Een Goed Plan is beter dan geen plan

Er zijn soms van die dagen. Je staat op met de mogelijkheid van meer dan een dag, en dan een tiental uur later kijk je bij jezelf over de schouder en je ziet meer dan wat gemiddeld mogelijks kan. Een heroische fietstocht, het openbloeien van iets met een meisje dat begon als een gesprek in de zon, een beslissing waarover andere mensen maanden doen, maar niet jij die zich gewillig liet meedrijven in de maalstroom van oorzaak en gevolg, en dat wat ooit ergens achteraan je gedachten bengelde staat plots verleidelijk in je gezicht te lachen en met de heupen te zwieren.

Attentie, doch! Geen nieuw wulps verhaal, maar passie van een geheel andere orde. Ik ben vandaag en gisteren plots overmand door het gevoel: de wereld, mijn speelplaats, heeft iets in petto. Dus met mijn stoutste schoenen aan ben ik naar Cape Town University getrokken, met in mijn linnen zak niets meer dan mijn kleine trouwe laptop en papieren die spreken van de inhoud van mijn mars. Ik ben er compleet op t onverwachte het departement Engelse Literatuur binnengewandeld om te zeggen kijk mijn naam is Jan, ik ben niet van de domste, en ik zou graag een doctoraat beginnen hier. De twee dames van de receptie, de ene een negerin met een ontzettend warme glimlach, en de andere eerder van meer oosterse regionen, maar ook met een ontzettend warme glimlach, vroegen: heb je een doctoraatsvoorstel? En ik stoutmoediger dan ooit tevoren: ik heb er zelfs meer dan twee, maar wel enkel in mijn hoofd!

Oei zegden ze, dat zal niet gaan dan, en ik: geef me een uurtje en dan typ k het uit. Perfect zeiden ze beide, en ze lachten nogmaals hun warme lach, waarop ik rond de hoek aan een tafeltje een kladje uitschreef over wat mijn plotse doctoraatsvoorstel zou inhouden. Je bent net op tijd, riepen ze me nog na, want morgenochtend komt het committee samen om de voorstellen te evalueren.
En zo stond een uur later ik in het buro van Isa, de zwarte, met op mijn flashdrive een idee voor een docotoraatsvoorstel dat ze opstuurde naar de proffen. Morgen bel ik je over het resultaat zei ze nog, en ik naar huis een duizend bedankjes achterlatend.

Met een glimlach liep er die maandag een Belgische jongen door de immense campus van UCT, denkend van, dat ging helemaal niet slecht, en we zien morgen wel, maar tegelijkertijd ook wel met een enorme zin om terug studentje te spelen; de gangen in het departement, de oude gebouwen van de upper campus tegen de bergwand aangeschurkt, met een zestigtal treden die leiden naar het centrale plein, bijna als een forum romanum, een middelpunt van iets dat ruikt naar oude boeken en wijsheid. Oh heerlijke Boeken, met al die slimme letters erin, hoezeer verlang ik naar Uw Pagina's. Hoezeer wil ik terug mijn vingers snijden aan Uw Papier! Zo'n dingen dacht ik op weg naar beneden, enigszins gereserveerd, dat wel.

Na maandag komt dinsdag, en die ochtend van de nieuwe dag begon zoals elke andere dag hier totnutoe; een kop korrelkoffie en een rooie stuyvesant tot plots rond tien uur mijn gsm rinkelde – het was Isa. Dat de committee liet weten dat er meer dan gewone interesse was in mijn voorstel. Dat er een professor is die zo gauw mogelijk met me wil praten...

Hoeft het gezegd dat ik stante pede een plan maakte en opnieuw naar UCT aanzette? Dat ik goed anderhalf uur later de hand schudde van de professor in kwestie en nog anderhalf uur later na een geweldig interessant gesprek met mijn kop vol idee-en voor de tweede keer in evenveel dagen die zalige wandeling naar bedenen deed. Met een ongelooflijke mogelijkheid in de broekzak van mijn brein: te doctoreren aan de oudste universiteit van Afrika. Een twist of fate zoals ik er misschien nog maar ene keer van heb gehad, die keer dat ik in twintig minuten besliste om een jaar in Seoul te gaan wonen, een dag die nog steeds staat geboekstaaf als de geboorte van het Korejantje. Zomaar, op de trein van Oostende naar Gent. En nu, amper twee jaar later, kijk ik vol goesting naar de komende anderhalve maand, waarin ik op zoek moet naar een dak, een bed en een burostoel, om dan te lezen als een wilde wilde gek (niet toevallig een huisspecialiteit), en aan het toetsenbord moet om de tien a vijftien pagina's die men normaal verwacht van een voorstel rond te krijgen. Een gemotiveerd man is er twee waard.

Waar dit me laat in the grand scheme of things? Nog geen idee. Dat ik waarschijnlijk niet zomaar kortelings naar huis kom? Al zijn er waarschijnlijk documenten die ik zal nodig hebben. Documenten met officiele stempels and such... Ach, futiliteiten...

Juich toch maar al een beetje, mijn vriendschap. Ik heb immers wellicht net voor alleman de beste vakantieplaats gefikst.