"Jan oek"

Lucas James McNaughton ligt met zijn billen bloot op de pampertafel wanneer ik hem ga afhalen van de crèche voor een namiddag/avond babysitten. Nog maar net heeft de verzorgster hem terug met beide voetjes op de grond gezet of hij loopt in mijn richting met de armpjes open en roept "Jan" terwijl tegen de muur een hele rij peuters op het potje zit. Dat doet hij nog niet, zindelijke zijn ding doen, of enkel deels: wanneer hij zijn luier heeft volgeduwd, wil hij graag even op het potje zitten. Voor de vorm. Dat er na vijf minuten niets op de bodem ligt, kan de pret niet drukken. Toch "Waaaaw!" en wijzen naar het lege. Hij is slechts een beginnende toiletganger.

Maar niets is mooier: jongen ontdekt taal. We lopen door het park en hij zegt "bwoam, bwoam" en als we dichter zijn "blad". "Aap" kent hij ook en ik probeer een grapje met "Jan is aap?" waarop hij antwoordt "neeeeeeee," en zijn melktanden bloot lacht. De waarheid komt vanachter melktanden - de kindermond. Bij deze: ik mag me er dan soms naar gedragen, een echte primaat ben ik niet.

We lopen door het dikke bladerpak en ik begin als een gek in het rond te schoppen. LJ McN doet me na en vindt dat hilarisch. Later eten we koek die hij wil delen.

"Jan oek?"
Ik zeg ja en neem een hap van de Granny. De zachte koek - waarvan grote zus en ik vermoeden dat ze vroeger veel groter was - smelt in mijn mond tegen de achtergrond van een kleine die zich, ook smekkend van de zoetigheid, net in een berg bladeren liet vallen. Ik zie zijn brede glimlach van tussen het gevallen loof.

We zijn niet zo verschillend, mijn petekind en ik.