Sisyphus

Deze keer geen serenades aan te vroeg gestorven, eindelijk bekroonde, of afscheidnemende sportlui, maar een excursie naar de kelders van de mythologie. Een redevoering omtrent het leven ener Sisyphus.

Vraag me waarom.

Richt uw vinger naar Albert Camus als je bij je jezelf denkt 'jezus, met wat voor een droge materie komt dat Jantje nu af!' Het is allemaal zijn schuld. Maar eer jullie lezers zich organiseren tot een angry mob om Arme Albert uit zijn rijhuis te sleuren (verveling kan echt vreemde dingen doen met een mens), hij is reeds overleden.

Voor de bestofte breinen hier aanwezig: Sisypus werd door de goden gestraft tot het eeuwig omhoogrollen van een steen op een berg. Wil je meer info: zie wiki.

De laatste jaren dacht ik bij aan Sisyphus in termen van 'ochere t ventje daar op en af zijn berg. constant die steen naar boven sleuren voor nietent.' Deze visie is nu echter volledig voorbijgestreefd. Ze gaat voorbij aan een aanzienlijk deel van het onophoudelijke proces; niet enkel rolt Sisyphus een steen omhoog, maar eens de steen op de top van de berg ligt, rolt ze vanzelf weer naar beneden. Helemaal vanzelf!

Waarna Sisyphus rond zich kijkt en zich volgiet met het uitzicht, eens diep ademhaalt - geniet van de zuiverdere lucht - en dan aan een vrolijke wandeling naar beneden begint. Ik had bijna getypt 'al fluitend'.

***

Dit allemaal deed me geweldig terugdenken aan die twee weken dat ik mijn kloten stond af te draaien aan het verfmachien bij daikin. Meerdere keren legde ik de link tussen mijn eigen situatie van onderdelen aan een bewegende rail hangen om ze er later geverfd terug af te halen, en die van arme Sisyphus. 'Wat zijn we toch te beklagen,' dacht ik toen.

Enkele weken later zat ik op het vliegtuig richting een zestiendaags avontuur bij de Turken. De steen die vanzelf naar beneden rolt, het uitzicht, uitrekken van de stramme spieren, berglucht, misschien een ongeziene plantensoort met geweldig schone bloem,...

Arbeid verrichten, en dan achteraf uitrusten met een heldere kop; zo'n straf is dat toch eigenlijk niet? Het merendeel van de mensen die ik ken, leeft tegenwoordig zo. (No offence, maar voor al wie nog steeds onder mama's vleugels de aangebrachte worm verteert: "Het wordt stilaan tijd!")

Dus, als Sisyphus door de goden werd gestraft, moeten we ons dan allemaal niet afvragen waaraan wij onze steen hebben verdiend? Of moeten we vanop onze bergtop hijgend in de zon kijken, de ruggengraat kraken, en al fluitend de heuvel afdalen, op weg naar een nieuwe tocht omhoog?

Lastige vragen...

(Ik weet waaraan ik mijn steen te danken heb.)

Maar eigenlijk valt het allemaal best mee, dat rollen.

Bovendien is er niemand die zegt dat je tijdens het klimmen niet af en toe mag pauzeren. Iedereen is Sisyphus.

En wie zich afvraagt wat dit allemaal van zien heeft met een koreaanse symfonie, dit antwoord: ik heb geen flauw idee.