Bumpy Road

Het was een hobbelig parcours, dat van Oostende naar Queens, NYC. Dat van de trein die niet wilde rijden. Maar ook, in Zaventem:

"Als je geen bewijs hebt dat je de States ook weer verlaat kan ik je niet op het vliegtuig laten."

"Echt?"

"Ja."

"That's fucked up." (kzat met mijn hoofd al tussen de Amerikaanders.)

Godzijdank voor luciditeit; met tien minuten voor laatste check-in nog op de klok een honderd meter dash naar Connections - vierde verdiep, naast Pizza Hut - gedaan, met als beloning een vlucht naar Montreal als bewijs dat ik, Belg van dertig, niet illegaal wil emigreren. Alsof het ticket niet gewoon in de vuilbak kan verdwijnen en de man in de anonimiteit.

Maar het is gelukt. Net op tijd. Geen twintig minuten in de vertrekzone zitten wachten op het signaal om te boarden. Lekker rechtstreeks de vlieger op naar Reykyavik alwaar anderhalf uur wachten op de aansluiting werd opgefleurd door bloedmooi Ijslandse vrouwen. Nie gezeverd. En schone taal. Ogen en oren gekregen om te gebruiken, quoi.


Later, geland in JFK, vlot de trein op naar de metro en dan afstappen aan Steinway (die van de piano's - naar verluidt staat de fabriek hier ergens in de buurt, dat vertelde toch Greg toen we gisteren via Queensboro Bridge naar Roosevelt Island zijn gewandeld) op zoek naar het appartement waar ik twee jaar geleden heb verbleven.

"Ik vind het wel," had ik mezelf wijsgemaakt, op de borst geklopt, en in mijn hoofd het traject van metrostop 30th avenue naar zijn voordeur een tiental keer gelopen. Kwam ik toch wel niet aan de verkeerde kant van de sporen uit zeker.

En ben ik ten lange leste in een cafee gaan zitten met draadloos internet; gelukkig zat Greg online en kwam hij me halen. Lichte paniek is toen even mijn deel geweest, ja toch wel.

Paniek die ondertussen al lang over is, gemuteerd in een lichte kater. Gisteren was het immers zaterdagnacht, en Manhattan heeft het geweten.