Het leven is beter in bed, staat er in grote letters op een reclameposter van een niet nader genoemd matrassenmerk. Ik denk 'goeie zin' en schrijf hem neer in de binnenkant van mn hand, wel beseffend dat ook buitenbedse activiteiten best de moeite zijn. Het is een verlicht idee van de laatste maanden, dat weggegeven luiheidsideaal. Want:
J'avoue: tot twee maanden geleden was ik een onvervalste leegaard.
Er zijn redenen genoeg op te sommen; redenen waarom ik op 1 juli dacht: basta. Eén ervan kwam uit de mond van mn kleine zus die aan haar nieuwe vriendje in enkele woorden de kersverse schoonfamilie moest voorstellen en mij blijkbaar had omschreven met de woorden: "en mijn broer Jan is de lui-ste mens die ik ken."
Ondertussen heb ik dat rechtgezet. Door veel te werken. Met het oog op een fantastische reis die ik nu niet meer kan maken. Door te veel te werken. Soms bijt ironie een mens in zijn gat. Nét daar waar het kriebelt, het meest.
Maar lui zijn, dat doet een mens dus in bed. En dat heb ik deze morgen dan ook gedaan, na een hectisch eind-van-vorige en begin-van-deze week. Omdat 1 september op een donderdag valt, en dat altijd al mijn favoriete eerste schooldag is geweest. Omdat de transferperiode is afgesloten en er dus niets meer over in de sportgazet moet. Omdat Kevin naar brons liep en de estafetteploeg naar de finale. Omdat er vanavond in Brussel een feest is vanwaar ik niet vroeg wil gaan slapen. Omdat de zomer voorbij is en het eindelijk de beurt is aan de nazomer, die met knallend zonlicht daarnet het startschot gaf.
Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Gedaan met paraplu's.
CREDO: Ofwel lopen onder open hemel, ofwel blijven liggen in een bed.
Ofwel gaan werken, natuurlijk. Met de fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten