maandag 17 december 2012

Buenos Buenos Aires

“Now, let's find us some hookers,” zei de losbandige Australiër en trok ostentatief zijn broek op toen we, als enige overlevers van de groep hostellers rond half zeven de club, een enorm complex met vier zalen en een buitenpodium, verlieten. Ik krabde even in het haar en dacht, fuck, binnen vier uur moet ik mijn zak maken en uitchecken en mijn hoofd staat er niet naar; ik moet hem deze folie uit de gedachten praten.


Wat is gelukt, gelukkig.Want hoeren vinden zou geen probleem geweest zijn. Dat had de taxichauffeur ons al verzekerd net voordat hij zijn motor deed draaien.


Maar dus: Buenos Aires kent amper grenzen. Elke dag van de week heeft een eigen vaststaand feest. A club a day keeps the doctor away, tenzij je van nature lijdt aan de maag. Dat doet hij, de Australiër. Alles wat hij 's ochtends en 's middags na een drinknacht eet, ligt er binnen de vijf minuten weer uit. En kotsen doet hij elke dag. Ik heb ondertussen beslist dat drie nachten in een partyhostel volstaan, en ben verhuisd naar een kleiner verblijf, rustig, bescheiden, met dakterras van waarop ik me kan wentelen in contemplatie, heimwee en het ordenen van herinneringen en met wat geluk af en toe kan binnenkijken in een Argentijnse decolleté.


Mooie stad, brede lanen met, alweer, bomen aan beide kanten. De wijk Boca met haar veelkleurige huizen en dat enorme en steile stadion waar, helaas, vorig weekend de laatste competitiematch werd gespeeld. Het havenkwartier met gerestaureerde hangars waar rijke mensen komen lunchen vanuit hun dure appartementen langs de kustlijn. Palermo dat krioelt van stijl, terrassen en boetiekjes.


Ik slenter hier nog drie dagen rond en ga dan vliegen naar Madrid en Charleroi, respectievelijk 20 en 23 december: een vooruitzicht dat – hoe kan het ook anders? – gemengde gevoelens oproept. Ik kijk uit naar Kerst en Nieuw, maar huiver van de gedachte aan wat erna komt. En huiveren bij 30 graden is geen evidentie.


Overheersen doet echter nog steeds: dankbaarheid voor wat een reis, wat een reis. Van de trillende billen der Columbiaanse salsadanseressen tot deze statige wereldstad: een onvergetelijk traject doorheen het mooiste continent ter wereld.



Bedankt en tot straks!


Jovenito

1 opmerking:

Koene zei

een aardig stukje land, inderdaad!