De lente komt hier vrij vroeg. blijkbaar. Want dat is het nu dus in Korea: lente. Ik sta op met de blauwste lucht uitgestrekt over de han, en dat is genoeg; de rest van de dag loop ik te glimlachen. 'Mijn god, ik hou van dit landje,' denk ik dan de drie minuten wandelend van het appartement naar de hagwon.
Dan geef ik les, een paar uur, en vertel ik verhalen aan mijn leerlingen en zij aan mij, en na de les houd ik de deur open voor ze, en krijg bij het naar buiten gaan een beleefd knikje, als een buiging, met daarbij "thank you teacher."
'Mijn god, wat hou ik van deze mensen,' denk ik dan de drie minuten van de hagwon naar het appartement.
***
Het eerste gedwongen afscheid viel me zwaar. Jakob, koreaan en drinkebroer, en ik gaan elkaar misschien/waarschijnlijk/zeker nooit meer zien. Hij belde me minstens twee keer per week op om gek te gaan op soju (waarop ik zeker de helft van de keren 'nee dank u' heb gezegd - iets waar ik nu spijt van heb), maar nu begint hij in maart te studeren aan n college ergens drie uur rijden weg van seoul. Dus dat was het; geen grapjes meer over drugs en vrouwen.
Het is die onzekerheid waar ik last mee heb...
die misschien/waarschijnlijk/zeker (schrap wat niet past)
het enige wat je dan kan doen is een emailadres uitwisselen. Niet echt veel als je het mij vraagt. Niet echt conform de tijd die je met elkaar hebt doorgebracht. Geen symbool voor de betekenis van de korte maar waardevolle vriendschap die je hebt gehad.
"Vaarwel Jakob. Ik ga u missen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten