Kind in Queens nadat moeder zegt we gaan langs hier naar huis:
"No, let's try that way."
Hij wijst met zijn vingertje in de richting van elders, hoopt, nee weet, dat langs die andere kant nieuwe dingen te ontdekken zijn. Mama weigert, maar ik steek m'n duim op in zijn richting en knipoog. je komt er ooit wel, in die onbekende straten.
Een dag later, in het oneindig met onbekende paadjes belegde Central Park loopt een oude Japanner met een T-shirt van Hooters geflankeerd door zijn verrimpelde vrouw langs het bankje van de stiekem rokende Belg terwijl een andere kleine jongen met een gele bal speelt die hij te ver van zich af laat wegglippen waardoor moeder roept "pas op" omdat hij er zonder op te letten achteraan rent. Bij de drinkfontein staat nog een kleine jongen, in het rood, op de toppen van zijn tenen zich van top tot teen te verfrissen. Pubers doen hun ingewikkelde hormonendans, zich niet bewust van hun geografische realiteit die jaloezie opwekt bij de nog steeds stiekem rokende Belg, ik dus, want roken in New Yorkse parken is bij wet verboden. En er is geen wet of ik wil er m'n laars aan lappen. Of slets, for that matter.
Ik was er via de Roosevelt Island cable car geraakt, trouwens. De overspanning waar een gemene Green Goblin Peter Parker ooit voor die verscheurende keuze stelde: Kirsten Dunst redden, of een cabine vol onschuldige pendelaars.
Een nieuwe Manhattan night volgde. Wine bars en Beer cafees. Roken op de stoep, iets dat twee jaar geleden nog als novelty overkwam maar dankzij Europese legislatie nu als doodnormaal aanvoelde.
En dan ineens, alsof ontwaken uit een mooie droom ging 6.15 de wekker af, wandelde ik naar bus M60 naar Laguardia voor een vlucht naar Philly en Montreal.
Ik had er nog eens een window seat (het roest in m'n reizigersligamenten kraakt nog steeds en ik blijf blunder na blunder begaan - Greg kwam net voor vertrek nog snel m'n handdoek aangeven). Maar wat een zege: Canada is adembenemend vanuit de lucht. Eindeloos groen uitgelegd onder een wolkendek met gaten. Misschien geraak ik daar nooit meer weg.
Een niet geheel nieuw gevoel. Ervaring genoeg. En een gedachte die me na een eerste avond Montreal is beginnen te pesten. Vooral omdat my gracious host Raphael Bielinski me enkele tientallen minuten na m'n aankomst al had toevertrouwd dat hoe langer ik blijf, hoe liever.
Bovendien is het hoog tijd dat ik m'n Frans oppoets. Bonjour Montreal. Tonight is samedi soir.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten