Doppen

Veel had het niet gescheeld, die ene dag in Roeselare bij R**l*rt*, of ik was een meneertje geworden met een beroep, bijhorend salaris, een naamkaartje en enige sociale standing. Daarna nog een aantal keren, nipt. Bijna woonde ik in Dublin of Belfast, bijna in Parijs. Absurditeiten, in retrospect.

Mijn zoektocht naar werk, halfslachtig begonnen misschien, ja – hoe kan het ook anders, want ingezet na een Zuid-Amerikaans feest-der-leven van jewelste, en ook omdat ik het niet kon laten enkele maanden te denken 'ik moet toch nog eens proberen schrijver te worden van verhaaltjes, want lesgeven of andermans teksten verbeteren op fouten, dat kan ik eigenlijk niet zo goed'.

Ondertussen staat die informatie blijkbaar duidelijk genoeg tussen de lijntjes en in de gaten van mijn kandidaturen om de ontvangers ervan – scholen en redacties – te overtuigen dat ten eerste: ik volstrekt ongeschikt ben om zelfs maar op gesprek te komen, en ten tweede: dat het absoluut onnodig is om enig teken te geven van ontvangst. Voor dat eerste kan ik 'ze' enkel feliciteren: ik bén inderdaad (even) ongeschikt (als de rest), en heb geen rijbewijs. Van het tweede word ik moedeloos.

(Maar snap het wel: een secretaresse die dertig emails niét van een standaardantwoord als 'bedankt voor uw interesse, we hebben uw kandidatuur met succes ontvangen maar...' voorziet, heeft meer tijd om dingen te doen die voor Het Bedrijf wél opleveren. Dat er aan het andere scherm een jongmens zit dat zijn hoop heeft gesteld op gelijk welk antwoord, EEN antwoord, is irrelevant. En dan te denken dat ik ooit smalend heb gedaan over het ontvangen van een standaardantwoord... Karma dan?)

Naar aanleiding van dit alles heb ik eenzijdig beslist om op mijn eigenste blog, voor eeuwig gratis en voor niets geschreven maar met zoveel liefde gepoogd dat men die het leest dat ook voelt, en dat onbetaalbaar vindt, de teloorgang van het Fatsoen af te kondigen:

TELOORGEGAAN te Aarde, begin 21ste eeuw:

Eerwaarde Mr/Mrs FATSOEN, ten gevolge van jarenlange verwaarlozing en misbruik, als laatste telg van een roemrucht geslacht waartoe ooit Elementaire Beleefdheid(+), Solidariteit(+) en Menselijke Verbondenheid(+) behoorden.

Tekenen van rouw mogen als linkse hippie-shit worden afgedaan. Zelfgeplukte rouwkransen en gedichtjes eigenhandig met pen op papier gezet, zullen worden verwijderd door Ivago.

***

Conclusie:

Er is vast maar één gangbare waarde meer daarbuiten. Vrees allen voor het geluk van uw (ongeboren) kinders, en besef, jijzelf, jongetje, schrijverke, dromer:

Je bent hier na al je omzwervingen (economisch) onbeduidend geworden.

(En ook een beetje verbitterd daarover. Brrrr... Ugh... Wie is dat nu, jong verbitterd, tijdens een leven dat zo schoon kan zijn, en kort is, en enkel?)