Ook al was dat laatste enigszins een teleurstelling; in een impulsieve daad - Greg had vijftig minuten voor de loketten aan het stadion sloten uitgevlooid dat je tot zeven uur tickets kon kopen voor de match van morgen dus ik onmiddellijk van JA NU! waarna we LIEPEN; en we hadden ze vast, vijf minuten voor zeven - ga je naar een miljardenploeg kijken die speelt tegen een elftal boertjes uit een provinciegat genaamd Gijon (geen idee waar dat ligt) en verwacht vijf goals. Toen de boertjes na tachtig slaapverwekkende minuten oververdiend de ongeconcentreerde galacticós een loer draaiden, kon ik het niet laten om recht te veren en in mn handen te klappen. De Madrilenen vonden dat matig amusant. Overigens was ik voor de match de enige persoon die blij was dat ene Christiano Ronaldo geblesseerd moest thuisblijven. Het vak van Gijon daarentegen behuisde het feest van de maand. Mourinho kon het eerste thuisverlies in 9 jaar waarschijnlijk minder smaken. Een unieke prestatie van een lul van een vent. Het ene heeft ongetwijfeld met het andere te maken.
Vrijdag na aankomst: Ik was de eerste in Hostal Adriano, Greg kwam een tweetal uur later en ik liep rond in zonnebril en sletsen; een blij weerzien met de zon. Toen in afwachting espressootjes drinkend aan de overkant van het autoloze straatje stond hij er plots, mijn New Yorker vriend wanna beer, en dan het onvermijdelijke dos cervezas por favor. Gelukkig dat niemand dat hier kent, ik schaamde me dood. Soms wou ik zeggen tres cervezas por favor for the sake of not saying the former... maar de bieren komen hier in grote vazen (vasos) dus anderhalf bier is teveel van't goeie. Het was toen ochere god drie uur in de namiddag en we hebben het om onze reunie te vieren op een twaalf uur drinken gezet, met ertussen een dineetje twintig meter verder, en later een jazzconcert: een mondharmonicavirtuoos begeleid op piano. Machtig schoon. En op het einde het onvermijdelijke glas whiskey en het was weer zo'n sloot dat Greg het zich 's anderdaags beklaagde. Gelukkig had ik nog van die codeinepillen van in Zuid-Afrika (dat is daar gewoon over the counter medicijn, zonder voorschrift, nvdr.) dus het was gauw opgelost; maar best ook met die tachtigduizend kelen en toeters in Bernabeu.
Het leven verloopt hier op een ander soort ritme. Je slaapt tot laat want de dag begint toch pas rond vijf uur. Ook de zondag. Naar het Prado dat gratis toegang biedt tussen vijf en acht - Velasquez, Goya, Bosch. machtig schoon.
Morgen kom ik alweer naar huis. Dan doen we weer met zijn allen Belgisch. Really. Eerlijkheid gebied me wel te vermelden dat mijn eerste CV en Letter of Recommendation al naar een Madrileense English Language School verzonden werd. Impulsieve daden, het is helemaal mijn ding (geworden).
En langs de andere kant: toen ik laatste mijn prachtig petekind ging bezoeken en hij begon te wenen bij het afscheid, toch een beetje de thuisblijfblues gekregen. En Brussel is ook leuk.
En Cape Town. Melbourne. Seoul. Sint-Petersburg en Kazan, New York/Orleans, Xi'an. The Gardens of Earthly Delights, Honey.
2 opmerkingen:
Madrid is zalig; net geweest in januari, normaal ga ik terug in juni. Een stad met een hoek af, maar dan wel een mooie
ik ben mee!
Een reactie posten