Het is zover, ik schrijf mijn mondiaal manifesto. En op het einde onderteken ik mijn dure eed. beter schreef ik een goed boek, of beter nog, een slecht boek dat iedereen koopt. Maar nu nog niet.
Donderdag de vlieger. pijnlijke uren tussen slapende mensen die geen benul hebben van de duur van de vlucht aftellen. en dan: landen in Johannesburg en Kaapstad. gevolgd door vier weken in een roes door het land (wijn, het leven).
Lang geleden, ik geef toe. Het bestaan in Belgie had me bijna weer in een warm nest thuis gewiegd(dansaertstraat), maar een datum is een datum, en het e-ticket liegt nooit. En nu, na de laatste dagen in de Ardennen, thuis, staart de jongen van weleer naar dat puntje van de wereldkaart, waar boten terug noordwaarts varen na het ronden van de kaap.
Zo ontwaakt het Korejantje - al lang niet meer dat anjeonghasaejoënd alleen, maar wel geboren daar, onmiskenbaar. of volgroeid in zijn schelp, dat op zijn minst. straks loopt hij ermee op zijn rug, weg van de zee, van de kastelen en de beurs, naar een andere zee, met ander water, met andere dieren erin.
over dit en andere genietingen bericht ik, als vanouds, op deze blog!
Dus ge schrijft verder aan uw mondiaal manifesto.
