donderdag 13 september 2012

Een weldoordachte trekrugzak


Getting lost. That is a good thing in life, I think. Because that's how you find new things, zei gedwongen-reiziger/moderne filosoof Karl Pilkington op TV laatst en ik dacht hell yeah.

Laten we dat ook nog eens proberen. Laten we nog eens een rugzak pakken: bagage eerst uitleggen op een reeds overbodig geworden matrasomtrek, een proces dat veel meer van m'n laatste woensdag kostte dan voorzien en niet los bleek te raken van onophoudelijk trappenlopen – dat komt ervan, in een kelder wonen.

Zeven sokken, zeven onderbroeken en één lange, zeven T-shirts. Een wollen trui en een sweater. Een KW, een paar sletsen en een paar schoenen. Twee jeansbroeken een een veloursen groene. Een short van de Spaanse nationale ploeg. Een tros laders; een toiletzak – inhoud: tandenborstel en -pasta, deo, beetje pillen, scheermachien, nagelschaartje –, boek (Na vijftien jaar Marquez herlezen!) en schriftjes, computertje, kodak, telefoon, agendaportefeuille, paspoort, mp3-speler, plakband, kabels, een rol wc-papier, een doosje stekjes, schouderzak, zonnebril, vijf stylo's, handdoek (last-minute idee van Nathalie) en mijn gelukshaantje. CHECK!

Tot zover deze strofe. Men haalt diep adem voor een nieuwe aanhef en kijkt ondertussen snel naar de andere koorknapen.

Dus is dit er één, een adieu. Bedankt vriendschap, voor de afscheidszoen en het ditto woord.


Toch viel het laatste eigenlijk zondag al, dagen voor het pakken van de zak en ten monde van Lucas James McNaughton die, wars van het Antwerps dat steevast weerklinkt in uitspraken als “Boke ete”, “vies” en “de mama”, bij het uitzwaaien aan de deur voor heel de Van Campenhoutstraat riep “tot de volgende keer”.

Zo, dat samen met de trein naar Oostende binnen-, ook een heel erg zeldzaam vertrekkerstraantje het perron van station Berchem oprolde.

Wat in scherp contrast staat met die trein van enkele dagen later, nu de echte van vertrek, die van Oostende naar Brussel diende te rijden maar werd opgehouden door een aanrijding in Jabbeke zodat de stoere reiziger met zijn groene rugzak de mama moest bellen voor een lift naar Brugge.

Geen opmerkingen: