Dit weekend was ik
op het laatste Britse ATP-festival. Notedop? Tweeduizend Europeanen
die drie dagen en nachten in moeilijk te verwarmen studioflatjes
verbleven om naar snerpende gitaren en ronkende, dikwijls brekende,
beats te luisteren. (persoonlijke topdrie: Fuck Buttons, Dirty
Beaches en Michael Rother van Neu!)
Oh,
menslievendheid... Men deelde er lieve lust voor muziek, het leven,
en vooral de geur van scheten en zweet.
Op maandag kuiste
iedereen daarna zijn tenen uit en keerde terug naar huis. Verbaasde
bloeddoorlopen ogen onder verwilderde dossen haar zochten
ongemakkelijk een weg naar de uitgang, via een plastieken mandje
waarin men de bossen sleutel van de hutjes diende te droppen. Enkele
festivalgangers herkenden nauwelijks het bungalowpark bij daglicht.
Bij anderen kon je zwartgekoekte korsten uit de oren kotteren.
Ik heb daarom voor
het eerst in m'n leven oordoppen gebruikt. Of bourbon van Aldi
gedronken. (allebei voor herhaling vatbaar.)
We aten de eerste
avond biefstukken, en 's anderdaags bloedworst, witte pens en rode
kool uit een bokaal. We smokkelden blikjes bier de zaal binnen alsof
het een economische noodzaak betrof.
Ook was het lang
geleden dat ik nog eens Daytona USA had gespeeld in een lunapark.
Ewald lag enkele meters voor in een laatste bocht, maar ik kon
slipstreamen, even rammen, en hem uiteindelijk toch kloppen op de
streep.
Voor van die
plezanterijen wil ik mij wel nog eens verplaatsten.
Vreemd daarna: de
fictie van de realiteit. Die ene fatale morgen de auto instappen om
te gaan werken, maar er nooit aankomen want verloren gereden in de
ijzeren mist van geplooide carrosseriën. Of: aan het eerste
middelbaar beginnen om in elkaar te worden geramd door een leraar
Nederlands-Geschiedenis. Per mens zijn dat dingen die kunnen
voorkomen.
Men kan ook, zoals
globaal gezien de meesten, in het verkeerde milieu worden geboren.
Of je kan spoken
zien als toevallige passanten met het aangezicht van te vroeg gegane
vrienden en daar zo droevig van worden dat je zuchtend je agenda
bovenhaalt om elke notitie op vrijdag- en zaterdagavond te schrappen
met een dikke zwarte stift.
Maar je doet het
niet.
Voor al het feest
van morgen. Lang uitgesponnen, glorieus, en bij wijlen smerig als de straat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten