Het peloton is een levend organisme, haar onderlinge cellen ook. Tot ze afsterven en vervangen worden door nieuwe. Wouter Weylandt maakt een smak en blijft liggen. Amper gehavend door het verlies van een enkele cel, krioelt Het Lijf zich verder door de straten van Italië.
Was het beter compleet gestopt? Moet die of die om die of die reden uit de koers stappen of podia worden geannuleerd? Adem inhouden en zelfverminking?
Ik heb daar geen mening over. De dood van een jongen met een korte broek op een fiets (wielrenners zijn jongens met korte broeken, zei Hugo Camps) raakt me zodanig dat ik een paar dagen geen mening heb.
Daarin blijk ik een uitzondering, elk heeft een mening voor op TV of in de gazet. Ook daar heb ik geen mening over. Iedereen doet wat ie wil, weetjewel.
Als Wouter Weylandt elfendertig keer van de fiets valt en toch wil verder koersen, dan is dat zijn keuze. Is dat een mening, of een levensfilosofie?
Maar als je de twaalvendertigste keer zodanig hard...
Het wezen peloton verliest een cel, peddelt voort, beduusd om zijn eigen voortgepeddel.
Een ongeboren kind verliest een vader, en wordt een beetje wees. Men slaat een kruisken; onrecht is geschied. Rust in Vrede W.W.
Een fietshelm is niet meer dan isomo met plastiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten