blekkendekker boormasjien

Vanaf 08.04. Graaf Desmet Denaeyerlaan 58, 8400 Oostende.

Hoeveel kan men van één huis in de muren boren, vraagt de man die in een rijwoning wakker wordt zich af. Het is de vijfde ochtend op rij onder het monotoon gedreun van god mag weten wat of waarin of waarmee. (Op rij enkel en alleen omdat men in het weekend rust, en de wand van de woning dan haar wonden likt.) Antwoorden op ingewikkelde vragen laten zich beter bevinden na zeven uur slaap in plaats van drie en een half.

Oordopjes helpen niet, een mp3-speler enigszins op maximum volume, straks is het gedaan met boren en gaan de dopjes uit en de oren piepen. Medicatie voor een maagzweer van te veel pijnstillers tegen hoofdpijn. Maar in de keuken trilt de vloer, zelfs door de sletsen die hij uitprobeert als remedie tegen de herinnering.

Niet veel later, steeds wanhopiger op zoek naar antwoorden, test hij de weerbaarheid van de muren uit op zijn rechtervuist. Ze kunnen nog heel wat geboor hebben, blijkbaar. Zij wel. Een schreeuw die frustratie deelt met pijn.

Straks is het buitenverblijf klaar en kunnen de rijken hun glimlach tonen; die twee weken per jaar. Zich amper bewust van de kosten parkeren ze hier straks hun Duitse tank en zwaaien naar de buren. Van hem krijgen ze dan waarschijnlijk slechts een vinger terug. Maar nu nog niet. Bijlange niet, met bloedomrande ogen. En buiten is geen plaats voor vluchters, met die zondvloed keer op keer. And I have work to do.

De lunchpauze is voorbij.

“Oh jezus,” prevelt hij vol ongeloof. “Kon ik maar een duif doodschieten. Of een ander grotendeels onschuldig dier,” en schrikt daarbij van zichzelf en de poreusheid van zijn schedel.