Meer vliegen, en dan... rust

Brussels International Airport, sept 9, 18.45.

Gosh. Ik heb moeite om dit te bevatten. Na vier maanden non-stop werken en sparen en drie weken US staat een vlieger klaar om me naar addis ababa te brengen, waar enkele afrikanen om zes uur s ochtends mijn zak van laadruimte naar laadruimte zullen verslepen. Overstap naar een johannesburg vlucht. En eenmaal in johannesburg, ben ik er nog steeds niet. Anderhalf uur na landing neem ik nóg een vlucht, en ik moet zelf mn bagage ophalen en inchecken. Veel vertraging zal me dus niet vergeven worden deze keer. Soit. We zien wel. Het is niet dat ik in East London veel kleren nodig zal hebben. Toch zeker de eerste dagen niet. Ik ben dan ook niet van plan om die laatste vlucht te missen omdat mn de groene achterbleef.

Brussel was brussel; regenachtig en met goeie vrienden, een haast surreal intermezzo tussen een vlucht die me mijn nachtrust afpakte en een vlucht waarop ik te nerveus zal zijn om te slapen. Een prelude op iets wat iets moet gaan betekenen ooit. Soms is de toekomst zodanig vaag dat er geen termen voor zijn.

Maar het vliegtuig staat klaar, zover zijn we toch al; de kans dat ik niet tijdig in A.A zal geraken is dus redelijk groot. Maar opnieuw: ik wil wachten tot de wielen vliegen.

Celine vroeg me daarnet om faits-divers van tijdens mijn US trip. Op een vermelding van mijn recordaantal muggebeten na, wist ik niet zoveel te vertellen. Misschien dat het allemaal wat oppervlakkig een indruk heeft achtergelaten. Misschien heb ik iets te weinig nagedacht tijdens die trip. Misschien komt dat omdat ik bijna nooit alleen geweest ben, of het moet zijn tijdens één van de vele verplaatsing, waar ik door omstandigheden ook al niet veel tijd had voor reflectie. Erg veel gelezen heb ik ook al niet: Hemingway's Old Man and the Sea, Fitzgerald's Tender is the Night, en Dave Egger's What is the What. Vooral een fan geworden van F. Scott Fitzgerald, die een soort van Engels schrijft dat je beter hardop aan jezelf voorleest, zo schoon is het.

Maar uiteindelijk is dit het moment waarop ik al die tijd zat te wachten: geen skylines, hamburger joints, of baseballstadium... Dit eigenste moment, hier nét voor boarding time in brussel. Daar dacht ik aan toen ik s ochtends de tram nam om kelner te spelen, met het hout nog aan de kop. Elke godganse dag.

***

Uren later, een vlucht die eigenlijk veel te lang duurde, anderhalf uur stilstaan in parijs omdat de negers toch zo moeilijk overeen komen wanneer het aankomt op zitjes innemen op een vlieger. Irrationele voorkeuren voor bepaalde plaatsen zorgt ervoor dat menig mens, vooral van het mannelijk geslacht, meerdere keren van plaats wil veranderen. Hij die, net als ik, een transferdeadline heeft slaakt duizend zuchten bij alweer een passagier die zonodig nóg eens rechtstaat om niets uit zijn handbagage te halen.

Langs de andere kant: je kan die mentaliteit hekelen zoveel je wil, maar hier op de luchthaven van addis ababa mag men wél overal roken. Wellicht komt dat omdat de zwarte man en zijn ego vinden dat hij overal moet kunnen roken. Het is namelijk Hij.

Maar wonders geschieden en het universum heeft wat strepen (ivm vliegtuigen) staan op de poef bij barman jantje; ik land in Johannesburg, succesvol, een zak die van een band rolt, en haal ruimschoots mijn aansluitende vlucht naar East London, waar Ally op me wacht met haar wilde haren en haar brede glimlach. Na een halve dag is het alsof de man het land nooit verliet, en de vrouw haar leven enkel pauzeerde om haar lippen te roden om de tuit die ze klaarhoudt intenser te maken.

***

Ik ben hier een kleine week ondertussen, en nog geen tijd gehad voor beklag. De dagen zijn van zon overgoten; de nachten koud maar dat deert niet want er ligt een lichaam te gloeien naast me. Heb moeten beloven mn vrouw nooit mee alleen te laten tijdens de wrede zuid-afrikaanse winter, die overigens behoorlijk fris aanvoelt langs de kustlijn.
Want zo word ik wel degelijk wakker: met de zee op een tiental meter. En zo val ik in slaap: met het geruis van de brekers op de achtergrond. Wetend dat er ooit een dag geweest is, ergens in volle puberteit, waarop ik, of elke andere tienerjongen, ervan droomde om wakker te worden naast zijn lief, ergens in een strandkabien.

Of zoals Ally Shina, die, nadat ik tijdens het kayakken uitgleed over een gladde steen die een snee trok over de halve lengte van mijn zool, mijn vuile voet in haar witte handpalm nam en de wonde schoonmaakte met watte terwijl haar diepe stem en zwarte lippen de pijn stilden.