Vliegtuig

Om met de deur in huis te vallen: het had niet veel gescheeld of ik was niet in Chicago geraakt. En ook: het had niet veel gescheeld of ik sliep de eerste nacht ergens in een bescheten hostel in plaats van bij vrienden. En ook: ik heb nog steeds de kleren aan waarin ik ben vertrokken, hemeltjelief.

Alles verliep nochtans zoals het behoorde, daar in Brussel. Lucas met zijn blauwe oogjes en zijn mondje tot een lachend spleetje getrokken terwijl Lies en ik naar elkaar zwaaiden tot ik door de paspoortcontrole liep. Check in was fijn verlopen, 'neen meneer, uw bagage hoeft u niet zelf op te pikken in Montreal, de transfer verloopt automatisch.' Ok. Fijn.
De vlucht was zelfs aangenaam, want kunnen slapen: een unicum in het reizend leven van dit korejantje. Ik ben ervan overtuigd dat dit opmerkelijk eerste te wijten is aan tenminste drie factoren:
1.Mijn in-flight entertainment set werkte niet. 80% van de schermen werkte wél, maar meestal ben ik wel bij die 20% die malchance heeft, dus... eerlijk gezegd, ik kon er in het begin echt niet mee lachen, en was al aan het plannen hoe ik de 2,5 uur die mn laptopbatterij me kon bieden, zou verdelen over de lange lange vlucht. Needless to say dat ik 't tiepmasjien geen enkele keer heb bovengehaald.
2.Rum en thee. Ik heb de gewoonte om redelijk berserk te gaan op de vliegtuig bar, die verzameling kleine plastieken flesjes in de kar van de stewardess, maar normaal komen ze al vragen wat wil je drinken vóór het eten. Deze keer dus niet, en was het eigenlijk wachten tot erna, wanneer ze langskwamen met thee en koffie en ik thee koos en dacht waarom niet, dus heb ik er maar rum bijgepakt. Zachte warme gloed.
3.De man van Indische afkomst die naast me zat, heeft geen oog dichtgedaan. Dus hij was zoals ik normaal, wat me enorm kalmeerde uit een soort van bezorgd medelijden. Ik voelde met hem mee, maar werd er tegelijkertijd rustig en moeig van. Alsof er iemand anders waakte over de cabine; het was nochtans een dagvlucht.

Deze puntjes maakte me vaneigens blij. En zo kwam het dat de vlucht voorbijvloog, en ik redelijk zelfzeker aan het laatste uur begon, en dat is wanneer alles begon mis te gaan.
Plots kwam er een dubbelzinnige mededeling op de intercom over hoe de passagiers die verder moesten naar Toronto zélf hun bagage moesten oppikken. Zoiets wekt altijd mijn argwaan, dus aan de eerste kokerrok die het wou horen gevraagd of dat ook geldt voor andere transfers, maar eigenlijk wou ze het niét horen en zei dat ze het niet wist, waarop ik zei dat het voor mij persoonlijk toch redelijk belangrijk was om te weten, en dat ze in Brussel hadden gezegd: de bagage gaat rechtstreeks, no pick. 'Well, there you go then,' zei ze, wat Canadees is voor laat me gerust, ik weet toch van toeten noch blazen.
En dan net voor landing zegt er toch wel ene dat iedereen die een connecting flight heeft zijn bagage zelf moet afhalen, en ik zucht, want eerder van het luie type, en de zak zwaar. Maar niets aan te doen, en mss beter zo, dan ben ik tenminste zeker dat... blah blah.
Na een goeie drie kwartier aan de carroussel: nog steeds geen zak. Andere mensen met connecting flights die ik herken vanop de vlieger: geen bagage. Een snelle babbel met een verantwoordelijke leert dat ja, de bagage toch vanzelf wordt getransfereerd en ik denk yeah right, maar niet te lang want veel tijd is er niet meer om tot in het vliegtuig naar Chicago te geraken. In looppas naar customs en dan: American Immigration, ofte: wachten in een rij tot de meest paranoide regering van elke bezoeker tien vingerafdrukken heeft genomen en een foto van zijn smoel. Terwijl de tijd wegtikt.
Ware het niet voor de vriendelijke tien mensen die voor me in de rij stonden, en me hun plaats wilden afstaan, ik was er nooit op tijd geraakt. Maar deze keer dus wel, albeit met in het achterhoofd de gedachte: die zak zie ik de komende dagen niet meer terug.
En effectief: na een halfuur aan de carroussel in Chicago nog steeds geen groene trekrugzak, net zoals de Duitser die vanuit Dresden ook over Montreal is gekomen.
Helaas was de zak op dat moment eigenlijk niet mn grootste zorg. Neen. Erger was: geen vrienden te zien. En bovendien had ik er niet echt rekening mee gehouden dat ik ze me niet zouden vinden in een luchthaven met maar liefst vier verschillende terminals.

Ik moet toegeven: deze twee problemen zou ik afzonderlijk zonder dralen aanpakken en oplossen. Maar de combinatie van de twee deed me toch even rondlopen als een kieken zonder kop. Om mn bagage te claimen had ik een telefoonnummer en/of een adres nodig dat ik niet had. Om op mn eentje het stad in te trekken en een hostel te vinden vanwaaruit ik kon emailen om opnieuw af te spreken had ik mn zak nodig, bovendien leek het me niet echt verstandig zomaar uit een luchthaven weg te lopen zonder iets officieels in mn handen dat het verlies bewijst. Dilemma.
Teruggelopen naar de carroussel in de hoop dat er toch een appel uit de kast viel in de vorm van een mirakuleus opduiken van, maar neen. De Duitser stond er nog steeds sip te kijken – zijn Engels was niet zo goed. Maar dan kwam er plots een dikke Amerikaan naar de Duitser en schudde zijn hand en ik zei nog: 'Well, at least you found your pick-up' waarop de Amerikaan iets fezelfde van ik dacht dat jullie vlucht in de internationale terminal zou toekomen.
AHA! Dus ik met de monorail van terminal 1 naar terminal 5 en daar zaten ze op een bankje: Dan Jackson, Mary Yoo en Linda Kim, de Maid of Honor, dus mn beste vriendin voor de komende twee dagen. Ik heb haar adres op een servet geschreven en teruggereden naar terminal 1 om mn gegevens te achter te laten en ze vertelden me dat mn zak mogelijks dezelfde avond nog geleverd wordt en ik dacht yeah right en kijk het is ondertussen vrijdagochtend (vroeg – toch een beetje jet lag, nvdr) maar nog steeds geen zak. Natuurlijk. Wel een toiletzak gekregen van United Airlines. Komt eigenlijk best wel van pas.

Ach ja, straks doen we met zijn vieren manicure, de trouwers, maid of honor en, best man. Dat hoort hier blijkbaar zo. Als ik tegen daarna niet in mn zak kan, moet ik ernstig beginnen nadenken over het aanschaffen van een verse short, sokken en een t-shirt. Het is hier immers 27 graden celsius.

Maar LEUK is het hier wel. En ik heb mn eerste Hooters bord al gezien. Hurray for Boobies!