Strijk je rijk! (this is not an ad)

Ik heb ooit geleerd dat bij het strijken de voorbereiding belangrijker is dan men op het eerste zicht zou denken. Zo heb ik, voordat ikzelf strijker werd, altijd geloofd dat goed strijken vooral van doen had met de vastheid van de strijkhand. Niets is minder waar. Goed klaarleggen en met het vlakke van de hand of onderarm wrijven tot alles mooi plat ligt en vooral niets dubbel, en dàn pas het ijzer. Of je dat dan met fijne techniek of al bevend doet, bepaalt veel minder het eindresultaat dan de kunde van het klaarleggen. En het geduld.

Soit. Strijken is flink maar gisteren stond ik wel nog eens langs de bar dul te doen over rijke mensen en dat we geld beter afschaffen omdat er anders nooit iets kan veranderen – een mening met alweer maar weinig aanhang – tot ik vandaag tijdens dat strijken een ideetje kreeg: Plak op alles wat verkocht wordt een breukgetal met als teller wat de minst verdienende werknemer binnen het bedrijf krijgt en als noemer de hoogst betaalde (en herreken de teller naar 1).

En dat iedereen dan zin krijgt in een beter verdeelde wereld en nooit meer iets koopt waarvan de breuk groter is dan 1/20 ofzo? Of 1/50, of 1/oneindig, als hij of zij dat wil.

Anders gezegd: maak van sociale rechtvaardigheid iets dat de mensen op een bepaalde manier kunnen/willen consumeren.

“Hmm, mooie trui.”

(Aantrekkelijk brunette met hoge jukbeenderen en grote blauwe ogen neemt een trui uit het rek en kijkt het etiket na.)

“Oh zo goedkoop... Oei 1/260, neeneen dat koop ik niet, jik.”

(De sexy brunette hangt geschrokken en vol afschuw de trui terug in het rek. Het lijkt wel of de trui besmet is met een virus. Dan wandelt ze in snelle pas de winkel uit. Camera zoomt in op haar prachtige billen in een spannende groene of grijze broek; tegelijkertijd to slow-motion. Het topje van een vlecht wiegt heen en weer. Winkeldeuren slaan dicht. Fade to black.)

(Op scherm: grote witte vierkante letters)

WINKEL MET EEN GEWETEN

... of toch iets meer op zijn Bill Hicks's