Vincent's Mall

Ze schuifelen Clicks binnen, Shinally (spreek uit als: Shi-na-lie, een uitvinding van Sterra) en Jantje, en langs de rijen medicamenten en haardrogers en scheermachines wandelen ze hand in hand tot achteraan de winkel waar de clinic is, een klein kamertje met een vuilbak en drie stoelen, en een soort microgolfoven om materiaal te steriliseren.
Het is dezelfde verpleegster als de dag voordien, rond de vijftig, uitgezakt gezeten in een overdaad van braai, grijsblond haar sluik, geknipt zodat een froufrou haar voorhoofd bedekt, toen ze er al waren om een afspraak te maken. Het opzet: een HIV-test, gratis, government sponsored. Als het langer haar van achter haar oren ontsnapt en haar blik verspert, veegt ze het vet weg met de palm van haar hand, wijl blazend als van zucht.
Ze zegt ik spring enkel in voor een collega, wanneer Shinally naar haar achtergrond vraagt, alsof het kamertje haar schaamrood brengt. Toegegeven; veel stelt het niet voor. Is er daarom al die tristesse die uit dat lichaam wasemt?

Dus jullie zijn hier voor de overheidssponsord HIV-test, vraagt ze en beide knikken waarna ze begint met het afratelen van haar speech. Dat positief zijn niet het einde van je leven betekent. Dat niemand echt sterft van aids, maar meestal van longontsteking of TBC. Dat TBC eigenlijk al in je lichaam aanwezig is maar kan uitbreken wanneer de wormpjes van het aidsvirus je witte krijgers beginnen op te eten.
Je krijgt er ook plekken zoals deze hier van op je armen, kijk maar, en ze rolt haar mouwen op.

Een half uur weetjes later mag Shinally een vragenlijst invullen om de risicofactors te bepalen. Er staan van die persoonlijke seksvragen op en Jan doet zijn best om niet te veel te spieken, een mens is een curieus beest, maar ziet toch dat er geen verontustende antwoorden op verschijnen. Leugens zijn het kind van de vragenlijst, dat wel.
Dan grabbelt de verpleegster in een kartonnen doos en haalt er een blauw plastieken instrumentje uit dat ze tegen de zijkant van Allyshina's wijsvingertop zet. Een klik, die klinkt als wanneer de springveer in het plastieken revolvertje gewonnen aan het viskraam zich ontspant om een pijl met zuignap te lanceren naar het oog van een vriend, en een vertrokken gezicht later valt een perfect rood kraaltje op de teststrip die de verpleegster in een machientje steekt om de suiker te bepalen (ze testen ook diabetes, nvrd.)
Het is nogal laag, zegt de verleegster, je hebt nog niet veel gegeten zeker vandaag? En ze knikken allebei tegelijkertijd, want geen van beide is een ontbijtgraag mens.
Daarna neemt ze de bloedende vinger om nog een kraaltje uit te persen dat ze mikt in de cirkel van de witte aidsteststrip. Ze doet er ook een druppel van iets chemisch bij en zegt nu tien a vijftien minuten wachten.

Dat maakt het Jantjes beurt. De prik van het blauw plastiek voelt als een elektrische snok, al zie je dat niet in zijn gezicht en twee lekkages later is ook hij getest. Terwijl ze samen wachten op resultaat vraagt de verpleegster of ze een attest willen; ze kijken naar elkaar en Shinally zegt hoe meer attesten hoe beter.
Ondertussen is de eerste test klaar en de verpleegster toont de strip, hoe het eerste lijntje dat donker kleurt aantoont dat de test wel degelijk geslaagd is, en dan hoe er verder geen dwarse lijnen voorkomen wat betekent negatief: Shinally is clean en ze krijgt het attest overhandigt, well done babe, ze giechelt en Jan weet dat ze bloost.
Tien minuten later staat er ook op de andere strip slechts een lijntje waarop Jan zegt dat hij redelijk gelukkig is met dat resultaat, consequenties indachtig verschijnt er ook een stoute glimlach zijwaarts.

Terecht, zegt de verpleegster. Ik zou extatisch zijn.

Het is voorzeker de opluchting van een voormiddag in spanning die plots is opgelost die Shinally en Jantje in lach doen uitbarsten. Misschien dat het volle besef van die mededeling daardoor pas later kan komen, tijdens het passeren van dezelfde elektrische apparaten in de aanbieding bij Clicks. Of toch eerder, wanneer de grapjas ineens beseft dat zijn lach waarschijnlijk splijt als een Russisch steekmes, maar dat het afbreken ervan enkel erger maakt, waarna hij er subtiel diminuendo een einde uit haalt.
Ongemakkelijk zitten ze daarom nu heen en weer op hun stoel. Maar nadat ook Jan het proper attest heeft gekregen, – er had zich wel eerst nog een soort kille stilte voorgedaan - opent de verpleegster de deur en mogen ze gaan. Ze bedanken haar uitvoerig en wanneer achter hun ruggen de deur terug sluit, geeft Shinally Jantje een kus op zijn mond, grijpt ze zijn hand en fluistert let's go see Resident Evil now, handsome man, waarop ze knijpt.

En een halfuur later, wanneer van de eerste gemuteerde zombie de onderkaak splijt om met de getande tentakels die uit keelgat kronkelen voor de breinen van mooie mila en de andere hoofdrolspelers te gaan, gilt ze de hele cinemazaal bijeen. Alsof er net iets bloedstollends echt is gebeurd.