Patat

"Gaat het?"

De toevallige passanten en hoeders van de straat keken verschrikt op en het doffe grijze van motregen gereflecteerd in hun aangezichten maakte plaats voor verbazing. Er lag immers - onalledaags - languit een fietser op 't trottoir. Toen klonk het in koor.

Ervoor was er een dikke BMW, van het soort waar men kinderen veilig in vervoert behalve voor andere kinderen. Meer vier-maal-vier dan SUV. Meer tank. En gitzwart natuurlijk. Dat wonder der Duits technisch vernuft nam achteloos de hele breedte van het wegdek twee derde omhoog aan Zellikberg (voorwaar gezworen een ferme kuitenbijter) in. Zonder kijken een parkeerplaats uit. De fietser en het beste van zijn klimmersbenen konden/wilden niet voldoende in de remmen om een afdruk op het blinkend carrosseriewerk te vermijden.

Dus hop.

Het voetpad op. (Kwestie van het momentum te bewaren.)

Bleek uit te draaien op: het voetpad in.

Want het scheve boordje mag dan bij droog weer zeer comfortabel schuin te nemen zijn, bij nat weer veranderen de natuurwetten. Die arme fietser wist dat niet en bonkte patat met zijn knie tegen de klinkers. Als een echte coureur (min. 6.23).

Dat deed pijn. Tuimelperte.