Vreemde lakens, maar iemand ontwaakt er
met me in. Een glimlach, een neus, ogen, nu al vertrouwd? Is dat niet een beetje
vroeg, zo na een maand?
Wakker worden naast een vertrouwde
vreemdeling; ik ben dat niet meer gewoon. Koffie maken voor twee.
Slapen in een oksel. Vergeten.
Op de televisie liepen mannen in zwarte
t-shirts en broekjes nog net hun laatste blije rondjes want ze hadden
iets unieks gedaan dat in een vorig leven banaal leek, of ik
miste haar al, in die andere stad. Wie maakt er nu mijn gedachten met
een hoekje af, dacht ik.
De laatste trein terug dan maar, met vlag en
wimpel.
Vreemde gordijnen die ze nu opent, 's
anderdaags, waar ze zich naakt achter verbergt.
Het bad loopt al.
Vive la Belgique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten