Ik
zit verveeld met een gebrek aan verveling.
Dat
laat zich merken aan:
- Het haast onleesbaar dicht op elkaar geschreven geheel dat zich gevormd heeft op de pagina's van mijn agendaportefeuille. (Voor de niet ingewijden in de constant veranderende wereld van de schrijver zijn broekzak: wie met tape en papier een compartiment aan de achterflap van zijn zakagenda bijplakt, bekomt een agendaportefeuille. Hij draagt er al een maand hebben en houden mee mee (hihi) zonder er een aspect van te verliezen. Een bankkaart werd wel alweer ingeslikt, maar daar kon de agendaportefeuille niets aan doen. De vierde in drie maanden tijd, red.)
- Een zenuwachtige, hardnekkige tik in mijn rechterbeen op een ritme dat algauw door een rij vingers wordt gevolgd, telkens er zich een dood moment voordoet.
- Sloten koffie, zie bovenstaand.
- Een stapel ingevulde railpassen.
- Een rebellerend brein dat op ongepaste momenten vindt dat het mag gaan dwalen. Deze morgen meermaals, tijdens het sollicitatiegesprek van 7 Administratie Vrije Beroepen. Zelfs één keer tijdens een zelf gestelde vraag. Doorvragen op een antwoord waar je niet naar hebt geluisterd is meer iets voor journalisten. Het gebeurde tijdens Debbie (er is ook een Debby), de beste, zij ook die schalk antwoordde op mijn opmerking, gegeven naar buiten kijkend met een droeve blik op de regen gericht, 'ik heb geen paraplu of kap', dat mijn haar er toch niet slechter van zou liggen.
- Een
verdomd stille blogpagina.
Iets
waar ik eindelijk lekker iets aan heb gedaan.
