17 mei

Tine, je ontbrakt! En deed dat eerder wel al eens, er niét zijn. Maar vandaag was het je verjaardag en stonden we met ons allen, die zoekers werden, in de tuin van het huis van je mama en je papa en zelf was je er niet bij. Afwezig zijn is nu voor altijd de keuze die je maakte. Maar ik laat me door dergelijke kanttekeningen niet ontmoedigen en wens je een van harte gelukkige achtentwintigste verjaardag. Hoor het maar.

Ik had er de laatste dagen toch weer last van: meisjes zien die jou konden zijn. In Brussel, 's ochtends vroeg op weg naar Lier. Minuten verderop stond men aan de reizigers gratis Ice Tea uit te delen.
Twee dagen later: Twee mogelijkheid tot Tines op een enkele weliswaar lange rit. Needless to say dat de verrassing deels aangenaam was. Een reis op de trein mag voor mijn part elke keer worden opgefleurd met schoon vrouwelijk gezelschap. Wink, wink.

Of een tent met foto's ervan, om bij de zaak te blijven.

We hebben gedaan alsof je er was door soms te doen alsof je er niet was. Vreemd, maar dat helpt. Sigaretten gerookt, lekker gegeten, genoeg gedronken. Gekletst over de opstelling van de Rode Duivels bijvoorbeeld, een besogne die gauw de besogne van Eric Gerets wordt. Als god het wil. Of allah.
Toch lag je daar plots in je living, zwart-wit, knieën opgetrokken op een tafel en ik hoorde je dag Jantje zeggen, met je stem. Een herinnering die ik meenam terug naar buiten als een echo, alwaar ik verder ging met roken, lekker eten, genoeg drinken. Een beetje bedeesd, met een blaas die zich gauw weer vulde, fronsend.

Vreemde veelheid aan emoties in een tent in een hof in Roeselare...

Schipperen tussen rebelse nieuwsgierigheid, aanvaarding en gemis. De drang die kan leiden tot een zoektocht naar een menselijk verhaal, daar ergens tussen alle andere verhalen, tegelijkertijd erop gelijkend, maar toch met de onafwendbaarheid van onbegrip. Ik begrijp, maar blijf steeds merken dat er 'iets' vecht tot de laatste snik, een dromerig verlangen tot weerzien.

 Zelfs misschien: een hopen op hiernamaals.