Shinally en Jantje dansen. Een vrouw met wilde haren en een wit kleed over zwarte kleren stormt met uitvoerige gebaren op hen af. Ze neemt Shinally's top in haar handen en bestudeert het van heel dichtbij. Het is een geruit hemd maar dan in fluokleuren; waneer ze er in danst, reflecteren de spots naar alle kanten in elke opengesperde pupil op de vloer, hier op aarde. Zo blijft het wezen even staan en verdwijnt dan plots gesticulerend naar god weet wat.
De beats pompen voort ondertussen, al meer dan vierentwintig uur, een tijdelijke doch lang uitgesponnen zaligmakende dreun, klaar geserveerd door de dj's in de tent waar ze nu al enkele uren staan te huppelen, dronken eerst; maar dat vulgair gevoel heeft al lang plaats gemaakt voor iets goddelijkers, een spirituele reis van twee paar ogen die elkaar gegrepen hebben en zich vastketenden, later.
Rond de donkere pupillen van zijn lief ziet Jantje hoe het licht elke glooi in haar gezicht uitdiept, een landschap waaruit een glimlach schijnt als een kusbare maan; en hij vertelt haar net dat, ze lacht meer, breder, dieper, terwijl de energiek dansende kerel blijft volharden in zijn boosheid en spasmen; straks moet hij weer even langs de kant zitten uithijgen in vol drama-ornaat.
Locatie van dit alles: Ergens te lande buiten Port Elizabeth. Een boerderij afgehuurd door enkele overjaarse hippies die er een tijdmachine hebben geinstalleerd waar ze met zijn allen in gingen staan met psychedelische posters, gedroogde paddestoelen en trance cd's. Een vrouwelijke sjamaan verkoopt crackers met weedboter en wijst naar het LSD-meisje wanneer mensen op zoek naar een hogere roes haar wegwijs vragen. Beide zijn slechts personages in het kortverhaal beleefd door hen die er reeds resideren.
Earth Dance Hotel; het regent er binnen, in het glooien van de luchtmatrassen hebben zich kleine poelen gevormd. De slaapzakken zijn doorweekt maar onbewoond door de wijdogige creaturen die zich in kreuken verkneukelen, een bovenarm die zich sluit met een bovenarm, een knie die dichtgaat. Ruggen die buigen en ontbuigen, de massa die breekt richting bar en dan herstelt met natte haren. De bas verbergt ongehinderd het lied van de knoken die zich in hun gewrichten schuren. Daarnet heeft een man over zijn nek zijn maag geleegd aan de rand van het kampvuur.
's Ochtends zal zijn kots weggespoeld zijn door het water. De zon zal door de bomen schijnen en uit natte tenten zullen hoofden verschijnen met rode ogen in. Sommige mensen zullen recht in hun auto stappen en terugkeren naar het leven dat ze thuis achterlieten, een wereld vol broekpakken en zakenlunch. Anderen zullen blijven hangen, hun schouders ophalen bij het zien van hun mistroostige tent – er is niets zo vies als een natte tent opkramen, zal Shinally zeggen, maar trekt een piquet uit niettemin. De vuile kleren, de druipende zeilen, de modderschoenen, de stijve lichamen, het zal verdwijnen, allemaal, in de Ford Dash van de Duitse Andrea voor vertrek.
Dat ze pas twee dagen later terug in East London arriveren, kan geen van hen voorzien. Maar dat is een misschien saai verhaal vol scheve wielen, een gastvrije moeder en een outdoor badkuip waarin een warm zwart lichaam en een warm wit lichaam de dans van eerder uitvoerig herhaalden, echter, met minder kleren aan, stomend.
Ze laat hen de tweede nacht gratis verblijven, en zegt ik heb kinderen van jullie leeftijd. 's Avonds maakt ze clottage pie.
Zonder moeders zou de wereld waarschijnlijk een stil donkere plek zijn, waarin heel weinig wordt gegeven, denkt Jan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten