Nu moet ik toch wel weer in de bres springen zeker, zei de apolitieke blogger die nog steeds Belg is. Want mijn landgenoten zijn het noorden kwijt (niet dat de persoon in kwestie een natuurtalent navigeren bezit; hij heeft wel al veel noordens en zuidens, westens en oostens met zijn eigen ogen gezien - allemaal windstreken overigens waar men bij het woord Vlaming denkt aan een exotisch dier, genre platypus - hij is er ook dikwijls verdwaald, terwijl er niemand was met een gemeenschappelijke taal om de weg aan te vragen. En ja, ook daar steekt boodschap in.)
Nu ben ik toch wel gefrustreerd, zei de blogger tot zichzelf bij het zien van de zoveelste landgenoot die antwoordt op een vraag waar hij de inhoud niet van kent.
Dat het dan maar om principes moet draaien? tenzij er iemand een link heeft naar de nota van Di Rupo?
Neen dus.*
Hier gaat Dewever finaal de mist in: "Een Neen is beter dan een taktisch Ja."
Een "Ja, maar...", noemt hij het ook, Bart. En daar doet hij niet aan mee. Politieke eerlijkheid, noemt hij dat. Eerlijke politiek (nieuw-vlamingen) vs. taktische spelletjes (de andere democratisch verkozen partijen die 80% van de landgenoten vertegenwoordigen). Mijn gat. Mijn gat, mijn gat.
Want, ja maar, wat is politiek anders dan "Ja maar" zeggen op het voorstel van een ander? Is dat niet de essentie van een onderhandeling waarin men finaal tot een akkoord wil komen? Toen Milquet in het verleden "Non" zei, wie riep er dan het luidst dat zomaar neen zeggen eigenlijk niet kan? Oeps.
"Mijn gat," zei het koebeest en ze draaide het naar de wind.
Schiet een nota niet af omdat hij van een Waal komt. Schiet een nota niet af omdat hij van een socialist komt.
En lees de nota, voor je kant kiest. In plaats van te luisteren naar je favoriete padvinder. Of het opiniestuk van de hoofdredacteur van je rechtse of linkse, bovenste of onderste krant/nieuwswebsite.
Los daarvan: Bart Dewever, de winnaar van de federale verkiezingen, wil een onafhankelijk Vlaanderen. Elke nota die niet van jezelf komt, afschieten, is taktisch gezien de enige manier om er te geraken. En af en toe, of ene keer, zelf een nota schrijven die zodanig eenzijdig is dat niemand er "ja maar" op kan zeggen, helpt ook. Als een Waalse socialist een nota schrijft waar Vlaamse blauwen "ja maar" op kunnen zeggen, dan denk ik dat het een goeie nota is. Een nota waar men kan rond onderhandelen, die niet eenzijdig is. Dat heeft niets met taktiek te maken. Dat is de essentie van democratie in een systeem met meer dan twee partijen.
Dus ja / nee? Ik weet het niet. Ik denk nee (zie hierboven). Omdat ik van mijn land hou. Maar ik heb de nota niet gelezen, noch op Bart Dewever gestemd. Want taktisch gezien is zijn nee briljant. Zo kan hij straks misschien punt 1 op de nieuw-vlaamse agenda realiseren en mijn land te grave dragen. De klootzak. Ik vind het een onzinnige discussie, punt.
Of Gilbert (de Waal) al dan niet in de fout ging door achter VDB (de Vlaming) te rijden, daar kan je over babbelen. Als je de koers gezien hebt.
Ik ga hier mijn mening geven si: Ja maar het was zijn verjaardag en hij wou heel graag winnen en hij is ook maar een mens die fouten maakt. Het is hem vergeven.
De wijsheid aan een toog.
Om af te sluiten, eindelijk, eentje van Churchill, ook graag gezien aan togen (immers fervent drinker en sigarenroker, van voor het rookverbod):
The best argument against democracy is a five minute conversation with the average voter.
*Edit: hier online met dank aan mijn grote zus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten