Knijpen

Beste lezers,

ik knijp er even tussenuit. Ik ga mn zuurverdiende centjes verschieten gelijk n dronken jager doet met lood.
Ten eerste, hierzo: End of Fashion, The Vines, The Gossip, Travis, London Elektricity, Ozomatli, Hard-Fi, Tricky, Kasabian, Feeder, Underworld, Princess Superstar. (En neen, ik kan vandaag niet naar The Go! Team want ik moet nog werken... Verdammt!)
Zo ziet mijn muzikaal weekend eruit. En nog n deel Koreaanse bands ongetwijfeld, die perfecte kopie-en spelen van nummers die iedereen ergens van herkent.

't Is bijlange niet gelijk in Belgie nee. Daar zou je bij een dergelijke affiche zeggen: Lokerse Feesten? Feest in t Park? Leffinge Leuren? (ok, op Travis en Underworld na dan misschien)
Hier is het dus: Pentaportrock; Het Grootste Rockfestival van Korea. Dat ik Belgie niet moest verlaten om meer naar festivals te kunnen gaan, wist ik wel ja... En toch doet het elke dag pijn (want ik kan niet helpen af en toe naar de affiche van Pukkelpop te staren.)

Op de website kan je naar foto's kijken van het terrein: het is een grote modderboel. Ik kijk er al hard naar uit ja. Naar Het Grote Modderfestival. Zo zag het terrein eruit de 22sten.

En maandag begint mijn weekje vakantie. Ik ga dit gekke land verkennen. Ik ga met de traagste trein naar helegans beneden rijden (Busan) en dan daar een bootje zoeken dat me naar Jeju Island kan brengen. Of niet. Net bedenk ik me dat ik zelfs geen trekrugzak heb. En dus ga trekken met een schoudertas. Wat waarschijnlijk niet zo'n briljant idee is. Bovendien heb ik geen enkel hotel geboekt. Terwijl Jeju de drukste toerisctische zomerbestemming is voor de gemiddeld Koreaander. Wat wel eens lelijk zou kunnen tegenvallen. Nog sjans dak een harden ben.

Maar langs de andere kant... Met een alles-in oosterse massage los ik twee problemen op in ene keer. "Relax Mister" "You can sleep now Mister" (En bovendien nog van de grond gaan ook. OR NOT)



Aangezien ik straks heel wat prachtige foto's ga trekken mn kodak geleegd en nog wat dingen op Flickr de flikker gezet. Ergens hier.

Dolle drugfratsen in de Alpen

Kijk, ik moet eerlijk zijn: Ik ben een immense wielerfan. Toen alles nog in de doofpot zat, lag ik op zonnige zomerdagen soms schandalig te stinken in de zetel tijdens de klim naar hautacam, de passage op alpe d'huez, de madeleine, whatever...
Maar nu is de pret er toch een beetje vanaf vind ik. Iedereen gelooft dat Cadel Evans zuiver rijdt, maar is dat wel zo? Wat als hij straks als witte rijder wordt betrapt op een nieuwe vorm van epo? Is het dan definitief gedaan met de wielersport? Of zetten we dan gewoon de sluizen open, en laten we die wilde gekken slikken wat ze willen?

Ik vind dat nog geen zo een slecht idee eigenlijk. Bij de Romeinen smeten ze toch ook de christenen voor de leeuwen tot ieders plezier? Ewel nu: Een bank overvallen? drie jaar prof bij Rabo. Vluchtmisdrijf? Op stage bij Quickstep. Tegenwerking van een strafrechterlijk onderzoek na gokfraude? Hup, bij Silence-Lotto. Een meisje in je kelder opgesloten en driehonderdzesenzestig keer per jaar verkracht? Een levenslang profcontract bij Saugnier Duval. Vol met bucht spuiten die klootzakken, dat ze bij stijgingspercentages van boven de 15% toch nog in de remmen moeten in een bocht. Dat hun bloed gelijkt op confituur. De omgekeerde hematocrietwaarde: onder de vijfenzestig? Startverbod!
Ik zie het al staan op de telex van de redactie: "Marc Dutroux startverbod bij begin 12de rit. hematocriet gezakt tot 63. Minister van Justitie neemt ontslag."

Sponsoring? Geen probleem: Verzekeringen tegen diefstal. Beveiligingssystemen. De medische sector, die openlijk en ongebreideld kan experimeteren op menselijke proefkonijnen...

Ach wat...

***

Cadel Evans... Waarom is hij zuiver? Omdat het een Australier is? Omdat hij als een echte mens op zijn kader ligt af te zien terwijl de anderen (die gasten van Bjarne Riis, de grootste epojunk uit de geschiedenis van de tour) rondom hem en danseuse naar boven huppelen gelijk meisjes met twee paardestaartjes?
De regel is: Guilty until proven innocent. Als dergelijke taktiek opduikt, weet je sowieso altijd: "hier is iets compleet scheef." (Toon e keer die voorhuid meneer, anders zet ik u op den trein naar Bergen-Belzen)

Doet het er eigenlijk wel toe? Evans gaat de toer niet winnen. Als hij zuiver rijdt, nooit. Tweede gaat hij worden, telkens opnieuw. Tot op een dag de drang om die toer nu eindelijk eens binnen te lappen zodanig groot wordt dat hij naar een Spaanse dokter belt om te zeggen: "My name is Cadel Evans, and I want to win the tour de france."

En toch hoop ik dat Cadel Evans straks in het geel over de Champs Elysee rolt...

Een andere saf om kwart na zes

Ja ik weet het, ik ging stoppen met roken, maar begin daar maar eens aan als een pak van twintig sigaretjes een euro en dertig cent kost... dat is als zeggen: "ik ga naar huis" wanneer de baas van de zaak roept: "rondje van 't huis." Niemand doet dat toch?

48 uur na de vorige saf om kwart na zes staat hij in het portaal van een noribang te schuilen voor de immense regenval, amper zie je de overkant van de straat, met in zijn linkerhand een sigaret. Deze keer geen afscheid of korstjes in de ogen van een veel te korte slaap onderbroken, maar een nieuw begin, en het dilemma: nog snel twee uurtjes slapen, of gewoon doordoen tot het uur van vertrek? Hij en Jong-Ho, de mathmagician, gaan voor het eerste. Ji-Yeol en zijn senior wiskunde professor gaan nog poolen tot een uur of negen. Volgens Jong-Ho hing er romance in de lucht. Letterlijk: "They were having romantic conversation." Of dat wil zeggen dat poolen onder wiskundigen een codewoord is voor rampetampen, weet hij niet.

Voor deze folie in de noribang - letterlijk 'singing room' - naar een immense supermarkt waar hij en zijn koreaans gezelschap om twee uur 's nacht inkopen ging doen. Ramien noedels (bucht) en chips, en bier (mekju) en soju. Ook verse groenten en ander bbq gerief. Supermarkten die 24 uur op 24 open zijn, het blijft hem verwonderen. En dan nog snel eten, de vierde maaltijd van de dag, geen wonder dat hij lapjes vet aan het kweken is gelijk een jong zwijntje. Tenslotte: gaan kelen in dat kamertje, waar hij een oerdegelijke en toonvaste Let it Be en Happy Together brengt die hem zodanig plezieren dat hij het aandurft om Billie Jean te proberen waarop hij ontzettend hard de mist ingaat...

Om negen uur gaat de wekker en iets later zit hij met vijf koreanen in een Hyundai Grandeur op weg naar ergens te lande (hij vergeet de namen van al die plaatsjes buiten Seoul toch in een wip, dus gaf het vragen al gauw op.) Sloten koffie drinken ze.

Uiteindelijk belandt hij in een raftboot. Hij en twaalf Koreanen, elf amateurs en een pro die de boot door de onrustig borrelende bergrivier moet gidsen. Stel je er vooral niet teveel van voor; af en toe een stroomversnelling, meer valt er niet te raften op die rivier, godweetwaar in Korea. Het leukste is het hoge entertainmentgehalte. Westvlamingen noemen het onvertaalbaar mooschen. Andere boten besproeien, evenwichtje spelen op de bootrand, elkaar erin duwen, saltootje achterwaarts van de boord, zwemmertje in een kolkend gedeelte, etcetera.
Of een race die hij met zijn twaalfmanboot altijd won, waarop een koreaan van een verliezende boot riep "jah zij zijn met twaalf" (inderdaad, hij begint wel al wat te verstaan van hun prachtig gebrabbel) en hij terugwierp "and we have a strong foreigner!" Ja zo is hij wel; altijd grappen grollen.

's Avonds gebbqed Korean style; dat wil zeggen: zonder ophouden. Van zeven tot twee. Heel de tijd vleesjes bakken. En blackjack spelen. Het plan was Texas, maar eigenlijk... is blackjack veel leuker, gezelliger, plezanter. Dat vele pokermaatjes nu hun wenkbrauwen fronsen daar kan hij inkomen. Hij kan enkel zeggen: "Wacht maar tot ik terugben, dan toon ik het jullie voor."

En ondanks het feit dat hij heel de tijd bekers somek schelde, won hij toch een aardige 20,000 koreaanse won, een kleine vijftien euro. Dat zijn twaalf pakken saffen.

Oh ja, leve Belgie. Viert feest jongens en meisjes. Eet chocolat van cote d'or en drink een goeie Belgische Orval. Stel je voor zeg. Dat Rochefort 10 ineens 'uit het buitenland' moet komen. Ik mag er niet aan denken... Laat dat alstublieft niet gebeuren. Ik reken op jullie allemaal.

Een saf om kwart na zes

Ze is zonet weggereden in een bus met paarse stickers, en hij loopt door de ochtend van Deokso; nog steeds dat landelijk klein dorp in de oksel van de wereldstad Seoul. Vanachter zijn slapen bonkt er iets van "heilzame nicotine, we welcome thee!" maar ook: "rep je terug, kleine rakker; je hebt nog drie uur voor je eerste les." Het is kwart na zes.
Sommige restaurantjes zijn nog open. Je kan er vlees bakken tot korsten op elk uur van de dag, oprollen in blaadjes sla met een schel knoflook en dat allemaal doorspoelen met soju. En in het naar buiten gaan, roepen van madziseoyo, ook al zaten er van die taaie vetbollen in het varkensvlees. Sigaret vermengd met verschroeid vlees. Hij voelt zich plots niet zo lekker.

De laatste flard gezicht die hij opving was versierd met een hartje in de vorm van vingers. Dat had hem meer doen zweten dan de walm uit de motor van de Incheon Airport Shuttle Limousine. Een naam, wat moet je ermee? Een bus blijft een bus. Een bus die wegrijdt blijft een bus die wegrijdt. Blijft een klerebus. etcetera.

Het bed in zijn kamer lijkt op dat niemandsland, de lakens zijn een rivier waar niemand in zwemt. De woestijn die niemand betreedt, kan je met verrekijkers bekijken, als je er een cent in werpt. Maar hij is blut. Platzak. Hij heeft zonet haar bus fee betaald. Als een dolend personage in een roman van Murakami, rokend ja, dat ook, en steeds in de ban van gebeurtenissen die het vertellen waard zijn maar tegelijkertijd allergisch aan de letter.

Zoveel plaats, denkt hij, en rolt zesentwintig keer van de ene kant van de matras naar de andere kant. Dan blijft hij op zijn rug liggen en kraken de wervels in zijn onderrug. Niet zoveel later valt hij in blijvende slaap. Zo eentje zonder dromen. Vannacht geen raam steken voor Jo van The Van Jets neen. Als timmersmurf.

Twee uur later gaat toch de wekker.

En nog een uur later staat hij voor de klas. Met een stift in zijn achterzak.

Angelina

Ze is het meisje links op de foto, Angelina, negen, tien, of elf jaar oud, met dat Koreaanse systeem ben ik het nooit helemaal zeker; maar jullie ook niet, dus deel gerust in mijn verstrooidheid. Dat maakt het makkelijker om dragen. Vandaag is dat de functie van deze blog: Een proces ter vermeerdering van de (ver)draaglijkheid. Of hoe een jonge English teacher zich in linguistische bochten wringt om te vermijden het zeggen van dat wat hem de laatste dagen tussen half vier en half vijf ongenadig in de ogen staart. Waardoor ik me soms zo slap voel als een drendel pasta, net te lang gekookt. En dat zeggen duidt toch enkel maar op aanvaarding. Daar heb ik momenteel iets op tegen.

Goed. Het meisje Angelina is niet van de gemakkelijkste in de klas, maar dat is ergens te begrijpen: ze was de eerste om de veilige cocon van Elina-Erica-Jan Teacher open te breken. Bovendien is ze een jaar en twee jaar ouder dan de andere twee, maar toch kleiner. Soms blijft bijvoorbeeld haar plaatje hangen - met opzet - en zegt ze vijf minuten aan een stuk 'teacher, teacher, teacher,...' waarop ik net evenveel keer 'yes, yes, yes,...' antwoord tot ze het beu is.

Soms begint ze middenin een oefening een verhaal te vertellen over gelijk welk onderwerp dat compleet niets te maken heeft met waar we mee bezig zijn. Dat is Angelina op haar best (ook al blijft halverwege de naald weleens steken; zie boven) en tijdens het vertellement gaat ze rechtstaan en nerveus van voetje naar voetje wiebelen terwijl ze haar handjes gebruikt om de lucht rondom zich weg te slaan. Meestal gaat het over haar gezin.

Af en toe brengt ze een mechanisch kuikentje mee naar klas. Het ziet er bijna gelijk een echt beestje uit, en maakt spontaan geluidjes. Wanneer je eraan komt beweegt het de stompjes die nooit vleugeltjes gaan worden, ten eerste omdat het natuurlijk een robotkuiken is, en ten tweede omdat kippen niet kunnen vliegen.. Als ik aan dat elektrieken diertje kom dan piept het net als bij een ander, maar volgens de meisjes is het dan kwaad omdat het me niet graag heeft. en dan zeg ik: "dat komt omdat Kuiken weet dat ik haar door de ruit ga gooien als ze niet gauw zwijgt." Andere bedreigingen die ik aan het adres van Chick het mechanisch kuiken heb geuit: opeten (wat een stunt dat zou zijn...) monty python gewijs vermorzelen, de nek overdraaien en door de toiletpot flushen.

Ook heeft het meisje Angelina een soort van doos van Pandora geopened: ze was de eerste om de duivelstong van het Koreaans in klas te roeren. Sindsdien waait er af en toe een flard Koreaans door de lucht in English class, en dan moet ik ze dwingen om terug Engels te praten. Wat ze onmiddellijk doen, daar niet van, maar toch is het jammer. Het verhindert, vrees ik, een Engels denkproces. En op een dag probeerde ze van haar drankje te drinken toen een van de andere meisjes een mopje maakte waardoor een mondvol bean tea over de ganse tafel sproeide, en over haar kleren; waarop ze begon te wenen en de rest van de les met haar hoofd in haar armen weggestoken stil bleef. Aziaten en het schaamtegevoel, het is toch een beetje een scheve situatie als je het mij vraagt. Maar misschien ben ik een onbeschaamde vlegel. Ja dat zou ook kunnen.

Deze week is de laatste week dat het meisje Angelina in mijn klasje zit. Blijkbaar gaat ze voor minstens drie jaar naar Canada. Ze heeft altijd verteld hoe graag ze naar Canada wilde gaan, vanaf dag een al; ze vroeg met hoop in haar donkere oogjes: "Teacher from Khae-Nae-Dhae?" Waarop ik antwoordde: "No, from Bel-ki-ae."

Angelina's mama hoopt dat ze daar in Canada een behandeling vinden/hebben die haar dochters leven kan redden. Want blijkbaar is het leven van het meisje Angelina ernstig in gevaar. Blijkbaar is de kans groot dat de stompjes aan haar jonge lijfje nooit echt vleugels gaan worden. In a manner of speaking. Vuil, ongepolijst, vastgegrepen in de balzak; niet die mierzoete cover die iedereen kent, maar de gemene kwaad-op-het-leven versie van Amanda Palmer.

Wat me brengt tot de harde tonen van de conclusie van deze taalkronkel. Ook deze keer is alweer duidelijk: Semantics won't do. En helaas kan ik zingen noch tekenen, beeldhouwen, noch schilderen.

Very Short Message Service

Dat Thomas Buffel straks voor de cercle voetbalt, daar kom ik redelijk gek van eigenlijk... t is hier t gat van de nacht momenteel, maar een voorlinie met De Smet, Gombani, De Sutter, Buffel en Iachtchouk, en daarachter Sergeant, Serebrenikov en Vidarsson... ik kan daar niet van slapen!

en ik krijg daar straks een beetje natte dromen van.

en was ik glen de boeck, ik speelde met slechts een verdediger (Anthony Portier vaneigens, de beste mandekker van 't land)

echt! We doen het gewoon op zijn spaans jongens!

Was ik een lezer van deze blog, woonachtig te belgie, ik kocht een groen zwart abonnement.


Schrijf maar op: tijdens die eerste thuismatch van de cercle wordt een titelkandidaat ingeblikt. Zelfs als we met nul drie verliezen. hah!

maar helaas, ik zit hier in azie... schoon geld te dokken voor matchen waar een deel spleetogen probeert van deftig tegen een bal te stampen.