Mevrouw Gevaert

Straks loop jij je laatste wedstrijd op de memorial vandamme, een van de beste atletiekmeetings in de wereld. Ik heb er een paar keer op de tribunes gezeten en het doet dan ook pijn in het hart er deze keer niet bij te zijn. enorm veel eigenlijk. Naar het schijnt gaan de tickets op ebay voor het vijfvoud van de originele prijs van de hand. Ik vind dat volledig terecht. Ik zou het tienvoud betalen. Het dubbele daarvan. Tien minuten staande ovatie met tranen in de ogen in een volgepakt koning boudewijnstadion; sommige emoties zijn onbetaalbaar, niet in naakte cijfers te vatten, noch in titels of medailles.

Het is moeilijk te geloven dat je er niet meer zal zijn. Het blanke meisje in de startrij van de honderd meter stopt. Wat een tragedie. Wat een verlies voor de internationale atletiekwereld.

De ranke glimlach van de sprint, ze is dertig en ze kapt ermee.

Ik vind dat dik klote. Eerlijk gezegd. Maar stoppen op een topmoment is enkel de grootste gegeven, waarschijnlijk. Omdat je nu eenmaal groots moet zijn om toppen te bereiken, ten eerste. Niet extreem gespierd of superlang. Nee. Groots, als mens en als atleet. En dat was je, lieve Kim. De grootste sprintster ooit in Eurazie, en dat is het grootste continent. Maar ook: met voorsprong de sympathiekste. De mooiste ja, dat ook.
Ten tweede moet je groots zijn om er lang genoeg te blijven om herinnerd te worden. Dat is iets wat de Amerikaanse meiskes sinds Marion Jones niet goed beseffen. Ze lopen efkes rapper en verbranden dan in de vuurbal van hun eigen toptijd. Achteraf is er niemand die nog iets van ze verneemt. Behalve hun dealer misschien.

Die top bereiken en daar dan stoppen, ik hef er mijn hoed voor van het hoofd en buig. Sommige mensen (vooral dien met zijn belachelijk baardje en zijn cynische pen - die ik daarom niet minder bewonder) zullen zeggen, "ze heeft individueel internationaal nooit echt de top bereikt." Misschien is dat waar. Je hebt in Peking de finale van de honderd meter niet gehaald. Wellicht was dat op de tweehonderd wel gelukt. Maar dat wou je niet, want er moest gespaard worden - een verstandige keuze, want het leverde een zilveren plak op en eeuwige vriendschap. Niet individueel nee. Maar het levenswerk van die vier maal honderd ploeg, dat jouw levenswerk is, vind ik een individuele prestatie die veel mooier is dan het toeval van een goeie of een slechte start.

(Iemand in de morgen schreef dat hij het prachtig vond dat je door je falen op de spelen hebt bewezen een mens te zijn. Ik ga daar volledig mee akkoord.)

***

Beste Kim,

Ik wens je het allerbeste toe. Ik hoop dat je een deel rappe mulattebabytjes maakt met die gelukzak van een vent waar je nu al zolang mee samen bent. Vier jongens of vier meisjes. (Er is nu eenmaal geen gemengd in de aflossingswereld.) Zo rap mogelijk. Begin eraan in de douches van de heizel.

Bedankt!

***

Tot die dag - dat de koters van Kim kunnen sprinten (Ik zal er dan haast vijftig zijn!) - is het woord, beste Olivia Borlee, eerst en vooral aan u.