Amper kan ik het geloven. Twee maanden geleden al. Of: twee maanden geleden pas, een eeuwigheid. Daar lijkt het dikwijls meer op. De dag van die beslissing.
Face it, sugar cube: veel goeds is er nog niet van gekomen. Ik heb nog niet eens de modder van mn zwarte allstars gekrabd. Modder van Blaarmeersen plakt godbetert, en zeker eens gedroogd. Dat, in combinatie met mijn gebrek aan handelingsdrang.
Zie je?
Iederéén is wintermoe. Zelfs tijdens het wandelen onder de eerste lentezon stijgt van onder het vel nog die langdurige kilte op. Meer dan anders. Diep frisser.
Het mindert wel, na enkele uren naar, en langs, en weg van de waterlijn - mouwen opgestroopt met een kleine wereldverkenner. Soms mag je zijn verrekijker lenen en dan zie je dingen die je normaal niet meer ziet. Boten, vogels, het gedetailleerd overslaan van golf in branding. Of je kruipt samen in een put en merkt voor het eerst sinds lang weer hoe stil het wordt eens je oren onder grondniveau steken.
Enfin.
De volgende twee maanden mogen van mij gerust iets vlugger voorbij. Ook al word ik aan het eind ervan...
Want desondanks verlang ik naar het overvol terras vol kopjes. De dames en heren van de vrije namiddagen. Met hier en daar iets dat zich opent aan de zon; een boek van Boon, mooie benen, een mond. En net dan dertig worden.
Maar nu niet. Nu zit ik nog ergens middenin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten