dag new york, dag

Newark International Airport, New Jersey.

Ik ben aan het einde gekomen, hier eindigt opnieuw een hoofdstuk, en hoewel de komende uren en dagen zullen verdwijnen in de plooien van de tijd, toch staan de verhalen in een boek nooit stil. De personages leven ook nadat de pagina's zijn toegeklapt, en de lezer een rustmoment inbouwt. De overgang van één hoofdstuk naar een ander, de verzinsels van een nieuwsgierige inkijker, zwanger van verwachting...

Maar eerst en vooral: vaarwel New York. You have been very nice to me.

Enkele bedenkingen: Niets toeristisch gedaan, op die ene namiddag na toen Greg en ik een hele dag rondgewandeld hebben in downtown manhattan, de hudson, battery park aan het uiterste punt van het eiland, daar waar je Libby ziet staan, en ferry's aan en af varen volgestouwd met mensen en hun kiekjes.
Veel uitgeweest, eerste avond thuis bij Kenji, vriend van Greg, die samenwoont met de vader van Rosario Dawson, warrior princess; joints gerookt met hen, en weeral als vloermop gediend voor een aziaat met meer schaaktalent dan ik. Ellenlange gesprekken over superhelden (welke superkracht wil jij? Ik: Warren Worthington III's aka Archangel, na de experimenten van Apocalyps, want iemand anders had al Rogue) Tweede avond, idem, maar nu in bars – te veel geld betaald voor drank, in het begin, maar er nadien de vruchten van geplukt (bartenders zijn van de gewente om tegen het einde veel gratis te drank schenken, om zo hun tiptotaal wat op te krikken.) Derde avond, idem, maar excessief. Met een hele entourage koreaantjes in de soju gehangen, en daarna gratis shotjes whiskey waardoor ik een avond kwijt ben. En een dag, erna, for that matter. For shame!

Begrijp met niet verkeerd: het mag dan al lijken alsof ik hier niets anders heb gedaan dan wat ik thuis zou doen, drinken en praten, en roken – al moest dat hier wel telkens buiten, best ook, een pak sigaretten gaat hier tot 14 dollar downtown! Toch ook dat gevoel van kriebel gekregen, genre rode plein, de Kaap en tienanmen, rond te lopen op een plaats van belang. En eerlijk is eerlijk, geen reis was ooit geslaagd erzonder. Bovendien hebben al mijn vriendjes hier, chicago, austin, NYC, me uitstekend verzorgd en rondgeleid. Mn dankbaarheid, systematisch uitgedrukt in grammen cote d'or chocolade, daarvoor is eindeloos.

Geslaagde reis? Dat zeker. Misschien te kort, maar in dat ene opzicht ook veel te lang... Ik ben moe, tevreden en blij. Gelukkig met de maanden die voorbijgingen zonder er echt bij na te denken. Mei, juni, juli, augustus... Ik dank ze voor hun vlot verlopen. De arbeit en de ochtenden waarop ik alleen wakker werd en een streep trok op de muur in afwachting van die ene datum, 9 september. Zo dicht nu, drie streepkes nog. Bijna gelijk een twix.

This is it. Ze riepen net boarding call for brussels. Dat ben ik ook. Als het universum voldoende in balans ligt tenminste. Daar weet ik straks meer over. Wanneer de wielen van mn gigantische boeing zich losmaken van de tarmac, en ik kan zwaaien naar het Amerikaanse continent. I had a Blast.