land heeft gevonden dat eigenlijk meer zijn maat is. (S of XS)
... de klauw van een kieken at.
... de aars van een kieken at (sluitspier, sterretje, kakker, anus, kringspier, achterdeur, uiteinde, bruin gat,... - je kan het namen geven zoveel je wilt; het blijft wat het is: een gleuf voor je stront).
... worst eet op cafe, en soms zelfs fruit in melk.
... waarschijnlijk algauw gaat squashen (ja! Hij gaat eindelijk sporten!).
... de thuismatchen van cercle enkel ziet via de samenvattingen op sporza.be.
... een tatoeage heeft.
... vindt dat J-Lo een applaus verdient.
(Maar in de marge van dit alles blijft een ander ook hetzelfde:)
... nog steeds vindt dat al wie op deze breedsmoelkikker (die dringend zijn voorzetsels moet bijschaven, heel erg dringend) stemt eigenlijk een beetje gek is; ook al omdat hij of zij hoogstwaarschijnlijk eerder op die bredere smoelkikker (die dringend zijn geschiedenis moet herbekijken, vooral de hoofdstukken in verband met kunst & cultuur) stemde.
Blijf met je vuile fikken van Kim Gevaert af, dedecker. De honderd meter sprint is toch iets anders dan op een dunne matras wat weg en weer trekken aan elkanders badjas. No offence Gella, Ulla, et al. Een volk kiest nu eenmaal niet altijd zijn leiders...
... zich een beetje hier en daar meester gemaakt heeft van het concept 'smalltalk om vrouwen te plezieren'.
... bier mengt met kortendrank (maar dat weigert te doen met whisky).
... bergen beklimt.
... bewegend voedsel uitprobeert.
... een beetje een taal verstaat waarvan jullie allemaal zeggen WHAT THE FUCK (hankukmal djokum amnida / neoneun yepoyo / mekju hana djusaeyo).
... naar mama mia ging kijken met een bende salsadansers en -esjes (waarvan een paar heel schoontjes).
... mannen knuffelt en omhelst (maar desondanks nog geen moment heeft getwijfeld aan zijn sexuele identiteit).
... thuis af en toe wel mist, maar nooit te veel.
... een land heeft gevonden dat eigenlijk meer zijn maat is. (S of XS)
... de klauw van een kieken at.
... de aars van een kieken at (sluitspier, sterretje, kakker, anus, kringspier, achterdeur, uiteinde, bruin gat,... - je kan het namen geven zoveel je wilt; het blijft wat het is: een gleuf voor je stront).
... worst eet op cafe, en soms zelfs fruit in melk.
... waarschijnlijk algauw gaat squashen (ja! Hij gaat eindelijk sporten!).
... de thuismatchen van cercle enkel ziet via de samenvattingen op sporza.be.
... een tatoeage heeft.
... vindt dat J-Lo een applaus verdient.
(Maar in de marge van dit alles blijft een ander ook hetzelfde:)
... nog steeds vindt dat al wie op deze breedsmoelkikker (die dringend zijn voorzetsels moet bijschaven, heel erg dringend) stemt eigenlijk een beetje gek is; ook al omdat hij of zij hoogstwaarschijnlijk eerder op die bredere smoelkikker (die dringend zijn geschiedenis moet herbekijken, vooral de hoofdstukken in verband met kunst & cultuur) stemde.
Blijf met je vuile fikken van Kim Gevaert af, dedecker. De honderd meter sprint is toch iets anders dan op een dunne matras wat weg en weer trekken aan elkanders badjas. No offence Gella, Ulla, et al. Een volk kiest nu eenmaal niet altijd zijn leiders...
vrijdag 12 september 2008
Hoop met mij
De duivels hebben het voorwaar niet slecht gedaan in dat hels stadion in Istanbul. Een stevige as met jongens die alleen beter kunnen worden - Fellaini, Kompany, Vertongen (!), Defour, Mirallas/Dembele, Witsel - en van voor en van achter een brok ervaring. Meer moet dat niet zijn. Twee oudere mannen. En laat die jonkies daartussen maar spelen. Simons en Sonck.
Vooral die laatste zal zich de komende jaren opwerpen als de redder van het vaderland.
Die brede kas, wat kort gestuikt, karakterkop. De buitenwipper waar elke flanellen stervoetballer van gaat zweten.
De niet zo gave techniek, maar een ongeziene onverzettelijkheid... En een goed kopspel.
***
Dames en heren,
Marc Wilmots is terug. (en we weten allemaal nog goed waar die ons bijna bracht. Juist ja.)
Ik wil deze ploeg zien spelen op het volgende WK. Echt waar. Alsublieft Renee. Verneuk het niet. Ik ga nooit meer zeggen dat je zot bent. (maar zet nu in het vervolg de spelers maar op hun juiste plaats)
Vooral die laatste zal zich de komende jaren opwerpen als de redder van het vaderland.
Die brede kas, wat kort gestuikt, karakterkop. De buitenwipper waar elke flanellen stervoetballer van gaat zweten.
De niet zo gave techniek, maar een ongeziene onverzettelijkheid... En een goed kopspel.
***
Dames en heren,
Marc Wilmots is terug. (en we weten allemaal nog goed waar die ons bijna bracht. Juist ja.)
Ik wil deze ploeg zien spelen op het volgende WK. Echt waar. Alsublieft Renee. Verneuk het niet. Ik ga nooit meer zeggen dat je zot bent. (maar zet nu in het vervolg de spelers maar op hun juiste plaats)
maandag 8 september 2008
Hoe hij zonder te werken plots 20 euro rijker werd en ondertussen plezier had
De aanloop naar de ingang van de paardenkoers ligt bezaaid met gidsen en zwarte stiften; sommige mensen lachen, andere mensen kijken geconcentreerd in hun boekje of tellen hun geld. Hij niet. Hij is een toerist die zijn kans komt wagen.
De zon schijnt denkend aan de voorbije zomer. Nonchalant wappert het ontknoopte hemd langs zijn flanken terwijl de hertekende tatoeage lichtje begint de jeuken. Hij denkt er niet aan te krabben. Een paard hinnikt en hij koopt een ijscreme. En een toegangsticket.
Gwacheon, zo heet het stadsdeel waar men op paarden gokt. Een weekenduitstap voor het hele gezin, zo menen vele koreanen hun vrije dag waardevol op te vullen. Ze spreiden hun dekentje, leggen er hun kindjes op en halen dan een stapeltje groene briefjes uit dat ze zullen vergokken op een paard. Hij doet mee, neemt een pakje Betting Slips en bestudeert de gids.
Race 1 is al direct prijs. Hij verdubbelt zijn inzet door het plaatsen van twee 4/1 bets waarvan er een uitkomt (de nummers zes en vier lopen als eerste over de lijn).
Wanneer de paarden uit de laatste bocht komen stijgt een roes van opwinding op uit het stadion. Mannen met rode hoofden beginnen hun boekjes weg en weer te slaan. Hier en daar gilt een vrouw terwijl een kleuter achter een 'polle' (insect) spurt.
Na de race gaat hij in de rij staan om zijn check te cashen. Met enkele briefjes extra en een brede grijns keert hij in zichzelf en zijn gids terug.
Race twee is een gokje waard, denkt hij. Hij zet hetzelfde bedrag in op een iets gewaagdere combinatie, 10/1. De race verloopt ideaal; zowel paard 5 als paard 9 lopen in de top vijf van bij de start. Jammer genoeg is dit de nipte uitslag.
Race drie en vier zijn makkelijker. Twee keer loopt zijn combinatie comfortabel als een en twee over de finish, zodat hij uiteindelijk met twintig euro meer naar huis kan.
***
En hoe verloopt zijn leven dan, denk je? Wat doet hij tijdens het verdere verloop van de avond? Hoe sluit een gokker zijn dag af na een succesje?
Met een viering die meer kost dan de winst.
De zon schijnt denkend aan de voorbije zomer. Nonchalant wappert het ontknoopte hemd langs zijn flanken terwijl de hertekende tatoeage lichtje begint de jeuken. Hij denkt er niet aan te krabben. Een paard hinnikt en hij koopt een ijscreme. En een toegangsticket.
Gwacheon, zo heet het stadsdeel waar men op paarden gokt. Een weekenduitstap voor het hele gezin, zo menen vele koreanen hun vrije dag waardevol op te vullen. Ze spreiden hun dekentje, leggen er hun kindjes op en halen dan een stapeltje groene briefjes uit dat ze zullen vergokken op een paard. Hij doet mee, neemt een pakje Betting Slips en bestudeert de gids.
Race 1 is al direct prijs. Hij verdubbelt zijn inzet door het plaatsen van twee 4/1 bets waarvan er een uitkomt (de nummers zes en vier lopen als eerste over de lijn).
Wanneer de paarden uit de laatste bocht komen stijgt een roes van opwinding op uit het stadion. Mannen met rode hoofden beginnen hun boekjes weg en weer te slaan. Hier en daar gilt een vrouw terwijl een kleuter achter een 'polle' (insect) spurt.
Na de race gaat hij in de rij staan om zijn check te cashen. Met enkele briefjes extra en een brede grijns keert hij in zichzelf en zijn gids terug.
Race twee is een gokje waard, denkt hij. Hij zet hetzelfde bedrag in op een iets gewaagdere combinatie, 10/1. De race verloopt ideaal; zowel paard 5 als paard 9 lopen in de top vijf van bij de start. Jammer genoeg is dit de nipte uitslag.
Race drie en vier zijn makkelijker. Twee keer loopt zijn combinatie comfortabel als een en twee over de finish, zodat hij uiteindelijk met twintig euro meer naar huis kan.
***
En hoe verloopt zijn leven dan, denk je? Wat doet hij tijdens het verdere verloop van de avond? Hoe sluit een gokker zijn dag af na een succesje?
Met een viering die meer kost dan de winst.
donderdag 4 september 2008
Mevrouw Gevaert
Straks loop jij je laatste wedstrijd op de memorial vandamme, een van de beste atletiekmeetings in de wereld. Ik heb er een paar keer op de tribunes gezeten en het doet dan ook pijn in het hart er deze keer niet bij te zijn. enorm veel eigenlijk. Naar het schijnt gaan de tickets op ebay voor het vijfvoud van de originele prijs van de hand. Ik vind dat volledig terecht. Ik zou het tienvoud betalen. Het dubbele daarvan. Tien minuten staande ovatie met tranen in de ogen in een volgepakt koning boudewijnstadion; sommige emoties zijn onbetaalbaar, niet in naakte cijfers te vatten, noch in titels of medailles.
Het is moeilijk te geloven dat je er niet meer zal zijn. Het blanke meisje in de startrij van de honderd meter stopt. Wat een tragedie. Wat een verlies voor de internationale atletiekwereld.
De ranke glimlach van de sprint, ze is dertig en ze kapt ermee.
Ik vind dat dik klote. Eerlijk gezegd. Maar stoppen op een topmoment is enkel de grootste gegeven, waarschijnlijk. Omdat je nu eenmaal groots moet zijn om toppen te bereiken, ten eerste. Niet extreem gespierd of superlang. Nee. Groots, als mens en als atleet. En dat was je, lieve Kim. De grootste sprintster ooit in Eurazie, en dat is het grootste continent. Maar ook: met voorsprong de sympathiekste. De mooiste ja, dat ook.
Ten tweede moet je groots zijn om er lang genoeg te blijven om herinnerd te worden. Dat is iets wat de Amerikaanse meiskes sinds Marion Jones niet goed beseffen. Ze lopen efkes rapper en verbranden dan in de vuurbal van hun eigen toptijd. Achteraf is er niemand die nog iets van ze verneemt. Behalve hun dealer misschien.
Die top bereiken en daar dan stoppen, ik hef er mijn hoed voor van het hoofd en buig. Sommige mensen (vooral dien met zijn belachelijk baardje en zijn cynische pen - die ik daarom niet minder bewonder) zullen zeggen, "ze heeft individueel internationaal nooit echt de top bereikt." Misschien is dat waar. Je hebt in Peking de finale van de honderd meter niet gehaald. Wellicht was dat op de tweehonderd wel gelukt. Maar dat wou je niet, want er moest gespaard worden - een verstandige keuze, want het leverde een zilveren plak op en eeuwige vriendschap. Niet individueel nee. Maar het levenswerk van die vier maal honderd ploeg, dat jouw levenswerk is, vind ik een individuele prestatie die veel mooier is dan het toeval van een goeie of een slechte start.
(Iemand in de morgen schreef dat hij het prachtig vond dat je door je falen op de spelen hebt bewezen een mens te zijn. Ik ga daar volledig mee akkoord.)
***
Beste Kim,
Ik wens je het allerbeste toe. Ik hoop dat je een deel rappe mulattebabytjes maakt met die gelukzak van een vent waar je nu al zolang mee samen bent. Vier jongens of vier meisjes. (Er is nu eenmaal geen gemengd in de aflossingswereld.) Zo rap mogelijk. Begin eraan in de douches van de heizel.
Bedankt!
***
Tot die dag - dat de koters van Kim kunnen sprinten (Ik zal er dan haast vijftig zijn!) - is het woord, beste Olivia Borlee, eerst en vooral aan u.
maandag 1 september 2008
Carnival Amour
Het gesport zit erop, dus ik kan weer over mezelf vertellen. Over mijn spannend leven hier tussen de koreaantjes, met hun koddige gezichtjes en korte beentjes. Hun gitzwart haar en donkere ogen. Met hun bescheidenheid en, eens je een plaats hebt veroverd in het hart, onvoorwaardelijke trouw en inzet.
Ik begin ze steeds liever te zien ja.
Ik kan me ook meer en meer vinden in de chaos. Een gebouw bezit hier niet noodzakelijk enige architecturale logica. Zo is het niet ongebruikelijk dat je om van de ene kant van een shopping mall naar de andere te geraken door de parkeergarage moet. Of dat je in een metrostation plots met zijn allen door een gatje van ochere een meter breed moet terwijl overal elders lanen liggen te wachten op de ochtendspits. Gelukkig weet ik van geen ochtendspitsen; en staat mijn bureau nog altijd op twee minuten wandelen van mijn bed.
En zo is het een beetje met alles. Ik bedacht laatst dat Belgie en Korea op dat vlak wel een en ander gemeen hebben. Het absurde en de wildgroei. Het feit dat op alles wat aan regels is gebonden ook minstens een uitzondering volgt. Waarop dan weer een uitzondering te vinden is, ergens in de wildernis. Ik laat het over aan mijn favoriete koreaanse indieband om het beter uit te leggen: Ja-u-rim. (Waarschijnlijk zie ik ze dit weekend live, maar ook op dat vlak ben ik half koreaan; planning is niet echt zo essentieel.)
En dan dit:
waarom ik eigenlijk een post begon:
Ik heb iets vies gedaan. Gegeten. DIT HIER
Put it in your mouth and bite hard and fast. Dat kreeg ik mee als advies. Terecht. Want bij mn tweede hap heb ik de spartelende tentakels gemist en dan zuigen ze zich vast aan je kaak. Aangenaam is anders. Ik kan het u verzekeren. Gekriebel in je nek.
Maar van smaak echt wel... mmmmmmm
***
Ik begin aan mijn zesde maand hier, en nog steeds loop ik rond op een gigantische kermis. Overal staan kraampjes met vreemd voedsel en rare smaken (zie boven) en overal lopen mensen rond die er precies een beetje anders uitzien. Ze roepen allemaal "welgekomen" en glimlachen. Soms nemen ze me bij de hand (ook de venten ja) en brengen ze me naar een kraampje dat nog beter bij me past dan het vorige.
"Let's go a party," zeggen ze.
Maar na vijf maanden weet ik het ondertussen wel.
"The party always comes to me."
Ik begin ze steeds liever te zien ja.
Ik kan me ook meer en meer vinden in de chaos. Een gebouw bezit hier niet noodzakelijk enige architecturale logica. Zo is het niet ongebruikelijk dat je om van de ene kant van een shopping mall naar de andere te geraken door de parkeergarage moet. Of dat je in een metrostation plots met zijn allen door een gatje van ochere een meter breed moet terwijl overal elders lanen liggen te wachten op de ochtendspits. Gelukkig weet ik van geen ochtendspitsen; en staat mijn bureau nog altijd op twee minuten wandelen van mijn bed.
En zo is het een beetje met alles. Ik bedacht laatst dat Belgie en Korea op dat vlak wel een en ander gemeen hebben. Het absurde en de wildgroei. Het feit dat op alles wat aan regels is gebonden ook minstens een uitzondering volgt. Waarop dan weer een uitzondering te vinden is, ergens in de wildernis. Ik laat het over aan mijn favoriete koreaanse indieband om het beter uit te leggen: Ja-u-rim. (Waarschijnlijk zie ik ze dit weekend live, maar ook op dat vlak ben ik half koreaan; planning is niet echt zo essentieel.)
En dan dit:
waarom ik eigenlijk een post begon:
Ik heb iets vies gedaan. Gegeten. DIT HIER
Put it in your mouth and bite hard and fast. Dat kreeg ik mee als advies. Terecht. Want bij mn tweede hap heb ik de spartelende tentakels gemist en dan zuigen ze zich vast aan je kaak. Aangenaam is anders. Ik kan het u verzekeren. Gekriebel in je nek.
Maar van smaak echt wel... mmmmmmm
***
Ik begin aan mijn zesde maand hier, en nog steeds loop ik rond op een gigantische kermis. Overal staan kraampjes met vreemd voedsel en rare smaken (zie boven) en overal lopen mensen rond die er precies een beetje anders uitzien. Ze roepen allemaal "welgekomen" en glimlachen. Soms nemen ze me bij de hand (ook de venten ja) en brengen ze me naar een kraampje dat nog beter bij me past dan het vorige.
"Let's go a party," zeggen ze.
Maar na vijf maanden weet ik het ondertussen wel.
"The party always comes to me."
zondag 24 augustus 2008
Tia
Ik doe normaal niet aan verzoeknummers neen. Omdat dit hier geen jukebox van vrije momentjes tijdens het werk moet worden. Omdat een verzoek inwilligen altijd een beetje geforceerd is, en dit niet strookt met de natuurlijke spontaniteit die naar ik hoop bij de lezer al een vorm van herkenning oproept. Ik wil zeggen: als ik je tien blaadjes papier geef en een dervan is door mij beschrijven dan haal je dat blad er ondertussen wel uit zeker? "Deze hier." "Dit is Jantje." "Zijn handelsmerk."
Helaas, er is maar weinig dat ik een schone jongedame kan weigeren, en het schrijven van een blog hoort daar zeker niet bij. Trouwens, als ik een serieuze blog schrijf over het zilver, dan ook over het goud, niewaar? Die van de sprint mogen dan wel mooier zijn, uiterlijk verschijn is hier van geen enkel belang. Je mag me veel vuile namen geven (klootzak, leugenaar, dronkaard - sorry moeder), maar oppervlakkig ben ik geenszins. Wat niet wil zeggen dat ik niet val op aantrekkelijke vrouwen. Maar goed, daarover weldra meer. Veel meer, als het van mij afhangt.
Tia Tia. Het is me toch een unieke verschijning. Dat gezicht; het staat er als het ware om te schreeuwen "ik kan erg hoog springen." Maar dat niet alleen. Dat Tia meer kan dan springen, bewees ze eerder al. Ook die meerkampen waren mooie overwinningen. Dat gestrompel op het laatste wk tijdens het aflsuitend loopnummer was geweldig. En dat het niet evident is om over te stappen naar een enkel nummer bewees Karolina Kluft met haar falen. En dat is een van de strafste atletes ooit. Tia is een grote. Maar ik klink als een preek nu...
Tia springt en zweeft over een stok die op die hoogte nog nooit was blijven liggen. Ze kiest haar momenten wel perfect uit. Je moet het hoogste springen als de prijs het hoogste goed is. Gouden Tia is een verstandige meid. Dat weet je zo. (Ik zie haar zitten studeren in "Pieken op grote toernooien" door ik weet niet wie. Bubka misschien?) Die Vlasic daarentegen is zo dom of n achterdeur denk ik. koekeroend. Het is misschien flauw, maar mijn leedvermaak was zelden groter. Slechte mens en kleine pleziertjes...
En kleine mannekes met hun pleziertjes. Ze kunnen er nooit genoeg van krijgen. Asaaaaaa!
Helaas, er is maar weinig dat ik een schone jongedame kan weigeren, en het schrijven van een blog hoort daar zeker niet bij. Trouwens, als ik een serieuze blog schrijf over het zilver, dan ook over het goud, niewaar? Die van de sprint mogen dan wel mooier zijn, uiterlijk verschijn is hier van geen enkel belang. Je mag me veel vuile namen geven (klootzak, leugenaar, dronkaard - sorry moeder), maar oppervlakkig ben ik geenszins. Wat niet wil zeggen dat ik niet val op aantrekkelijke vrouwen. Maar goed, daarover weldra meer. Veel meer, als het van mij afhangt.
Tia Tia. Het is me toch een unieke verschijning. Dat gezicht; het staat er als het ware om te schreeuwen "ik kan erg hoog springen." Maar dat niet alleen. Dat Tia meer kan dan springen, bewees ze eerder al. Ook die meerkampen waren mooie overwinningen. Dat gestrompel op het laatste wk tijdens het aflsuitend loopnummer was geweldig. En dat het niet evident is om over te stappen naar een enkel nummer bewees Karolina Kluft met haar falen. En dat is een van de strafste atletes ooit. Tia is een grote. Maar ik klink als een preek nu...
Tia springt en zweeft over een stok die op die hoogte nog nooit was blijven liggen. Ze kiest haar momenten wel perfect uit. Je moet het hoogste springen als de prijs het hoogste goed is. Gouden Tia is een verstandige meid. Dat weet je zo. (Ik zie haar zitten studeren in "Pieken op grote toernooien" door ik weet niet wie. Bubka misschien?) Die Vlasic daarentegen is zo dom of n achterdeur denk ik. koekeroend. Het is misschien flauw, maar mijn leedvermaak was zelden groter. Slechte mens en kleine pleziertjes...
En kleine mannekes met hun pleziertjes. Ze kunnen er nooit genoeg van krijgen. Asaaaaaa!
zaterdag 23 augustus 2008
Meisjes deel 2
Waar zouden we staan zonder meisjes? Vierdes en vijfdes. Wat niet slecht is voor een mierenkeutel van een land gelijk belgie, maar toch. Het blijft in feite nergens. (Sorry boogschutter van atlanta)
"ik was ooit vijfdes op de olympische spelen."
"ooooowkkeeeeeeiiii"
Dankjewel Tia. Gouden Tia. Tiaia tiaia tiaia hoooooo!
"ik was ooit vijfdes op de olympische spelen."
"ooooowkkeeeeeeiiii"
Dankjewel Tia. Gouden Tia. Tiaia tiaia tiaia hoooooo!
vrijdag 22 augustus 2008
Meisjes
Ze geloven het niet.
Ze liepen sneller dan ooit vier belgische meisjes deden, en straks krijgen ze een zilveren schijf rond de nek.
Maar ze geloven het niet.
"We hebben zilver Kim," zegt Elodie terwijl het warme chinese water over haar geweldig rug rolt in de richting van haar billen. (Een privilege was het, om ze op de afterparty van humo's pop poll in het echt te zien; en dat allemaal dankzij een strak rocknummer)
"on a gagne l'argent, c'est incroyable" zegt Olivia, de schone, en ze duwt wat shampoo uit in haar handen en gaat ermee door de krullen. En Hanna ontdoet de vlechten. Al de vlechten.
Gisteren waren de douches in het vogelneststadion de mooiste plaats ter wereld. Ik wou dat ik een estafetteloopster was. En Belgische.
Ivan Sonck zegt: "we hadden geluk, want de Jamaicanen en de Amerikanen verknoeiden het." En hij heeft gelijk; bovendien is het zijn job en hobby om te memmen.
Ik daarentegen, ben een dromer. Een enthousiasteling. Bovendien ben ik nog een beetje dronken van gisteren; de afterparty van het zilver, noem het dat maar. Misschien ligt het aan die ochtendroes - waarvan ik hoop dat ze niet transformeert in hoofdpijn - dat ik zo euforisch ben over een zilveren medaille. Maar kijk, ik ga daar niet aan meedoen; aan dat typisch negativisme. Bijvoorbeeld: Meestal zijn we vierde. Dat betekent: geen medaille. Dat betekent ook: De beste ter wereld zonder medaille. Iets wat brons niet kan zeggen, nee.
(Bovendien blijft de boogschutter van Atlanta die tranen met tuiten huilt om zijn gemiste medaille een van mijn persoonlijke olympische topmomenten ooit. Hij had het toen waarschijnlijk niet gedacht neen; dat er een jongeman twaalf jaar later over zou schrijven... Hij had gedacht te verdwijnen in de plooien van de tijd, maar kijk, beste paul vermeiren, ik ken u nog)
Ik ga een beetje tussen de wolkjes lopen vandaag - gelijk een sprintster, op tenentop - en aan elke koreaan zeggen dat bel-ki-ee eindelijk een medaille heeft gewonnen. En als ze vragen welkeen dan ga ik antwoorden: "de mooisten ooit."
Dat ik terwijl ook naar een militaire basis ga om in een legerhelikopter te zitten is een lekker meegenomen detailgeschenk.
***
Kortom,
Dankuwel, meisjes. U was het wachten meer dan waard!
(En dankuwel Kim, voor ALLES! Maar hoe graag ik jou zie, daar schrijf ik later wel nog van)
dinsdag 19 augustus 2008
Nigeria... deel 2
damn!
Die Nigerianen zijn veel te goed. Allemaal volwassenen venten ook. Dat komt omdat papa ginder dikwijls twee jaar wacht om zn kleinen aan te geven (kindersterfte en zo). Als je daar dan Tom De Mul zijn schriele beentjes naast zet...
Ik denk, die gasten halen goud. Terwijl het eerst leek alsof de Afrikanen een gelukkige loting waren, denk ik nu dat ze over Argentinia en Brazil gaan stormen ook.
Jammer, ja. Heel erg. Allee, dat we verliezen ee. Niet dat de Nigerianen goud of zilver halen. Absoluut niet. Ik ga er zelf voor supporteren in de finale denk ik. Ze spelen tenslotte ook in het groen.
Maar als Tia straks nie hoog genoeg springt, dan zitten we zonder medaille. En de Koreanen lachen me nu al massaal uit. Klootzakken. Met al hun goud.
En dan te bedenken dat ik naar het afscheidsfeestje van de ambassadeur had kunnen gaan, om daar te zwaaien met mn driekleur. Nee. Nu zit ik hier, voor mn computertje, met een vlag nutteloos fel van kleur. Terwijl ergens in Seoul champagne vloeit en Russische escortmeiskes topless en in miniscule broekjes van Cubaanse sigaren lurken. (Of van Belgische, maar ik wilde dat eigen niet zeggen, omdat, ten eerste, dat een flauw mopje zou zijn, en ten tweede omdat deze blog al genoeg vunzigheden bevat. Maar kijk, ik wilde mezelf een beetje opfleuren. En achteraf gezien kletst dat gelijk een boemerang terug in mn wezen natuurlijk.)
MILJAARDEDJU
Die Nigerianen zijn veel te goed. Allemaal volwassenen venten ook. Dat komt omdat papa ginder dikwijls twee jaar wacht om zn kleinen aan te geven (kindersterfte en zo). Als je daar dan Tom De Mul zijn schriele beentjes naast zet...
Ik denk, die gasten halen goud. Terwijl het eerst leek alsof de Afrikanen een gelukkige loting waren, denk ik nu dat ze over Argentinia en Brazil gaan stormen ook.
Jammer, ja. Heel erg. Allee, dat we verliezen ee. Niet dat de Nigerianen goud of zilver halen. Absoluut niet. Ik ga er zelf voor supporteren in de finale denk ik. Ze spelen tenslotte ook in het groen.
Maar als Tia straks nie hoog genoeg springt, dan zitten we zonder medaille. En de Koreanen lachen me nu al massaal uit. Klootzakken. Met al hun goud.
En dan te bedenken dat ik naar het afscheidsfeestje van de ambassadeur had kunnen gaan, om daar te zwaaien met mn driekleur. Nee. Nu zit ik hier, voor mn computertje, met een vlag nutteloos fel van kleur. Terwijl ergens in Seoul champagne vloeit en Russische escortmeiskes topless en in miniscule broekjes van Cubaanse sigaren lurken. (Of van Belgische, maar ik wilde dat eigen niet zeggen, omdat, ten eerste, dat een flauw mopje zou zijn, en ten tweede omdat deze blog al genoeg vunzigheden bevat. Maar kijk, ik wilde mezelf een beetje opfleuren. En achteraf gezien kletst dat gelijk een boemerang terug in mn wezen natuurlijk.)
MILJAARDEDJU
zaterdag 16 augustus 2008
Nigeria...
gaat ook voor de bijl.
want de belgen swingen.
gelijk n tiet!
(en ik schrijf dat zo graag
swingen gelijk n tiet
en we hebben twee heel goeie aanvallers, dat ook, want komaan, die tweede goal tegen de azurri, eerst dembele langs de lijn en dan mirallas in de zestien, jonge genialiteit noem ik dat)
in het licht van mn vorige post, dat cercle lijkt te gaan verliezen vanavond, men noemt dat een accident de parcours.
maar de olympische zijn nu efkes belangrijker. sorry groen zwart... vannacht ben ik blij.
want de belgen swingen.
gelijk n tiet!
(en ik schrijf dat zo graag
swingen gelijk n tiet
en we hebben twee heel goeie aanvallers, dat ook, want komaan, die tweede goal tegen de azurri, eerst dembele langs de lijn en dan mirallas in de zestien, jonge genialiteit noem ik dat)
in het licht van mn vorige post, dat cercle lijkt te gaan verliezen vanavond, men noemt dat een accident de parcours.
maar de olympische zijn nu efkes belangrijker. sorry groen zwart... vannacht ben ik blij.
donderdag 14 augustus 2008
Eerste Klas
Morgen begint de competitie, en ik denk dat Cercle die gaat winnen. Echt waar. Of Standard mischien. Maar zeker Anderlecht niet, en ook Jacky Mathijsen niet, want ik heb gelezen dat hij van plan is van weer van die belachelijke uitspraken te doen omdat hij denkt dat hij daarmee zijn club helpt. Gelukkig is zijn entourage blauw en zwart, en heeft er dus niemand het verstand of de durf om de blaaskaak terug te fluiten, en te zeggen "stommerik, vorig seizoen heeft die kul je team de titel gekost, en is club brugge uitgegroeid tot de minst sympathieke ploeg van belgie."
Ik ben Jacky and het bestuur van de club daar heel dankbaar voor.
Want mede daardoor gaat de titel straks naar de andere kant van het Jan Breydel, die sympathiekste kant, hah. Licht bestaat enkel en alleen bij de gratie van duisternis. En lijkt daardoor veel feller te schijnen.
En ook niet naar Brussel nee, daar lopen teveel ego's rond. Niet lang gaat t duren of de boel ontploft. En halverwege 't seizoen gaan ze proberen van de topscorer (De Sutter) los te weken van de leider (Cercle) in de hoop van zo alsnog eerste te worden maar 't zal ze niet lukken.
Maar van Standard, ja, daar heb ik eigenlijk wel schrik van. Die van Mersey zo wegspelen, daar moet je toch goed voor zijn.
Edit: Ondertussen heeft Zotte Renee de Belgische Bondscoach zijn selectie bekend gemaakt voor de oefeninterland tegen den duits. Een hallucinante miskleun (Filip Daems? alweer Hoefkens? Mark de Man? Mbo Mpenza??? WHAT THE FUCK) Ik voorspel een afgang. Of t moest zijn dat Marouane, Steven, Axel, Thomas en Tom de boel redden...
Ik ben Jacky and het bestuur van de club daar heel dankbaar voor.
Want mede daardoor gaat de titel straks naar de andere kant van het Jan Breydel, die sympathiekste kant, hah. Licht bestaat enkel en alleen bij de gratie van duisternis. En lijkt daardoor veel feller te schijnen.
En ook niet naar Brussel nee, daar lopen teveel ego's rond. Niet lang gaat t duren of de boel ontploft. En halverwege 't seizoen gaan ze proberen van de topscorer (De Sutter) los te weken van de leider (Cercle) in de hoop van zo alsnog eerste te worden maar 't zal ze niet lukken.
Maar van Standard, ja, daar heb ik eigenlijk wel schrik van. Die van Mersey zo wegspelen, daar moet je toch goed voor zijn.
Edit: Ondertussen heeft Zotte Renee de Belgische Bondscoach zijn selectie bekend gemaakt voor de oefeninterland tegen den duits. Een hallucinante miskleun (Filip Daems? alweer Hoefkens? Mark de Man? Mbo Mpenza??? WHAT THE FUCK) Ik voorspel een afgang. Of t moest zijn dat Marouane, Steven, Axel, Thomas en Tom de boel redden...
woensdag 13 augustus 2008
Terug in Incheon
Eigenlijk kon ik deze blog ook genoemd hebben: Trip Deel 4: Terug in Incheon, maar ik heb het gehad met sequels. Bovendien, als er al uitzonderingen bestaan op de sequelregel, dan is het hoogstens de tweeden die beter is of den eersten, en heel zelden misschien een keer de derden (Die Hard: With a Vengeance vond ik bijvoorbeeld wel bere, maar ik ben dan ook een Jeremy Irons en Samuel L. Jackson fan) maar NOOIT OF TE NIMMER de vierden.
Sommige mensen denken misschien, wat een belachelijk kort reisje heb jij maar gemaakt zeg, een paar dagen, maar vergeet niet dat ik voortdurend onderweg was; alleen al de metro nemen naar het treinstation duurt hier anderhalf uur. Zo is de tijd een strooisel dat door je handen glijdt als ether door de lucht.
Maar goed. Ik kwam dus de vrijdagochtend aan vanaf Jeju-do, meer bepaald de top van Halla-san, en je raadt het nooit maar ik had een plan, dat weekend. En dat plan was niet zomaar een plan, maar een unieke gelegenheid! De Belgsiche beloften voetbalploeg speelde namelijk een oefengalop in Seoul alvorens aan het olympische toernooi te beginnen. (En eerlijk gezegd, als ze straks een punt halen tegen elf kiwi's zie 'k ze nog ver geraken; maar voor 't zelfde geld krijgen ze weer een stomme goal tegen ergens tegen 't einde en is alles weer om zeep. Belgisch voetbal...)
Ooit al naar een match cafeevoetbal gaan kijken? Langs het veld staan twintig supporters en de reservespelers zitten onder een partytent. Zo was het dus. Met het gevolg dat ik mijn idolen kon aanraken (zeg nu zelf: Marouane Fellaini, Maarten Martens, Moussa Dembele, Kevin Mirallas, Logan Bailly,... sukkelaars kun je dat toch nie noemen ee) En omdat ik mijn sjaal van de cercle aanhad, kwam Stijn Desmet persoonlijk mijn handje schudden en een klaptje doen; iets wat niemand me ooit nog afpakt, hah. Heb ik al gezegd dat ik in Korea soms tien jaar oud ben?
Oh, en ook met de journalisten een praatje gemaakt; dat is er me toch een stel wi. Ik zei dat ik wel wat van voetbal kende, dat ik de Belgische voetballers wel nog goed kan noemen. Zei er direct een van, jaja we gaan je wel helpen met de namen enzo. Ik dacht bij mn eigen, bende lulzuigers, ik ken al die voetballers wel hoor en toen passeerde de derde doelman van de belgen, en dien van t Laatste Nieuws zei: "Maar hem ken je zeker niet!"
"Oh jawel, Yves De Winter."
"Goed zo. En voor welke ploeg speelt hij?"
"Westerlo."
"Amai."
Tien op tien kreeg ik en ik dacht, 'volledig terecht.' En ook 'mannekes toch, bende haantjes.' Wel een beetje zielig ee, een journalist wiens beroep het is om driehonderd keer per jaar dezelfde tekst te schrijven met andere namen ingevuld, die een sympathieke toeschouwer op de rooster legt met vragen over het enige onderwerp dat hijzelf machtig is? Nu ja.
De match stelde niet veel voor; al ben ik wel blij de wereldrecordpoging te hebben meegemaakt van 'meest partijdig fluiten in een voetbalmatch.' Maar ik kon het de man wel nog vergeven, hij was tenslotten een match aan het fluiten van zijn landgenoten.
De tweede poging van een week later, daar kon ik minder om lachen; een saudi-araab die alles in het voordeel van de kanaries beslist. Om gek van te worden. Soms leek het alsof er maar een reden was om er te zijn voor de man: Braziliaanse fluiten aflekken. Echt zielig was het, deja-vu ook, dat maakt het niet makkelijker om te aanvaarden.
En na de match vraagt Jongho of ik naar een stripclub wil, en natuurlijk zeg ik ja. In de wagen voel ik in mijn zakken om te kijken of ze volzitten en ik vraag:
"How much cash do I need"
"Oh about ten man won" (60 euro)
en het begint te dagen dat er iets raars aan de hand is, dus ik begin te informeren naar die stripclubs.
"Can you touch the girls?"
"Of course!"
"Can you feel her breasts?"
"You can do everything you want!"
En zo besefte ik op weg te zijn naar de hoeren in plaats van naar een onschuldige titty bar, en eens we ter plekke waren (een soort van grote prefab versie van het glazen straatje), bleken al die meiskes er zestien uit te zien dus heb ik maar gepast. Een van mijn compagnons heeft overigens een vriendin, wat niet ongebruikelijk is naar 't schijnt. 's Avonds scheef poepen bij de jonge sletjes met hun smalle kontjes, en overdag met het lief naar de film.
Maar in plaats daarvan heb ik een tattoo gezet; een slimmere besteding van die 60tal euro's me dunkt. En wie vindt dat ik beter naar de hoeren was geweest, mag het me altijd zeggen.
Sommige mensen denken misschien, wat een belachelijk kort reisje heb jij maar gemaakt zeg, een paar dagen, maar vergeet niet dat ik voortdurend onderweg was; alleen al de metro nemen naar het treinstation duurt hier anderhalf uur. Zo is de tijd een strooisel dat door je handen glijdt als ether door de lucht.
Maar goed. Ik kwam dus de vrijdagochtend aan vanaf Jeju-do, meer bepaald de top van Halla-san, en je raadt het nooit maar ik had een plan, dat weekend. En dat plan was niet zomaar een plan, maar een unieke gelegenheid! De Belgsiche beloften voetbalploeg speelde namelijk een oefengalop in Seoul alvorens aan het olympische toernooi te beginnen. (En eerlijk gezegd, als ze straks een punt halen tegen elf kiwi's zie 'k ze nog ver geraken; maar voor 't zelfde geld krijgen ze weer een stomme goal tegen ergens tegen 't einde en is alles weer om zeep. Belgisch voetbal...)
Ooit al naar een match cafeevoetbal gaan kijken? Langs het veld staan twintig supporters en de reservespelers zitten onder een partytent. Zo was het dus. Met het gevolg dat ik mijn idolen kon aanraken (zeg nu zelf: Marouane Fellaini, Maarten Martens, Moussa Dembele, Kevin Mirallas, Logan Bailly,... sukkelaars kun je dat toch nie noemen ee) En omdat ik mijn sjaal van de cercle aanhad, kwam Stijn Desmet persoonlijk mijn handje schudden en een klaptje doen; iets wat niemand me ooit nog afpakt, hah. Heb ik al gezegd dat ik in Korea soms tien jaar oud ben?
Oh, en ook met de journalisten een praatje gemaakt; dat is er me toch een stel wi. Ik zei dat ik wel wat van voetbal kende, dat ik de Belgische voetballers wel nog goed kan noemen. Zei er direct een van, jaja we gaan je wel helpen met de namen enzo. Ik dacht bij mn eigen, bende lulzuigers, ik ken al die voetballers wel hoor en toen passeerde de derde doelman van de belgen, en dien van t Laatste Nieuws zei: "Maar hem ken je zeker niet!"
"Oh jawel, Yves De Winter."
"Goed zo. En voor welke ploeg speelt hij?"
"Westerlo."
"Amai."
Tien op tien kreeg ik en ik dacht, 'volledig terecht.' En ook 'mannekes toch, bende haantjes.' Wel een beetje zielig ee, een journalist wiens beroep het is om driehonderd keer per jaar dezelfde tekst te schrijven met andere namen ingevuld, die een sympathieke toeschouwer op de rooster legt met vragen over het enige onderwerp dat hijzelf machtig is? Nu ja.
De match stelde niet veel voor; al ben ik wel blij de wereldrecordpoging te hebben meegemaakt van 'meest partijdig fluiten in een voetbalmatch.' Maar ik kon het de man wel nog vergeven, hij was tenslotten een match aan het fluiten van zijn landgenoten.
De tweede poging van een week later, daar kon ik minder om lachen; een saudi-araab die alles in het voordeel van de kanaries beslist. Om gek van te worden. Soms leek het alsof er maar een reden was om er te zijn voor de man: Braziliaanse fluiten aflekken. Echt zielig was het, deja-vu ook, dat maakt het niet makkelijker om te aanvaarden.
En na de match vraagt Jongho of ik naar een stripclub wil, en natuurlijk zeg ik ja. In de wagen voel ik in mijn zakken om te kijken of ze volzitten en ik vraag:
"How much cash do I need"
"Oh about ten man won" (60 euro)
en het begint te dagen dat er iets raars aan de hand is, dus ik begin te informeren naar die stripclubs.
"Can you touch the girls?"
"Of course!"
"Can you feel her breasts?"
"You can do everything you want!"
En zo besefte ik op weg te zijn naar de hoeren in plaats van naar een onschuldige titty bar, en eens we ter plekke waren (een soort van grote prefab versie van het glazen straatje), bleken al die meiskes er zestien uit te zien dus heb ik maar gepast. Een van mijn compagnons heeft overigens een vriendin, wat niet ongebruikelijk is naar 't schijnt. 's Avonds scheef poepen bij de jonge sletjes met hun smalle kontjes, en overdag met het lief naar de film.
Maar in plaats daarvan heb ik een tattoo gezet; een slimmere besteding van die 60tal euro's me dunkt. En wie vindt dat ik beter naar de hoeren was geweest, mag het me altijd zeggen.
maandag 4 augustus 2008
Trip deel 3: Jeju-do & Halla-san
Tadaaaaa! Dit is waar ik aankwam na een bootreis van elf uren. De haven van Jeju, de grootste stad op Jeju-do. Een bootreis die haast vlekkenloos verliep (op een wiegend schip lijkt iedereen dronken) behalve dan dat ik zat met een akelig voorgevoel, gevoed door het schijnbaar gebrek aan reddingsboten en een bepaalde zin in Saul Bellow's finest waarin zijn hoofdpersonage spreekt over een zekere mate van interesse in de dood met de bedenking dat een zeegraf misschien een antwoord kan bieden...I spent a lot of time figuring out how to be dead. Burial at sea might be the answer (p. 197)
In mijn hoofd ben ik vanuit de kajuit - een kamertje dat ik deelde met een gezin met drie kinderen, vriendelijke mensen - meerdere keren naar de uitgang gezwommen. De kracht van de visualisatie, ik geloof daar echt in. En sommige dingen laat een mens gewoon nooit aan het toeval over. Zeker niet als zesentwintigjarige.
Maar de boot bleef varen tot in Jeju, en het aanmeren duurde nogal lang dus ik dacht 'hey, ik ga nog n beetje op mn bedje liggen." Natuurlijk in slaap gevallen, en toen ik wakker werd, vond ik een verlaten schip, met de passagiersbrug al terug weggerold - ik moest dan maar samen met de auto's naar buiten, de Koreaanse havenarbeiders vonden dat geweldig grappig. Ha-ha.
At the tourist office: Shit, nu ben ik hier en nu moet ik iets doen ook maar wat?
een keer kijken op de kaart misschien?
ja lap, dat spel is hier gigantisch groot (daar ging mn wandelplan). Veel groter dan ik had gedacht(Jeju-do is een aparte provincie, met een vorm van autonoom bestuur en een oppervlakte van 2-3 keer die van Seoul. Zo'n dingen kun je lezen in reisgidsen, maar die had ik dus niet bij)
Laat ik eerst mijn bagage in deze lockers steken.
Gebeurd. hmmmmmmmm
Die grote groene plek hier in het midden lijkt me wel wat.
"Mister cab driver, take me to Mount Halla."
En zo gebeurde het, dat ik om negen uur s ochtends, in strandkleren, begon aan de beklimming van Halla-san, met een top op een niet onaardige 1,950 meter boven de zeespiegel (waar ik net van kwam, op een ferry boot) zonder de geschikte voorbereiding of uitrusting.
Mijn voorbereiding bestond hieruit: een meiske vragen hoelang zo'n beklimmingske duurt. Ze zei: "six hours." Ik dacht: "I can do it in four." (ja, eigenlijk denk ik tegenwoordig in 't Engels, en soms ben ik een beetje gelijk Frank Vandenbroucke - van wie ik gisteren overigens gedroomd heb dat hij naast me zat op restaurant en aan iedereen verkondigde dat hij eerste minister ging worden; maar dat het nog een geheim moest blijven. Hier tien minuutjes tv over het wonderjaar 1999; met op het einde een anekdote ter waarde van een wereldtitel.)
Toen een Koreaan met ervaring me op mijn sletsen zag beginnen aan de lange tocht over steile rotspaden kwam hij me waarschuwen:
"You can't go like this," wijzend met opengesperde ogen (wat heel wat wil zeggen voor een aziaat) op mijn schoeisel.
"Because it is forbidden, or because it is a very bad idea?"
"Not forbidden. But a very very bad idea."
"I don't care."
Ik was namelijk helemaal naar de voet van die berg gereden in een taxi, en niet om met mn staart tussen mn benen terug te keren. Wanneer er iets in mijn kop schiet, zit het niet in mijn gat. ik moest en zou die berg beklimmen.
En ik heb ze beklommen.
En ik heb ze bedwongen, al heeft het, ik vermoed, een paar jaar van mijn leven gekost. Nog een geluk trouwens dat ik voor ene keer wel ontbijt had gegeten.
En toen ik na zeven uur terug beneden stond, trillend op mijn benen, dacht ik "kust hier allemaal mijn kloten, ik ga terug naar huis." En ik ben naar de ferry terminal gereden, heb me daar gewassen aan de lavabo's, en ben met de ferry niet terug naar Busan gevaren, maar rechtstreeks naar Incheon, een reis van 13 uur, maar ik heb het nooit gemerkt want ik heb geslapen als een baby'tje.
Dat was mijn reisje dus, meer dan een week geleden al. En het is precies gelijk file in mijn blogger hoofd, want ondertussen is er al zoveel meer gebeurd dat het vertellen waard is: Zo heb ik de olympische beloftenploeg van heel dicht bij gezien - als ware het cafeevoetbal - handjes geschud en een praatje gemaakt met stijn desmet, naar stripclubs getrokken, en een tattoo gezet.
Maar dat allemaal, en nog veel meer, een dezer dagen en in detail op uw favoriete weblog.
Trip deel 2: Busan
Voila gi, Busan en de toren. De trots van het district Nampo-do. Busan is de tweede grootste stad van Zuid-Korea, met haar 5 miljoen inwoners. Busan is een havenstad in het zuiden. En wie zuiden zegt, zegt warmer. En ik heb het geweten..."Maar allee, vertelt ne keer een chronologisch verhaal, Jantje!"
"Ewel, tis goed."
Ik stond daar dus met mijn modderkleers de maandagochtend in Incheon, en Bok, mijn gastheer, moest naar zijn werk dus ben ik maar recht naar Deokso gegaan om op zijn vrijgezels mijn vuile was te dumpen bij mensen met meer huiselijkheid en gezinsleven. Trekt er uw plan mee, dacht ik.
Ik heb een tukje gedaan en dan ben ik vertrokken, naar Seoul Station; het knooppunt van het nationaal spoorverkeer. (Ondertussen deed het verhaal van mijn heldendaden in de Koreaanse moshput al zodanig de ronde dat mijn artiestennaam een metrostation sierde.) Ik heb daar in Seoul Station een trein gepakt die verdacht veel op den tgv geleek - en wat blijkt achteraf? Dat ze de technologie rechtstreeks van de Fransoos hebben afgekocht! Die Koreanen toch... Nooit n keer iets zelf uitvinden. En op drie uur tijd stond ik in Busan, volledig onvoorbereid en met zware zakken hangend van beide schouders. Op zijn Frans. Nonchalant en van nie veel wetend, maar oh zo cool, met een saf in de mondhoek.
"Das zo typisch gij ee!"
"Ja wacht."
Kletsnat ben ik dan het eerste het beste hotel binnengewandeld (toch even melden dat ik ondertussen wel had 1. uitgezocht waar er boten vertrekken 2. vervolmaakt de studie van het metrosysteem en 3. mezelf vervloekt voor mijn impulsiviteit die aan de grond lag van de noodzaak van 1. en 2. bij dergelijke hitte en gewicht)
Ik ben gek van hotels, en mog het meest vanal van vergane glorie hotels. 't Is in zoiets dak een kamer heb gevonden. De flora langs de badrand was zo fascinerend dat ik de volgende ochtend een uur ben blijven liggen. En het tapijt van de gangen was enkel langs de rand nog rood en pluizig, in het midden zwart en plat. En het was nog met een echte sleutel. Met een hanger die - ondanks het feit dat ik niet in een love hotel sliep - geleek op een dildo. Ne lichte blauwen.
Ik heb sletsen nodig, dacht ik onmiddellijk de eerste ochtend. Ik heb nu dus sletsen van DC, zwarte, en ze zijn wel stoer eigenlijk. Hoe stoer ze precies zijn dat komen jullie later wel nog te weten; geloof me, geen superlatieven zullen superlatief genoeg zijn om uit te drukken de stoerheid van mijn sletsen, noch de kunde van de voetjes erin, noch de doortastendheid van het kopke helemaal bovenaan.
Voila. Op sletsen naar Busan Tower gewandeld bij hoge kwikwaarden. Beginnen water zuipen gelijk een echte vispoeper. Naar de vismarkt en alle andere markten gaan kijken. Zoveel goederen! Ze hebben daar schoenen voor heel Azie. Sokken voor elke Amerikaanse soldaat. Gene zever. Overproductie ten top. En die gast die onder de brug lag te tukken 's ochtends toen ik de ferry regelingen ging checken die trok er zich allemaal niets van aan.
En de tweede dag heb ik een Koreaan leren kennen, en zijn naam was Gin, en ik vroeg "like the drink?" En eigenlijk vind ik dat een ongelooflijke coole vraag om te stellen aan iemand.
"Gin Tonic, yes."
Het was een interessante kerel; een trotse Koreaan die zich ergerde telkens als er een meiske passeerde dat haar ogen heeft laten verknippen.
Hij leidde me rond in zijn stad, door de oneindige ondergrondse shoppingcentra, die samen eigenlijk een extra winkelstad vormen, en naar Texas Street waar de Russische immigranten ons arrogant hun bars uitwezen toen we ice T wilden in plaats van bier.
En met de belofte van me te bellen als hij in Seoul is om te clubben, nam Gin afscheid van mij een tweetal uur voor mijn ferry richting Jeju-do vertrok. Twee uur die ik vulde met verder lezen in Saul Bellow's Humboldt's Gift, een van de beste boeken die ik in de laatste vijf jaar heb vastgenomen. Maar dit geheel ter zijde. Wat niets afdoet van het feit dat de slaagfactor van een reis op je eentje in niet geringe mate afhangt van hoe goed je gezelschapsboek is. Tenminste op dat gebied was mijn reisje dan al geslaagd.
Van een meesterlijke voorbereiding gesproken!
zondag 3 augustus 2008
Trip deel 1: Incheon Pentaport Rock
Ziehier: de ingang van het grootste internationale rockfestival van Zuid-Korea, een land met vijf keer zoveel inwoners als Belgie. De context van deze foto: Ik mocht mn 1,6 literfles bier niet meenemen naar binnen, en wat doet een mens dan tegen de verveling? Saffen smoren en foto's trekken natuurlijk. Nodeloos gezegd dat ik de hele dag plezant was, maar ik kon echt geen andere manier bedenken om al dat brouwsel naar binnen te smokkelen behalve via mn maag. Maar dat was de tweede dag en die komt altijd na de eerste, "dus begin bij het begin, onnozelaar!"
***
Dag Een: Was de dag dat ik alleen ben gegaan. Of oh wacht, eigenlijk begon alles al de vrijdagavond, want toen ben k bij Jongho gaan logeren om de metrorit van de zaterdag wat te verlichten, (Incheon-Deokso is een kleine twee uur) en we zijn hond gaan eten. Hah! Voor wie het wil weten: de smaak is niet speciaal, er hangt enorm veel vet aan, en de textuur is een beetje gelijk stoofvlees, zo van die draden. Overigens wil ik hier, op aandringen van heel wat Koreanen, benadrukken dat er maar weinig mensen zijn hier die graag en of veel hond eten. Gebeurd. Trouwens, hoogst waarschijnlijk ga ik het ook op die ene keer houden.
Maar goed, het rockfestival. Dat was me daar dus een modderpoel van jewelste ee. Tot de knieholte in de modder waden om aan een biertje te geraken (Miller, jik, maar prijs heel erg ok: 2 euro voor een beker van ik vermoed 37,5 cl) vandaar dat ik dacht, sletsen zijn allicht geen slecht idee, wat ook wel zo was, maar botten ware nog beter geweest.
Muzikaal dan; The Gossip was absolute uitblinker, maar dat had ik dan ook wel verwacht. Op blote voeten in de moshpit (deel 1) Travis was best ok, maar het blijft Travis natuurlijk, zo van die melancholische jaren negentig rock... maar hitjes zijn hitjes, en bovendien had een van die gasten een batman t shirt aan en dat zet je bij mij sowieso al op n gunstig papiertje.
Koreaanse bands zijn hilarisch trouwens, maar omdat toch niemand ze kent sla ik die over. Eigenlijk is me van de eerste dag enkel nog London Elektricity bijgebleven, de afsluiter op het kleine overdekte podium, waar ik met een Zuid-Afrikaan Nederlands heb staan babbelen tijdens het dronken huppelen, met rum en cola in de hand, op de drum 'n base set. Rond drie uur was hij plots verdwenen met twee Koreaanse meiskes, misschien heeft hij de nacht van zijn leven gehad. Ik hoop het voor hem; de andere optie was immers "buiten slapen ergens waar het zacht ligt" omdat al zijn vriendjes al terug naar het hotel waren, en hij de naam ervan niet wist. Bovendien beantwoordde niemand zijn gsm. Ocharme. Of niet.
En zo lag ik om drie uur dertig met tuutende oortjes in mijn bed te denken aan die dikke van The Gossip terwijl mijn arme voetjes riepen van"Jamoja azo nie ee makker!"
Dag Twee: is de dag dat ik Bok en zijn collega van de powerplant heb meegekregen naar het festival met de belofte dat ze geen ingang moesten betalen. Ik had namelijk in de snotter gekregen dat het kinderspel was om er gratis binnen te geraken. Dag twee was muzikaal overigens stukken beter: Underworld was zo zo, maar als afsluiter toch minder vermoeiend dan het sl_pen van Travis. Hard-Fi was een leuke beginner, Tricky was bij momenten echt goed bezig (en zijn zangeres had een grijze trainingsbroek aan vanwaaruit, aheum, een bepaalde typisch vrouwelijk vorm me voortdurend aankeek. Wat niet onaangenaam was nee, toegegeven.
Tijdens Feeder wel het hoogtepunt bereikt, als ongekroonde koning van de moshpit. Toen na het eerste nummer bleek dat het publiek nogal mak reageerde besloot ik dat het tijd was om in te grijpen. Bovendien stond ik te ver naar mn goesting, en wat is nog steeds de beste manier om die laatste cruciale rijen te overbruggen? Juist ja, moshen. Ewel verdomme, de Koreanen vonden me te gek, op mn blote pekkels rondspringend en duwen en trekken, en op de duur kon ik ze laten moshen of rusten op commando. Echt niet te doen; dan weer hield ik ze in door met gebaren een lege kringel te maken in het publiek om dan bij de eerste deftige gitaarriff helemaal los de meute in te springen of uitdagend met het handje iemand bij me in de kring te vragen. Ik noem het "mennen van de moshpit" en je moet het zeker eens proberen.
Als dank hebben ze me de lucht ingestoken, en heb k voor het eerst sinds de gekloven wenkbrauw ten gevolge van het Oudenburg incident nog eens een crowd besurft. Ook ben k mijn ene slets kwijtgespeeld met als het gevolg dat ik de bassist heb geraakt met de andere. Helemaal gek werden ze ervan, mn meute. "You rock so hard," zegden ze. En het was waar.
En mn voeten, ja, die waren blauw. Werkten ze bij de NMBS, ze gingen na die dag in staking. Maar het ergste, jaja, dat moest nog komen. Oh ja. Ik had na dit rockweekend nog heel wat in petto voor mn voetjes
donderdag 24 juli 2008
Knijpen
Beste lezers,
ik knijp er even tussenuit. Ik ga mn zuurverdiende centjes verschieten gelijk n dronken jager doet met lood.
Ten eerste, hierzo: End of Fashion, The Vines, The Gossip, Travis, London Elektricity, Ozomatli, Hard-Fi, Tricky, Kasabian, Feeder, Underworld, Princess Superstar. (En neen, ik kan vandaag niet naar The Go! Team want ik moet nog werken... Verdammt!)
Zo ziet mijn muzikaal weekend eruit. En nog n deel Koreaanse bands ongetwijfeld, die perfecte kopie-en spelen van nummers die iedereen ergens van herkent.
't Is bijlange niet gelijk in Belgie nee. Daar zou je bij een dergelijke affiche zeggen: Lokerse Feesten? Feest in t Park? Leffinge Leuren? (ok, op Travis en Underworld na dan misschien)
Hier is het dus: Pentaportrock; Het Grootste Rockfestival van Korea. Dat ik Belgie niet moest verlaten om meer naar festivals te kunnen gaan, wist ik wel ja... En toch doet het elke dag pijn (want ik kan niet helpen af en toe naar de affiche van Pukkelpop te staren.)
Op de website kan je naar foto's kijken van het terrein: het is een grote modderboel. Ik kijk er al hard naar uit ja. Naar Het Grote Modderfestival.
Zo zag het terrein eruit de 22sten.En maandag begint mijn weekje vakantie. Ik ga dit gekke land verkennen. Ik ga met de traagste trein naar helegans beneden rijden (Busan) en dan daar een bootje zoeken dat me naar Jeju Island kan brengen. Of niet. Net bedenk ik me dat ik zelfs geen trekrugzak heb. En dus ga trekken met een schoudertas. Wat waarschijnlijk niet zo'n briljant idee is. Bovendien heb ik geen enkel hotel geboekt. Terwijl Jeju de drukste toerisctische zomerbestemming is voor de gemiddeld Koreaander. Wat wel eens lelijk zou kunnen tegenvallen. Nog sjans dak een harden ben.
Maar langs de andere kant... Met een alles-in oosterse massage los ik twee problemen op in ene keer. "Relax Mister" "You can sleep now Mister" (En bovendien nog van de grond gaan ook. OR NOT)
Aangezien ik straks heel wat prachtige foto's ga trekken mn kodak geleegd en nog wat dingen op Flickr de flikker gezet. Ergens hier.
maandag 21 juli 2008
Dolle drugfratsen in de Alpen
Kijk, ik moet eerlijk zijn: Ik ben een immense wielerfan. Toen alles nog in de doofpot zat, lag ik op zonnige zomerdagen soms schandalig te stinken in de zetel tijdens de klim naar hautacam, de passage op alpe d'huez, de madeleine, whatever...
Maar nu is de pret er toch een beetje vanaf vind ik. Iedereen gelooft dat Cadel Evans zuiver rijdt, maar is dat wel zo? Wat als hij straks als witte rijder wordt betrapt op een nieuwe vorm van epo? Is het dan definitief gedaan met de wielersport? Of zetten we dan gewoon de sluizen open, en laten we die wilde gekken slikken wat ze willen?
Ik vind dat nog geen zo een slecht idee eigenlijk. Bij de Romeinen smeten ze toch ook de christenen voor de leeuwen tot ieders plezier? Ewel nu: Een bank overvallen? drie jaar prof bij Rabo. Vluchtmisdrijf? Op stage bij Quickstep. Tegenwerking van een strafrechterlijk onderzoek na gokfraude? Hup, bij Silence-Lotto. Een meisje in je kelder opgesloten en driehonderdzesenzestig keer per jaar verkracht? Een levenslang profcontract bij Saugnier Duval. Vol met bucht spuiten die klootzakken, dat ze bij stijgingspercentages van boven de 15% toch nog in de remmen moeten in een bocht. Dat hun bloed gelijkt op confituur. De omgekeerde hematocrietwaarde: onder de vijfenzestig? Startverbod!
Ik zie het al staan op de telex van de redactie: "Marc Dutroux startverbod bij begin 12de rit. hematocriet gezakt tot 63. Minister van Justitie neemt ontslag."
Sponsoring? Geen probleem: Verzekeringen tegen diefstal. Beveiligingssystemen. De medische sector, die openlijk en ongebreideld kan experimeteren op menselijke proefkonijnen...
Ach wat...
***
Cadel Evans... Waarom is hij zuiver? Omdat het een Australier is? Omdat hij als een echte mens op zijn kader ligt af te zien terwijl de anderen (die gasten van Bjarne Riis, de grootste epojunk uit de geschiedenis van de tour) rondom hem en danseuse naar boven huppelen gelijk meisjes met twee paardestaartjes?
De regel is: Guilty until proven innocent. Als dergelijke taktiek opduikt, weet je sowieso altijd: "hier is iets compleet scheef." (Toon e keer die voorhuid meneer, anders zet ik u op den trein naar Bergen-Belzen)
Doet het er eigenlijk wel toe? Evans gaat de toer niet winnen. Als hij zuiver rijdt, nooit. Tweede gaat hij worden, telkens opnieuw. Tot op een dag de drang om die toer nu eindelijk eens binnen te lappen zodanig groot wordt dat hij naar een Spaanse dokter belt om te zeggen: "My name is Cadel Evans, and I want to win the tour de france."
En toch hoop ik dat Cadel Evans straks in het geel over de Champs Elysee rolt...
zondag 20 juli 2008
Een andere saf om kwart na zes
Ja ik weet het, ik ging stoppen met roken, maar begin daar maar eens aan als een pak van twintig sigaretjes een euro en dertig cent kost... dat is als zeggen: "ik ga naar huis" wanneer de baas van de zaak roept: "rondje van 't huis." Niemand doet dat toch?
48 uur na de vorige saf om kwart na zes staat hij in het portaal van een noribang te schuilen voor de immense regenval, amper zie je de overkant van de straat, met in zijn linkerhand een sigaret. Deze keer geen afscheid of korstjes in de ogen van een veel te korte slaap onderbroken, maar een nieuw begin, en het dilemma: nog snel twee uurtjes slapen, of gewoon doordoen tot het uur van vertrek? Hij en Jong-Ho, de mathmagician, gaan voor het eerste. Ji-Yeol en zijn senior wiskunde professor gaan nog poolen tot een uur of negen. Volgens Jong-Ho hing er romance in de lucht. Letterlijk: "They were having romantic conversation." Of dat wil zeggen dat poolen onder wiskundigen een codewoord is voor rampetampen, weet hij niet.
Voor deze folie in de noribang - letterlijk 'singing room' - naar een immense supermarkt waar hij en zijn koreaans gezelschap om twee uur 's nacht inkopen ging doen. Ramien noedels (bucht) en chips, en bier (mekju) en soju. Ook verse groenten en ander bbq gerief. Supermarkten die 24 uur op 24 open zijn, het blijft hem verwonderen. En dan nog snel eten, de vierde maaltijd van de dag, geen wonder dat hij lapjes vet aan het kweken is gelijk een jong zwijntje. Tenslotte: gaan kelen in dat kamertje, waar hij een oerdegelijke en toonvaste Let it Be en Happy Together brengt die hem zodanig plezieren dat hij het aandurft om Billie Jean te proberen waarop hij ontzettend hard de mist ingaat...
Om negen uur gaat de wekker en iets later zit hij met vijf koreanen in een Hyundai Grandeur op weg naar ergens te lande (hij vergeet de namen van al die plaatsjes buiten Seoul toch in een wip, dus gaf het vragen al gauw op.) Sloten koffie drinken ze.
Uiteindelijk belandt hij in een raftboot. Hij en twaalf Koreanen, elf amateurs en een pro die de boot door de onrustig borrelende bergrivier moet gidsen. Stel je er vooral niet teveel van voor; af en toe een stroomversnelling, meer valt er niet te raften op die rivier, godweetwaar in Korea. Het leukste is het hoge entertainmentgehalte. Westvlamingen noemen het onvertaalbaar mooschen. Andere boten besproeien, evenwichtje spelen op de bootrand, elkaar erin duwen, saltootje achterwaarts van de boord, zwemmertje in een kolkend gedeelte, etcetera.
Of een race die hij met zijn twaalfmanboot altijd won, waarop een koreaan van een verliezende boot riep "jah zij zijn met twaalf" (inderdaad, hij begint wel al wat te verstaan van hun prachtig gebrabbel) en hij terugwierp "and we have a strong foreigner!" Ja zo is hij wel; altijd grappen grollen.
's Avonds gebbqed Korean style; dat wil zeggen: zonder ophouden. Van zeven tot twee. Heel de tijd vleesjes bakken. En blackjack spelen. Het plan was Texas, maar eigenlijk... is blackjack veel leuker, gezelliger, plezanter. Dat vele pokermaatjes nu hun wenkbrauwen fronsen daar kan hij inkomen. Hij kan enkel zeggen: "Wacht maar tot ik terugben, dan toon ik het jullie voor."
En ondanks het feit dat hij heel de tijd bekers somek schelde, won hij toch een aardige 20,000 koreaanse won, een kleine vijftien euro. Dat zijn twaalf pakken saffen.
Oh ja, leve Belgie. Viert feest jongens en meisjes. Eet chocolat van cote d'or en drink een goeie Belgische Orval. Stel je voor zeg. Dat Rochefort 10 ineens 'uit het buitenland' moet komen. Ik mag er niet aan denken... Laat dat alstublieft niet gebeuren. Ik reken op jullie allemaal.
48 uur na de vorige saf om kwart na zes staat hij in het portaal van een noribang te schuilen voor de immense regenval, amper zie je de overkant van de straat, met in zijn linkerhand een sigaret. Deze keer geen afscheid of korstjes in de ogen van een veel te korte slaap onderbroken, maar een nieuw begin, en het dilemma: nog snel twee uurtjes slapen, of gewoon doordoen tot het uur van vertrek? Hij en Jong-Ho, de mathmagician, gaan voor het eerste. Ji-Yeol en zijn senior wiskunde professor gaan nog poolen tot een uur of negen. Volgens Jong-Ho hing er romance in de lucht. Letterlijk: "They were having romantic conversation." Of dat wil zeggen dat poolen onder wiskundigen een codewoord is voor rampetampen, weet hij niet.
Voor deze folie in de noribang - letterlijk 'singing room' - naar een immense supermarkt waar hij en zijn koreaans gezelschap om twee uur 's nacht inkopen ging doen. Ramien noedels (bucht) en chips, en bier (mekju) en soju. Ook verse groenten en ander bbq gerief. Supermarkten die 24 uur op 24 open zijn, het blijft hem verwonderen. En dan nog snel eten, de vierde maaltijd van de dag, geen wonder dat hij lapjes vet aan het kweken is gelijk een jong zwijntje. Tenslotte: gaan kelen in dat kamertje, waar hij een oerdegelijke en toonvaste Let it Be en Happy Together brengt die hem zodanig plezieren dat hij het aandurft om Billie Jean te proberen waarop hij ontzettend hard de mist ingaat...
Om negen uur gaat de wekker en iets later zit hij met vijf koreanen in een Hyundai Grandeur op weg naar ergens te lande (hij vergeet de namen van al die plaatsjes buiten Seoul toch in een wip, dus gaf het vragen al gauw op.) Sloten koffie drinken ze.
Uiteindelijk belandt hij in een raftboot. Hij en twaalf Koreanen, elf amateurs en een pro die de boot door de onrustig borrelende bergrivier moet gidsen. Stel je er vooral niet teveel van voor; af en toe een stroomversnelling, meer valt er niet te raften op die rivier, godweetwaar in Korea. Het leukste is het hoge entertainmentgehalte. Westvlamingen noemen het onvertaalbaar mooschen. Andere boten besproeien, evenwichtje spelen op de bootrand, elkaar erin duwen, saltootje achterwaarts van de boord, zwemmertje in een kolkend gedeelte, etcetera.
Of een race die hij met zijn twaalfmanboot altijd won, waarop een koreaan van een verliezende boot riep "jah zij zijn met twaalf" (inderdaad, hij begint wel al wat te verstaan van hun prachtig gebrabbel) en hij terugwierp "and we have a strong foreigner!" Ja zo is hij wel; altijd grappen grollen.
's Avonds gebbqed Korean style; dat wil zeggen: zonder ophouden. Van zeven tot twee. Heel de tijd vleesjes bakken. En blackjack spelen. Het plan was Texas, maar eigenlijk... is blackjack veel leuker, gezelliger, plezanter. Dat vele pokermaatjes nu hun wenkbrauwen fronsen daar kan hij inkomen. Hij kan enkel zeggen: "Wacht maar tot ik terugben, dan toon ik het jullie voor."
En ondanks het feit dat hij heel de tijd bekers somek schelde, won hij toch een aardige 20,000 koreaanse won, een kleine vijftien euro. Dat zijn twaalf pakken saffen.
Oh ja, leve Belgie. Viert feest jongens en meisjes. Eet chocolat van cote d'or en drink een goeie Belgische Orval. Stel je voor zeg. Dat Rochefort 10 ineens 'uit het buitenland' moet komen. Ik mag er niet aan denken... Laat dat alstublieft niet gebeuren. Ik reken op jullie allemaal.
donderdag 17 juli 2008
Een saf om kwart na zes
Ze is zonet weggereden in een bus met paarse stickers, en hij loopt door de ochtend van Deokso; nog steeds dat landelijk klein dorp in de oksel van de wereldstad Seoul. Vanachter zijn slapen bonkt er iets van "heilzame nicotine, we welcome thee!" maar ook: "rep je terug, kleine rakker; je hebt nog drie uur voor je eerste les." Het is kwart na zes.
Sommige restaurantjes zijn nog open. Je kan er vlees bakken tot korsten op elk uur van de dag, oprollen in blaadjes sla met een schel knoflook en dat allemaal doorspoelen met soju. En in het naar buiten gaan, roepen van madziseoyo, ook al zaten er van die taaie vetbollen in het varkensvlees. Sigaret vermengd met verschroeid vlees. Hij voelt zich plots niet zo lekker.
De laatste flard gezicht die hij opving was versierd met een hartje in de vorm van vingers. Dat had hem meer doen zweten dan de walm uit de motor van de Incheon Airport Shuttle Limousine. Een naam, wat moet je ermee? Een bus blijft een bus. Een bus die wegrijdt blijft een bus die wegrijdt. Blijft een klerebus. etcetera.
Het bed in zijn kamer lijkt op dat niemandsland, de lakens zijn een rivier waar niemand in zwemt. De woestijn die niemand betreedt, kan je met verrekijkers bekijken, als je er een cent in werpt. Maar hij is blut. Platzak. Hij heeft zonet haar bus fee betaald. Als een dolend personage in een roman van Murakami, rokend ja, dat ook, en steeds in de ban van gebeurtenissen die het vertellen waard zijn maar tegelijkertijd allergisch aan de letter.
Zoveel plaats, denkt hij, en rolt zesentwintig keer van de ene kant van de matras naar de andere kant. Dan blijft hij op zijn rug liggen en kraken de wervels in zijn onderrug. Niet zoveel later valt hij in blijvende slaap. Zo eentje zonder dromen. Vannacht geen raam steken voor Jo van The Van Jets neen. Als timmersmurf.
Twee uur later gaat toch de wekker.
En nog een uur later staat hij voor de klas. Met een stift in zijn achterzak.
Sommige restaurantjes zijn nog open. Je kan er vlees bakken tot korsten op elk uur van de dag, oprollen in blaadjes sla met een schel knoflook en dat allemaal doorspoelen met soju. En in het naar buiten gaan, roepen van madziseoyo, ook al zaten er van die taaie vetbollen in het varkensvlees. Sigaret vermengd met verschroeid vlees. Hij voelt zich plots niet zo lekker.
De laatste flard gezicht die hij opving was versierd met een hartje in de vorm van vingers. Dat had hem meer doen zweten dan de walm uit de motor van de Incheon Airport Shuttle Limousine. Een naam, wat moet je ermee? Een bus blijft een bus. Een bus die wegrijdt blijft een bus die wegrijdt. Blijft een klerebus. etcetera.
Het bed in zijn kamer lijkt op dat niemandsland, de lakens zijn een rivier waar niemand in zwemt. De woestijn die niemand betreedt, kan je met verrekijkers bekijken, als je er een cent in werpt. Maar hij is blut. Platzak. Hij heeft zonet haar bus fee betaald. Als een dolend personage in een roman van Murakami, rokend ja, dat ook, en steeds in de ban van gebeurtenissen die het vertellen waard zijn maar tegelijkertijd allergisch aan de letter.
Zoveel plaats, denkt hij, en rolt zesentwintig keer van de ene kant van de matras naar de andere kant. Dan blijft hij op zijn rug liggen en kraken de wervels in zijn onderrug. Niet zoveel later valt hij in blijvende slaap. Zo eentje zonder dromen. Vannacht geen raam steken voor Jo van The Van Jets neen. Als timmersmurf.Twee uur later gaat toch de wekker.
En nog een uur later staat hij voor de klas. Met een stift in zijn achterzak.
maandag 7 juli 2008
Angelina
Ze is het meisje links op de foto, Angelina, negen, tien, of elf jaar oud, met dat Koreaanse systeem ben ik het nooit helemaal zeker; maar jullie ook niet, dus deel gerust in mijn verstrooidheid. Dat maakt het makkelijker om dragen. Vandaag is dat de functie van deze blog: Een proces ter vermeerdering van de (ver)draaglijkheid. Of hoe een jonge English teacher zich in linguistische bochten wringt om te vermijden het zeggen van dat wat hem de laatste dagen tussen half vier en half vijf ongenadig in de ogen staart. Waardoor ik me soms zo slap voel als een drendel pasta, net te lang gekookt. En dat zeggen duidt toch enkel maar op aanvaarding. Daar heb ik momenteel iets op tegen.
Goed. Het meisje Angelina is niet van de gemakkelijkste in de klas, maar dat is ergens te begrijpen: ze was de eerste om de veilige cocon van Elina-Erica-Jan Teacher open te breken. Bovendien is ze een jaar en twee jaar ouder dan de andere twee, maar toch kleiner. Soms blijft bijvoorbeeld haar plaatje hangen - met opzet - en zegt ze vijf minuten aan een stuk 'teacher, teacher, teacher,...' waarop ik net evenveel keer 'yes, yes, yes,...' antwoord tot ze het beu is.
Soms begint ze middenin een oefening een verhaal te vertellen over gelijk welk onderwerp dat compleet niets te maken heeft met waar we mee bezig zijn. Dat is Angelina op haar best (ook al blijft halverwege de naald weleens steken; zie boven) en tijdens het vertellement gaat ze rechtstaan en nerveus van voetje naar voetje wiebelen terwijl ze haar handjes gebruikt om de lucht rondom zich weg te slaan. Meestal gaat het over haar gezin.
Af en toe brengt ze een mechanisch kuikentje mee naar klas. Het ziet er bijna gelijk een echt beestje uit, en maakt spontaan geluidjes. Wanneer je eraan komt beweegt het de stompjes die nooit vleugeltjes gaan worden, ten eerste omdat het natuurlijk een robotkuiken is, en ten tweede omdat kippen niet kunnen vliegen.. Als ik aan dat elektrieken diertje kom dan piept het net als bij een ander, maar volgens de meisjes is het dan kwaad omdat het me niet graag heeft. en dan zeg ik: "dat komt omdat Kuiken weet dat ik haar door de ruit ga gooien als ze niet gauw zwijgt." Andere bedreigingen die ik aan het adres van Chick het mechanisch kuiken heb geuit: opeten (wat een stunt dat zou zijn...) monty python gewijs vermorzelen, de nek overdraaien en door de toiletpot flushen.
Ook heeft het meisje Angelina een soort van doos van Pandora geopened: ze was de eerste om de duivelstong van het Koreaans in klas te roeren. Sindsdien waait er af en toe een flard Koreaans door de lucht in English class, en dan moet ik ze dwingen om terug Engels te praten. Wat ze onmiddellijk doen, daar niet van, maar toch is het jammer. Het verhindert, vrees ik, een Engels denkproces. En op een dag probeerde ze van haar drankje te drinken toen een van de andere meisjes een mopje maakte waardoor een mondvol bean tea over de ganse tafel sproeide, en over haar kleren; waarop ze begon te wenen en de rest van de les met haar hoofd in haar armen weggestoken stil bleef. Aziaten en het schaamtegevoel, het is toch een beetje een scheve situatie als je het mij vraagt. Maar misschien ben ik een onbeschaamde vlegel. Ja dat zou ook kunnen.
Deze week is de laatste week dat het meisje Angelina in mijn klasje zit. Blijkbaar gaat ze voor minstens drie jaar naar Canada. Ze heeft altijd verteld hoe graag ze naar Canada wilde gaan, vanaf dag een al; ze vroeg met hoop in haar donkere oogjes: "Teacher from Khae-Nae-Dhae?" Waarop ik antwoordde: "No, from Bel-ki-ae."
Angelina's mama hoopt dat ze daar in Canada een behandeling vinden/hebben die haar dochters leven kan redden. Want blijkbaar is het leven van het meisje Angelina ernstig in gevaar. Blijkbaar is de kans groot dat de stompjes aan haar jonge lijfje nooit echt vleugels gaan worden. In a manner of speaking. Vuil, ongepolijst, vastgegrepen in de balzak; niet die mierzoete cover die iedereen kent, maar de gemene kwaad-op-het-leven versie van Amanda Palmer.
Wat me brengt tot de harde tonen van de conclusie van deze taalkronkel. Ook deze keer is alweer duidelijk: Semantics won't do. En helaas kan ik zingen noch tekenen, beeldhouwen, noch schilderen.
dinsdag 1 juli 2008
Very Short Message Service
Dat Thomas Buffel straks voor de cercle voetbalt, daar kom ik redelijk gek van eigenlijk... t is hier t gat van de nacht momenteel, maar een voorlinie met De Smet, Gombani, De Sutter, Buffel en Iachtchouk, en daarachter Sergeant, Serebrenikov en Vidarsson... ik kan daar niet van slapen!
en ik krijg daar straks een beetje natte dromen van.
en was ik glen de boeck, ik speelde met slechts een verdediger (Anthony Portier vaneigens, de beste mandekker van 't land)
echt! We doen het gewoon op zijn spaans jongens!
Was ik een lezer van deze blog, woonachtig te belgie, ik kocht een groen zwart abonnement.
Schrijf maar op: tijdens die eerste thuismatch van de cercle wordt een titelkandidaat ingeblikt. Zelfs als we met nul drie verliezen. hah!
maar helaas, ik zit hier in azie... schoon geld te dokken voor matchen waar een deel spleetogen probeert van deftig tegen een bal te stampen.
zondag 29 juni 2008
Short Message Service
Enkele korte opmerkingen:
Lang leve Spanje, en de kunst van het voetballen. Dat de lichte voetjes van de zuiderlingen het wonnen van het tactisch gebonk van de krauten stemt mij blij. Ik had, toegegeven, niet gedacht dat de finale eerlijk zou eindigen, maar kijk, heel soms is voetbal wel rechtvaardig.
Hier in Azie is overigens geloot voor de volgende ronde in het kwalificatietoernooi voor Zuid-Afrika binnen twee jaar en dat leverde een erg interessante groep op: de Tigers zitten in de groep des doods (voetbalcliches zijn de leukste ter wereld) met UAE (het zwakke broertje, die verzameling emiraten, weetjewel), Iran de Reus, Saoudi-Arabia, en wederom Noord-Korea. Enkel de eerste twee mogen naar het WK. Ze gaan me daar nog een paar keer tegenkomen, in dat World Cup Stadium.
***
Voor het overige: Ik heb een Koreaanse tarantula in mijn handen gehad. Het was een van de zachtste en aangenaamste beestjes ooit. Een van de studenten, Doctor Lee, heeft er foto's van, maar die kan ik jullie helaas nog niet aanbieden. Zie later.
oh en vrijdagavond is er iets gebeurd dat minder plezant was. Toen ik naar een restauranttoilet wou gaan en er na enkele roffels op de deur niemand 'iets koreaans' riep, snakte ik de deur open. (snakken ja, want het was redelijk dringend.) Stond er in die piskabien toch wel geen oud madammeke zeker, met haar broek op de enkels wanhopig te graaien naar een openwaaiende deur.
Gelukkig had ik mijn bril niet op.
En werd ik dus enigszins gered door de waas van mijn bijziendheid.
Maar toch, ik was er even niet goed van.
Doe dan ook je deur op slot hee. Trut.
Lang leve Spanje, en de kunst van het voetballen. Dat de lichte voetjes van de zuiderlingen het wonnen van het tactisch gebonk van de krauten stemt mij blij. Ik had, toegegeven, niet gedacht dat de finale eerlijk zou eindigen, maar kijk, heel soms is voetbal wel rechtvaardig.
Hier in Azie is overigens geloot voor de volgende ronde in het kwalificatietoernooi voor Zuid-Afrika binnen twee jaar en dat leverde een erg interessante groep op: de Tigers zitten in de groep des doods (voetbalcliches zijn de leukste ter wereld) met UAE (het zwakke broertje, die verzameling emiraten, weetjewel), Iran de Reus, Saoudi-Arabia, en wederom Noord-Korea. Enkel de eerste twee mogen naar het WK. Ze gaan me daar nog een paar keer tegenkomen, in dat World Cup Stadium.
***
Voor het overige: Ik heb een Koreaanse tarantula in mijn handen gehad. Het was een van de zachtste en aangenaamste beestjes ooit. Een van de studenten, Doctor Lee, heeft er foto's van, maar die kan ik jullie helaas nog niet aanbieden. Zie later.
oh en vrijdagavond is er iets gebeurd dat minder plezant was. Toen ik naar een restauranttoilet wou gaan en er na enkele roffels op de deur niemand 'iets koreaans' riep, snakte ik de deur open. (snakken ja, want het was redelijk dringend.) Stond er in die piskabien toch wel geen oud madammeke zeker, met haar broek op de enkels wanhopig te graaien naar een openwaaiende deur.
Gelukkig had ik mijn bril niet op.
En werd ik dus enigszins gered door de waas van mijn bijziendheid.
Maar toch, ik was er even niet goed van.
Doe dan ook je deur op slot hee. Trut.
dinsdag 24 juni 2008
Brilscore
PERSBERICHT:
DUBBEL MYSTERIE IN SEOUL
Zondag laatsleden werd in het World Cup Stadium van Seoul een vreemd object gesignaleerd. Tussen de overwegend rode kledingstukken verscheen plots een groen, wollen item met zwarte strepen en letters in een niet nader te definieren taal. De autoriteiten blijven schaars met het naar buiten brengen van informatie omtrent dit voorval, vooral omdat het plaats vond tijdens de historische kwalificatiematch Zuid-Korea tegen Noord-Korea. Zeventien jaar geleden was het, dat deze match voor de laatst keer werd gespeeld in Seoul.
Aangezien de Noord-Koreaanse voetbalbond had aangedrongen op het verplaatsen van het duel naar een meer neutrale zone (zoals de heenmatch die werd gespeeld in Sjanghai, nvdr.), was het vooral een match die bol stond van de symboliek. Een sectie van de tribunes kleurde overigens wit en hemelsblauw, de kleuren van de vlag voor een verenigd Korea. Het merendeel van de gezangen kwam overigens ook vanuit die richting. Van rivaliteit of, let alone, haat was niets te merken. zowel de spelers op het veld als de volkeren in de tribune waren opvallend vriendelijk voor elkaar. Mensen van Zuid applaudiseerden bij een goede actie van Noord, enzovoort.
Zo komt het dat een buitenstaander wel eens denkt: dit is een enkel volk. Waarom zien de bazen dat niet? Waarom heeft dit volk twee landen nodig als er andere volkeren zijn die er geen hebben?
Behalve dit politiek significant detail, en de mysterieuze aanwezigheid van een groenzwart attribuut (volgens enkele getuigenissen naar alle waarschijnlijkheid een sjaal) had de match niet veel om het lijf.
Er waren wat kansen langs beide kanten. Vooral in de tweede helft hadden die van Pyongyang eigenlijk moeten scoren.
Naar het einde toe had nummer tien Park (niet ManU Park, een andere) een niet te missen kans aan de voet voor die van Seoul, maar gerechtigheid geschiedde: hij schoot hoog over en het bleef nul-nul. De terechte uitslag van een avondwandeling. Een symbool om u tegen te zeggen. U heeft dat mooi uitgedrukt, meneer score. Dat van de politiek en de mensen. Dat rare van die twee landen.
DUBBEL MYSTERIE IN SEOUL
Zondag laatsleden werd in het World Cup Stadium van Seoul een vreemd object gesignaleerd. Tussen de overwegend rode kledingstukken verscheen plots een groen, wollen item met zwarte strepen en letters in een niet nader te definieren taal. De autoriteiten blijven schaars met het naar buiten brengen van informatie omtrent dit voorval, vooral omdat het plaats vond tijdens de historische kwalificatiematch Zuid-Korea tegen Noord-Korea. Zeventien jaar geleden was het, dat deze match voor de laatst keer werd gespeeld in Seoul.
Aangezien de Noord-Koreaanse voetbalbond had aangedrongen op het verplaatsen van het duel naar een meer neutrale zone (zoals de heenmatch die werd gespeeld in Sjanghai, nvdr.), was het vooral een match die bol stond van de symboliek. Een sectie van de tribunes kleurde overigens wit en hemelsblauw, de kleuren van de vlag voor een verenigd Korea. Het merendeel van de gezangen kwam overigens ook vanuit die richting. Van rivaliteit of, let alone, haat was niets te merken. zowel de spelers op het veld als de volkeren in de tribune waren opvallend vriendelijk voor elkaar. Mensen van Zuid applaudiseerden bij een goede actie van Noord, enzovoort.
Zo komt het dat een buitenstaander wel eens denkt: dit is een enkel volk. Waarom zien de bazen dat niet? Waarom heeft dit volk twee landen nodig als er andere volkeren zijn die er geen hebben?
Behalve dit politiek significant detail, en de mysterieuze aanwezigheid van een groenzwart attribuut (volgens enkele getuigenissen naar alle waarschijnlijkheid een sjaal) had de match niet veel om het lijf.
Er waren wat kansen langs beide kanten. Vooral in de tweede helft hadden die van Pyongyang eigenlijk moeten scoren.
Naar het einde toe had nummer tien Park (niet ManU Park, een andere) een niet te missen kans aan de voet voor die van Seoul, maar gerechtigheid geschiedde: hij schoot hoog over en het bleef nul-nul. De terechte uitslag van een avondwandeling. Een symbool om u tegen te zeggen. U heeft dat mooi uitgedrukt, meneer score. Dat van de politiek en de mensen. Dat rare van die twee landen.
dinsdag 17 juni 2008
Een andere Tom
Daar gaan we weer, denkt hij bij zichzelf tijdens de oogopslag die de realiteit van een krantenkop binnenduwt. Langs de krop in de keel ja. Sommige dingen worden er nu eenmaal willens nillens ingeramd. Soms is het van moeten met een duidelijk omlijnd doel voor ogen, zo van: door de bittere buitenkant bijten om aan het zoete binnenste te geraken - al wordt dat bij mij dan eerder, door het zoete buitenste voor het bittere (of zure) binnenste; ik heb een weirdo smaakpalet (het verschil tussen Simple Present en Present Continuous; fact vs. action als nobel ramdoel bijvoorbeeld). Soms is het meer van ok dit is kut en dan erna weer dit is kut en nog een keer dit is kut - tot er overblijft, jawel, een kutzooi. En waarom?
En dat Compernolle Tom een tuimeling in een legercamion niet heeft overleefd, is kut. Het is een regelrechte aanfluiting. Alles wat rechtvaardig is even aan de kant gezet, meneer god? En gedacht: ik ga ne keer de braafsten van heel de hoop een loer draaien? Welken sarcastische rotzak komt met zo een zieke ideeen af? Ik bedoel, komaan zeg:
Gisteravond is atleet Tom Compernolle (32) om het leven gekomen bij een ongeval tijdens een legeroefening. Na duatleet Benny Vansteelant verliest Torhout zijn tweede topsporter in minder dan een jaar tijd. Eerder was Toms broer Stijn al overleden.
het woord heeft ondertussen een beetje een negatieve bijklank gekregen, maar de filosofie erachter is best wel goed. Nooit gehoord van een spreidingsplan, meneer god? Waarom niet een Hollander deze keer. Of een Kroaat. Die gasten halen negen op negen en leven in het delirium. Als ergens de zonde welig tiert... Ik gok op Zagreb. Maar in het Westvlaamse plaatsje Zedelgem, het broedgebied van de kwezel en de brave boerendochter? Even serieus blijven. Moet je echt daar staan zwaaien met uw toorn, vuile macho?
Weet je wat, ik ga het sportnieuws voor de komende maand voorspellen: Kim Gevaert blijkt al die tijd een man, Tia Hellebaut scheurt al haar gewrichts- en andere banden, die andere drie van de vier maal honderd worden op een feestje in het olympisch dorp betrapt met elkaar (wat een indrukwekkend zicht moet geven; Elodie in 't echt gezien op het feestje na humo's pop poll en omg...), wat in china ECHT niet door de beugel kan, Van Brantegem start niet omdat hij pijn heeft aan een spier maar eigenlijk faalangst heeft en de roeiers en de judoka's sneuvelen allemaal in de kwalificaties omdat er andere en betere zijn.
Dan rust alle hoop op de jonge schouders van de Rode Duivels. Stel je voor dat ze de finale halen. Stel je voor dat het tegen Jong-Oranje is. Stel je voor dat ze zichzelf overtreffen en die match winnen. Al het sportleed dat ons belgen de laatste maanden werd aangedaan zou verloren gaan in het aanhoudende gefeest, want tachtig jaar na Antwerpen wint Belgie opnieuw olympisch voetbalgoud! (een redelijk waardeloze trofee in voetballand, maar goed. Wie honger heeft, veegt kruimels bijeen en eet ze op)
Gelukkig loopt op aarde de duivel (waarschijnlijk de beste helper van god) rond vermomd als Rene Vandereycken om daar een stokje voor te steken.
Abonneren op:
Posts (Atom)