Blad, Steen, Schaar

Korea heeft meerdere nationale sporten, en de een beoefen ik al liever dan de ander. Er is slapen, wat ze doen in de sauna, de metro, in het klaslokaal, op straat (de sojudronkaards), PC bangs, etc. Je hebt bergbeklimmen - meestal op zondag -, alcoholdrinken - meestal elke dag -, en dus ook blad steen schaar.

In korea is het onnozel spelletje van BSS haast een religie. Een nuttig sociaal werktuig om schande en gene te vermijden. Wie krijgt het laatste stukje vlees? BSS! de winnaar, hij die een steen uitbeeldt terwijl de andere twee op scharen gokten, krijgt het laatste morzel bulgogi (bul is vuur en gogi is vlees, het eerste weet ik van om vuurtjes te vragen, wat overigens ook kan met het konglish La-i-tho (lighter, nvdr). het tweede ken ik dankzij Marie en Mathieu, de vegetariers - gogi anmogo wil zeggen ze eten geen vlees.

Mijn meisjes doen het ook elke les minstens een keer. Wie gaat er aan het bord? Rock, Scissors, Paper. Met dat verschil dat ze het vijf keer na elkaar doen, aan een razend tempo. Voor een westerling die als kind af en toe op zaterdagnamiddag wel een bladsteenschaarde in de context van een strategisch bosspel, onmogelijk te volgen. Met andere woorden, elke netelige situatie in een klasje met kindjes die soms zo aangedaan kunnen zijn van een teacher die hun vriendje verkiest boven henzelf, wordt met de fluwelen handschoen van gokkersgeluk opgelost. Bovendien hebben de kindjes hun lot, letterlijk, zelf in de hand.

Ooit liep ik een festivalweide op en kwam er een koreaanse op me afgelopen met een mand popcorn en een wijde glimlach, en ik dacht 'jis maat, dat wordt op zijn minst een handvol popcorn' maar denk je dat ik zomaar popcorn kreeg? nee hoor. BSS'en eerst zei ze, en gelukkig ging mijn blad over haar steen.

En in mijn stambar speel ik af en toe een sessie BSS met min kyeong, die me zo doorheeft waardoor ik altijd dubbel zoveel schade oploop of zij. Ene keer was het verdict 'een glas water salamanderen' en kwam ik razend dichtbij het fenomeen watervergiftiging. een andere keer mocht de winnaar van een sessie tekenen op de ander zijn of haar gezicht en toen ik naar huis ging zag ik er uit als volgt:

ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, die dekselse min kyeong, maar elke keer als ik een steen toon, komt ze af met een blad, en ben ik schaar dan is zij steen. Om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid van mijn blad.