Het is een beetje zonde, dat ik nu pas rustig neer kan zitten en een blog schrijven over de laatste dagen - er is zoveel gebeurd. er zijn ook dingen niet gebeurd, maar toch minder, mn laatste dagen stonden bol van vreemde wendingen en al te gekke aflopen.
De laatste dagen in Chicago waren rustig. Ik heb nog n dag met Syd rondgehangen, en een andere met Thaddeus Luper en dan de laatste avond met Dan, Gary & Praise naar de White Sox geweest in hun naar een of ander telecombedrijf genaamd stadion.
Het stadion is:
Immens groot, niet alleen de buitenkant, de zitjes die op het veld uitkijken, maar de binnenkant! De corridor die naar de verschillende rijen van het halfrond leidt is een lange boulevard met honderden drank en eet standjes. hmmmm this place is so well-catered, zei ik als een echt Amerikaan, en seconden later ging iedereen staan en zongen er enkele mannen het volkslied, dat van De Vrijheid en zo - daar wil ik later nog iets over zeggen, over die Vrijheid. Want daar moet men toch naar op zoek, nietwaar, tijden een VStrip?
is het de mogelijkheid om vanuit je zitje in het stadion een pizza te bestellen die tot bij je wordt gebracht?
The Sox verloren 4-2 tegen Baltimore, vooral door een 2-0 in de vijfde inning. baseball is niet ingewikkeld, en het hele gebeuren - toch een 2,5 uur - deed me denken aan een cricketmatch. Leuk dus. Met een dronken Baltimore fan die luidkeels riep Jones, you suck naar de right wing van the Sox, waarop Praise rechtsprong en in de taal van de stad schreeuwde van Jones, je suckt nie, en ik wil wel moeder zijn van je kinders, anders. klassevrouw!
's Anderdaags: zak maken, Vietnamees eten en afscheid nemen - Gary had bij ons eerste afscheid gezegd dat hij niet echt goed is in goodbyes, en dat is nu ondertussen een grappig ritueel geworden. cute. en dan belandde ik de chaotische wereld van Greyhound, een absurdistisch dromenvacuum waar de mens als in nachtmerrie weerloos wordt overgeleverd aan de grillen de grauwe kracht van de willekeur.
Om kort en objectief te blijven: Greyhound is het slechtst georganiseerde systeem van publiek transport waar ik ooit mee gereisd heb. En dit om verschillende redenen. Ik heb ondertussen ontdekt dat:
*geen enkel station (chicago, Little Rock, Memphis, Texarkana, Dallas, Austin) heeft een scherm met vertrekinformatie, noch een afgedrukt schedule. Om te weten te komen wanneer je bus vertrekt, moet je ofwel aanschuiven aan de ticketstand, die je probeert te vermijden door online te kopen, ofwel beginnen rondvragen.
*wanneer een bus vertraging heeft, wordt aan de reiziger nul informatie doorgespeeld. Toen die van mij niet opdook werden er foefjes verteld tot de bus er eindelijk was; foefjes zoals 'de chauffeur is verdwenen' tot 'binnen vijf minuten, zeker'.
*wanneer je door vertragingen een van je aansluitingen mist, is het niet nodig om een nieuw ticket te vragen - je kan gewoon de volgende bus opstappen met je oude. als er daardoor mensen met een ticket van die bus niet meekunnen dan hebben die pech. overboekte bus = wachten op de volgende.
daarbovenop komt ook nog eens dat:
de greyhound bus een vuil ding is, niet veel sjieker dan een gewone lijnbus, maar dan wel met individuele zitjes, en meestal heb je zelfs nog n buur.
mijn persoonlijke eerste ervaring compleet verpest werd omdat mn allereerste bus twee uur vertraging had waardoor ik 30 minuten te laat was voor de aansluiting (op een traject van 10 uur...) saai, ik weet het.
Vannacht moet ik er trouwens weer op, op weg naar New Orleans, met een transfer in Houston... fingers crossed.
Ondertussen in Austin: ben hier toegekomen vrijdagnacht om 2.25 in plaats van tien uur s avonds, dank u greyhound, en sindsdien een erg leuke tijd gehad met texan barbeque, tacos en een hot sauce festival, waar je even in de lijn moet wachten tot je aan een lange tafel komt waar een twintigtal potjes hot sauce in een rij staan. van brand naar brand naar brand, en terwijl je de haarden bezoekt voel je niets, maar dan spuwt de schaduw van de tent je in de zinderende hitte uit, en begint het vuur ook in het bakkes te laaien. bier helpt niet. water helpt niet. brownies helpen niet.
Daarna nam Abbie me mee naar een screening Lawrence of Arabia in het oudste Movie Theater van Austin, een prachtige oude zaal met rooie klapstoeltjes en pullaria aan de muren, en een gigantisch balkon. en popcorn en cola.
Nog even terugkomen op vrijheid. Want het is er wel, die vrijheid. soms zijn er dingen waarvan ik denk, allee, dat zoiets mag, gelijk die middag dat we naar de springs van de stad gingen en er overal honden los liepen, in hetzelfde water als de mensen zwommen en af en toe kakten tegen het muurtje ernaast. brrrr.
langs de andere kant ben ik zelf ook wel n beetje paranoia geworden. Ik heb schrik om in het openbaar een saf aan te steken bijvoorbeeld. Maar ook daar een oplossing voor gevonden, want vanaf nu kijk ik rond of er iemand in de buurt is die ook rookt. iemand die zich de vrijheid toeeigent om daar een sigaret te roken. en als een ander zo vrij is, dan ik ook. ze dragen ook nooit een helm.
OK.
Vanavond om half acht: Greyhound time again. waar ik zo vrij zal zijn een dikke scheet te laten wanneer het hoeft. hopelijk volgen ze deze keer wel het schema.
En dan: New Orleans. Of zoals ik daarnet nog zei tegen mijn afrikaans lief, ik ben er al bijna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten