"Der zit e veugel in me vielo," roep ik de toevallige passant aan de Oostendse volkswijk konterdam toe. Ze was opgeschrikt uit haar ochtendlijke routine door het piepen van mijn voorwiel, dat veeleer lijkt op het getwitter van een vogelnest. Schriele klank met harde aanzet, het enige verschil is het mechanische ritme waarbij de ene tweet de andere volgt; een echte vogel zingt niet in een dergelijk dreunend ritme. Ze giegelt.
Voor een seconde werkt de illusie wel, en zit er gelijk een vogel in mn fiets. Die zwijgt pas als ik mijn fiets in de rekken bij Daikin parkeer en merk dat mn slot ontbreekt.
"Wie heeft eigenlijk wanneer beslist dat we vanaf nu allemaal onze fiets moeten sluiten of jis weg," vroeg Tine W. gisteren, terugdenkend aan de kindertijd van achteloos achtergelaten kinderfietsjes. Ze bleven altijd liggen. Je kon er altijd terug mee naar huis.
"Ik mis Japan omdat niemand er steelt." (Ik weet wat ze bedoelt)
Drie uur nadat ik haar even achteloos achterliet als twintig jaar geleden loop ik terug Daikin buiten en ze staat er nog, de damesfiets voor gemeenschappelijk gebruik. Want je dacht toch niet dat ik mn plechtige-communie-koersfiets ongesloten achterlaat? Japans bedrijf of niet.
(Of ja toch wel, op cafee soms, in De Haan. Maar dan verstop ik ze in 't bos. Of zelfs niet.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten